Emmanuele de Gregorio
| Kardynał biskup | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 albo 28 grudnia 1758 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 listopada 1839 |
| Subdziekan Kolegium Kardynalskiego | |
| Okres sprawowania |
1837–1839 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
31 maja 1829 |
| Kreacja kardynalska |
8 marca 1816 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
31 maja 1829 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Emmanuele de Gregorio (ur. 18 albo 28 grudnia 1758 na Morzu Śródziemnym, zm. 7 listopada 1839 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 18 albo 28 grudnia 1758 roku, podczas gdy jego matka podróżowała przez Morze Śródziemne do Hiszpanii, jednakże w dokumentach jego miejsce urodzenia zostało zapisane jako Neapol[1]. Był synem markiza Leopolda De Gregoria i Maríi Josefy Verdugo y Quijada[1]. Studiował w rzymskim Collegio Clementino, a po przyjęciu święceń kapłańskich był prałatem Jego Świątobliwości i archiprezbiterem bazyliki laterańskiej[1]. Podczas trwania Republiki Rzymskiej został uwięziony wraz z Piusem VI, lecz został zwolniony za kaucją w wysokości 4 tysięcy skudów[1]. Generał Claude Dallemagne planował uczynić Gregoria antypapieżem w opozycji do Piusa VI[1]. Wobec tego przyszły kardynał udał się do Sieny i zapewnił papieża o swojej lojalności[1]. Pełnił funkcję prowikariusza generalnego Rzymu w czasie absencji kardynała Giulia Marii della Somaglii[1]. Został zmuszony do podróży do Paryża, gdzie w 1811 został zniewolony na trzy lata[1]. Po oswobodzeniu usiłował odzyskać skarby papieskie, zrabowane przez armię francuską[1]. 8 marca 1816 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Ss. Bonifacio e Alessio[2]. W latach 1818–1820 pełnił funkcję prefekta Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów[2]. 18 maja 1829 roku został podniesiony do kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Frascati[2]. Trzynaście dni później przyjął sakrę i został penitencjariuszem większym[2]. W 1837 roku, w wyniku objęcia diecezji Porto-Santa Rufina, został subdziekanem Kolegium Kardynalskiego[2]. Zmarł 7 listopada 1839 roku w Rzymie[1].