Serafin (Głagolewski)

Serafin

Stefan Głagolewski
Metropolita nowogrodzki, petersburski, estoński i fiński
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	1757 Kaługa
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1843 Petersburg
Miejsce pochówku	Ławra Aleksandra Newskiego w Sankt-Petersburgu
Metropolita nowogrodzki, petersburski, estoński i fiński
Okres sprawowania	1821–1843
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia nowogrodzka, petersburska, estońska i fińska
Śluby zakonne	2 grudnia 1787
Chirotonia biskupia	25 grudnia 1799
Multimedia w Wikimedia Commons

Serafin, imię świeckie Stiefan Wasiljewicz Głagolewski (ur. 1757 w Kałudze, zm. 5 stycznia^?/17 stycznia 1843 w Petersburgu) – rosyjski metropolita prawosławny, wolnomularz^[1].

Był absolwentem Moskiewskiej Akademii Duchownej oraz uniwersytetu w Moskwie. W marcu 1785 został zatrudniony jako nauczyciel w seminarium przy Ławrze Troicko-Siergijewskiej, zaś od 1787 wykładał retorykę i katechizm w akademii, której był absolwentem. 2 grudnia 1787 w monasterze Zaikonospasskim złożył wieczyste śluby zakonne. Od 1791 pracował jako cenzor, zaś 12 lutego 1795 otrzymał godność archimandryty i został przełożonym Monasteru Łużeckiego w Moskwie. Od 1798 przełożony Monasteru Zaikonospasskiego oraz rektor Moskiewskiej Akademii Duchownej.

25 grudnia 1799 metropolita moskiewski Platon wyświęcił go na biskupa wikariusza eparchii moskiewskiej z tytułem biskupa dmitrowskiego. Od 1804 Serafin (Głagolewski) był biskupem wiackim i słobodzkim, zaś 7 lipca 1805 objął katedrę smoleńską. Po siedmiu latach otrzymał godność arcybiskupią i został przeniesiony na katedrę mińską. W 1814 został arcybiskupem twerskim i kaszyńskim, zaś w 1819 – metropolitą moskiewskim i kołomieńskim. W 1821 otrzymał godność metropolity nowogrodzkiego, petersburskiego, estońskiego i fińskiego, którą tradycyjnie łączył z funkcją przełożonego ławry św. Aleksandra Newskiego.

W maju 1824 został przewodniczącym Rosyjskiego Towarzystwa Biblijnego^[2]. Już w grudniu tego samego roku zwrócił się do cara z prośbą o rozwiązanie RTB. Rok później wstrzymano sprzedaż dostępnego wówczas Nowego Testamentu w języku rosyjskim, a w roku 1826 car rozwiązał Towarzystwo. Uznawał, że dostęp do Biblii w języku rosyjskim będzie sprzyjał rozwojowi idei reformacyjnych wśród prawosławnych wiernych^[3].

Zmarł po dwudziestu dwóch latach pełnienia urzędu i został pochowany w ławrze w cerkwi Św. Ducha. W ciągu ostatnich pięciu lat życia był już ciężko chory i nie prowadził praktycznie żadnej działalności publicznej.

Szczególnie angażował się w zwalczanie masonerii w Rosji, zajmował się rozwojem drukarni związanych z Kościołem oraz działał na rzecz podniesienia poziomu kazań głoszonych przez duchownych Cerkwi Rosyjskiej. Sprzeciwiał się wszelkim próbom reform w Kościele^[4].

• Biogram w bazie prawosławia rosyjskiego
• Hierarchia i kler kościoła prawosławnego w granicach II Rzeczypospolitej i Polski powojennej w XIX–XXI wieku – ks. Grzegorz Sosna, m. Antonina Troc-Sosna – Ryboły 2012