Poślednia Turnia
 Poślednia Turnia (wśród podpisanych formacji) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2556 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
13 września 1898 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′45,5″N 20°12′34,6″E/49,195972 20,209611
| |
Poślednia Turnia (słow. Posledná veža, niem. Jordánspitze, węg. Jordán-csúcs[1]) – turnia o wysokości 2556 m[2] w słowackich Tatrach Wysokich, w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika. Jest najwybitniejszym obiektem pomiędzy Durnym Szczytem a Łomnicą, położonym mniej więcej w połowie odległości pomiędzy nimi. Od Zębatej Turni na północnym zachodzie oddziela ją Wyżnia Poślednia Przełączka, a od Małej Pośledniej Turniczki na południowym wschodzie – Poślednia Przełączka[3].
Na Poślednią Turnię nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników prowadzi na nią od strony Pośledniej Przełączki. Pod blokiem szczytowym turni biegnie odcinek Drogi Jordána z Doliny Pięciu Stawów Spiskich na Łomnicę. Na północny wschód w stronę Miedzianej Kotliny (odgałęzienia Doliny Dzikiej) opada z Pośledniej Turni filar położony pomiędzy dwoma wybitnymi żlebami. Na drugą stronę grani – do Doliny Małej Zimnej Wody – masyw kieruje filar południowy, oddzielający od siebie górne partie Żlebu Breuera (od południowego zachodu) i Żlebu Chmielowskiego (od południowego wschodu). Sam filar kończy się ponad dolną częścią Żlebu Breuera[3].
Nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Polska nazwa Pośledniej Turni pochodzi od jej „pośledniego” (gorszego) charakteru, gdyż położona jest pomiędzy dwoma potężnymi szczytami – Łomnicą i Durnym Szczytem, które są w czołówce najwyższych szczytów Tatr. Nazwy niemiecka i węgierska zostały nadane na cześć Károlya Jordána, jednego z najbardziej znanych węgierskich taterników[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wejścia turystyczne:
- Janusz Chmielowski, Klemens Bachleda i Józef Tatar, 13 września 1898 r. – letnie,
- Stanisław Krystyn Zaremba, 29 marca 1936 r. – zimowe[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXI. Klimkowa Przełęcz – Łomnicka Grań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977, s. 39–42.