PL175118B1 - Sposób i układ do dekodowania nadawanego rozczłonkowanego komunikatu - Google Patents

Abstract

1 . Sposób dekodowania nadawanego rozczlon- kowanego komunikatu w odbiorniku selektywnego wywolania, który to rozczlonkowany komunikat za- wiera jeden lub wiecej pakietów komunikatów z da- nymi adresowymi 1 danymi komunikatu zawieraja- cymi wskazanie, czy w obrebie tego rozczlonkowane- go komunikatu bedzie sie jeszcze odbierac jakies pa- kiety komunikatów, znamienny tym, ze monitoruje sie nadawane pakiety komunikatów w odbiorniku se- lektywnego wywolania, odbiera sie adres kazdego pakietu komunikatów jednego lub wiecej pakietów komunikatów rozczlonkowanego komunikatu, naste- pnie ten adres koreluje sie w odbiorniku selektywnego wywolania z jednym lub wiecej uprzednio okreslo- nych adresów i w odpowiedzi na pomyslna korelacje adresu dekoduje sie dane komunikatów kazdego pa- kietu komunikatów, wreszcie zdekodowane dane ko- munikatów kazdego pakietu komunikatów jednego lub wiecej pakietów komunikatów sukcesywnie zapa- mietuje sie i odtwarza rozczlonkowany komunikat w odbiorniku selektywnego wywolania, a po wykryciu, w zdekodowanych danych komunikatu jednego lub jednego z wielu pakietów komunikatów, wskazania, ze nie bedzie sie juz odbierac wiecej pakietów komu- nikatów konczy sie odtwarzanie rozczlonkowanego komunikatu. PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób dekodowania nadawanego rozczłonkowanego komunikatu i układ do dekodowania nadawanego rozczłonkowanego komunikatu.

W przywoławczych systemach telekomunikacyjnych zauważalnie zwiększa się długość nadawanych w nich komunikatów. W pewnych przypadkach występuje nawet tendencja do nadawania bardzo długich komunikatów np. w przypadku służb rozprowadzania informacji. Znane protokóły transmisji przywoławczej, np. protokół transmisji POCSAG, są zadowalające przy transmisji danych krótkich komunikatów. Jednakże, kiedy komunikaty zwiększyły bardzo swą długość, dostęp do kanałów telekomunikacyjnych może być zablokowany w bardzo długich przedziałach czasu. Ponadto, przy nadawaniu długich komunikatów większe jest prawdopodobieństwo błędów na skutek zaniku i innych zjawisk w transmisji. Dodatkowo, jeśli osoby korzystające z systemu przywoławczego nie odbiorą potwierdzenia od adresatów przesyłanych komunikatów w rozsądnie krótkim czasie, wówczas ponownie łączą się i nadają powtórnie komunikaty do tych samych adresatów. W konsekwencji, zwiększa to całkowity ruch w systemie i powiększa frustrację użytkowników systemu. Takie wąskie gardło może znacznie zwiększyć opóźnienie czasowe całej łączności w systemie. Długie czasy opóźnienia, to znaczy telekomunikacyjny systemowy czas oczekiwania, od chwili wprowadzenia komunikatu do systemu do chwili odebrania go przez użytkownika odbiornika transmisji, mogą stanowić znaczną niedogodność dla użytkowników. Jeżeli komunikat awaryjny zostanie znacznie opóźniony, np. w łączności rządowej lub medycznej, wyniki mogą mieć poważne konsekwencje dla społeczeństwa. .

Istnieje zatem zapotrzebowanie na opracowanie protokółu transmisji, w którym będzie zastosowane rozczłonkowanie komunikatów w celu redystrybucji ruchu w systemie telekomunikacyjnym, takim jak system przywoławczy.

Sposób dekodowania nadawanego rozczłonkowanego komunikatu w odbiorniku selektywnego wywołania, który to rozczłonkowany komunikat zawiera jeden lub więcej pakietów komunikatów z danymi adresowymi i danymi komunikatu zawierającymi wskazanie, czy w obrębie tego rozczłonkowanego komunikatu będzie się jeszcze odbierać jakieś pakiety komunikatów, jest charakterystyczny tym według wynalazku, że monitoruje się nadawane pakiety komunikatów w odbiorniku selektywnego wywołania i odbiera się adres każdego pakietu komunikatów jednego lub więcej pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu. Następnie ten adres koreluje się w odbiorniku selektywnego wywołania z jednym lub więcej uprzednio określonych adresów i w odpowiedzi na pomyślną korelację adresu dekoduje się dane komunikatów każdego pakietu komunikatów. Wreszcie zdekodowane dane komunikatów każdego pakietu komunikatów jednego lub więcej pakietów komunikatów sukcesywnie zapamiętuje się i odtwarza rozczłonkowany komunikat w odbiorniku selektywnego wywołania. Po wykryciu, w zdekodowanych danych komunikatu jednego lub jednego z wielu pakietów komunikatów,

1715118 wskazania, że nie będzie się już odbierać więcej pakietów komunikatów, kończy się odtwarzanie rozczłonkowanego komunikatu.

Korzystnie monitorowanie w odbiorniku selektywnego wywołania pakietów komunikatów, zawierających ramki uporządkowane zgodnie z protokółem transmisji danych z kwantowaniem czasu, odbywa się w ten sposób, że monitoruje się ramki następujące po uprzednio określonym wzorcu selekcji ramki, a podczas co najmniej jednej z monitorowanych ramek odbiera się jeden lub więcej pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu.

Także korzystnie monitorowanie ramek w protokóle transmisji danych z kwantowaniem czasu następujących po uprzednio określonym wzorcu selekcji ramki odbywa się w ten sposób, że monitoruje się ramki występujące po uprzednio określonym wzorcu selekcji ramki w przyporządkowanej fazie i podczas co najmniej jednej z monitorowanych ramek w przyporządkowanej fazie odbiera się jeden lub więcej pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu.

Po skorelowaniu adresu odebranego pakietu komunikatów wykrywa się wskazanie pierwszego pakietu komunikatów w sekwencji pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu wskazujące początek nowego rozczłonkowanego komunikatu.

Po wykryciu początku nowego rozczłonkowanego komunikatu wykrywa się w danych komunikatu pierwszego pakietu komunikatów wzorzec selekcji ramki, wybiera się ramki występujące w protokóle transmisji danych po wzorcu selekcji ramki oraz monitoruje się co najmniej jedną ramkę występującą jako następna po wzorcu selekcji ramki i odbiera się jeden lub więcej kolejnych pakietów komunikatów z wielu pakietów komunikatów składających się na rozczłonkowany komunikat.

Korzystnie po wykryciu początku nowego rozczłonkowanego komunikatu wykrywa się w danych komunikatu pierwszego pakietu komunikatów wzorzec selekcji ramki, następnie wybiera się ramki w protokóle transmisji danych występujące jako następne po wzorcu selekcji ramki, po czym wykrywa się w danych komunikatu pierwszego pakietu komunikatów przyporządkowanie fazy. Następnie wybiera się ramki występujące po wzorcu selekcji ramki w przyporządkowanej fazie i co najmniej jedną kolejną ramkę występującą po wzorcu selekcji ramki w przyporządkowanej fazie monitoruje się. Wreszcie odbiera się jeden lub kilka kolejnych pakietów komunikatów z wielu pakietów komunikatów składających się na rozczłonkowany komunikat.

Układ do dekodowania nadawanego rozczłonkowanego komunikatu, zawierający sekcję odbiorczą połączoną z obwodem odtwarzania danych, który jest sprzężony z dekoderem danych dołączonym do pamięci komunikatów, jest charakterystyczny tym według wynalazku, że wtykowa pamięć kodowa przechowująca uprzednio określone adresy i korelator adresów są sprzężone z obwodem odtwarzania danych. Wtykowa pamięć kodowa zawierająca uprzednio określone przyporządkowanie ramek i uprzednio określony wzorzec selekcji ramek, jest sprzężona z korelatorem synchronizacji słów i z obwodem odtwarzania danych. Korzystnie dekoder danych zawiera korektor błędu, a z obwodem odtwarzania danych jest sprzężony generator synchronizacji fazy.

Protokół transmisji rozłożonego systemu transmisji umożliwia zatem transmisję rozczłonkowanych komunikatów. Przez zredukowanie dłuższych komunikatów w sekwencję kolejnych mniejszych pakietów komunikatów rozłożony system transmisji może lepiej radzić sobie ze zmieniającymi się obciążeniami ruchu przy równoczesnym umożliwieniu transmisji dłuższych komunikatów.

Przedmiot wynalazku w przykładzie realizacji jest odtworzony na rysunku, na którym: fig. 1 - przedstawia schemat blokowy systemu transmisji danych; fig. 2 - schemat blokowy terminala do przetwarzania i nadawania informacji komunikatu; fig. 3,4 i 5 - przebiegi czasowe ilustrujące transmisyjną postać protokółu transmisji sygnałów; fig. 6 i 7 przebiegi czasowe ilustrujące sygnały synchronizacji; fig. 8 - schemat blokowy odbiornika transmisji danych; fig. 9 - schemat blokowy obwodu wybierania poziomu progowego w odbiorniku transmisji danych z fig. 8; fig. 10 - schemat blokowy czteropoziomowego dekodera w odbiorniku transmisji danych z fig. 8, fig. 11 - schemat blokowy synchronizatora symboli w odbiorniku transmisji danych z fig. 8, fig. 12 - schemat blokowy czteropoziomowo binarnego przetwornika w odbiorniku

175 118 transmisji danych z fig. 8, fig. 13 - schemat blokowy korelatora synchronizacji w odbiorniku transmisji danych z fig. 8, fig. 14 - schemat blokowy generatora synchronizacji fazy w odbiorniku transmisji danych z fig. 8, fig. 15 - sieć działań ilustrująca sekwencję korelacji synchronizacji, fig. 16 - przebieg czasowy ilustrujący organizację ramki transmisji, fig. 17 - przebieg czasowy ilustrujący format transmisji pierwszego słowa kodowego danych w części danych komunikatu; fig. 18 - przebieg czasowy ilustrujący sekwencję numerów pakietów przesyłanego komunikatu z zastosowaniem sposobu rozczłonkowania komunikatu według wynalazku, fig. 19 - szczegółowy schemat blokowy dekodera danych z fig. 8, fig. 20 - szczegółowy schemat blokowy sterownika dzielenia ramek z fig. 20, fig. 21 - pierwszą symboliczną reprezentację komunikatów przetwarzanych przez sterownik dzielenia ramek z fig. 20, fig. 22 - drugą symboliczną reprezentację komunikatów przetwarzanych przez sterownik dzielenia ramek z fig. 20, fig. 23, 24 i 25 trzy dodatkowe symboliczne reprezentacje komunikatów przetwarzanych przez sterownik dzielenia ramek z fig. 20, fig. 26, 27 i 28 - sieć działań ilustrująca sekwencje operacji terminala z fig. 2, zaś fig. 29 - 32 przedstawiają sieć działań odbiornika telekomunikacyjnego z fig. 8.

Na fig. 1 przedstawiono schemat blokowy przywoławczego systemu transmisji danych 100, według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. W takim systemie transmisji danych 100 komunikaty pochodzą albo z telefonu (np. z dwutonowego telefonu wieloczęstotliwościowego DTMF) zapewniającego transmisję danych cyfrowych, albo z urządzenia do wprowadzania komunikatów, takiego jak alfanumeryczny terminal danych. Komunikaty są kierowane poprzez publiczną sieć telefoniczną PSTN do terminala przywoławczego 102, który przetwarza informacje komunikatu cyfrowego lub alfanumerycznego w celu nadania jej przez jeden lub więcej stacji nadawczych 104 zastosowanych w tym systemie. W przypadku stosowania wielu stacji nadawczych 104 informacje komunikatu nadawane są równocześnie rozgłoszeniowo do odbiorników transmisji danych 106 np. do odbiorników wywołania selektywnego. Poniżej opisano przetwarzanie numerycznych i alfanumerycznych informacji przez terminal przywoławczy 102 oraz protokół wykorzystywany do transmisji komunikatów.

Figura 2 jest schematem blokowym terminalu przywoławczego 102 wykorzystywanego do przetwarzania i sterowania nadawania informacji komunikatów według przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. Komunikaty tylko głosowe i cyfrowe, które mogą być łatwo wprowadzane za pomocą telefonu DTMF, są podawane na terminal przywoławczy 102 poprzez interfejs telefoniczny 202 w sposób znany. Komunikaty alfanumeryczne:, które zwykle wymagają stosowania urządzenia do wprowadzania danych, są podawane na terminal przywoławczy 102 poprzez modem 206 z wykorzystaniem jednego ze znanych protokółów transmisji modemowej.

Kiedy zostanie odebrane wywołanie wprowadzenia komunikatu, to znaczy żądanie przywołania, sterownik 204 zajmuje się przetwarzaniem komunikatu. Sterownik 204 jest zwykle mikrokomputerem, np. mikrokomputerem z rodziny MC 68000, lub równoważnym. Sterownik 204 realizuje różne, wstępnie opracowane, programy sterowania takich operacji terminalu, jak podpowiedzi głosowe zachęcające wywołującego do wprowadzenia komunikatu, lub protokół uzgodnienia umożliwiający odbiór komunikatów z urządzenia wprowadzania danych. Kiedy zostanie odebrane wywołanie, sterownik 204 odwołuje się do informacji zapisanej w abonenckiej bazie danych 208, aby określić, jak odebrany komunikat ma być przetwarzany. Abonencka baza danych 208 zawiera między innymi takie informacje, jak adresy przypisane odbiornikowi transmisji danych 106, typ komunikatu związany z danym adresem i informacje dotyczące stanu odbiornika transmisji danych 106, takie jak aktywny lub nieaktywny pod względem płatności rachunku. Do sterownika 204 dołączony został terminal wprowadzania danych 240, który jest wykorzystywany do wprowadzania, uaktualniania i kasowania informacji zapisanych w abonenckiej bazie danych 208, w celu monitorowania działania systemu i otrzymywania informacji rozliczeniowych.

Abonencka baza danych 208 zawiera również informacje o tym, której ramce transmisyjnej i której fazie transmisji jest przyporządkowany odbiornik transmisji danych 106, co zostanie dokładniej opisane poniżej. Odebrany komunikat jest zapisywany w aktywnej kartotece przywołań 210, która przechowuje komunikaty w kolejkach zgodnie z fazą transmisji przypisaną odbiornikowi transmisji danych 106. W korzystnym przykładzie realizacji przedmiotowego

175 118 wynalazku w aktywnej kartotece przywołań 210 przewidziano kolejki czterech faz. Aktywna kartoteka przywołań 210 jest to dwuwejściowa pamięć o dostępie swobodnym typu pierwszy zgłoszony - pierwszy obsłużony (FIFO), chociaż należy zauważyć, że można równie dobrze zastosować inne urządzenia pamięci o dostępie swobodnym, takie jak twarde dyski.

Informacje komunikatów zapisane w każdej z kolejek fazowych są odtwarzane okresowo z aktywnej kartoteki przywołań 210 pod nadzorem sterownika 204 z wykorzystywaniem informacji synchronizujących dostarczanych przez zegar czasu rzeczywistego 214 lub inne odpowiednie źródło synchronizacji. Odtworzone informacje komunikatów z każdej kolejki fazowej są sortowane według numeru ramki, a następnie są organizowane według adresu, informacji komunikatu i innych informacji potrzebnych do nadawania, po czym są pakietowane w ramki przez sterownik pakietowania ramki 212. Wybór ramek przez sterownik pakietowania ramki 212 może być oparty na wielkości komunikatu i ewentualnie na innych parametrach, które będą omówione poniżej.

Ponieważ każda ramka ma uprzednio określoną długość, czasami nie wszystkie informacje komunikatów z aktywnej kartoteki przywołań 210 mogą być nadawane w bieżącej ramce, np. w bieżącej szczelinie czasowej. Przykładowo, jeśli jeden lub więcej komunikatów jest dłuższy niż może zmieścić się w bieżącej ramce, wówczas sterownik pakietowania ramki 212 ewentualnie może rozczłonkować długie komunikaty najeden lub więcej pakietów i nadawać je poprzez jedną lub więcej ramek, np. szczelin czasowych, które mogą być przydzielonejednej lub większej liczbie faz, co zostanie dokładniej omówione poniżej. Sterownik pakietowania ramki 212 może tymczasowo podtrzymywać przynajmniej część komunikatów przeznaczonych do nadawania w wielu ramkach w ten sposób. Proces generowania rozczłonkowanych komunikatów i nadawania ich do odbiornika transmisji danych 106 zostanie omówiony poniżej.

Korzystnie, adresy pierwszeństwa są usytuowane jako pierwsze w informacjach spakietowanych w ramce w celu wysyłania ich jako pierwszych w następnej nadawanej ramce. Informacje spakietowane w ramce dla każdej kolejki fazowej są podawane do buforów komunikatów ramek 216, które tymczasowo przechowują informacje spakietowane w ramce, aż do czasu następnego przetwarzania i transmisji. Ramki są spakietowane w kolejności numerycznej tak, że kiedy bieżąca ramkajest właśnie nadawana, następna ramka, która ma być nadawana, znajduje się w buforze komunikatu ramki 216, a następna kolejna ramka jest właśnie odtwarzana i pakietowana. W odpowiedniej chwili informacje spakietowanej ramki przechowywane w buforze komunikatu ramki 216 są przekazywane do kodera komunikatu ramki 218, z zachowaniem porządku w kolejce fazowej.

