PL180878B1

PL180878B1 - Oprawa oświetleniowa

Info

Publication number: PL180878B1
Application number: PL96316795A
Authority: PL
Inventors: Petrus A. J. Holten; Corrine Lac
Original assignee: Philips Electronics Nv
Priority date: 1995-02-14
Filing date: 1996-02-08
Publication date: 2001-04-30
Also published as: EP0757772B1; US5758954A; DE69608044T2; DE29602357U1; DE69608044D1; EP0757772A1; NZ300261A; HU214621B; ES2147914T3; JPH10502765A; WO1996025623A1; TW424871U; CN1148884A; AU700856B2; ATE192562T1; CN1083078C; AU4495096A; PL316795A1; HUP9602819A2; CA2187776A1

Abstract

1. Oprawa oswietleniowa, zawierajaca oslone zaopatrzona w okno emisji swiatla, zespól do umieszczenia elektrycznej lampy rurowej w plaszczyznie P, która jest poprzeczna do okna emisji swiatla, tuz obok okna emisji swiatla, wklesle boczne reflektory usytuowane nawza- jem przeciwlegle wzdluz plaszczyzny P, z któ- rych kazdy ma zewnetrzna krawedz przylegajaca do okna emisji swiatla w plaszczyznie Q, trójwy- miarowe plytki poprzeczne do powierzchni P oraz poprzeczne do okna emisji swiatla, z któ- rych kazda ma zewnetrzna krawedz w oknie emi- sji swiatla oraz wewnetrzne krawedzie wewnatrz oslony, oraz kazda ma odpowiednia powierzch- nie odchylania pomiedzy zewnetrzna krawedzia a wewnetrznymi krawedziami, która ma wklesla krzywizne równolegla do plaszczyzny P oraz, której zewnetrzna krawedz jest wklesla oraz po- siada kierunek w plaszczyznie P, któr y jest rów- nolegly do plaszczyzny Q, znamienna tym, ze plytka (10) jest zaopatrzona w powierzchnie od- chylania (13), której wklesla krzywizna zanika stopniowo w strone reflektorów bocznych (5). F IG .9 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest oprawa oświetleniowa.

Znana jest oprawa oświetleniowa, na przykład z opisu patentowego nr EP-B-0 138 747, zawierająca osłonę zaopatrzoną w okno emisji światła, zespół do umieszczenia elektrycznej lampy rurowej w płaszczyźnie P, która jest poprzeczna do okna emisji światła, tuż obok wspomnianego okna emisji światła, wklęsłe boczne reflektory umieszczone nawzajem przeciwległe wzdłuż płaszczyzny P, z których każdy posiada zewnętrzną krawędź przylegającą do okna emisji światła w płaszczyźnie Q, trójwymiarowe płytki poprzeczne do powierzchni P oraz poprzeczne do okna emisji światła, z których każda posiada zewnętrzną krawędź w oknie emisji światła oraz wewnętrzne krawędzie wewnątrz osłony, oraz każda posiada odpowiednią powierzchnię odchylania pomiędzy zewnętrzną krawędzią a wewnętrznymi krawędziami, która posiada wklęsłą krzywiznę równoległą do płaszczyzny P oraz której zewnętrzna powierzchnia jest wklęsła oraz posiada kierunek w płaszczyźnie P, który jest równoległy do płaszczyzny Q.

Reflektory boczne skupiają w wiązkę światło wytwarzane przez umieszczoną w oprawie lampę, możliwie w połączeniu z reflektorem leżącym naprzeciwko okna emisji światła, ale one także stanowią osłonę. W wyniku, lampa może nie być dostrzegana w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny P, tak zwanej płaszczyzny CO, przy kącie do płaszczyzny Q mniejszym niż wybrany kąt β. Kąt β wynosi przynajmniej 30° kiedy płaszczyzna Q jest w położeniu poziomym, dla oświetlenia przestrzeni, w których osłony obrazu są położone dla uniknięcia odbić na tych osłonach.

