12 Eskadra Liniowa
Godło eskadry[1] | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1925 |
Rozformowanie |
marzec 1939 |
Tradycje | |
Rodowód |
12 eskadra wywiadowcza |
Kontynuacja |
215 dywizjon bombowy |
Dowódcy | |
Pierwszy |
kpt. pil. Ludwik Idzikowski |
Ostatni |
kpt. obs. Konstanty Koziełło |
Organizacja | |
Dyslokacja |
lotnisko Okęcie |
Rodzaj wojsk |
12 eskadra liniowa – pododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]Podczas reorganizacji lotnictwa wojskowego w 1925 roku 12 eskadrę wywiadowczą przemianowano na 12 eskadrę lotniczą[2].
Osobny artykuł:Eskadra pozostałą w strukturach 1 pułku lotniczego i stacjonowała na lotnisku Okęcie[3]. Wyposażenie stanowiły samoloty Ansaldo A.300[4].
Jesienią 1925 rozpoczęto przezbrajanie eskadry na samoloty Potez XV. Wiosną 1926 eskadra miała już etatowy stan 6 samolotów[4]. W 1929 jednostka zmieniła nazwę na 12 eskadra liniowa. Jednocześnie zwiększono etat do 10 samolotów[5].
Od wiosny 1930 trwało przezbrojenie 12 eskadry w samoloty Potez XXV[6].
W 1932 eskadra została przezbrojona w samoloty Breguet XIX[6].
W dniach 7-20 września 1928 załogi 12 eskadry uczestniczyły w manewrach na Wołyniu. W wyniku reorganizacji lotnictwa w marcu 1939, 12 eskadra liniowa została rozwiązana. Personel latający i naziemny przeniesiony został do formującego się 215 dywizjonu bombowego[7].
Nazwy jednostki i daty sformowania, przeformowań i rozformowania | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
II 1919 | 1 Wielkopolska eskadra polna | 1920 | 12 eskadra wywiadowcza | 1925 | 12 eskadra lotnicza | 1929 | 12 eskadra liniowa | III 1939 |
Dowódcy eskadry
[edytuj | edytuj kod]- kpt. obs. Konstanty Koziełło (1925 – IX 1925)[4] → oficer taktyczny 1 pułku lotniczego
- kpt.pil. Mateusz Iżycki (IX 1925 – )[4]
- kpt. Franciszek Haberek (VIII 1927 – VI 1928)[8]
- kpt. pil. Stanisław Skarżyński (VI 1928 – 1 II 1930) → MSWojsk.
- wz. por. pil. Marian Malara (IV – 4 VII 1929)[5]
- por. obs. Marian Sukniewicz (1 II 1930 – 25 IV 1930)[6]
- kpt. obs. Edward Młynarski (25 IV 1930 – 30 IX 1933)[6]
- kpt. pil. Jan Koźmiński (30 IX 1933 – 22 XI 1934)[9]
- kpt. obs. Marian Sukniewicz (22 XI 1934 – 13 VI 1935)[9]
- kpt. pil. Juliusz Dziewulski (13 VI 1935 – 6 VII 1937)[10]
- kpt. Leszczyński (6 VII 1937 – XI 1938)[7]
- kpt. obs. Feliks Łukasik (XI 1938 – III 1939)[7]
Wypadki lotnicze
[edytuj | edytuj kod]- 4 IX 1930 lecąc służbowo w wypadku lotniczym zginęli kpr. pchor. rez. pil. Leon Pędzich i szer. rez. mech. Marian Jerzy vel Erzy[6].
- 16 X 1930 będąc na kursie pilotażu myśliwskiego, który odbywał się w 2 pułku lotniczym zginął ppor. pil. Stanisław Nowakowski. W samolocie Spad którym leciał urwały się skrzydła[6].
- 18 listopada 1932 samolot Breguet XIX z załogą kpr. pil. Edward Durniewicz i ppor. obs. Edmund Papis podczas lotu treningowego przy niskim pułapie chmur, zaczepił o linę masztu radiostacji Raszyn. Obaj lotnicy zginęli[6].
- 11 września 1937 lecąc samolotem RWD-8 zginął pod Szamotułami por. pil. Władysław Nowak[11].
- 1 czerwca 1938 na poligonie Błędów, gdzie odbywała się szkoła ognia, a startując z lotniska Rakowice zginęli na samolocie „Karaś” kpt. pil. Tadeusz Suchodolski, por. obs. Stanisław Tobiasz i kpr. strz. samol. Kazimierz Kąkol[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kowalski 1981 ↓, s. 117 i 128.
- ↑ Hoff 2005 ↓, s. 29.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 122.
- ↑ a b c d Pawlak 1989 ↓, s. 123.
- ↑ a b Pawlak 1989 ↓, s. 124.
- ↑ a b c d e f g Pawlak 1989 ↓, s. 125.
- ↑ a b c Pawlak 1989 ↓, s. 129.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 123–124.
- ↑ a b Pawlak 1989 ↓, s. 126.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 127.
- ↑ a b Pawlak 1989 ↓, s. 128.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Hoff: Skrzydła Niepodległej. O wielkopolskim lotnictwie w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2005. ISBN 83-921347-0-2.
- Tomasz Kowalski: Godło i barwa w lotnictwie polskim 1918–1939. Toruń: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 978-83-206-0149-7.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.