Koder komunikatu ramki 218 koduje adres i informacje komunikatu w słowa kodu adresu i komunikatu wymagane do transmisji, jak to zostanie opisane poniżej. Zakodowane słowa kodu adresów i komunikatów są porządkowane w bloki i następnie podawane do urządzenia przeplatania komunikatu ramki 220, który przeplata osiem słów kodowych równocześnie do transmisji w znany sposób. Przeplecione słowa kodowe z każdego urządzenia przeplatania komunikatu ramki 220 są następnie szeregowo przekazywane do multipleksera fazowego 221, który zwielokrotnia informacje komunikatów bit po bicie w szeregowy strumień danych w fazie transmisji.

Sterownik 204 włącza następnie generator 222 synchronizacji ramki, który generuje kod synchronizacji nadawany na początku transmisji każdej ramki. Ten kod synchronizacji jest multipleksówany informacją adresową i komunikatu w urządzeniu łączenia danych szeregowych 224 sterowanym przez sterowni k 204. W ten sposób zostaje wytworzony strumień komunikatów właściwie sformatowany do transmisji. Ten strumień komunikatów następnie jest podawany na, sterowany przez sterownik 204, sterownik nadajnika 226, który wysyła strumień komunikatów do kanału dystrybucyjnego 228. Kanał dystrybucyjny 228 może być dowolnym z wielu znanych typów kanałów dystrybucyjnych, takim jak linia przewodowa, kanał częstotliwości radiowej lub mikrofalowy, albo dystrybucyjne łącze satelitarne. Rozdzielony strumień komunikatów jest przekazywany do jednej lub kilku stacji nadawczych 104, w zależności od wielkości przywoławczego systemu transmisji danych 100.

Strumień komunikatów jest najpierw przekazywany do dwuportowego bufora 230, który tymczasowo przechowuje strumień komunikatów przed nadaniem. W odpowiednim czasie, wyznaczonym przez obwód synchronizacji i sterowania 232, ten strumień komunikatów jest

175 118 odtwarzany z dwuportowego buforu 230 i podawany na wejście korzystnie czterostopniowego modulatora FSK (kluczowanie z przesuwem częstotliwości) 234. Zmodulowany strumień komunikatów jest następnie podawany na nadajnik 236 i wyemitowany przez antenę nadawczą 238.

Figura 3, 4 i 5 są przebiegami czasowymi ilustrującymi postać protokółu transmisji sygnałów wykorzystywanego w przykładzie realizacji przedmiotowego wynalazku. Jak pokazano na fig. 3 protokół transmisji sygnałów umożliwia transmisję komunikatów do odbiorników transmisji danych 106, takich jak pagery, przyporządkowanych jednemu lub większej liczbie spośród 128 ramek, którym nadane są etykiety ramek od 0 do 127. Należy zauważyć, że rzeczywista liczba ramek przewidziana w protokóle transmisji sygnałów może być większa lub mniejsza niż opisano powyżej. Im większa liczba ramek jest stosowana, tym dłuższa żywotność baterii jest wymagana do stosowania w odbiornikach transmisji danych 106 pracujących w tym systemie. Im mniejsza jest liczba stosowanych ramek, tym częściej komunikaty mogą być kolejkowane i dostarczane do odbiorników transmisji danych 106 przyporządkowanych określonej ramce, przez co zmniejsza się czas oczekiwania lub czas potrzebny na dostarczenie komunikatu.

Jak pokazano na fig. 4, ramki zawierają kod synchronizacji synchr, po którym następuje, korzystnie, jedenaście bloków informacji komunikatów, które mają nadane etykiety bloków od 0 do 10. Jak pokazano na fig. 5, każdy blok informacji komunikatów zawiera, korzystnie, osiem słów adresu, sterowania lub kodu danych, którym nadane są etykiety słów od 0 do 7 dla każdej fazy. W konsekwencji każda faza w ramce umożliwia transmisję do osiemdziesięciu ośmiu słów adresu, sterowania i kodu danych. Słowa adresu, sterowania i kodu danych są korzystnie słowami kodu 31,21 BCH z dodanym trzydziestym drugim bitem parzystości, który jest dodatkowym bitem odstępu od zbioru słów kodowych. Należy zauważyć, że mogą być równie dobrze stosowane inne słowa kodowe, jak słowa kodu 23,12 Golay. Odmiennie niż w przypadku znanego protokółu transmisji sygnałów POCSAG zapewniającego słowa adresu i słowa kodu danych, a wykorzystującego do określenia typu słowa kodowego pierwszy bit słowa kodowego, nie przewiduje się takiego rozróżnienia dla słów adresu i słów kodu danych w protokóle transmisji sygnałów wykorzystywanym w przykładzie realizacji przedmiotowego wynalazku. Słowa kodowe adresu i danych są raczej definiowane przez ich położenie w poszczególnych ramkach, jak to zostanie dokładniej omówione poniżej.

Na fig. 6 i 7 przedstawiono przebiegi czasowe ilustrujące kod synchronizacji wykorzystywany w przykładzie realizacji przedmiotowego wynalazku. W szczególności, jak pokazano na fig. 6, kod synchronizacji składa się z trzech części: pierwszy kod synchronizacji synchr. 1, słowo kodowe informacji ramki info ramki oraz drugi kod synchronizacji synchr. 2. Jak pokazano na fig. 7, pierwsza i trzecia część pierwszego kodu synchronizacji synchr. 1, oznaczone jako bit synchr. 1i BS1, są naprzemienną kombinacją znaków dwójkowych 10 i zapewniają, synchronizację binarną, natomiast część druga i czwarta, oznaczone jako A i jej uzupełnienie A z kreską zapewniają synchronizację ramki. Części druga i czwarta sąpojedynczymi słowami kodu 32,21 BCH, które są wstępnie zdefiniowane dla zapewnienia wysokiej niezawodności korelacji słów kodowych i które są również używane do oznaczenia szybkości bitów danych, z którą adresy i komunikaty są transmitowane. Tabela poniżej określa szybkości transmisji danych, które są używane w związku z tym protokółem przysyłania sygnału.

Prędkość transmisji

Wartość A

1600 b/s 3200 b/s 6400 b/s nie zdefiniowano

A1 i A1 z kreską A2 i A2 z kreską A3 i A3 z kreską A4 i A4 z kreską

Jak pokazano w tabeli powyżej, podano wstępnie trzy szybkości transmisji danych dla transmisji adresów i komunikatów, ale równie dobrze można określić więcej lub mniej szybkości transmisji danych, w zależności od wymagań systemu. Dla tego celu podano również czwartą wartość A.

175 118

Słowo kodowe informacji ramki jest zwykle pojedynczym słowem kodu 32,21 BCH, które zawiera w części danych uprzednio określoną liczbę bitów zarezerwowanych dla identyfikacji numeru ramki, np. siedem bitów zakodowanych w celu określenia numeru ramki od 0 do 127. Struktura drugiego kodu synchronizacji jest podobna do struktury pierwszego kodu synchronizacji opisanego powyżej. Jednakże, w odróżnieniu od pierwszego kodu synchronizacji, który jest transmitowany zwykle ze stałą szybkością znaków danych, np. 1600 b/s, drugi kod synchronizacji jest transmitowany z taką szybkością znaków danych, z jaką adresy i komunikaty mają być transmitowane w danej ramce. W konsekwencji drugi kod synchronizacji umożliwia odbiornikowi transmisji danych otrzymanie dokładnej synchronizacji bitów i ramek z szybkością transmisji ramek.

Reasumując, protokół transmisji sygnału wykorzystywany w przykładzie realizacji wynalazku zawiera 128 ramek, które zawierają, uprzednio określony kod synchronizacji, następnie jedenaście bloków danych, które zawierają osiem słów kodowych adresu, sterowania i komunikatu na jedną fazę. Kod synchronizacji umożliwia identyfikację szybkości transmisji danych i zapewnia synchronizację za pomocą odbiornika transmisji danych 106 ze słowami kodu danych transmitowanymi z różnymi szybkościami transmisji.

Figura 8 przedstawia schemat blokowy odbiornika transmisji danych 106, np. odbiornika selektywnego wywołania, według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. Sercem odbiornika transmisji danych 106 jest sterownik odbiornika 816, który jest korzystnie zrealizowany z zastosowaniem mikrokomputera MC68HC05HC11 lub równoważnego. Ten mikrokomputerowy sterownik, dalej zwany sterownikiem odbiornika 816, odbiera i przetwarza sygnały wejściowe z wielu obwodów peryferyjnych, jak pokazano na fig. 8, i steruje za pomocą oprogramowania działaniem i współpracą obwodów peryferyjnych. Ogólne wykorzystanie sterownika mikrokomputerowego do przetwarzania i sterowania jest znane fachowcom.

Odbiornik transmisji danych 106 jest przeznaczony do odbierania informacji adresów, sterowania i komunikatów, zwanych dalej danymi, które są modulowane przy użyciu dwustopniowych i czterostopniowych technik modulacji częstotliwości. Nadawane dane są odbierane przez antenę odbiorczą 802, która jest sprzężona z wejściem sekcji odbiorczej 804. Sekcja odbiorcza 804 przetwarza odebrane dane w znany sposób, wytwarzając na wyjściu analogowy 4-poziomowy odtworzony sygnał danych, zwany dalej odtworzonym sygnałem danych. Odtworzony sygnał danych jest podawany na jedno wejście obwodu wybierania poziomu progowego 808 oraz na wejście 4-poziomowego dekodera 810. Obwód wybierania poziomu progowego 808 można najlepiej zrozumieć na podstawie fig. 9. Jak pokazano zawiera on dwa sterowane zegarem obwody detektora poziomu 902,904, które otrzymują na wejściach odtworzony sygnał danych. Pierwszy jest detektorem poziomu szczytu 902 i wykrywa wartość amplitudy sygnału szczytu i wytwarza wysoki sygnał progowy szczytu, który jest proporcjonalny do wykrytej wartości amplitudy sygnału szczytu. Drugi detektor poziomu doliny 904 wykrywa wartość amplitudy sygnału doliny i wytwarza niski sygnał progowy doliny, który jest proporcjonalny do wykrytej wartości amplitudy sygnału doliny odtworzonego sygnału danych. Sygnały wyjściowe detektora poziomu szczytu 902 i detektora poziomu doliny 904, są podawane odpowiednio na końcówki rezystorów 906, 912. Na drugich końcówkach tych rezystorów 906, 912 wytwarzany jest odpowiednio wysoki wyjściowy sygnał progowy (Hi) i niski wyjściowy sygnał progowy (Lo). Z tymi końcówkami rezystorów 906, 912 połączone są również końcówki dwóch innych rezystorów 908, 910, których drugie końcówki są połączone razem, gdzie wytwarzany jest średni progowy sygnał wyjściowy (Avg) proporcjonalny do średniej wartości odtworzonego sygnału danych. Rezystory 906, 912 mają wartości rezystancji korzystnie R, podczas gdy rezystory 908,910 mają wartości rezystancji korzystnie 2R. Daje to wartości progowe sygnałów wyjściowych 17%, 50% i 83%, które są wykorzystywane do dekodowania 4-poziomowych sygnałów danych, jak to zostanie opisane poniżej.

Przy początkowym włączeniu zasilania części odbiorczej, np. kiedy odbiornik transmisji danych 106 jest po raz pierwszy włączany, selektor częstotliwości zegara 914 zostaje ustawiony przez wejście sterujące (próbka środkowa) na wybór zegara 128x, to znaczy zegara, którego częstotliwość jest równoważna 128 krotności najmniejszej szybkości transmisji danych. Jak opisano powyżej wynosi ona 1600 b/s. Sygnał zegarowy 128x jest generowany przez generator

175 118 sygnału zegarowego 128x 844 jak pokazano na fig. 8. Jest to korzystnie oscylator kwarcowy działający na częstotliwości 204,8 kHz. Sygnał wyjściowy generatora sygnału zegarowego 128x 844jest podawany na wejście dzielnika częstotliwości 846, który dzieli częstotliwość wyjściową przez dwa i wytwarza sygnał zegarowy 64x o częstotliwości 102,4 kHz. Wracając do fig. 9, sygnał zegarowy 128x umożliwia detektorowi poziomu szczytu 902 i detektorowi poziomu doliny 904 asynchroniczne wykrywanie, w bardzo krótkim czasie, wartości amplitud sygnału szczytu i doliny oraz generowanie niskiej, średniej i wysokiej wartości progowej sygnału wyjściowego, które są potrzebne do dekodowania modulacji.

Po osiągnięciu synchronizacji symbolu za pomocą sygnału synchronizacji, jak to zostanie opisane poniżej, sterownik odbiornika 816 generuje drugi sygnał sterujący (próbka środkowa), aby umożliwić wybranie sygnału zegarowego symbolu 1x, który jest generowany przez synchronizator symboli 812, jak pokazano na fig. 8.

Nawiązując do fig. 8,4-poziomowy dekoder 810 działa w sposób, który będzie najlepiej zrozumiały na podstawie fig. 10. Jak pokazano, ten 4-poziomowy dekoder 810 zawiera trzy komparatory napięcia 1010, 1020, 1030 i dekoder symboli 1040. Odtworzony sygnał danych podawany jest na wejście tych trzech komparatorów 1010, 1020, 1030. Wysoki progowy sygnał wyjściowy podawany jest na drugie wejście komparatora 1010, średni progowy sygnał wyjściowy podawany jest na drugie wejście komparatora 1020, a niski progowy sygnał wyjściowy podawany jest na drugie wejście komparatora 1030. Sygnały wyjściowe trzech komparatorów 1010, 1020, 1030 podawane są na wejścia dekodera symboli 1040. Dekoder symboli 1040 dekoduje sygnały wejściowe według podanej poniżej tabeli.

Próg	Wyjście
wysoki	średni	niski	MSB	LSB
RCin <	RCin <	RCin >	0	0
RCin <	RCin <	RCin <	0	1
RCin <	RCin >	RCin >	1	1
RCin >	RCin >	RCin >	1	0

Jak pokazano w tabeli powyżej, kiedy odtworzony sygnał danych (RC_m) jest mniejszy niż wszystkie trzy wartości progowe, wówczas generowany jest symbol 00 (MSB = 0, LSB = 0). Następnie, kiedy przekraczana jest każda z tych trzech wartości progowych, generowany jest inny symbol, jak podano w tabeli powyżej.

Sygnał wyjściowy MSB z 4-poziomowego dekodera 810 jest podawany na wejście synchronizatora symboli 812 i dostarcza odtworzone dane wejściowe generowane przez wykrywanie przejść przez zero w czteropoziomowym odtworzonym sygnale danych. Poziom dodatni odtworzonych danych wejściowych reprezentuje dwa dodatnie wyskoki dewiacji analogowego, 4-poziomowego odtworzonego sygnału danych powyżej średniego progowego sygnału wyjściowego, a poziom ujemny reprezentuje dwa ujemne wyskoki dewiacji analogowego 4-poziomowego odtworzonego sygnału danych poniżej średniego progowego sygnału wyjściowego.

Działanie synchronizatora symboli 812 najlepiej będzie zrozumiałe na podstawie fig. 11. Sygnał zegarowy 64x o częstotliwości 102,4 kHz, który jest generowany przez dzielnik częstotliwości 846, jest podawany na wejście selektora częstotliwości 32x 1120. Selektor częstotliwości 32x 1120 jest korzystnie dzielnikiem, który zapewnia selektywny podział przez 1 lub 2, by wytworzyć próbkujący sygnał zegarowy, który jest 32 krotnością szybkości transmisji symboli. Sygnał sterujący (1600/3200) jest podawany na drugie wejście selektora częstotliwości 32x 1120 i jest wykorzystywany do wybierania częstotliwości próbkującego sygnału zegarowego dla szybkości transmisji symboli 1600 i 3200 symboli na sekundę. Wybrany próbkujący sygnał zegarowy jest podawany na wejście zespołu nadpróbkowania danych 32x 1110, który to zespół próbkuje odtworzony sygnał danych (MSB) z prędkością 32 próbki na symbol. Próbki symboli są podawane na wejście detektora zbocza danych 1130, który generuje impuls wyjściowy, kiedy wykryje zbocze symbolu. Próbkujący sygnał zegarowy jest również podawany na wejście obwodu dzielenia przez 16/32 1140, który jest wykorzystywany do wytwarzania sygnałów zegarowych symboli 1x i 2x synchronizowanych z odtwarzanym sygnałem danych. Obwód dzielenia przez 16/32 1140jest korzystnie licznikiem liczącym do przodu/wstecz. Kiedy detektor zbocza danych 1130 wykryje zbocze symbolu, generowany jest ' impuls, który jest bramkowany przez bramkę koniunkcji I 1150 z aktualną liczbą obwodu dzielenia przez 16/32 1140. Równocześnie przez detektor zbocza danych 1130 wytwarzany jest impuls, który jest również podawany na wejście obwodu dzielenia przez 16/32 1140. Kiedy impuls podawany na wejście bramki koniunkcji I 1150 pojawi się przed wytworzeniem wyniku dzielenia przez 32 z obwodu dzielenia przez 16/32 1140, wówczas sygnał wyjściowy wytwarzany przez bramkę koniunkcji I 1150 powoduje, że aktualna liczba obwodu dzielenia przez 16/32 1140 jest przesuwana o jedno zliczenie w odpowiedzi na impuls podawany na wejście tego obwodu dzielenia przez 16/32 1140 z detektora zbocza danych 1130. Jeśli zaś impuls podawany na wejście bramki koniunkcji I 1150 pojawi się po wytworzeniu wyniku dzielenia przez 32 z obwodu dzielenia przez 16/32 1140, wówczas sygnał wyjściowy generowany przez bramkę koniunkcji I 1150 powoduje, że aktualna liczba obwodu dzielenia przez 16,/32 1140 będzie zmniejszana o jedno zliczenie w odpowiedzi na impuls podawany na wejście obwodu dzielenia przez 16/32 1140 z detektora 1130 zbocza danych. W ten sposób umożliwiana jest synchronizacja sygnałów zegarowych symboli 1x i 2x z odtworzonym sygnałem danych. Generowane częstotliwości sygnałów zegarowych symboli zostały podane w tabeli poniżej.

