Sudyłków

Sudyłków
Судилків
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	chmielnicki
Rejon	szepetowski
Powierzchnia	4,76 km²
Populacja (2023); • liczba ludności; • gęstość	; 4874; 1108,6 os./km²
Nr kierunkowy	+380 3840
Kod pocztowy	30430
	Położenie na mapie obwodu chmielnickiego Sudyłków
	Położenie na mapie Ukrainy Sudyłków
	50°10′24″N 27°08′46″E/50,173333 27,146111
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sudyłków^[1] (ukr. Судилків) – wieś na Ukrainie w rejonie szepetowskim obwodu chmielnickiego.

Znajduje się tu stacja kolejowa Sudyłków, położona na linii Kijów – Brześć.

Prywatna wieś szlachecka, położona w województwie wołyńskim, w 1739 roku należała do klucza Szepetówka Lubomirskich^[2]. Pod rozbiorami siedziba gminy Sudyłków(inne języki) w powiecie zasławskim guberni wołyńskiej.

Zabytki

zamek – pod koniec XIX w. w Sudyłkowie znajdowały się pozostałości dawnego zamku, otoczone wałem. Zamek położony był nad drogą przy wjeździe do miasteczka od strony Połonnego^[1].
pałac – obiekt wzniesiony w latach 70.–80. XVIII w.^[3] przez Jana Grocholskiego w stylu francuskiego rokoko^[3] spłonął w 1859 r. Podczas pobytu Tadeusza Jerzego Steckiego w Sudyłkowie pałac nie posiadał dachu. Ocalałe z pożaru meble, obrazy przedstawiające członków rodu Grocholskich oraz prawie cała biblioteka znajdowały się w budynku gospodarczym^[3]. Obok pięknego pałacu Grocholski wybudował mała pałacową kapliczkę^[1].

Anna z Chodkiewiczów, matka Ksawerego oraz Mieczysława Pruszyńskich pisała o Sudyłkowie:

Rodzina mojego ojca – Chodkiewiczów – pochodziła z Białorusi, ale w czasach, które pamiętam, utraciła już Raducz w Mohylewszczyźnie, a po powstaniu w 1863 uległ ostatecznie konfiskacie Sudyłków Grocholskich na Wołyniu, którego moja babka po mieczu, Aleksandrowa Chodkiewiczowa była współdziedziczką.

^[4]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI. Warszawa: 1880-1902, s. 553-554.
↑ Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581–1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 438.
↑ ^a ^b ^c Sudyłków. www.wolhynia.com. [dostęp 2013-11-06].
↑ Anna z Chodkiewiczów Pruszyńska Między Bohem a Słuczą, Wrocław, Ossolineum, 1991 ISBN 83-04-03808-0

Bibliografia

Tadeusza Jerzego Stecki, Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym, Ossolineum, Lwów 1864-1871
Roman Aftanazy Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Tom 5, Województwo wołyńskie", 1994, str. 487

Linki zewnętrzne

Sudyłków, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 553 .
Sudyłków
http://grocholski.pl/pl/sudylkow/

[Geo-1] Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI. Warszawa: 1880-1902, s. 553-554.

[2] Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581–1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 438.

[Wolhynia-3] Sudyłków. www.wolhynia.com. [dostęp 2013-11-06].

[4] Anna z Chodkiewiczów Pruszyńska Między Bohem a Słuczą, Wrocław, Ossolineum, 1991 ISBN 83-04-03808-0

[1]

[2]

[3]

[4]