W znanej oprawie oświetleniowej wymienionej powyżej, powierzchnie odchylenia rozciągają się na większej odległości z dala od płaszczyzny Q przylegającej do reflektorów bocznych niż w środkach płytek. Odległość pomiędzy krawędziami wewnętrznymi płytek odpowiednio zwiększa się w kierunku do reflektorów bocznych. W rezultacie, otwory ograniczone przez reflektory boczne oraz płytki, przez które światło może przejść na zewnątrz są beczkowate oraz małe w porównaniu z tymi w oprawach oświetleniowych posiadających tradycyjne płytki, które posiadają równoległe krawędzie zewnętrzne i wewnętrzne. Płytki przechwytują w rezultacie dużo światła, więcej światła w zasadzie traci się gdy płytki są otwarte pomiędzy ich zewnętrznymi krawędziami oraz światłem padającym pomiędzy tymi krawędziami, szczególnie jeśli płytki są tam czarne. Jest to duża strata dla oprawy oświetleniowej. Nawet jeśli płytki byłyby rozciągnięte na tej samej odległości z dala od płaszczyzny Q przylegającej do bocznych reflektorów oraz w środku, wspomniane otwory byłyby wciąż beczkowate z powodu wklęsłej krawędzi zewnętrznej, a oprawa oświetleniowa posiadałaby powyższą stratę.

Według wspomnianego opisu patentowego, zadaniem płytek o założonym kształcie nie jest jedynie osłanianie w kierunkach wzdłużnym oraz poprzecznym, ale także skuteczne osłanianie w kierunku po przekątnej. Skuteczność oprawy oświetleniowej może zwiększyć się, zgodnie ze wspomnianym opisem patentowym, kiedy krawędzie zewnętrzne płytek są wklęsłe.

180 878

Oprawa oświetleniowa jest również znana z opisu patentowego nr EP-B-0 435 394, w którym płytki posiadają prostą krawędź zewnętrzną w oknie emisji światła oraz wewnętrzną krawędź równoległą do niej w osłonie, jak jest w przypadku wielu innych znanych opraw oświetleniowych. Płytki zasadniczo posiadają przekrój poprzeczny w kształcie trójkąta równoramiennego z wierzchołkiem w oknie emisji światła. Boki trójkąta są wklęsło zakrzywione, na przykład parabolicznie, dla odchylania światła padającego przy kącie większym niż, lub równym kątowi β. Według innego rozwiązania, boki trójkąta mogą być proste. Płytki posiadają stały przekrój poprzeczny równoległy do płaszczyzny P na ich całej długości.

Płytki tej ostatniej oprawy oświetleniowej są składane z taśmy metalowej. Połączenie blach na zakładkę występuje w wierzchołku. Jest to zaleta w stosunku do płytki składanej z taśmy z połączeniem blach na zakładkę w innych rozwiązaniach, gdyż krawędź zewnętrzna jest bardziej ostra, posiadająca mniejszy rozmiar w płaszczyźnie P oraz równoległa do niej, niż gdyby płytka musiała posiadać tam zakładkę. Dla danego kształtu oraz rozmiaru głównych powierzchni płytki, ostra zewnętrzna krawędź pociąga za sobą węższą powierzchnię wewnętrzną na przykład krótszą podstawę trójkątnych przekrojów poprzecznych, niż w przypadku płytki składanej na zewnętrznej krawędzi. Otwór swobodnego przejścia dla światła jest wobec tego większy zarówno w oknie emisji światła na krawędziach zewnętrznych płytek, jak i krawędziach wewnętrznych płytek.

Występy mogą być oderwane od powierzchni pomiędzy wewnętrznymi krawędziami tych płytek, na przykład z powierzchni wewnętrznej, wygiętej ze wspomnianej powierzchni. Zapewnia się to w ten sposób, że po odbiciu na tej powierzchni, jasne plamki są ukształtowane na reflektorach bocznych, które mogą być dostrzegane wewnątrz kąta β.

Oprawa oświetleniowa zaopatrzona w płytki o tym samym przeznaczeniu, wznoszące się w stronę reflektorów bocznych, z wklęsłą powierzchnią odbłyskową między wewnętrznymi krawędziami, zakrzywioną dokoła wzdłużnej osi lampy, jest znana z opisu patentowego nr DE-E-31 12 210. Podnosząca się powierzchnia odbłyskową może tutaj być częścią oddzielnego elementu wewnętrznego płytki.