Wejściowy sygnał zegarowy (względny)	Sterujący sygnał wejściowy (SPS)	Stosunek podziału selektora prędkości	Sygnał wyjściowy selektora prędkości	Sygnał zegarowy symboli 2 x (BPS)	Sygnał zegarowy symboli 1x (BPS)
64x	1600	przez 2	32x	3200	1600
64x	3200	przez 1	64x	6400	3200

Jak pokazano w tabeli powyżej, sygnały zegarowe symboli 1x i 2x są generowane jako 1600, 3200 i 6400 bitów na sekundę i są synchronizowane odtworzonym sygnałem danych.

Działanie czteropoziomowo binarnego przetwornika 814 jest najlepiej zrozumieć na podstawie fig. 12. Sygnał zegarowy symboli 1x jest podawany na pierwsze wejście zegarowe selektora częstotliwości zegara 1210. Sygnał zegarowy symboli 2x jest również podawany na drugie wejście zegarowe selektora częstotliwości zegara 1210. Sygnały wyjściowe symboli najbardziej znaczącego bitu MSB i najmniej znaczącego bitu LSB są podawane na wejścia selektora 1230 danych wejściowych. Sygnał selektora 2L/4L jest podawany na wejście selektorowe selektora częstotliwości zegara 1210 i na wejście selektorowe selektora danych wejściowych 1230 i zapewnia sterowanie konwersji sygnałów wyjściowych symboli albo na dane o 2-poziomowym FSK, albo na dane o 4-poziomowym FSK. Kiedy wybrana jest konwersja 2L na dane o 2-poziomowym FSK, wybrany jest tylko sygnał wyjściowy MSB, który jest podawany na wejście przetwornika równoległo-szeregowego 1220. Wejściowy sygnał zegarowy 1x zostaje wybrany przez selektor częstotliwości zegara 1210, który powoduje generowanie na wyjściu przetwornika równoległo-szeregowego 1220 strumienia danych binarnych złożonych z pojedynczych bitów. Kiedy wybrana jest konwersja 4L na dane o 4-poziomowym FSK, wybrane są sygnały wyjściowe zarówno LSB jak MSB, które są podawane na wejścia przetwornika równoległo-szeregowego 1220. Wejściowy sygnał zegarowy 2x zostaje wybrany przez selektor częstotliwości zegara 1210, co powoduje generowanie szeregowego 2-bitowego strumienia danych binarnych z prędkością symboli 2x, który to strumień jest podawany na wyjście przetwornika równoległo-szeregowego 1220.

Nawiązując do fig. 8, szeregowy binarny strumień danych generowany przez czteropoziomowo binarny przetwornik 814 jest podawany na wejścia korelatora synchronizacji słowa 818 i na demultiplekser 820. Działanie korelatora synchronizacji słowa 818 będzie najlepiej zrozumieć w oparciu o fig. 13. Uprzednio określone wzorce synchronizacji słowa A są odtwarzane

175 118 przez sterownik odbiornika 816 z wtykowej pamięci kodowej 822 i są podawane na korelator słowa A 1310. Kiedy odebrany wzorzec synchronizacji pasuje do jednego z uprzednio określonych wzorców synchronizacji słowa A z możliwym do zaakceptowania marginesem błędu, wówczas generowane są sygnały wyjściowe A lub A z kreską i taki sygnał wyjściowy jest podawany do sterownika odbiornika 816. Określony skorelowany wzór synchronizacji słowa A lub A z kreską zapewnia synchronizację ramki na początku słowa ID identyfikacji ramki, a ponadto określa szybkość transmisji danych następnego komunikatu, jak to poprzednio opisano.

Szeregowy binarny strumień danych jest również podawany na wejście dekodera słowa ramki 1320, który dekoduje słowo ramki i dostarcza wskazanie numeru ramki aktualnie odbieranej przez sterownik odbiornika 816. Podczas wykrywania synchronizacji, np. przy następnym pierwotnym uruchomieniu odbiornika, zasilanie części odbiorczej odbywa się przez obwód oszczędzania baterii 848, pokazany na fig. 8, który umożliwia odbiór słowa synchronizacji A, jak opisano powyżej, i który kontynuuje zasilanie, by umożliwić przetwarzanie reszty kodu synchronizacji. Sterownik odbiornika 816 porównuje numer ramki aktualnie odbieranej z listą złożoną z wielu przyporządkowanych numerów ramek, zwykle przechowywaną we wtykowej pamięci kodowej 822. Numery ramek mogą być przyporządkowane odbiornikowi transmisji danych 106 w różny sposób, co zostanie bardziej szczegółowo omówione poniżej.

Gdyby aktualnie odbierany numer ramki różnił się od numerów z listy numerów ramek, sterownik odbiornika 816 generuje sygnał oszczędzania baterii, który jest podawany na wejście obwodu oszczędzania baterii 848, przerywając zasilanie części odbiorczej. Doprowadzanie zasilania będzie przerwane, aż do następnej ramki przypisanej odbiornikowi, kiedy to wytworzony przez sterownik odbiornika 816 sygnał zostanie podany na obwód oszczędzania baterii 848 i umożliwi doprowadzenie zasilania do części odbiorczej i odbiór przyporządkowanej ramki.

Nawiązując do działania korelatora synchronizacji słowa 818, pokazanego na fig. 13, uprzednio określony wzorzec synchronizacji słowa C jest odtwarzany przez sterownik odbiornika 816 z wtykowej pamięci kodowej 822 i jest podawany na korelator słowa C 1330. Kiedy odebrany wzorzec synchronizacji pasuje do uprzednio określonego wzorca synchronizacji słowa C z możliwym do zaakceptowania marginesem błędu, wówczas generowany jest sygnał wyjściowy C lub C z kreską który jest podawany do sterownika odbiornika 816. Określone skorelowane słowo synchronizacji C lub C z kreską zapewnia dokładną synchronizację ramki na początku części danych ramki.

Nawiązując do fig. 8 początek bieżącej części danych zostaje ustalone przez sterownik odbiornika 816 przez wygenerowanie sygnału start bloku, który jest podawany na wejścia urządzenia likwidującego przeplatanie słów 824 i obwodu synchronizacji odzyskiwania danych 826. Działanie obwodu synchronizacji odzyskiwania danych 826 będzie najlepiej zrozumieć na podstawie fig. 14. Sygnał sterujący 2L/4L jest podawany na wejście selektora częstotliwości zegara 1410, który wybiera wejściowy zegarowy sygnał symboli 1x lub 2x. Wybrany sygnał zegarowy symboli jest podawany na wejście generatora fazy 1430, którym jest licznik pierścieniowy sterowany sygnałem zegarowym i wytwarza cztery fazowe sygnały wyjściowe (01- 04). Sygnał start bloku jest również podawany na wejście generatora fazy 1430 i jest wykorzystywany do utrzymywania licznika pierścieniowego w uprzednio określonej fazie, aż do chwili rozpoczęcia bezwzględnego dekodowania informacji komunikatu. Kiedy sygnał start bloku wyzwoli generatorfazy 1430 rozpoczyna on generowanie sterowanych zegarowo sygnałów fazy, które są zsynchronizowane z przychodzącymi symbolami komunikatów.

Nawiązując znowu do fig. 8, sterowane zegarowo wyjściowe sygnały fazy są, podawane na wejścia selektora fazy 828. Podczas działania sterownik odbiornika 816 zwykle odtwarza z wtykowej pamięci kodowej 822 numer fazy transmisji, której przyporządkowany jest odbiornik transmisji danych 106. Ewentualnie odbiornik transmisji danych 106 może być przyporządkowany do listy zawierającej jedną lub więcej faz, które sterownik odbiornika 816 następnie wybiera w uprzednio określonej kolejności lub, alternatywnie, w schemacie rozłożonym dynamicznie, jak to zostanie dokładniej omówione poniżej.

Wybrany numer fazy, np. 0, 1, 2 albo 3, jest przekazywany na wyjście wyboru fazy (0 Select) sterownika odbiornika 816 i jest podawany na wejście selektora fazy 828. Sterownik

175 118 odbiornika 816 zwykle ma domyślny przyporządkowany numer fazy, który jest normalnie skonfigurowany w pamięci kodowej 822. Ewentualnie sterownik odbiornika 816 może mieć numer fazy przyporządkowany w pierwszym bloku komunikatu w rozczłonkowanym komunikacie, aby oznaczyć fazę dla przełączenia na odbieranie dalszych bloków przesyłanego komunikatu, jak to zostanie dokładniej opisane poniżej. Numer fazy dla odbioru informacji może być uprzednio określony poprzez kanał transmisji w odbiorniku transmisji danych 106 lub też może być dynamicznie przydzielany dla odbierania rozczłonkowanych komunikatów w wielu fazach w protokóle transmisji.

Sygnał zegarowy fazy, odpowiadający przydzielonej fazie transmisji, otrzymywany jest na wyjściu selektora fazy 828 i jest podawany na wejścia zegarowe demultipleksera 820, urządzenia likwidacji przeplatania bloków 824 oraz korelatora adresów 830 i dekodera danych 832. Demultiplekser 820 służy do wybierania bitów binarnych związanych z przydzieloną fazą transmisji, które są następnie podawane na wejście urządzenia likwidującego przeplatanie bloku 824 i są zegarowo wprowadzane w matrycę tego urządzenia likwidującego przeplatanie bloku 824 po każdym odpowiednim sygnale zegarowym fazy. Matryca urządzenia likwidującego przeplatanie jest matrycą 8x32 bitów, która likwiduje przeplatanie ośmiu słów kodowych adresu, sterowania i komunikatu odpowiadających jednemu blokowi transmisji. Słowa kodowe adresu po likwidacji przeplatania są podawane na wejście korelatora adresu 830. Sterownik odbiornika 816 odtwarza wzorce adresowe przyporządkowane odbiornikowi transmisji danych 106 i podaje je na drugie wejście korelatora adresu 830. W przypadku, gdy którekolwiek ze słów kodowych adresu po likwidacji przeplatania pasuje do jednego z wzorców adresowych przyporządkowanych odbiornikowi transmisji danych 106 z możliwym do zaakceptowania marginesem błędu, wówczas informacje komunikatu związane z tym adresem są dekodowane przez dekoder danych 832 i przechowywane w pamięci komunikatów 850 w sposób znany fachowcom. Odbiornik transmisji danych 106, np. odbiornik selektywnego wywołania, może zatem selektywnie odbierać informacje komunikatów.

Po zapisaniu informacji komunikatów sterownik odbiornika 816 wytwarza wyczuwalny sygnał alarmu. Sygnał ten jest korzystnie sygnałem akustycznym, ale inne sygnały alarmowe, takie jak sygnały alarmu sensorowego czy optycznego również mogą być wytwarzane. Sygnał alarmu akustycznego jest podawany poprzez sterownik odbiornika 816 do członu wyzwalania alarmu 834, który steruje akustycznym urządzeniem alarmowym, takim jak głośnik lub przetwornik 836. Użytkownik może wyłączyć wytwarzanie sygnału alarmowego za pomocą urządzeń wejściowych użytkownika 838 jak przyciski, przełączniki lub klawisze klawiatury, w znany sposób.

Po wykryciu adresu przyporządkowanego odbiornikowi transmisji danych 106 informacje komunikatów są podawane na wejście dekodera danych 832, który dekoduje zakodowane informacje komunikatu korzystnie do formatu BCD lub ASCII nadającego się do zapisywania i późniejszego wyświetlania. Zapisane informacje komunikatu wywołuje się za pomocą urządzeń wejściowych użytkownika 838, po czym sterownik odbiornika 816 odtwarza informacje komunikatu z pamięci komunikatów 850 i podaje je do członu wyzwalania wyświetlacza 840 w celu przedstawienia ich na wyświetlaczu 842, np. na wyświetlaczu ciekłokrystalicznym. Ewentualnie odbiornik transmisji danych 106 może dzielić interfejs danych taki jak szeregowy lub równoległy interfejs komputerowy, wspólnie z urządzeniem liczącym, takim jak komputer osobisty i może podawać przynajmniej informacje komunikatu na to urządzenie liczące. Informacje komunikatu mogą być następnie wykorzystywane w funkcjach urządzenia liczącego co może być potrzebne użytkownikowi tego urządzenia liczącego.

Na fig. 15 przedstawiono sieć działań odbiornika transmisji danych 106 według korzystnego przykładu realizacji wynalazku. Po włączeniu 1502 odbiornika transmisji danych 106 rozpoczyna się działanie 1504 sterownika. Zasilanie jest okresowo doprowadzane do części odbiorczej, aby umożliwić odbieranie aktualnych informacji z przydzielonego kanału częstotliwości radiowej RF. Kiedy w określonym czasie nie zostaną wykryte dane w tym kanale, wówczas zaczyna funkcjonować 1508 urządzenie oszczędzające baterie.

175 118

Kiedy dane zostaną wykryte w kanale w etapie 1506, wówczas korelator synchronizacji słowa 818 rozpoczyna poszukiwanie 1510 synchronizacji bitów. Po otrzymaniu synchronizacji bitów w etapie 1510 w etapie 1512 rozpoczyna się korelacja słowa A. Kiedy w etapie 1514 wykryte zostanie słowo A bez uzupełnienia, identyfikuje się w etapie 1516 szybkość transmisji komunikatu jak opisano powyżej, a ponieważ uzyskana została synchronizacja ramki, w etapie 1518 określa się czas (Tl) do początku słowa kodowego identyfikacji ramki.

Kiedy nie zostanie wykryte w etapie 1514 słowo A bez uzupełnienia, oznacza to, że słowo A bez uzupełnienia mogło zostać przerwane przez błąd ciągu impulsów podczas transmisji. Wówczas w etapie 1520 określa się, czy wykryte zostało słowo A z kreską z uzupełnieniem. Jeśli słowo A z kreską nie zostanie wykryte w etapie 1520, oznacza to, że słowo A z kreską mogło również zostać przerwane przez błąd ciągu impulsów podczas transmisji. Teraz urządzenie oszczędzania baterii wznawia swoje działanie w etapie 1508.

Kiedy słowo A z kreską zostanie wykryte w etapie 1520, szybkość transmisji komunikatu zostaje określona jak opisano powyżej w etapie 1520, a ponieważ uzyskana została synchronizacja ramki, w etapie 1524 określa się czas (T2) do początku słowa kodowego identyfikacji ramki. W odpowiednim czasie w etapie 1526 następuje zdekodowanie słowa identyfikacji ramki. Jeśli wykryta identyfikacja ramki nie jest 1528 identyfikacją przyporządkowaną odbiornikowi transmisji danych 106, rozpoczyna działanie urządzenie oszczędzania baterii w etapie 1508 i działa aż do odebrania następnej przypisanej ramki. Kiedy zdekodowana identyfikacja ramki odpowiada identyfikacji przydzielonej ramki w etapie 1528, ustawia się szybkość odbioru komunikatu w etapie 1530. Następnie w etapie 1532 przeprowadzana jest próba synchronizacji bitów przy tej szybkości transmisji komunikatu. Po osiągnięciu synchronizacji bitów w etapie 1532, rozpoczyna się w etapie 1534 korelacja słowa C. Kiedy w etapie 1536 zostanie wykryte słowo C bez uzupełnienia, uzyskuje się synchronizację ramki i w etapie 1538 określa się zostaje czas (T3) do początku informacji komunikatu.

“Jeśli nie zostanie wykryte słowo C bez uzupełnienia w etapie 1536, co oznacza, że słowo C bez uzupełnienia mogło zostać przerwane przez błąd ciągu impulsów podczas transmisji, określa się w etapie 1540, czy wykryte jest słowo C z kreską z uzupełnieniem. Kiedy w etapie 1540 nie zostanie wykryte słowo C z kreską, co oznacza, że słowo C z kreską mogło również zostać przerwane przez błąd ciągu impulsów podczas transmisji, wówczas wznawiane jest działanie urządzenie oszczędzania baterii w etapie 1508. Kiedy wykryte zostanie słowo C z kreską w etapie 15-40, synchronizacja ramki zostaje osiągnięta i zostaje określony w etapie 1542 czas (T4) do początku informacji komunikatu. W odpowiednim czasie w etapie 1544 może rozpocząć się dekodowanie komunikatu.

Reasumując, przez zastosowanie wieloskładnikowych słów kodu synchronizacji, które są rozmieszczone w odstępach czasu, znacznie zwiększono niezawodność synchronizacji informacją synchronizacji, która może zostać zerwana przez błąd ciągu impulsów. Użycie uprzednio określonego słowa kodu synchronizacji jako pierwszego słowa kodu synchronizacji i drugiego uprzednio określonego słowa kodu synchronizacji, które jest uzupełnieniem pierwszego uprzednio określonego słowa kodu synchronizacji, umożliwia dokładną synchronizację ramki albo przy pierwszym, albo przy drugim uprzednio określonym słowie kodu synchronizacji. Przez kodowanie słów kodu synchronizacji można zapewnić dodatkową informację, np. szybkość transmisji danych. Dzięki temu możliwe jest przesyłanie informacji komunikatu z kilkoma szybkościami transmisji danych. Przez zastosowanie drugiej kodowanej pary słów synchronizacji można osiągnąć dokładną synchronizację ramki przy rzeczywistej prędkości transmisji komunikatów. I znowu na skutek rozmieszczenia słów kodu synchronizacji w odstępach w czasie uzyskuje się znaczne zwiększenie niezawodności synchronizacji, przy różnej szybkości transmisji danych, informacją synchronizacji, która może zostać zerwana przez błąd ciągu impulsów. Dzięki temu poprawia się niezawodność odbierania i przedstawiania użytkownikowi komunikatów przez odbiornik transmisji danych 106.

