[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Aleksander (Trapicyn)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander
Aleksandr Trapicyn
Arcybiskup pugaczewski
Ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1862
Wołma

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 1938
Kujbyszew

Arcybiskup pugaczewski
Okres sprawowania

1935–1937

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

26 lutego 1900

Diakonat

23 lutego 1889

Prezbiterat

26 lutego 1889

Chirotonia biskupia

12 grudnia 1904

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

12 grudnia 1904

Miejscowość

Siergijew Posad

Miejsce

Ławra Troicko-Siergijewska

Konsekrator

Antoni (Wadkowski)

Współkonsekratorzy

Włodzimierz (Bogojawleński), Flawian (Horodecki)

Aleksander, imię świeckie Aleksandr Iwanowicz Trapicyn (ur. 17 sierpnia?/29 sierpnia 1862 w Wołmie, zm. 14 stycznia 1938 w Kujbyszewie) – rosyjski biskup prawosławny, święty nowomęczennik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem kapłana prawosławnego Iwana Trapicyna i jego żony Kławdii. Miał siedmioro braci, z których trzech zostało duchownymi. W 1884 ukończył seminarium duchowne w Wiatce. Jako jeden z jego najlepszych absolwentów został przyjęty do Kazańskiej Akademii Duchownej i otrzymywał stypendium państwowe. W 1888 ukończył studia z tytułem kandydata nauk teologicznych za pracę poświęconą przeciwdziałaniu symonii w Kościołach prawosławnych tradycji greckiej oraz w Rosyjskim Kościele Prawosławnym. W tym samym roku ożenił się. 23 lutego 1889 w soborze Wszystkich Świętych w Wiatce został wyświęcony na diakona, zaś trzy dni później – na kapłana. Został skierowany do pracy duszpasterskiej w tymże soborze oraz zatrudniony w miejscowej szkole żeńskiej jako katecheta i historii Kościoła. W latach 1892–1897 był również deputowanym duchowieństwa w dumie miejskiej Wiatki.

W marcu 1892 żona ks. Trapicyna urodziła syna, zaś w lipcu zmarła. Od 1893 był katechetą w Aleksandrowskiej szkole realnej w Wiatce. W roku następnym odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, którą opisywał w cyklu szkiców w piśmie eparchii wiackiej i słobodzkiej. W 1897 został inspektorem seminarium duchownego w Wiatce. 26 lutego 1900 złożył wieczyste śluby mnisze przed biskupem Aleksym (Opockim), zachowując dotychczasowe imię. W 1901 otrzymał godność archimandryty i został wyznaczony na rektora seminarium duchownego w Kałudze. Funkcję tę sprawował przez trzy lata.

12 grudnia 1904 w soborze Trójcy Świętej w Ławrze Troicko-Siergijewskiej miała miejsce jego chirotonia na biskupa muromskiego, wikariusza eparchii włodzimierskiej. W ceremonii jako konsekratorzy wzięli udział m.in. metropolici petersburski i ładoski Antoni, moskiewski i kołomieński Włodzimierz, kijowski i halicki Flawian oraz inni hierarchowie. Biskup Aleksander był aktywnym członkiem stowarzyszenia misyjnego eparchii włodzimierskiej oraz miejscowego oddziału Palestyńskiego Towarzystwa Prawosławnego. W 1907 jego tytuł uległ zmianie na biskup juriewski. W 1912 objął katedrę wołogodzką i totiemską. Uczestniczył w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

W czasie akcji otwarcia relikwii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego biskup Aleksander protestował przeciwko bezczeszczeniu relikwii przez reprezentantów rządu bolszewickiego. W 1923 sam hierarcha został aresztowany pod zarzutem prowadzenia agitacji kontrrewolucyjnej i skazany na sześć miesięcy łagru. Po odbyciu kary został początkowo skierowany na katedrę symbirską, a następnie symferopolską i krymską, gdzie przebywał do 1928. W wymienionym roku został podniesiony do godności arcybiskupiej i skierowany do eparchii samarskiej.

Na początku lat 30. XX wieku w eparchii samarskiej władze stalinowskie podjęły zmasowaną kampanię antyreligijną, zamykając cerkwie i aresztując duchownych parafialnych. Biskup Aleksander wyświęcał nowych duchownych spośród aktywnych w parafiach osób świeckich. W sierpniu 1933 aresztowany został również sam hierarcha, jednak z powodu podeszłego wieku został zwolniony po podpisaniu zobowiązania o pozostaniu w Samarze. W październiku 1933 w jego sprawie zapadł wyrok trzyletniej zsyłki na Ural; duchownego obwiniono o kierowanie kontrrewolucyjną grupą związaną z Cerkwią – prowadzenie agitacji antyradzieckiej poprzez kazania oraz pozyskiwanie „fanatyków religijnych” jako kandydatów na kapłanów. Od 1933 do 1935 przebywał w więzieniach. W 1935 został biskupem pugaczewskim. Godność tę pełnił do 1937. W grudniu 1937 został aresztowany w Kujbyszewie razem z grupą 23 duchownych i dwójką świeckich. Skazany na śmierć przez rozstrzelanie i stracony 14 stycznia 1938 w Kujbyszewie. W 2000 kanonizowany jako jeden z Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]