Ferdinando Maria de Rossi
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 sierpnia 1696 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 lutego 1775 |
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania |
1759–1775 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
30 marca 1739 |
| Sakra biskupia |
2 sierpnia 1739 |
| Kreacja kardynalska |
24 września 1759 |
| Kościół tytularny | |
Ferdinando Maria de Rossi (ur. 3 sierpnia 1696 w Cortonie, zm. 4 lutego 1775 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 3 sierpnia 1696 roku w Cortonie, jako syn Pietra Paola de Rossiego[1]. Początkowo studiował w Collegio Romano, gdzie uzyskał doktoraty z teologii i filozofii, a następnie przeniósł się na Uniwersytet w Maceracie, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Wkrótce potem został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i kanonikiem kapituły bazyliki liberiańskiej[1]. 30 marca 1739 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 20 lipca 1739 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Tarsu, a trzynaście dni później przyjął sakrę[2]. Od 1742 do 1759 był wiceregentem Rzymu, a w międzyczasie został też dziekanem Najwyższego Trybunału Sygnatury Łaski[1]. 1 lutego 1751 roku został łacińskim patriarchą Konstantynopola[2]. Gdy rok później zmarł jego brat, obawiał się, że jego ród nie przetrwa[1]. W 1759 roku, po śmierci Antonia Marii Erba Odescalchiego, przez kilka miesięcy był wikariuszem generalnym Rzymu[1]. Przez całe życie był przychylny zakonowi jezuitów i to dzięki ich protekcji uzyskał promocję kardynalską[1]. 24 września 1759 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Silvestro in Capite[2]. Cztery dni później został prefektem Kongregacji Soborowej[2]. Gdy w 1767 roku jezuici zostali wydaleni z Hiszpanii, de Rossi był jednym z dwóch kardynałów (obok Carla Cavalchiniego), którzy głosowali za przyjęciem ich w Państwie Kościelnym[1]. Rok później został członkiem grupy kardynałów, mającej reprezentować Stolicę Piotrową w rozmowach rozstrzygających spór z księstwem Parmy[1]. Komisja wydała dokument, w którym odrzuciła wszelkie roszczenia rządu parmeńskiego i potwierdziła starożytne przywileje kościelne. Dokument ten wywołał oburzenie nie tylko w Parmie, ale też w pozostałych prowincjach należących do Burbonów[1]. De Rossi zmarł 4 lutego 1775 roku w Rzymie, w wyniku apopleksji[1].