Figura 16 przedstawia przebieg czasowy ilustrujący organizację ramki transmisji. Jak już poprzednio opisano w odniesieniu do fig. 4, ramka transmisji zawiera słowo kodu synchronizacji

175 118

1600, po którym następuje jedenaście bloków danych oznaczonych etykietami blok 0 - blok 10. Słowa kodowe adresu, sterowania i komunikatu są rozmieszczone w tych jedenastu blokach danych w określonym uprzednio uporządkowaniu. Pierwsze słowo kodowe usytuowane w bloku 0, jest zawsze słowem kodu informacji bloku 1602 i zawiera takie informacje, jak początkowe usytuowanie pola adresowego 1604 i pola wektorowego 1606, pozostawiając osiemdziesiąt siedem słów kodowych dostępnych w ramce dla transmisji słów kodowych adresu, wektora i danych.

Znając początkowe usytuowanie pola adresowego 1604 i pola wektorowego 1606, sterownik odbiornika 816 może obliczyć ile słów kodowych adresu musi być zdekodowane w jednej ramce aby określić, kiedy komunikat znajduje się w ramce. W konsekwencji pole adresowe 1604 zawiera jedno lub więcej słów kodowych adresu odpowiadających komunikatom usytuowanym w polu danych 1608. Słowa kodowe adresu oznaczające przykładowo komunikaty cyfrowe i alfanumeryczne mają przypisane informacje komunikatu usytuowane w polu danych 1608. Komunikaty tylko głosowe mogą przekazywać wszystkie niezbędne informacje w słowie kodu adresu lub ewentualnie za pomocą słowa kodu sterowania w polu wektorowym 1606 i w konsekwencji mogłyby nie mieć przypisanej informacji komunikatu usytuowanej w polu danych 1608.

Dla tych słów kodowych adresu 1605, które mają odpowiadające im komunikaty 1610, pole wektorowe 1606 zawiera słowa sterowania 1607 lub wektory, które zawierają informacje identyfikacji usytuowania początku 1612 komunikatów 1610 znajdujących się w polu danych 1608. W szczególności słowo kodowe wektora 1607 identyfikuje usytuowanie pierwszego słowa kodowego danych 1612 oraz liczbę słów kodowych danych w części danych 1610 komunikatu dla bieżącej ramki. Ponadto istnieje wzajemnie jednoznaczna zgodność pomiędzy względnym usytuowaniem słów kodowych adresu 1605 umieszczonych w polu adresowym 1604, a względnym usytuowaniem przyporządkowanych wektorów (słów kodowych wektorów) 1607 umieszczonych w polu wektorów 1606. W ten sposób względne usytuowanie słowa kodu adresowego 1605 w polu adresowym 1604 wskazuje na usytuowanie przypisanego wektora 1607 w polu wektorowym 1606, które zawiera informacje, które następnie wskazują poprzez 1609 na początkowe usytuowanie 1612 komunikatu 1610 w polu danych 1608 bieżącej ramki. Ten pośredni schemat wskazywania zapewnia znaczną elastyczność w organizowaniu informacji komunikatów w ramkach transmisji dla systemu transmisji 100, ponieważ informacje komunikatów zawierające względne położenie początkowe informacji komunikatu w ramce transmisyjnej mogą być dynamicznie przypisywane jednemu lub większej liczbie ramek transmisji podczas gdy ramki te są przetwarzane do transmisji. Terminal przywoławczy 102 może zatem organizować informacje komunikatów w ramkach transmisyjnych, jako że żądania przywołania są przetwarzane ze znaczną elastycznością w wyborze względnego położenia informacji komunikatu w ramkach transmisji.

Figura 17 przedstawia przebieg czasowy ilustrujący budowę pierwszego słowa kodowego danych 1612 w części danych komunikatu. Jak widać słowo kodu danych 1612 jest słowem złożonym z 32 słów bitowych. Jest ono korzystnie zorganizowane jako słowo kodu 32,21 BCH. Od najmniej znaczącego bitu (LSB) do najwięcej znaczącego bitu (MSB) słowo kodu danych 1612 zawiera ramkę dwudziestu jeden bitów danych 1710, słowo dziesięciu bitów parzystości 1720 oraz bit parzystości 1730. W tym protokóle transmisji sygnału słowo złożone z dziesięciu bitów parzystości 1720 jest wybrane tak, że każde słowo kodu danych 1612 różni się o przynajmniej pięć bitów od każdego innego słowa kodu danych 1612 w tym protokóle. Bit parzystości 1730 może być definiowany jako bit parzystości nieparzystej lub parzystej dla całego słowa kodu danych 1612. Przykładowo, jeśli dolne trzydzieści jeden bitów słowa kodu danych 1612 zawiera parzystą liczbę bitów, wówczas bit parzystości 1730 może być ustawiony na zero. Ponadto dla nieparzystej liczby bitów w dolnych trzydziestu jeden bitach słowa kodu danych 1612 bit parzystości 1730 może być ustawiony na 1. Bit parzystości 1730 umożliwia więc w stosunkowo szybki sposób wykrywanie jednego bitu błędu w odebranym słowie kodu danych 1612.

1715118

Zawierające 21 bitów pole danych 1710 pierwszego słowa kodu danych 1612 w części danych 1610 komunikatu jest sformatowane tak, że zawiera pewne flagi i pola. Ciągła flaga 1702, takajakbit 11 pola danych 1710 złożonego z 21 bitów, wskazuje kiedy fragmenty właśnie transmitowanego komunikatu mają być oczekiwane w następnych ramkach. Przykładowo, jeśli ciągła flaga 1702 jest ustawiona jako jeden, oznacza to dla odbiornika transmisji danych 106, że jeden lub kilka fragmentów właśnie transmitowanego komunikatu, można oczekiwać w następnych ramkach. Dodatkowo, numer pakietu 1704 znajduje się w 21-bitowym polu danych 1710 pierwszego słowa kodowego danych 1612 części danych 1610 komunikatu, właśnie transmitowanego w bieżącej ramce. Ten numer pakietu komunikatu 1704 identyfikuje bieżącą część danych komunikatu w bieżącej ramce jako jedna z sekwencji pakietów danych. Przykładowo, numer pakietu komunikatu 1704 może być inkrementowany co jeden w kolejnych pakietach komunikatu. W ten sposób odbiornik transmisji danych 106 może ciągle śledzić pakiety komunikatu i przechowywać je w pamięci komunikatów 850 we właściwej kolejności. W 21bitowym polu danych 1710 pierwszego słowa kodowego danych 1612 części danych komunikatu, właśnie transmitowanego w bieżącej ramce znajduje się specjalne pole sygnatury 1706. To pole sygnatury 1706 jednoznacznie identyfikuje sekwencję kolejnych pakietów komunikatu, tak że odbiornik transmisji danych 106 może nieprzerwanie śledzić aktualną sekwencję odbieranych i dekodowanych komunikatów. Oznacza to, że podczas odbierania rozczłonkowanego komunikatu, tzn. w kolejnych pakietach komunikatu, odbiornik transmisji danych 106 odbiera inne komunikaty i odróżnia je poprzez ich unikatowe pola sygnatury 1706.

Jest jeszcze pole przydzielania fazy 1708 dla oznaczenia fazy, np. faza jeden, dwa, trzy lub cztery, na której następne fragmenty komunikatu- będą transmitowane do odbiornika transmisji danych 106. Przykładowo, pierwszy fragment komunikatu może wskazywać przy pomocy pola przydzielania fazy 1708, że następne fragmenty komunikatu będą transmitowane i odbierane na fazie trzy. W konsekwencji odbiornik transmisji danych 106 może następnie przełączyć fazę na odbieranie fragmentów komunikatu z fazy trzy. Ponadto pole przyporządkowania ramki 1709 w połączeniu z ramką przyporządkowania fazy 1708 może polecać odbiornikowi transmisji danych 106 nadzorowanie jednej lub kilku ramek w wyznaczonej fazie dla odbierania reszty rozczłonkowanego komunikatu, jak to zostanie dokładniej opisane poniżej.

Inne informacje w polu przyporządkowania ramki 1709 mogą wskazywać odbiornikowi transmisji danych 106, w której ramce (lub sekwencji ramek) kontrolować odbieranie dalszych fragmentów komunikatu. Przykładowo, pole przyporządkowania ramki 1709 może oznaczać, że odbiornik transmisji danych 106 może przeszukiwać co trzecią ramkę pod kątem ewentualnego odbierania dalszego fragmentu komunikatu. Wzorzec ramek do przeszukiwania wyznaczony przez pole przyporządkowania ramki 1709 może być określany dynamicznie przez terminal przywoławczy 102 podczas przygotowywania komunikatu do transmisji do odbiornika transmisji danych 106. Alternatywnie wzorzec ten może być z góry wyznaczony przez konfigurację systemową lub nawet wybrany przez operatora systemu w odpowiedzi na zmieniające się wymagania systemu i modele ruchu telekomunikacyjnego. Podobnie pole przyporządkowania fazy 1708 może być z góry określone lub dynamicznie ustalane przez terminal przywoławczy 102, lub przez operatora systemu, aby sprostać zmieniającym się wymaganiom systemu i aktywności ruchu telekomunikacyjnego. Fachowiec może zauważyć, że wielkość każdego ze wspomnianych wyżej pól danych może zmieniać się tak, aby dostosować je do różnych konfiguracji systemowych i różnych parametrów. Poniżej zostanie szczegółowo opisany korzystny sposób realizacji protokółu rozczłonkowanego komunikatu.

Jak omówiono powyżej, część 1610 danych komunikatu może być transmitowana jako pakiet komunikatu. Następne pakiety komunikatu mogą być nadawane w tej samej ramce lub w następnych ramkach protokółu transmisji, albo nawet w następnych ramkach alternatywnej fazy (w wielofazowym protokóle transmisji), jak to zostanie dokładniej omówione poniżej. Ciągła flaga 1702 może być stale ustawiona przykładowo na jeden, podczas gdy jest więcej pakietów komunikatu do odebrania przez odbiornik transmisji 106. Końcowy pakiet komunikatu jest wtedy oznaczony, gdy ciągła flaga 1702 pozostaje ustawiona na zero.

Ponadto, każdy pakiet komunikatu w sekwencji jest oznaczony numerem pakietu komunikatu 1704, który wzrasta w sposób kołowy, aby oznaczać sekwencyjną zależność pomiędzy pakietami komunikatu odbieranymi z ramki do ramki. Przykładowo na fig. 18 przedstawiono wykres czasowy ilustrujący jedną taką sekwencję numerów pakietów transmitowanego komunikatu. Pierwszy pakiet komunikatu w sekwencji może być oznakowany przez ustawienie pola numeru pakietu komunikatu 1704 na 11 1802, przy czym ciągła flaga 1702 jest ustawiona na 1. Chociaż jest więcej pakietów komunikatu do odebrania przez odbiornik transmisji 106, ciągła flaga 1702 będzie ciągle ustawiana na 1 w pierwszym słowie kodowym danych 1612 każdego z następnych pakietów komunikatu 1610. Ponadto, pole numeru pakietu komunikatu 1704 może być inkrementowane przy zastosowaniu arytmetyki modulo trzy 1804 dla każdego następnego pakietu komunikatu. Oznacza to, że pole numeru pakietu komunikatu 1704 dla drugiego, trzeciego i czwartego kolejnego pakietu komunikatu będzie mieć wartości 00, 01, 10 1804, przy czym ta sekwencja numeracji pakietów komunikatu powtarza się w następnych pakietach komunikatu. Stan 11 pola numeru pakietu komunikatu 1704 jest przeskakiwany w tej sekwencji numeracji, aby uniknąć pomylenia z początkowym pakietem komunikatu nieciągłego. Oczywiście, końcowy pakiet komunikatu jest oznaczony przez ciągłą flagę 1702 ustawioną na zero. Dodatkowo, ramka sygnatury 1706 oznacza wszystkie kolejne pakiety komunikatu jako część jednego komunikatu. Wiele rozczłonkowanych komunikatów można zatem równocześnie odbierać poprzez odbiornik transmisji danych 106, przy czym ramka sygnatury 1706 każdego pakietu komunikatu identyfikuje komunikat, do którego należy dany pakiet komunikatu. Kombinacja ciągłej flagi 1702, numeru pakietu komunikatu 1704 i ramki sygnatury 1706 umożliwia zatem odbiornikowi transmisji danych 106 odbieranie i dekodowanie fragmentów komunikatów tworzących dwa lub więcej różnych komunikatów odbieranych w tym samym czasie. Odbiornik transmisji danych 106 może następnie łączyć pakiety komunikatu odpowiadające każdemu z dwóch lub więcej komunikatów, by zrekonstruować każdy z odebranych i zdekodowanych komunikatów do ich pierwotnej zawartości danych.

Na fig. 19 przedstawiono bardziej szczegółowy schemat blokowy dekodera danych 832, sterownika odbiornika 816 i pamięci komunikatów 850 odbiornika transmisji danych 106 według wynalazku. Jak omówiono wcześniej dla fig. 16, odbiornik transmisji danych 106 może korelować adres 1605 w polu adresu 1604 ramki w wyznaczonej fazie. W szczególności korelator adresu 830 (fig. 8) sygnalizuje sterownikowi odbiornika 816, że istnieje dopasowanie pomiędzy odebranym adresem 1605 a uprzednio określonym wzorcem adresu z pamięci kodowej 822. Następnie odbiornik transmisji danych 106 dekoduje słowo kodu wektorowego 1706 w polu wektorowym 1606, które odpowiada pod względem pozycji słowu kodu adresu 1605, a na tej podstawie sterownik odbiornika 816 może określić, kiedy pierwsze słowo kodu danych 1612 części danych 1610 komunikatu występuje w polu danych 1608. Wyjście urządzenia likwidacji przeplatania bloków 824 przekazuje strumień bitów na wejście dekodera danych 832. Ten strumień bitów zawiera w odpowiednim punkcie pola danych 1608 ramki pierwsze słowo kodu danych 1612 części danych 1610 komunikatu.

Sterownik odbiornika 816 podaje włączający sygnał wyjściowy 1902 pierwszego słowa na wejście dekodera danych 832, by przekazać dekoderowi pierwszego słowa 1904, że słowo kodu danych 1612 jest obecne w przychodzącym strumieniu danych. Pierwszy dekoder słowa 1904 przechwytuje złożone z 32 bitów słowo kodu danych 1612 i podaje je do korektora błędów 1906. Korektor błędów 1906 może korygować błędy do określonej liczby błędnych bitów, np. dwa błędne bity, w słowie kodu danych 1612. Jak już wspomniano poprzednio, słowo kodu danych 1612 zorganizowane jest ze słowem parzystości 1720 (fig. 17), aby korektor błędu 1906 mógł korygować do dwóch błędnych bitów zawartych w odebranym słowie kodu danych w sposób znany fachowcom. W wyniku korekcji błędu korektor błędu 1906 zwraca do pierwszego dekodera słowa 1904 skorygowane złożone z 32 bitów słowo kodu danych 1612 i wskazanie, ze korekcja udała się. Jeżeli korekcja błędu nie uda się, wówczas korektor błędu zasygnalizuje to i pierwszy dekoder słowa 1904 nie będzie mógł niezawodnie wykorzystać pierwszego słowa kodu danych 1612. W takim przypadku część danych 1610 komunikatu może być nadal dekodowana i przechowywana w pamięci komunikatu 850. Jednakże utracone informacje w pierwszym słowie kodu danych 1612 określonej części 1610 komunikatu mogą pozostawić osierocony pakiet komunikatu, to znaczy nie związany z żadnym z innych pakietów komunikatu.

Gdy pierwszy dekoder słowa 1904 odbierze skorygowane słowo kodu danych 1612 od korektora błędu 1906, wówczas sprawdza ciągłą flagę 1702 i pole numeru pakietu komunikatu 1704, aby określić, czy jest to pakiet komunikatu rozczłonkowanego, czy też jest to jeden i tylko jeden pakiet komunikatu całego komunikatu. Jeśli ciągła flaga 1702 jest ustawiona na jedynkę, wówczas oznacza to, że ten pakiet komunikatu jest częścią rozczłonkowanego komunikatu. Ponadto, jeśli numer pakietu komunikatu 1704 jest ustawiony na 11, wówczas jest to pierwszy pakiet komunikatu w sekwencji pakietów tworzących komunikat rozczłonkowany. Komunikat jest jednoznacznie oznaczony polem sygnatury 1706. Dodatkowo, pole przypisania fazy 1708 może zawierać informacje dla identyfikacji następnej fazy do odbierania jednego lub kilku następnych nadawanych fragmentów komunikatu. Ponadto, pole przyporządkowania ramki 1709 może oznaczać jedną lub kilka alternatywnych ramek do odbierania następnych transmitowanych fragmentów komunikatu. Należy jednak zauważyć, że jeśli ten pakiet komunikatu jest jednym i jedynym pakietem komunikatu, wówczas ciągła flaga 1702 będzie ustawiona na zero, a numer pakietu komunikatu 1704 będzie ustawiony na 11, i odbiornik transmisji danych 106 może ignorować informacje w polu przypisania fazy 1708 i w polu przypisania ramki 1709.

