[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Krzysztof (Emmausski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof
Fieodor Emmausski
Biskup wołogodzki
ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data i miejsce urodzenia

1795
Emmaus

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1872
Monaster Spaso-Sumoriński

Biskup wołogodzki
Okres sprawowania

1856–1866

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

9 grudnia 1831

Prezbiterat

sierpień 1825

Chirotonia biskupia

25 marca 1850

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 marca 1850

Miejscowość

Petersburg

Miejsce

Ławra Aleksandra Newskiego

Konsekrator

Nikanor (Klemientjewski)

Krzysztof, imię świeckie Fieodor Maksimowicz Emmausski (ur. 1795 w Emmausie, zm. 30 lipca?/11 sierpnia 1872) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem kapłana prawosławnego. W wieku dziewięciu lat stracił ojca i odtąd wychowywał się przy seminarium duchownym w Twerze. W 1813 hieromnich Ambroży, wykładowca seminarium przenoszony do pracy w seminarium w Nowogrodzie, zabrał go ze sobą, a następnie opłacał koszty jego nauki w tejże szkole. Dwa lata później rektor Petersburskiej Akademii Duchownej archimandryta Filaret w czasie wizytacji w seminarium zakwalifikował go do grupy słuchaczy, którzy z racji wyróżniających wyników w nauce uzyskali prawo studiów w Akademii na koszt państwa[1]. W 1819 ukończył studia w Petersburskiej Akademii Duchownej, uzyskał tytuł kandydata nauk teologicznych i podjął pracę wykładowcy historii oraz języka francuskiego w seminarium duchownym w Kijowie. W latach 1824–1825 pracował w seminarium duchownym w Orle. W sierpniu 1825, po przyjęciu święceń kapłańskich, podjął służbę w cerkwi św. Jerzego w Bołochowie[1]. Od 1828 był dziekanem i protoprezbiterem. Od 1831 służył w Orle w cerkwi Podwyższenia Krzyża Pańskiego, zaś od 1833 był nadzorcą szkół parafialnych i powiatowych w guberni. 9 grudnia tego samego roku wstąpił do monasteru[1].

W 1834 został przełożonym monasteru Trójcy Świętej w Bołchowie, równocześnie uzyskując godność archimandryty. W 1835 zwolniony go z funkcji nadzorcy szkół. W roku następnym został przełożonym Monasteru Trubczewskiego, kierując równocześnie nadal monasterem w Bołchowie, następnie został także dziekanem monasterów w eparchii[1]. W roku następnym został przeniesiony do eparchii wołyńskiej. Powierzono mu obowiązki rektora seminarium duchownego w Krzemieńcu oraz przełożonego monasteru św. Jana Miłościwego w Zahajcach Małych. Od 1847 prowadził służbę duszpasterską w Petersburgu[1]. Od 1848 zasiadał w konsystorzu eparchii petersburskiej, został też rektorem seminarium duchownego w Petersburgu, wykładał w nim teologię dogmatyczną. W 1849 przeniesiony do monasteru Świętych Borysa i Gleba w Torżoku[1].

25 marca 1850 w ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu przyjął chirotonię biskupią z rąk metropolity nowogrodzkiego i petersburskiego Nikanora i innych hierarchów. W eparchii wykonywał różne obowiązki (był członkiem tajnego komitetu ds. cenzury duchownej, przeprowadzał wizytację w seminarium duchownym w Petersburgu, kierował komitetem odpowiedzialnym za budowę monasteru Zmartwychwstania Pańskiego w Petersburgu, zasiadał w komitecie ds. majątku cerkiewnego). W 1856 objął samodzielną katedrę wołogodzką. Eparchią tą kierował przez dziesięć lat, dbając o szkolnictwo cerkiewne i zakładając organ prasowy „Wołogodskije Jeparchialnyje Wiedomosti”. Po odejściu w stan spoczynku w 1866 zamieszkał w monasterze Spaso-Sumorińskim na prawach przełożonego. Tam też zmarł i został pochowany[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Христофор (Эмаусский). [dostęp 2013-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-04)].