Pierwszy detektor słowa 1904 sygnalizuje sterownikowi odbiornika 816, że jest to początek nowego komunikatu i czy komunikatjest w całości usytuowany w części danych komunikatu 1610 w aktualnej ramce, czy też alternatywnie jest to komunikat rozczłonkowany występujący w kolejnych pakietach komunikatu. Pierwszy dekoder słowa 1904 podaje również złożone z 21 bitów pole danych 1710 słowa kodu danych 1612 na sterownik odbiornika 816, który następnie podaje złożoną z 21 bitów informację na blok komunikatu 1912 w pamięci komunikatu 850. Te 21 bitów informacji są korzystnie przechowywane w początkowej lokalizacji 1914 bloku komunikatu 1912 w pamięci komunikatu 850. Sterownik odbiornika 816 przekazuje następnie sygnał włączenia 1908 na dekoder słowa danych komunikatu 1910, by dekodować wszystkie następne słowa kodu danych w części danych komunikatu 1610 w bieżącej ramce. Dekoder słowa danych komunikatu 1910 przechwytuje złożone z 32 bitów słowa kodu danych ze strumienia danych z urządzenia likwidowania przeplatania bloków 824 i przekazuje każde ze słów kodu danych na korektor błędu 1906, aby skorygować do dwóch błędnych bitów w odebranym słowie kodu danych.

Korektor błędu 1906 przekazuje skorygowane słowo kodu danych z powrotem do dekodera słowa danych komunikatu 1910 i sygnalizuje następnie przeprowadzenie korekcji z powodzeniem. Jeśli korekcja błędu nie uda się na pewnym słowie kodu danych, wówczas dekoder słowa danych komunikatu 1910 korzystnie zastępuje pole danych złożone z 21 bitów ze słowa kodu danych, dla którego korekcja nie udała się, uprzednio określonym rozkładem bitów i podaje złożoną z 21 bitów informację na sterownik odbiornika transmisji danych 816. Ten uprzednio określony rozkład bitów może pomóc wskazać użytkownikowi odbiornika transmisji danych 106, np. kiedy komunikat jest wyświetlany na wyświetlaczu 842 (fig. 8), że pewna część komunikatu w słowie kodu danych, dla którego korekcja nie udała się, została przerwana podczas transmisji.

Alternatywnie, po uwieńczonej powodzeniem korekcji błędów dekoder słowa danych komunikatu 1910 ściąga 21 najmniej znaczących bitów (LSB) skorygowanego słowa kodu danych 1612 i podaje te bity informacji na sterownik odbiornika 816. Sterownik odbiornika 816 podaje następnie te bity informacji na blok komunikatu 1912 w pamięci komunikatu 850, aby dołączyć te 21 bitów informacji do informacji już istniejących w pierwszej lokalizacji 1914 w bloku komunikatu 1912. Dekoder słowa danych komunikatu 1910 nadal dekoduje następne słowa kodu danych części danych komunikatu 1610 w bieżącej ramce wysterowany 1908 przez sterownik odbiornika 816. W konsekwencji, złożone z 21 bitów pole danych 1710 każdego ze słów kodu danych w części komunikatu danych 1610 w bieżącej ramce jest podawane do pamięci komunikatu 850 i dołączane do bitów informacji znajdujących się w pierwszej komórce 1914 bloku komunikatu 1912.

Kiedy wszystkie słowa kodu danych są zdekodowane dla części danych 1610 komunikatu w bieżącej ramce, pierwsza komórka 1914 w bloku komunikatu 1912 zawiera odpowiednie dane

175 118 komunikatu. Te dane komunikatu zapisane w bloku komunikatu 1912 mogą być zorganizowane tak, aby umożliwić sterownikowi odbiornika 816 późniejsze podawanie informacji do członu wyzwalania wyświetlania 840 w celu wyświetlania ich na wyświetlaczu 842 w sposób znany fachowcom. Jeżeli część danych 1610 komunikatu w bieżącej ramce stanowi kontynuację całego komunikatu, wówczas informacje zawarte w komórce 1914 w bloku komunikatu 1912 mogą być odtworzone przez sterownik odbiornika 816 w celu przedstawienia ich użytkownikowi, np. za pomocą wyświetlacza 842. Jeżeli jednak informacje w komórce 1914 stanowią kontynuację tylko pakietu komunikatu rozczłonkowanego, jak to oznaczono przez ciągłą flagę 1702 i numer pakietu komunikatu 1704 w pierwszych 21 bitach informacji w komórce 1914, wówczas sterownik odbiornika 816 będzie nadal poszukiwać pakietów rozczłonkowanego komunikatu aż wszystkie dalsze pakiety komunikatu będą mogły być odebrane i zdekodowane oraz zapisane w dalszych komórkach 1916 w bloku komunikatu 1912. Fig. 19 przedstawia przykład bloku komunikatu 1912, który zawiera informacje komunikatu z pięciu pakietów rozczłonkowanego komunikatu.

Kiedy pierwsze słowo kodu danych 1612 każdego kolejno odbieranego pakietu komunikatu 1910 jest dekodowane przez pierwszy dekoder słowa 190*4, odpowiednia ciągła flaga 1702, numer pakietu komunikatu 1704, sygnatura 1706 i przydzielenie fazy 1708 oraz przydzielenie ramki 1709 i inne zawarte potrzebne informacje są podawane do sterownika odbiornika 816. Sterownik odbiornika 816 porównuje wtedy sygnaturę 1706 z zapisaną sygnaturą w pierwszej komórce 1914 każdego bloku komunikatu 1912 w pamięci komunikatu 750. Pasująca sygnatura 1706 oznacza, że aktualny pakiet komunikatu odpowiada komunikatowi rozczłonkowanemu zapisanemu w kolejnych pakietach w bloku komunikatu 1912. Sterownik odbiornika 816 określa następnie, czy aktualny pakiet komunikatu właśnie dekodowany jest we właściwej kolejności w stosunku do już zapisanych pakietów komunikatów w bloku komunikatu 1912. Jak omówiono wcześniej, kolejność ta jest oznaczona przez numer pakietu komunikatu 1704. Jeśli pakiet komunikatu jest poza kolejnością, może to oznaczać, że poprzedni pakiet komunikatu został stracony podczas transmisji. Sterownik odbiornika 816 może kontynuować zapisywanie kolejnych pakietów komunikatu w bloku komunikatu 1912 aż ostatni pakiet komunikatu zostanie zdekodowany i zapisany w bloku komunikatu 1912. Końcowy pakiet komunikatu jest oznaczony przez ciągłą flagę 1702 ustawioną na zero w pierwszym słowie kodu danych 1612 określonego pakietu komunikatu 1610. W ten sposób odbiornik transmisji 106 może odbierać i dekodować jeden lub kilka rozczłonkowanych komunikatów.

Kiedy odbiornik transmisji 106 wykryje pierwszy pakiet rozczłonkowanego komunikatu, co jest oznaczone przez ciągłą flagę 1702 ustawioną na 11 przez numer pakietu komunikatu 1704 ustawiony na 11, wówczas odbiornik transmisji danych 106 będzie nieprzerwanie poszukiwać w bieżącej ramce i w następnych ramkach kolejnych pakietów komunikatu odpowiadających odbieranemu komunikatowi rozczłonkowanemu. W szczególności odbiornik transmisji danych 106 poszukuje w polu adresowym 1604 każdej kolejnej ramki lub każdej przydzielonej ramki określonego słowa kodu adresowego 1605, a następnie wykorzystuje słowo kodu wektorowego 1607 odpowiadające słowu kodu adresowego 1605 do wskazania poprzez 1609 na następny pakiet komunikatu 1610. Ten pakiet komunikatu jest oznaczony przez bity informacji w złożonymz21 bitów polu danych 1710 pierwszego słowa kodu danych 1612części danych 1610 komunikatu w bieżącej ramce.

Ten protokół dekodowania pakietu komunikatu umożliwia terminalowi przywoławczemu 102 w systemie transmisji redystrybucję ruchu długich komunikatów poprzez łączenie wielu ramek lub wielu faz, lub wielu kanałów transmisji, jak to zostanie dokładniej omówione poniżej. Przez tworzenie mniejszych pakietów 1610 informacji komunikatu i rozdzielanie ich na jedną lub więcej ramek według potrzeby terminal 102 może lepiej zarządzać ruchem komunikatów do odbiorników transmisji danych 106. Przykładowo, jeśli komunikat awaryjny ma być przesłany w kanale transmisji, wówczas terminal 102 może podzielić długi komunikat na mniejsze pakiety i wpasować komunikat awaryjny w bieżącą ramkę wraz z jednym lub kilkoma mniejszymi pakietami rozczłonkowanego komunikatu. Długie komunikaty można zatem zredukować do pewnej liczby krótkich pakietów komunikatu i nadawać w jednej lub w kilku ramkach, by rozłożyć ruch w kanale telekomunikacyjnym. W ten sposób inne komunikaty mogą być również

175 118 przynajmniej częściowo przesyłane w bieżącej ramce,· jeśli trzeba. Dodatkowo, przez nadawanie krótszych pakietów komunikatu można zmniejszyć prawdopodobieństwo błędów powodowanych przez zanik, przerywających część komunikatu.

Figura 20 jest bardziej szczegółowym schematem blokowym sterownika pakietowania ramek 212 (fig. 2) według wynalazku. Jak opisano powyżej, komunikaty, które są odebrane, są zapisywane w aktywnej kartotece przywołań 210. Aktywna kartoteka przywołań 210 jest korzystnie dwuwejściową pamięcią o dostępie swobodnym typu pierwszy zgłoszony - pierwszy obsłużony (FIFO), która jest ponadto naznaczona przez fazę transmisji komunikatu i która przechowuje komunikaty w takiej kolejności, w jakiej komunikaty były odebrane podczas fazy transmisji komunikatu przydzielonej odbiornikowi transmisji danych 106. Należy zauważyć, że inne typy pamięci, takie jak pamięci na twardym dysku, mogą być również wykorzystywane do realizacji aktywnej kartoteki przywołań 210.

Okresowo, np. raz na każdy interwał lub cykl ramki transmisyjnej, sterownik pakietowania 2002 posiadający wyjścia 2004 kolejno uzyskuje dostęp do komunikatów zapisanych w obszarach pamięci komunikatów reprezentujących fazy transmisji komunikatów aktywnej kartoteki przywołań 210. Odtworzone komunikaty są podawane na wejścia dekodera ramki 2006, który identyfikuje te komunikaty przeznaczone do transmisji.

Kiedy jakiś komunikat zostanie wykryty w jednej z faz transmisji komunikatu i ma być transmitowany podczas bieżącej ramki transmisyjnej, wówczas dekoder ramki 2006 generuje sygnał detekcji komunikatu, który jest podawany na sterownik 2002. Sterownik 2002 analizuje następnie odpowiedni komunikat, aby określić liczbę słów kodowych, które będą potrzebne do transmisji komunikatu. Ponieważ każda ramka ma uprzednio określoną długość, czasami nie całą informację komunikatu z aktywnej kartoteki przywołań 210 można transmitować w następnej ramce. Przykładowo, jeśli jeden lub kilka komunikatów jest dłuższych niż można zmieścić w następnej ramce, wówczas urządzenie pakietowania ramek 212 może rozczłonkować długie komunikaty na jeden lub więcej pakietów do nadawania w jednej lub w kilku ramkach. W zależności od fazy transmisji przydzielonej odtwarzanym komunikatom sterownik 2002 podaje obliczoną liczbę słów kodu komunikatów na grupę liczników 2012 następnej ramki, które utrzymują całkowitą liczbę wymaganych słów kodu komunikatu dla następnej ramki dla każdej z czterech faz. Komunikat dla następnej ramki transmisji jest również przechowywany w buforze 2008 następnej ramki transmisyjnej przy sterowaniu 2009 ze strony sterownika pakietowania 2002, np. poprzez szynę 2009, przy czym komunikat jest zapisywany w zależności od przydzielonej fazy. Kiedy liczba słów kodowych utrzymywana przez licznik ramki 2012 dla następnej ramki przewyższa uprzednio określoną pojemność kolejki ramek transmisji, np. 87 słów kodowych, nadmiarowe komunikaty i fragmenty komunikatów rozczłonkowanych mogą być przechowywane w buforze (zwanym dalej buforem komunikatu opóźnionego) 2010. Nadmiarowe komunikaty i fragmenty komunikatów przechowywane w buforze 2010 będą transmitowane w jednej lub w kilku późniejszych ramkach transmisji, jak to zostanie omówione poniżej.

W celu wskazania wartości czasu opóźnienia, jakiemu podlega każdy komunikat lub fragment komunikatu podczas opóźniania w buforze 2010 każdy komunikat lub fragment komunikatu otrzymuje wartość realizacji komunikatu przechowywaną w buforze 2010. Ta wartość realizacji może być ustawiona na określoną uprzednio liczbę cykli transmisji ramek, np. 31 cykli, o które komunikat może być opóźniony bez żadnych konsekwencji w protokóle transmisji. Kiedy każda sposobność nadania komunikatu lub fragmentu komunikatu pojawia się i ewentualnie mija bez transmisji przynajmniej fragmentu komunikatu, wartość realizacji jest dekrementowana dla określonego komunikatu, aby nadal śledzić czas opóźnienia. Kiedy wartość realizacji osiąga zero, jak to może być możliwe podczas okresu bardzo silnej zajętości przywoławczego systemu transmisji danych 100, priorytet komunikatu zostaje podwyższony, co wymaga nadania przynajmniej minimalnego fragmentu komunikatu podczas następnej ramki transmisyjnej. Ten minimalny fragment komunikatu zawiera słowo kodu adresowego, słowo kodu wektora, pierwsze słowo kodu danych, które zawiera informacje sterujące, takie jak ciągłą flagę 1702, numer pakietu komunikatu 1704, sygnaturę 1706, przyporządkowanie fazy 1708 i przyporządkowanie ramki 1709. Ten minimalny fragment komunikatu zawiera również słowo kodu danych informacji komunikatu, które przekazuje jedno słowo kodu danych informacji komunikatu do odbiornika transmisji danych 106. Zatem minimalny fragment komunikatu w tym przykładzie zawiera cztery słowa kodowe.

Protokół ten utrzymuje terminal 102 i odbiornik transmisji danych 106 w stanie synchronizacji podczas dostarczania wszystkich pakietów rozczłonkowanego komunikatu do odbiornika transmisji danych 106. Odbiornik transmisji danych 106 po monitorowaniu kolejnych fragmentów komunikatu pod względem uprzednio określonego odstępu czasowego (uprzednio określona liczba przyporządkowanych ramek) bez odebrania żadnego fragmentu komunikatu może określić, że wystąpił błąd w transmisji rozczłonkowanego komunikatu. Protokół transmisji przewiduje zatem uprzednio określony odstęp czasowy dla dostarczenia innego fragmentu komunikatu w warunkach zmieniającego się obciążenia ruchu w kanale telekomunikacyjnym.

Po określeniu wszystkich komunikatów dla następnej ramki transmisyjnej przez sterownik pakietowania 2006 i po zapisaniu ich w buforze następnej ramki 2008, komunikaty lub fragmenty komunikatów zapisane w buforze następnej ramki 2008 są przekazywane do bufora komunikatu ramki 216. Następnie terminal może przetwarzać komunikaty i system przywoławczy może wtedy nadawać komunikaty w sposób przedstawiony na fig. 2.

Figura 21 stanowi symboliczną reprezentację komunikatów przetwarzanych pomiędzy buforem 208 następnej ramki a buforem 210 komunikatu opóźnionego przez urządzenie pakietowania ramek 212 według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. Początkowo urządzenie pakietowania ramek 212 odtwarza z aktywnej kartoteki przywołań 210 informację komunikatu, która ma przyporządkowanie numeru ramki równe numerowi następnej ramki przewidzianej do transmisji. Informacja komunikatu jest tymczasowo przechowywana w buforze następnej ramki 2008 jak przedstawiono w etapie 2102. Dla celów ilustracyjnych każda ramka ma uprzednio określoną długość równoważną 87 słowom kodowym. Ponadto jeden długi komunikat A 2108 jest tymczasowo przechowywany w buforze następnej ramki 2008. Komunikat A 2108 zawiera 100 słów kodowych. Komunikat 2108 jest zatem dłuższy niż pojemność następnej ramki wynosząca 87 słów kodowych. W tym etapie bufor opóźnionego komunikatu 2010 pokazano jako pusty. Urządzenie pakietowania ramek 212 określa transmisję tylko części komunikatu A 2108 równoważnej jednej pełnej ramce lub 87 słowom kodowym. Reszta komunikatu będzie przechowana w buforze komunikatu opóźnionego 2010. Przedstawiono to w następnym etapie 2104, gdzie urządzenie pakietowania ramek 212 podzieliło komunikat 2108 na dwa mniejsze pakiety, np. A1 2110 i A2 2112.

Pierwszy pakiet A1 2110 zawiera 87 słów kodowych, by wypełnić całą następną ramkę. Zawiera on trzy dodatkowe słowa kodowe jako nagłówek dla słowa kodowego adresu, słowa kodowego wektora i pierwszego słowa kodowego danych, które zapewniają dodatkowe informacje sterowania dla odbiornika transmisji danych 106. Jak omówiono wcześniej dla fig. 17, pierwsze słowo kodowe danych pakietu komunikatu A1 2110 jest skonfigurowane przez urządzenie pakietowania ramek 212, tak aby zawierało przykładowo ciągłą flagę 1702 ustawioną na zero, numer pakietu komunikatu 1704 ustawiony na 11 i unikatową sygnaturę w polu sygnatury 1706. Ewentualnie sygnatura 1706 może być ustawiona na liczbę taką jak liczba komunikatów transmitowanych do odbiornika transmisji danych 106 podczas aktualnego cyklu rozrachunkowego, co można uzyskać z abonenckiej bazy danych 208 do wprowadzenia w komunikat w aktywnej kartotece przywołań 210.

Druga część komunikatu A2 2112 jest przechowywana w buforze opóźnionego komunikatu 2010. Ten pakiet 2112 zawiera również słowo kodowe adresu, słowo kodowe wektora i pierwsze słowo kodowe danych. W tym punkcie urządzenie pakietowania ramek 212 może brać pakiet komunikatu A1 2110 z bufora następnej ramki 2008 i podawać go na odpowiedni bufor komunikatu ramki 216 do transmisji w następnej ramce. Kiedy następna ramkajest przewidziana do transmisji, urządzenie pakietowania ramek 212 odtwarza informację komunikatu posiadającą numer ramki, który pasuje do numeru następnej ramki do transmisji i przechowuje ją w buforze 2008 następnej ramki. Jest to przedstawione w następnym etapie 2106 z nowym komunikatem B 2112.

Dodatkowo, urządzenie pakietowaniaramek212 dołącza drugi pakiet A2 2112 do bufora następnej ramki 2008 w celu transmisji w następnej ramce. Urządzenie pakietowania ramek 212 organizuje pierwsze słowo kodowe danych drugiego pakietu A2 2112, aby zawierało ono

175 118 ciągłą flagę 1702 ustawioną na zero, numer pakietu ustawiony na 00 i sygnaturę 1706 ustawioną na taką samą wartość, j aka była zawarta w pierwszym pakiecie A1” 2110. Urządzenie pakietowania ramek 212 podaje następnie informację komunikatu w buforze następnej ramki 2008 do bufora komunikatu następnej ramki 216 w c'elu późniejszego przetworzenia i nadania. W ten sposób terminal przywoławczy 102 nadał pierwotny długi komunikat A 2102 przez nadanie dwóch mniejszych pakietów 2110, 2112, by możliwie jak najbardziej wypełnić informacją każdą transmitowaną ramkę komunikatów, z umożliwieniem nadawania w przydzielonej sobie liczbie ramek innego komunikatu, takiego jak nowy komunikat B 2112. Oznacza to, że dłuższy komunikat 2108 może być nieco opóźniony w stosunku do transmisji pełnego komunikatu, ale powstaje możliwość nadawania krótszych przychodzących komunikatów 2112 w przydzielonych im ramkach.

Należy zauważyć, że w tym przykładzie odbiornik transmisji danych 106 będzie odbierać w przydzielonej mu ramce pierwszy pakiet A1 2110, który w pierwszym słowie kodowym danych identyfikuje się jako pierwszy pakiet komunikatu, do odbiornika transmisji danych 106. Odbiornik transmisji danych 106 przeszukuje następnie pole adresowe następnych ramek, aż wykryje drugi pakiet A2 2112, którego pierwsze słowo danych oznacza dla odbiornika transmisji 106, że jest to końcowy pakiet komunikatu. Oznacza to, że komunikat został w całości odebrany. Gdyby było więcej pakietów do odebrania, wówczas ciągła flaga 1702 byłaby utrzymana ustawiona na 1, co oznaczałoby dla odbiornika transmisji danych 106 kontynuowanie przeszukiwania następnych ramek pod kątem kolejnych pakietów komunikatu.

Figura 22 jest drugim przykładem ilustrującym symboliczną reprezentacją komunikatów przetwarzanych przez urządzenie pakietowania ramek 212 według wynalazku. Początkowo, urządzenie pakietowania ramek 212 odtwarza informacje komunikatów mających przydzielony numer ramki dla numeru ramki następnej do transmisji. Urządzenie pakietowania ramek 212 podaje następnie informację komunikatu do bufora 2008 następnej ramki, jak pokazano w pierwszym etapie 2202.

Istnieją tu cztery komunikaty przechowywane w buforze 2008 następnej ramki. Pierwszy komunikat A 2208 ma długość 24 słowa kodowe. Drugi komunikat B 2210 ma dodatkowe 16 słów kodowych, co powoduje całkowitą długość 40 słów kodowych w buforze 2008 następnej ramki. Trzeci komunikat C 2212 ma długość 50 słów kodowych, a czwarty komunikat D 2214 ma długość dodatkowych 60 słów kodowych. Sprowadza to całkowitą informację komunikatu, która ma być transmitowana w następnej ramce do długości 150 słów kodowych. Jednakże następna ramka może pomieścić tylko 87 słów kodowych. Urządzenie do pakietowania ramek 212 musi zatem określić, które komunikaty będą rozczłonkowane na mniejsze pakiety.

W tym punkcie bufor 210 opóźnionego komunikatu jest pusty. Urządzenie 212 obsadzania ramek poszukuje w buforze następnej ramki 2008 najdłuższego komunikatu. Najdłuższym komunikatem jest czwarty komunikat D 2214, który zawiera 60 słów kodowych. Urządzenie pakietowania ramek 212 przemieszcza następnie ten komunikat do buforu opóźnionego komunikatu 2010. Jednakże całkowita liczba pozostających słów kodowych w buforze następnej ramki 2008 wynosi 90, co jest większe niż 87 słów kodowych, które mogą zmieścić się w następnej ramce: Z tego względu urządzenie przetwarzania ramek 212 znowu poszukuje w pozostałych komunikatach w buforze następnej ramki 2008 najdłuższego komunikatu. Tym komunikatem jest trzeci komunikat C 2212, który ma długość 50 słów kodowych. Urządzenie pakietowania ramek 212 przemieszcza następnie ten komunikat 2212 do buforu opóźnionego komunikatu 2010.

W tym punkcie całkowita liczba słów kodowych pozostających w buforze następnej ramki 2008 wynosi 40, co jest mniejsze niż maksymalna liczba 87, która może być transmitowana w ramce. Urządzenie pakietowania ramek 212 określa, że część każdego z dwóch komunikatów opóźnionych 2212,2214 może być transmitowana w następnej ramce. Urządzenie pakietowania ramek 212 tworzy pierwszy pakiet dla komunikatu D 2214 w buforze następnej ramki 2008 przez połączenie słowa kodowego adresu, słowa kodowego wektora, pierwszego słowa kodowego danych i jednego słowa kodowego komunikatu dla określonego komunikatu 2214. Ten pierwszy pakiet Dl 2216 ma długość czterech słów kodowych i jest wprowadzany w bufor następnej ramki 2008 tuż za drugim komunikatem' B 2210. Drugi pakiet D2 2220 dla

175 118 określonego komunikatu 2214 pozostaje zapisany w buforze opóźnionego komunikatu 2010. Ten drugi pakiet 2220 również zawiera słowo kodowe adresu, słowo kodowe wektora i pierwsze słowo kodowe danych. W tym punkcie bufor następnej ramki 2008 zawiera 44 słowa kodowe i komunikat C 2212 może być podzielony na dwa pakiety, by wypełnić resztę następnej ramki, jak pokazano w drugim etapie 2204.

Odpowiedni pierwszy pakiet C1 2218 zawiera czterdzieści trzy słowa kodowe, a drugi odpowiedni pakiet C2 2222 zawiera dziesięć słów kodowych, które pozostają w buforze opóźnionego komunikatu 2010. Ten pakiet 2222 zawiera również słowo kodowe adresu, słowo kodowe wektora i pierwsze słowo kodowe danych. Urządzenie pakietowania ramek 212 zorganizowało tu pełną ramkę informacji komunikatów w buforze następnej ramki 2008, które to informacje są następnie przekazywane do bufora komunikatu następnej ramki 216 dla późniejszego przetworzenia i nadania.

Przy przetwarzaniu następnej ramki urządzenie pakietowania ramek 212 odtwarza nowy komunikat E 2224 z aktywnej kartoteki przywołań 210 i przechowuje go w buforze następnej ramki 2008 jak pokazano w trzecim etapie 2206. Ten komunikat 2224 zawiera 22 słowa kodowe, które w połączeniu z 59 słowami kodowymi z drugiego pakietu D2 2220 czwartego komunikatu D 2214 i drugiego pakietu C2 2222 z pozostałymi słowami kodowymi trzeciego komunikatu C 2212 przekroczyłyby maksymalną liczbę 87 słów kodowych na ramkę. Z tego względu urządzenie pakietowania ramek 212 poszukuje w buforze następnej ramki 2008 największego komunikatu zapisanego tam i odtwarza go z bufora 2008.

Powoduje to pozostawienie nowego komunikatu 2224 i drugiego pakietu 2222 trzeciego komunikatu 2212, które w sumie zawierają trzydzieści dwa słowa kodowe. Ponieważ ramka może przyjąć do 87 słów kodowych, urządzenie pakietowania ramek 212 rozczłonkowuje następnie drugi pakiet D2 2220 na trzeci i czwarty pakiet, jak pokazano w trzecim etapie 2206. Trzeci pakiet D3 2226 czwartego komunikatu D 2214 jest wystarczający do wypełnienia 87 słowami kodowymi następnej ramki. Pozostające informacje komunikatów są organizowane jako czwarty pakiet D4 2228 dla czwartego komunikatu 2214 w buforze opóźnionego komunikatu 2010. Ten czwarty pakiet 228 również zawiera słowo kodowe adresu, słowo kodowe wektora i pierwsze słowo kodowe danych z zawartą w nim informacją sterującą.

W tym punkcie urządzenie pakietowania ramek 212 może przenieść informacje komunikatów o wartości jednej ramki z bufora następnej ramki 2008 do bufora komunikatu następnej ramki 216 w celu dalszego przetworzenia i nadania. Czwarty pakiet 2228 (złożony z siedmiu słów kodowych) czwartego komunikatu 2214 pozostaje w buforze opóźnionego komunikatu 2010 i może być przetwarzany przez urządzenie pakietowania ramek 212 do następnej ramki. W tym nieco bardziej skomplikowanym przykładzie można lepiej ocenić ogólne działanie urządzenia pakietowania ramek 212.

Według oddzielnego aspektu przedmiotowego wynalazku każdy rozczłonkowany komunikat, który jest przechowywany w buforze opóźnionego komunikatu 2010, może być przyporządkowany uprzednio określonemu wzorcowi wybierania ramki. Może być on określony w abonenckiej bazie danych 208 dla każdego z odbiorników transmisji danych 106. Ten z góry określony model wybierania ramki jest mechanizmem, który może przedłużać żywotność baterii danego odbiornika transmisji danych 106 i może powodować redystrybucję ruchu komunikatów poprzez niedostatecznie wykorzystywane ramki w protokóle transmisji.

W szczególności odbiornik transmisji danych 106 może być skoordynowany z terminalem 102, by odbierać pakiety z rozczłonkowanego komunikatu przez poszukiwanie w każdej z N ramek po rozpoczęciu rozczłonkowanej transmisji. Przykładowo, odbiornik transmisji danych 106 może oczekiwać po odebraniu pierwszego pakietu rozczłonkowanego komunikatu, by przeglądać tylko każdą co trzecią ramkę poszukując następnych pakietów rozczłonkowanego komunikatu. W ten sposób odbiornik transmisji danych 106 będzie musiał włączać swą część odbiorczą tylko podczas każdej co trzeciej ramki, by wyszukać kolejne pakiety rozczłonkowanego komunikatu. Umożliwia to odbiornikowi transmisji danych 106 oszczędzanie energii podczas pozostałych dwóch ramek tego cyklu, dzięki brakowi włączenia części odbiorczej odbiornika transmisji danych 106, kiedy nie jest to konieczne.

1Ί5 118

Urządzenie pakietowania ramek 212 może nadawać z góry określony wzorzec wybierania ramek z informacjami komunikatów odtwarzanymi z aktywnej kartoteki przywołań 210. Ten z góry określony wzorzec wybierania ramek może być przechowywany w abonenckiej bazie danych 208 wraz z innymi informacjami dotyczącymi konkretnego odbiornika transmisji danych 106. Kiedy urządzenie pakietowania ramek 212 określi, że komunikat ma być rozczłonkowany na mniejsze pakiety, wówczas pakiety przechowywane w buforze opóźnionego komunikatu 2010 są przyporządkowywane odpowiedniemu uprzednio określonemu wzorcowi wybierania ramek, który również jest zgodny z parametrem skonfigurowanym w pamięci kodowej 822 w odbiorniku transmisji danych 106. Terminal przywoławczy 102 i odbiornik transmisji danych 106 są zatem koordynowane, by tylko nadawać odpowiednie pakiety i tylko odbierać odpowiednie pakiety w każdej z N ramek według z góry określonego wzorca wybierania ramek. Przykładowo z góry określony wzorzec wybierania ramek może oznaczać, że tylko co trzecia ramka może być przewidziana dla konkretnego odbiornika transmisji danych 106 do nadawania pakietów rozczłonkowanego komunikatu. Terminal będzie zatem stale śledzić za pakietami rezydującymi w buforze opóźnionego komunikatu 2010 dla każdej kolejnej ramki.

Dla każdego pakietu w buforze opóźnionego komunikatu 215 urządzenie pakietowania ramek 212 może odliczać wstecznie odpowiedni z góry określony wzorzec wybierania ramki, aż osiągnie np. zero. Kiedy licznik osiągnie zero dla danego pakietu w buforze opóźnionego komunikatu 2010, urządzenie pakietowania ramek 212 próbuje wprowadzić dany pakiet w następną ramkę. Jeśli może zmieścić ten pakiet lub jego część w następnej ramce, wówczas urządzenie 212 robi to. Jeśli jednak ruch jest tak gęsty, że nawet części pakietu zawartego w buforze opóźnionego komunikatu 2010 nie można wprowadzić w następną ramkę, wówczas urządzenie pakietowania ramek 212 nie wprowadzi pakietu w następną ramkę, a w każdym przypadku po odliczeniu wstecznym do zera spowoduje skasowanie licznika do wartości początkowej, którą jest z góry określony wzorzec wybierania ramek dla odpowiedniego odbiornika transmisji danych 106.

W odmianie tego aspektu wynalazku urządzenie pakietowania ramek 212 może przydzielać wzór wybierania ramek odbiornikowi transmisji danych 106, jak to jest wskazane w pierwszym kodowym słowie danych pierwszego pakietu rozczłonkowanego komunikatu. Ewentualne pole informacji w pierwszym słowie kodowym danych, np. pole 1709 przydzielenia ramki, może sygnalizować odbiornikowi transmisji danych 106, według jakiego modelu aktualnego wybierania ramek ma postępować. Terminal przywoławczy 102 w tej odmianie może regulować wzorzec wybierania ramki dla nadawania i dla odbiorników transmisji danych 106, aby umożliwić zmiany w ruchu transmisji. Przy bardzo silnym ruchu urządzenie pakietowania ramek 212 może przekazywać odbiornikowi transmisji danych 106 polecenie stosowania modelu wybierania długiej ramki. Natomiast przy mniejszym ruchu urządzenie pakietowania ramek 212 może przekazywać odbiornikowi transmisji danych 106 polecenie stosowania modelu wybierania krótszej ramki. Technika ta może umożliwić terminalowi przywoławczemu 102 lepsze zarządzanie obciążaniem ruchu pomiędzy ramkami przy zmieniających się warunkach ruchu. Dodatkowo, może to przedłużać żywotność baterii w odbiorniku transmisji danych 106, ponieważ nie musi on być stale włączany dla wszystkich kolejnych ramek, ale tylko dla każdej co n-tej ramki.

Na fig. 23 pokazano przykład, gdzie protokół transmisji dla przywoławczego systemu transmisji danych 100 może obejmować cztery fazy 2301 posiadające cykl transmisji złożony z trzech ramek 2303. Oznacza to, że dla każdej z czterech faz trzy ramki, np. zanumerowane 1 - 3, cyklicznie powtarzają się w protokóle transmisji. Odbiornik transmisji danych 106 w tym przykładzie jest przewidziany dla fazy 1 i dla ramki 1 2302, 2304, 2306, 2308, 2310, 2312 dla odbierania komunikatów z terminalu przywoławczego 102. Po odebraniu pierwszego pakietu w ramce 1 2304 odbiornik transmisji danych 106 może być wyznaczony do odbierania następnych pakietów dla komunikatu w alternatywnej ramce 2 2314, 2316, 2318, 2320, aby całkowicie odebrać nadawany komunikat. Jak omówiono poprzednio, terminal 102 może dynamicznie przypisywać odbiornikowi transmisji danych 106 wzór wybierania ramek, albo też może byćo

17ί5 118 parametr z góry określony. W ten sposób ramka 1 nie jest nadmiernie zatłoczona długimi komunikatami, które są kierowane do ramki 2, a odbiornik transmisji danych 106 może oszczędzać baterię podczas tych ramek, w których nie jest przewidziany do odbierania komunikatów.

Figura 24 i 25 ilustrują odmienny aspekt przedmiotowego wynalazku, gdzie fragmenty komunikatu mogą być nadawane z terminalu przywoławczego 102 do odbiornika transmisji danych 106 na alternatywnych fazach w wielofazowym protokóle transmisji. Przykładowo, jak pokazano na fig. 24, odbiornik transmisji danych 106 może być wyznaczony do odbierania komunikatów w ramce 1 w fazie 1 2402, 2408, 2414. Długie komunikaty mogą być nadawane we fragmentach w ramkach zlokalizowanych przykładowo w fazie 3. Odbiornik transmisji danych 106 będzie zatem poszukiwał komunikatów w przydzielonej sobie ramce 1 2402 w fazie 1, a kiedy długi rozczłonkowany komunikat zostanie wykryty przez odebranie pierwszego fragmentu w ramce 1 2402 w fazie 1, wówczas odbiornik 106 przejdzie do fazy 3 w celu nadzorowania odbierania następnych fragmentów długiego komunikatu w innych ramkach 2404, 2406,2410,2412. Odbiornik transmisji danych 106 powróci do przypisanej sobie ramki 1 2408, 2414 w fazie 1 podczas każdego cyklu nadawania, aby odbierać inne komunikaty, nadal odbierając długie rozczłonkowane komunikaty z fazy 3. W ten sposób system transmisji 100 może wyznaczyć fazę, np. fazę 3, dla przekazywania długich komunikatów do odbiorników transmisji danych. Zwolni to inne fazy, np. fazę 1, dla przekazywania innych normalnych komunikatów osobistych.

W tym przykładzie odbiornik transmisji danych 106 może być wyznaczony do przeszukiwania wszystkich ramek w fazie 3 poza ramką 1, w której normalnie przeszukuje fazę 1. Długi rozczłonkowany komunikat może być zatem przekazywany sprawnie w kolejnych ramkach 2404, 2406, 2410, 2412 w fazie 3, przy równoczesnym umożliwieniu odbiornikowi 106 przełączenia się z powrotem na przypisaną mu ramkę 1 w fazie 1 dla odbierania innych komunikatów.

Alternatywnie, jak pokazano na fig. 25, odbiornik transmisji danych 106 może być wyznaczony do monitorowania ramek w fazie 3 w modelu wybierania ramek 2504,2508, 2512, 2516. Terminal przywoławczy 102 może dynamicznie polecać odbiornikowi transmisji danych 106 stosowanie modelu wybierania ramek poprzez pole 1709 przyporządkowania ramki w alternatywnej fazie, np. w fazie 3, jak to zaznaczono w polu 1708 przydzielania fazy. W ten sposób odbiornik transmisji danych 106 nadzoruje ramkę 1 2502, 2506, 2510, 2514, 2518 w fazie 1 jako w swym domyślnym przydziale dla odbierania normalnych komunikatów osobistych, a następnie przełącza się na wzór wybierania ramek 2504, 2508, 2512,2516 w fazie 3 w celu odbierania fragmentów długiego nadawanego komunikatu. Daje to tę dodatkową zaletę, że odbiornik transmisji danych 106 może oszczędzać baterię podczas odbierania komunikatów.

Figura 26 jest schematem blokowym pokazującym sekwencję działania terminalu przywoławczego 102 według wynalazku. Terminal przywoławczy 102 obsługuje 2602 przychodzące wywołanie w etapie 2604 przez odpowiedź telefoniczną i odebranie żądania przywołania od osoby lub urządzenia wywołującego. Następnie, w etapie 2606, terminal przywoławczy 102 identyfikuje adres pagera dla odbiornika transmisji danych 106 jako przeznaczenie komunikatu wskazanego przez żądanie przywołania. W abonenckiej bazie danych 208 terminal przywoławczy 102 może uzyskać dostęp do wszystkich parametrów pagerów przyporządkowanych wyznaczonemu adresowi pagera w etapie 2608. Sterownik 204 w etapie 2610 określa, czy żądane przywołanie jest dla ważnego abonenta. Jeśli nie, terminal przywoławczy 102 może zakończyć rozmowę w etapie 2612, np. przez przesłanie komunikatu zakończenia wywołującemu i następnie odłączenie się od linii telefonicznej. Jeżeli żądanie przywołania pagera odnosi się do ważnego abonenta, w etapie 2610, wówczas terminal przywoławczy 102 wyśle podpowiedź do wprowadzenia komunikatu, w etapie 2614, a następnie zapisze ten komunikat w etapie 2616.

Terminal przywoławczy 102 w etapach 2618,2622,2626 sprawdza protokół dostarczania komunikatu odbiornikowi transmisji danych 106. Przykładowo, jeśli przez żądanie przywołania wybrany jest protokół POCSAG (Post Office Code Standardization Advisory Group), wówczas sterownik 204, w etapie 2620, zapisuje ten komunikat i przydzielone parametry w aktywnej kartotece przywołań POCSAG. Jeżeli wybranym protokółem jest gSc (Golay Sequential

175 118

Coding), wówczas sterownik 204, w etapie 2624, zapisuje komunikat i przypisane parametry pagera w aktywnej kartotece przywołań GSC. Alternatywnie, w etapie 2626, jeśli wybranym protokółem jest protokół szczeliny czasowej (TSP), wówczas sterownik 204, w etapie 2630, identyfikuje przypisaną ramkę, przydzieloną fazę i. inne parametry transmisji dla żądanego przywołania i w etapie 2632 zapisuje komunikat wraz z przyporządkowanymi parametrami dla żądanego przywołania w aktywnej kartotece przywołań TSP przydzielonej fazy. Oznacza to, że w tym protokóle komunikaty są przechowywane w aktywnej kartotece przywołań 210 zorganizowanej przez przypisaną im fazę.

Jak pokazano na fig. 27, terminal przywoławczy 102 może śledzić sekwencję operacyjną nadawania komunikatu do odbiornika transmisji danych 106 według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. W szczególności urządzenie pakietowania ramek 212 postępuje w etapie 2701 zgodnie z programem przenoszenia komunikatów z aktywnej kartoteki przywołań 210 do buforu komunikatu ramki 216 dla nadawania komunikatów w następnej ramce.

W każdym cyklu transmisji ramki, w etapie 2702, urządzenie pakietowania ramek 212 rozpoczyna sortowanie komunikatów, by zbudować bufor następnej ramki 2008 z komunikatami do nadania w następnej ramce. Urządzenie pakietowania ramek 212 w etapie 2706 oznacza wszystkie komunikaty w aktywnej kartotece przywołań 210, które są przydzielone następnej ramce i przenosi je do bufora następnej ramki 2008, jak omówiono wcześniej. Ponadto, w etapie 2708, urządzenie pakietowania ramek 212 oznacza wszystkie komunikaty w buforze 2010 opóźnionego komunikatu i przenosi je do bufora następnej ramki 2008. W tym punkcie wszystkie komunikaty do transmisji w następnej ramce są zatem zlokalizowane w buforze następnej ramki 2008. Urządzenie pakietowania ramek 212 może następnie decydować, które komunikaty lub części komunikatów będą nadawane w następnej ramce, jak omówiono poniżej.

Następnie urządzenie 212 pakietowania ramek w etapie 2710 ustawia licznik następnej ramki początkowo na zero, co również zostało omówione wcześniej. Jeżeli wszystkie słowa kodowe do transmisji mieszczą się w następnej ramce, w etapie 2712, urządzenie pakietowania ramek 212 przenosi następnie, w etapie 2714, komunikaty w buforze następnej ramki 2008 do bufora komunikatu ramki 216 dla kodowania komunikatów i następnie nadawania ich do odbiorników transmisji danych 106. Jeśli z drugiej strony wszystkie komunikaty do nadania w następnej ramce przewyższą pojemność następnej ramki, w etapie 2712, wówczas urządzenie pakietowania ramek 212 określa, które komunikaty lub części komunikatów będą nadane w następnej ramce.

Urządzenie pakietowania ramek 212 określa, w etapie 2716, czy są jakieś długie komunikaty lub długie fragmenty komunikatów w buforze następnej ramki 2008 do nadania w następnej ramce. W tym przykładzie komunikaty lub fragmenty komunikatów, które są większe niż 10 słów kodowych, są uważane za długie i są kandydatami do fragmentacji komunikatów. Kryterium to określa krótkie komunikaty, które obejmują wszystkie komunikaty cyfrowe i literowe zawierające mniej niż 21 znaków w komunikacie.

Jeżeli nie ma żadnych długich komunikatów, wówczas urządzenie pakietowania ramek 212 ustawia, w etapie 2718, wartość realizacji następnej ramki na 3. Urządzenie pakietowania ramek 212 wybiera następnie najdłuższy komunikat w buforze następnej ramki, posiadający wartość realizacji komunikatu nierówną zeru i następnie przenosi ten komunikat do buforu opóźnionego komunikatu 2010 i ustawia wartość realizacji komunikatu na 2, w etapie 2720. Następnie urządzenie pakietowania ramek 212 sprawdza, w etapie 2722, czy pojemność następnej ramki jestjeszcze przekraczana przez liczbę słów kodowych w buforze 2008 następnej ramki. Dopóki jest ona przekraczana, urządzenie pakietowania ramek 212 kontynuuje przemieszczanie najdłuższego komunikatu z buforu następnej ramki 2008 do buforu opóźnionego komunikatu 2010 w etapach 2720 i 2722. Licznik ramekjest wykorzystywany przez urządzenie pakietowania ramek 212 do stałego śledzenia liczby fragmentów komunikatu do nadania w następnej ramce. Jeśli licznik następnej ramki ma stan równy zeru, w etapie 2724, wówczas nie ma żadnych fragmentów komunikatu w buforze następnej ramki 2008 i urządzenie pakietowania ramek 212 może wtedy przenosić, w etapach 2712 i 2714, zawartość buforu następnej ramki 2008 do buforu komunikatu ramki 216 w celu nadania następnej ramki. Z drugiej strony, jeśli licznik 2012

175 118 następnej ramki nie ma treści równej zeru, w etapie 2724, wówczas urządzenie pakietowania ramek 212 odtwarza ostatni fragment komunikatu w etapie 2726.

Następnie urządzenie pakietowania ramek 212 buduje ostatni fragment komunikatu, by wypełnić resztę ramki, w etapie 2727, który jest równoważny maksymalnej pojemności ramki, to znaczy 87 słów, minus liczba słów już zapisanych w buforze następnej ramki 2008. Wreszcie, urządzenie pakietowania ramek 212 dodaje fragment komunikatu, w etapie 2731, do buforu następnej ramki 2008, a potem przemieszcza resztę komunikatu, w etapie 2733, do buforu opóźnionego komunikatu 2010 i kasuje wartość realizacji komunikatu do maksymalnego opóźnienia, np. 31. Następnie urządzenie pakietowania ramek 212, w etapach 2712 i 2714, przenosi komunikaty z buforu następnej ramki 2008 do buforu komunikatu ramki 216 w celu kodowania komunikatów i nadania ich do odbiorników transmisji danych.

Jeśli urządzenie pakietowania ramek 212 stwierdzi, w etapie 2716, że nie ma długich komunikatów w buforze następnej ramki 2008, które przekraczają pojemność następnej ramki, wówczas to urządzenie 212 przemieszcza najnowszy komunikat, w etapie 2728, do tymczasowego buforu, i w etapie 2730 określa, czy pozostałe słowa w buforze następnej ramki 2008 mieszczą się w pojemności następnej ramki, w etapie 2730. Jeśli pojemność następnej ramki jest zapełniona, w etapie 2730, urządzenie pakietowania ramek 212 inkrementuje licznik następnej ramki, w etapie 2732, a następnie buduje, w etapie 2727, ostatni fragment komunikatu do wypełnienia reszty ramki. Następnie urządzenie pakietowania ramek 212 dodaje fragment komunikatu do bufora następnej ramki 2008, w etapie 2731, po czym przemieszcza resztę komunikatu, w etapie 2733, do bufora 2010 opóźnionego komunikatu i kasuje wartość realizacji komunikatu do 31. Następnie urządzenie pakietowania ramek 212 w etapach 2712 i 2714 przenosi zawartość buforu następnej ramki 2008 do buforu komunikatu ramki 216 w celu kodowania i nadania komunikatów w następnej ramce.

Jeżeli po przemieszczeniu najnowszego komunikatu do tymczasowej pamięci, w etapie 2728, zawartość buforu 2008 następnej ramki nadal przekracza maksymalną pojemność następnej ramki, w etapie 2730, wówczas urządzenie pakietowania ramek 212 sprawdza, w etapie 2734, czy najnowszy komunikat jest ciągłym fragmentem komunikatu. Jeżeli nie jest to kontynuowany fragment komunikatu, wówczas będzie to pierwszy fragment rozczłonkowanego komunikatu i urządzenie pakietowania ramek 212, w etapie 2736, inkrementuje licznik następnej ramki, a potem buduje, w etapie 2738, zawierający przynajmniej cztery słowa fragment komunikatu, aby przedstawić pierwszy fragment rozczłonkowanego komunikatu. Następnie, urządzenie pakietowania ramek 212 dodaje ten fragment komunikatu do buforu następnej ramki 2008, w etapie 2731, po czym przemieszcza resztę komunikatu, w etapie 2733, do bufora opóźnionego komunikatu 2010 i kasuje wartość realizacji komunikatu do 31.

Urządzenie pakietowania ramek 212, w etapie 2734, określa, że komunikat jest kontynuowanym fragmentem komunikatu, a następnie sprawdza wartość realizacji komunikatu, w etapie 2740, aby stwierdzić, czy osiągnęła ona zero. Wartość realizacji komunikatu wynosząca zero oznacza, że fragment komunikatu został opóźniony o maksymalny czas i wymaga wysokiego priorytetu nadawania do odbiornika transmisji danych. Jeśli zatem wartość realizacji fragmentów komunikatu jest równa zeru, w etapie 2740, wówczas fragment komunikatu będzie nadawany do odbiornika transmisji danych, w etapach 2736, 2738, 2731, 2733, 2712 i 2714. Jeśli ten fragment komunikatu ma wartość realizacji komunikatu, która jest większa niż zero, w etapie 2740, wówczas urządzenie pakietowania ramek 212 może przemieścić ten fragment do buforu opóźnionego komunikatu 2010, a następnie dekrementować wartość realizacji komunikatu odpowiednio w etapie 2742. Oznacza to, że ten fragment komunikatu został opóźniony o jeden więcej cykl transmisji ramki. Następnie urządzenie pakietowania ramek 212 przenosi zawartość buforu następnej ramki do buforu 216 komunikatu ramki w etapach 2712 i 2714. W ten sposób urządzenie pakietowania ramek 212 zapewnia nadawanie tylu komunikatów lub fragmentów komunikatu, ile może zmieścić się w następnej ramce.

Figura 28 przedstawia nieco zmodyfikowaną sekwencję działania urządzenia pakietowania ramek 212 w stosunku do sekwencji działania pokazanej na fig. 27. Urządzenie obsadzania ramek może tu przypisywać alternatywne fazy i modele wybierania ramek dla rozczłonkowanych

175 118 komunikatów nadawanych do odbiorników transmisji danych. Główne różnice omówiono poniżej.

Po wypełnieniu przez urządzenie pakietowania ramek 212 buforu następnej ramki 2008 komunikatami i fragmentami komunikatów w etapach 2806 i 2808 urządzenie pakietowania ramek 212 w etapie 2809 przemieszcza wszystkie komunikaty i fragmenty komunikatów, które nie są przypisane aktualnej ramce do nadawania w tej fazie. Ponadto ich wartość realizacji komunikatów jest zmniejszana o jeden, aby oznaczyć ich opóźnienie o jeden cykl nadawania ramki. W ten sposób urządzenie pakietowania ramek 212 stale śledzi nie tylko informacje o ramkach, ale również informacje fazy w celu określania, które komunikaty lub fragmenty komunikatów mogą być nadawane w aktualnej ramce. Inna różnica występuje wtedy, gdy nadawany jest pierwszy fragment komunikatu, w etapie 2829, gdzie urządzenie pakietowania 212 musi określić, w etapie 2835, model ramki i fazę dla przekazywania następnych fragmentów komunikatu do odbiornika transmisji danych 106.

Kiedy urządzenie pakietowania ramek 212 przydzieli model ramek i fazę rozczłonkowanemu komunikatowi w jego pierwszym fragmencie, w etapie 2835, urządzenie pakietowania ramek 212 może dodać pierwszy fragment komunikatu do bufora następnej ramki 2008 w etapie 2831, a następnie, jeśli dalsze fragmenty komunikatu mają być odbierane w innej fazie, w etapie 2837, urządzenie pakietowania ramek 212 przemieszcza, w etapie 2839, resztę komunikatu do buforu 2010 opóźnionego komunikatu przy podanej fazie i ponadto ustawia wartość realizacji komunikatu na 31. Następnie urządzenie pakietowania ramek 212 może przenieść zawartość bufora następnej ramki 2008 do bufora 216 komunikatu ramki w etapach 2812 i 2814 w celu kodowania i nadania komunikatów do odbiorników transmisji danych 106. W ten sposób urządzenie 212 może rozdzielać fragmenty komunikatów na wiele ramek i wiele faz w protokóle transmisji i skutecznie wykorzystywać dostępny kanał przy przekazywaniu komunikatów i fragmentów komunikatów do odbiorników transmisji danych 106.

Figura 29 jest schematem blokowym ilustrującym sekwencję działania odbiornika transmisji danych 1 θ6 (fig. 8) według wynalazku. Po oszczędzaniu przez odbiornik transmisji danych 106 energii podczas interwału oszczędzania energii 2902,2904, odbiornik transmisji danych 106 synchronizuje się na aktualną ramkę i pole adresu w ramce 2906 i przeszukuje pole adresu korelując 2908 każdy adres w polu adresu z jednym lub wieloma z góry określonymi adresami w odbiorniku transmisji danych 106. Jeśli adres zostanie z powodzeniem skorelowany 2908 z jednym lub z kilkoma z góry określonymi adresami w odbiorniku transmisji danych 106, wówczas odbiornik 106 dekoduje słowo kodowe wektora 2910 odpowiadające z powodzeniem skorelowanemu słowu kodowemu adresu. Następnie odbiornik transmisji danych 106 realizuje korekcję błędu 2912 w każdym słowie kodowym danych w komunikacie. Ewentualnie odbiornik transmisji danych 106 może obliczać sumę kontrolną 2914 w zakresie dekodowania słów kodowych danych i porównuje ją z nadaną wartością sumy kontrolnej 2916, by stwierdzić błąd transmisji. Odbiornik transmisji danych 106 może następnie oznakować błędy w komunikatach, które następnie mogą być odpowiednio przetwarzane przy prezentowaniu ich użytkownikowi odbiornika transmisji danych. Przykładowo, błędy w komunikatach mogą być zastępowane specjalnym znakiem, który będzie wyświetlany użytkownikowi w celu oznaczenia błędu podczas odbioru.

Odbiornik transmisji danych 106 sprawdza ciągłą flagę odbieranego pakietu komunikatu 2918, a następnie porównuje numer pakietu z wartością 11 2920, by stwierdzić czy jest to początek nowego rozczłonkowanego komunikatu. Jeśli jest to nowy początek, wówczas tworzony jest 2922 nowy czasomierz, który stale śledzi maksymalny dozwolony czas pomiędzy odbieraniem pakietów rozczłonkowanego komunikatu. Czasomierz ten jest następnie ustawiany przykładowo na 60 sekund 2924, aby zabezpieczyć odbiornik transmisji danych 106 przed pozostawaniem w stanie włączonym przez czas dłuższy niż 60 s przy oczekiwaniu na następny pakiet rozczłonkowanego komunikatu.

Odbiornik transmisji danych 106 zapisuje sygnaturę i numer pakietu jako parametry komunikatu w pamięci 2926, a następnie przenosi 2928 część danych komunikatu do pamięci komunikatu 850. Ewentualnie sterownik odbiornika 816 wykorzystuje sygnaturę i numer pakietu do dopasowania 2930 odebranego pakietu komunikatu do uprzednio odebranych pakietów

175 118 komunikatu, które są przechowywane w pamięci komunikatu. Te pakiety są przechowywane w pamięci komunikatu 850 w celu zrekonstruowania rozczłonkowanego komunikatu, kiedy odebrane zostaną wszystkie fragmenty. Odbiornik transmisji danych 106 przeszukuje następnie stale 2902 inne nadawane komunikaty szukając następnego wystąpienia przydzielonej ramki 2904.

Jeśli stała flaga nie jest ustawiona 2918, wówczas oznacza to albo że jest to naprawdę ostatni pakiet w rozczłonkowanym komunikacie 2932, 2934, 2936, 2938, albo że jest to tylko pakiet krótkiego komunikatu 2932, 2934. W każdym z tych przypadków odbiornik transmisji danych 106 potwierdza odbiór pełnego komunikatu przez wygenerowanie sygnału alarmu i przekazanie alarmu 2940 użytkownikowi, by zasygnalizować, że komunikat został całkowicie odebrany. Odbiornik transmisji danych 106 znowu może kontynuować 2902 realizację swych zadań lub poszukiwać w innych nadawanych komunikatach następnego wystąpienia przydzielonej ramki 2904. Odbiornik transmisji danych 106 jest zatem zdolny do odbierania rozczłonkowanych komunikatów, które zawierają jeden lub więcej pakietów, w wielu ramkach.

Ewentualnie odbiornik transmisji danych 106 może po wykryciu odbioru pierwszego pakietu komunikatu, w etapie 2920, przełączyć nadzorowanie uprzednio określonego rozkładu kolejnych ramek i/lub alternatywnej przydzielonej fazy, w etapie 2904, aby odbierać następne pakiety komunikatu nadawane w kanale transmisji dla rozczłonkowanego komunikatu, którego pierwszy pakiet został wykryty w etapie 2920. Ten aspekt protokółu transmisji i działania odbiornika transmisji danych 106 został omówiony powyżej. Zalety takiego alternatywnego działania systemu transmisji, takie jak oszczędzanie energii i przedłużanie żywotności baterii odbiornika transmisji danych 106, również zostały omówione powyżej.

Dłuższe komunikaty mogą być nadawane w mniejszych pakietach; przez co możliwe jest bardziej równomierne rozłożenie ruchu transmisji i zapobiega się zakłóceniom żądanego przepływu ruchu innych potencjalnie ważniejszych komunikatów, takich jak komunikaty awaryjne, przez bardzo długie komunikaty. Odbiornik transmisji danych 106 odbierający dłuższe komunikaty może zatem wprowadzać pewne opóźnienie czasowe przy odbieraniu całych rozczłonkowanych komunikatów, ale umożliwia, by pozostały ruch transmisji odbywał się sprawnie w kanale transmisji i umożliwia lepsze wspólne wykorzystywanie dostępnej pojemności kanału i dostępnych zasobów.

175 118

175 118

175 118

IX

ZEGAR ODTWORZONE SYMBOLU DANE

128Χ

FIG. 10

175 118

FIG. 11

NAJMNIEJ NAJBARDZIEJ ZNACZĄCY ZNACZĄCY

^BOŁI Bon

SZEREGOWE

WYJŚCIE

DANYCH

FIG. 12

175 118

START

BLOKU

IX ZEGAR SYMBOLI

2X ZEGAR SYMBOLI

175 118

FIG. 15

175 118

175 118

URZĄDZENIE LIK-

175 118

2010

175 118

O

CM

CD

O

CM

CO

CM

O

CM

O

ΤΟ

o

ΤΟ

CM

CM

175 118

2301

175 118

FIG. 23

175 118

NUMER

RAMKI

175 118

NUMER

RAMKI

FIG. 25

175 118

-2612

IDENTYFIKACJA RAMKI, FAZY, MASKI ZANIKOWEJ PAGERA I INNYCH PARAMETRÓW TRANSMISJI •2632

ZAPISANIE W AKTYWNEJ

175 118

POCZĄTEK SORTOWANIA W CELU ZBUDOWANIA KOLEJKI DLA __ NASTĘPNEJ ΕΑΜΚΓ = FN GBboEsss&BBB

2704

-2706

DODANIE DO KOLEJKI NASTĘPNEJ RAMKI”:

WSZYSTKIE KOMUNIKATY W AKTYWNEJ KARTOTECE PRZYWOŁAŃ” TPS Z NR RAMKI (NR ZANIKOWY MODULO)=FN(NR ZANIKOWY MOD.)

PRZESUNIĘCIE RESZTY KOMUNIKATU N DO KOLEJKI REALIZACJI I SKASOWANIE WARTOŚCI REALIZACJI DO 31

I PRZESUNIĘCIE NAJNOWSZEJGO KOMUNIKATU DO BUFORU [ TYMCZASOWEGO

NIE

PRZESUNIĘCIE NAJDŁUŻSZEGO KOMUNIKATU O WARTOŚCI REALIZACJI = 0 DO KOLEJKI REALIZACJI I USTAWIENIE WARTOŚCI REALIZACJI KOMUNIKATU = 2

175 118

BUDOWA OSTATNIEGO FRAGMENTU KOMU-I NIKATU, BY WYPEŁNIĆ RESZTĘ RAMKI, TZN DŁUGOŚĆ FRAGMENTU N” = (87 SŁÓW - RAZEM SŁÓW”)

ODTWORZENIE OSTATNIEGO FRAGMENTU KOMUNIKATU ”N”

FIG. 28

175 118

FIG. 29

DODANIE DO KOLEJKI NASTĘPNEJ RAMKI”

DODANIE DO KOLEJKI NASTĘPNEJ RAMKI” WSZYSTKIE KOMUNIKATY W AKTYWNEJ KARTOTECE

PRZYWOŁAŃ” TPS Z NR RAMKI (NR ZANIKOWY MODULO)= FN( NR ZANIKOWY MOD.)

DEKREMENTOWANIE WARTOŚCI REALIZACJI KOMUNIKATU PRZEZ 1 I PRZESUNIĘCIE Z POWROTEM DO KOLEJKI REALIZACJI WSZYSTKICH KOMUNIKATÓW, DLA KTÓRYCH.

A) NR RAMKI REALIZACJI (NR ZANIKOWY

MODULO REALIZACJI) ψ FN (NR ZANIKOWY REALIZACJI MODULO)

B) NR RAMKI KOMUNIKATU OSOBISTEGO (NR ZANIKOWY MODULO) =

FN( NR ZANIKOWY MOD ), JEŚLI FAZA TA NIE JEST RÓWNA FAZIE PRZYPISANEJ KOMUNIKATOM OSOBISTYM

WSZYSTKIE KOMUNIKATY W KOLEJCE REALIZACJI

175 118

TWORZENIE OSTATNIEGO FRAGMENTU KOMUNIKATU W CELU WYPEŁNIENIA RESZTY RAMKI, TZN. DŁUGOŚĆ FRAGMENTU ”N” = (87 SŁÓW - RAZEM SŁÓW”)

ODTWORZENIE

OSTATNIEGO

FRAGMENTU ilKATU ”N” gUBWfaBJgl

PRZESUNIĘCIE RESZTY KOMUNIKATU ”N” DO KOLEJKI REALIZACJI I SKASOWANIE WARTOŚCI REALIZACJI DO 31 ^-2839

PRZYPISANIE MODELU ODBIORU I FAZY ORAZ OKREŚLENIE SŁOWA KONTROLNEGO W PIERWSZYM FRAGMENCIE

DODANIE AKTUALNEGO

FRAGMENTU DO KOLEJKI | NASTĘPNEJ RAMKI

FIG. 30

PRZESUNIĘCIE RESZTY KOMUNIKATU ”N” DO KOLEJKI REALIZACJI OKREŚLONEJ FAZY I USTAWIENIE WARTOŚCI REALIZACJI NA 31

TAK

175 118

2906

DEKODOWANIE SYNCHRONIZACJI, RAMKI, INFO, INFO BLOKÓW I POLA ADRESU W PRZYPISANEJ RAMCE

2908

TAK Z^²

910

DEKODOWANIE WEKTORÓW DLA WSKAŹNIKÓW KOMUNIKATU

2912

DEKODOWANIE SŁÓW KOMUNIKATU Z ZASTOSOWANIEM 2-BITOWEJ UOGÓLNIONEJ KOREKCJI BŁĘDÓW ł OBLICZENIE SUMY KONTROLNEJ I PORÓWNANIE Z TRANSMITOWANĄ WARTOŚCIĄ

z;

2916

OZNAKOWANIE KOMUNIKATU LUB SŁÓW W KOMUNIKACIE ZGODNIE Z PRAWIDŁAMI, GDY SUMY KONTROLNE NIE ZGADZAJĄ SIĘ. (ZNAKOWANIE

CZĘŚCI INFORMACJI ZAPISANEJ W PAMIĘCI WRAZ ZE ZNAKAMI ASCII)

FIG. 31

-peEKWSTCi PAKIET W KOMUNIKACIE ROZCZŁONKOWANYM

TWORZENIE NOWEGO TIMERA DLA ODEBRANEJ SYGNATURY

175 118

KRÓTKI NOWY KOMUNIKAT 2942

PRZENIESIENIE KOMUNIKATU J DO OBWODU ZARZĄDZANIA PAMIĘCIĄ DLA NATYCHMIAS- j TOWEGO WYŚWIETLENIA ^MUSIlWUUlHKlKaSIMIIKa

-2940

ALARMOWANIE UŻYTKOWNIKA O ODEBRANYM KOMUNIKACIE

OSTATNI PAKIET W KOMUNIKACIE ROZCZŁONKOWANYM

2938

PRZENIESIENIE SYGNATURY I NUMERU PAKIETU DO OBWODU ZARZĄDZANIA PAMIĘCIĄ

2934

PRZENIESIENIE KOMUNIKATU DO OBWODU ZARZĄDZANIA PAMIĘCIĄ DLA NATYCHMIASTOWEGO WYŚWIETLENIA

2936 έι

OBWÓD ZARZĄDZANIA 1 PAMIĘCIĄ DOPASOWUJE PAKIET DO

CZĘŚCIOWEGO KOMUNIKATU W PAMIĘCI O TAKIEJ

SAMEJ SYGNATURZE I KOŃCZĄCEGO SIĘ NUMEREM

PAKIETU MINUS JEDEN

ŚRODKOWY PAKIET W KOMUNIKACIE ROZCZŁONKOWANYM

PRZENIESIENIE SYGNATURY I NUMERU PAKIETU DO OBWODU ZARZĄDZANIA PAMIĘCIĄ

PRZENIESIENIE

KOMUNIKATU DO OBWODU ZARZĄDZANIA PAMIĘCIĄ

2928

2926

OBWÓD ZARZĄDZANIA PAMIĘCIĄ DOPASOWUJE PAKIET DO CZĘŚCIOWEGO KOMUNIKATU W PAMIĘCI Z TAKĄ SAMĄ SYGNATURĄ I KOŃCZĄCEGO SIĘ NUMEREM PAKIETU

ΕΖ3ΙΕΪ^Ε3Ξ!£ΒΕΕΕΞ£Ε22Σ2^Ξ32ί:

FIG. 32

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz Cena 6,00 zł

Claims (10)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób dekodowania nadawanego rozczłonkowanego komunikatu w odbiorniku selektywnego wywołania, który to rozczłonkowany komunikat zawiera jeden lub więcej pakietów komunikatów z danymi adresowymi i danymi komunikatu zawierającymi wskazanie, czy w obrębie tego rozczłonkowanego komunikatu będzie się jeszcze odbierać jakieś pakiety komunikatów, znamienny tym, że monitoruje się nadawane pakiety komunikatów w odbiorniku selektywnego wywołania, odbiera się adres każdego pakietu komunikatów jednego lub więcej pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu, następnie ten adres koreluje się w odbiorniku selektywnego wywołania z jednym lub więcej uprzednio określonych adresów i w odpowiedzi na pomyślną korelację adresu dekoduje się dane komunikatów każdego pakietu komunikatów, wreszcie zdekodowane dane komunikatów każdego pakietu komunikatów jednego lub więcej pakietów komunikatów sukcesywnie zapamiętuje się i odtwarza rozczłonkowany komunikat w odbiorniku selektywnego wywołania, a po wykryciu, w zdekodowanych danych komunikatu jednego lub jednego z wielu pakietów komunikatów, wskazania, że nie będzie się już odbierać więcej pakietów komunikatów kończy się odtwarzanie rozczłonkowanego komunikatu.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że monitorowanie w odbiorniku selektywnego wywołania pakietów komunikatów, zawierających ramki uporządkowane zgodnie z protokółem transmisji danych z kwantowaniem czasu, polega na tym, że monitoruje się ramki następujące po uprzednio określonym wzorcu selekcji ramki i podczas co najmniej jednej z monitorowanych ramek odbiera się jeden lub więcej pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu.
3. 3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że monitorowanie ramek w protokóle transmisji danych z kwantowaniem czasu następujących po uprzednio określonym wzorcu selekcji ramki, polega na tym, że monitoruje się ramki występujące po uprzednio określonym wzorcu selekcji ramki w przyporządkowanej fazie i podczas co najmniej jednej z monitorowanych ramek w przyporządkowanej fazie odbiera się jeden lub więcej pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu.
4. 4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że po skorelowaniu adresu odebranego pakietu komunikatów wykrywa się wskazanie pierwszego pakietu komunikatów w sekwencji pakietów komunikatów rozczłonkowanego komunikatu wskazujące początek nowego rozczłonkowanego komunikatu.
5. 5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, po wykryciu początku nowego rozczłonkowanego komunikatu wykrywa się w danych komunikatu pierwszego pakietu komunikatów wzorzec selekcji ramki, wybiera się ramki występujące w protokóle transmisji danych po wzorcu selekcji ramki oraz monitoruje się co najmniej jedną ramkę występującąjako następna po wzorcu selekcji ramki i odbiera się jeden lub więcej kolejnych pakietów komunikatów z wielu pakietów komunikatów składających się na rozczłonkowany komunikat.
6. 6. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że po wykryciu początku nowego rozczłonkowanego komunikatu wykrywa się w danych komunikatu pierwszego pakietu komunikatów wzorzec selekcji ramki, następnie wybiera się ramki w protokóle transmisji danych występujące jako następne po wzorcu selekcji ramki, po czym wykrywa się w danych komunikatu pierwszego pakietu komunikatów przyporządkowanie fazy, wybiera się ramki występujące po wzorcu selekcji ramki w przyporządkowanej fazie i co najmniej jedną kolejną ramkę występującą po wzorcu selekcji ramki w przyporządkowanej fazie monitoruje się, wreszcie odbiera się jeden lub kilka kolejnych pakietów komunikatów z wielu pakietów komunikatów składających się na rozczłonkowany komunikat.

   175 118
7. 7. Układ do dekodowania nadawanego rozczłonkowanego komunikatu, zawierający sek-cję odbiorczą połączoną z obwodem odtwarzania danych, który jest sprzężony z dekoderem danych dołączonym do pamięci komunikatów, znamienny tym, że wtykowa pamięć kodowa (822) przechowująca uprzednio określone adresy i 'korelator adresów (830) są sprzężone z obwodem odtwarzania danych (808, 810,814, 820, 824).
8. 8. Układ według zastrz. 7, znamienny tym, że wtykowa pamięć kodowa (822), zawierająca uprzednio określone przyporządkowanie ramek i uprzednio określony wzorzec selekcji ramek, jest sprzężona z korelatorem synchronizacji słów (818) i z obwodem odtwarzania danych (808, 810, 814, 820, 824).
9. 9. Układ według zastrz. 7 albo 8, znamienny tym, że dekoder danych (832) zawiera korektor błędu (1906).
10. 10. Układ według zastrz. 8, znamienny tym, że z obwodem odtwarzania danych (808, 810, 814,820, 824) jest sprzężony generator synchronizacji fazy (826).