Oprawa oświetleniowa jest ponadto znana z opisu patentowego nr DE-U-81 06 507, gdzie każda płytka zawiera pas, który dla tego samego celu jest wklęsły poprzecznie do płaszczyzny P, który jest wbudowany pomiędzy krawędziami wewnętrznymi, który jest równoległy do krawędzi wewnętrznych w obszarze środkowym, oraz który rozciąga się od tego obszaru w górę do reflektorów bocznych.

Zauważono, że płytki znanych opraw oświetleniowych, opisanych na wstępie, mają większe pole powierzchni przechwytującej światło, niż jest to konieczne do urzeczywistnienia żądanego osłaniania.

Oprawa oświetleniowa, zawierająca osłonę zaopatrzoną w okno emisji światła, zespół do umieszczenia elektrycznej lampy rurowej w płaszczyźnie P, która jest poprzeczna do okna emisji światła, tuż obok okna emisji światła, wklęsłe boczne reflektory usytuowane nawzajem przeciwległe wzdłuż płaszczyzny P, z których każda ma zewnętrzną krawędź przylegającą do okna emisji światła w płaszczyźnie Q, trójwymiarowe płytki poprzeczne do powierzchni P oraz poprzeczne do okna emisji światłą z których każda ma zewnętrzną krawędź w oknie emisji światła oraz wewnętrzne krawędzie wewnątrz osłony, oraz każda ma odpowiednią powierzchnię odchylania pomiędzy zewnętrzną krawędzią a wewnętrznymi krawędziami, która ma wklęsłą krzywiznę równoległą do płaszczyzny P oraz, której zewnętrzna krawędź jest wklęsła oraz posiada kierunek w płaszczyźnie P, który jest równoległy do płaszczyzny Q, według wynalazku wyróżnia się tym, że płytka jest zaopatrzona w powierzchnię odchylania, której wklęsła krzywizna zanika stopniowo w stronę reflektorów bocznych.

Płytki są korzystnie złożone i zakrzywione, a każda z nich jest wykonana z jednego kawałka cienkiej blachy, której boczne krawędzie korzystnie leżą w jednym rzędzie, jedna naprzeciwko drugiej w krawędzi zewnętrznej płytki. Płytki korzystnie mają równoległe krawędzie wewnętrzne lub wewnętrzne krawędzie płytki są wklęsłe w stosunku do siebie. Pomiędzy

180 878 wewnętrznymi krawędziami korzystnie znajduje się powierzchnia wewnętrzna, zaopatrzona w nacięcie. Nacięcie korzystnie ma występ, wytłoczony z wewnętrznej powierzchni.

Wewnętrzne krawędzie płytek są korzystnie podniesione w stronę reflektorów bocznych, a pomiędzy wewnętrznymi krawędziami korzystnie znajduje się wewnętrzna powierzchnia. Powierzchnie odchylania płytki są korzystnie ograniczone w sąsiedztwie jej wewnętrznych krawędzi przez linię składania. Linia składania jest korzystnie styczna do krawędzi wewnętrznej w płaszczyźnie P. Wewnętrzne krawędzie płytki są korzystnie podniesione w stronę reflektorów bocznych, a pomiędzy krawędziami wewnętrznymi znajduje się powierzchnia wewnętrzna. Powierzchnie odchylania płytki są korzystnie ograniczone w sąsiedztwie jej wewnętrznych krawędzi przez linię składania, a linia składania jest korzystnie linią prostą przynajmniej w rzucie w płaszczyźnie Q.

Pomiędzy liniami składania oraz krawędziami wewnętrznymi płytki są korzystnie usytuowane łączące powierzchnie, które w płaszczyznach równoległych do płaszczyzny P są wzajemnie równoległe.

Wewnętrzna powierzchnia korzystnie posiada połączenie blach na zakładkę pomiędzy wewnętrznymi krawędziami. Połączenie blach na zakładkę korzystnie jest w zasadzie zamknięte.

Płytki są wklęsłe przy ich zewnętrznych krawędziach korzystnie zgodnie z funkcją goniometryczną: hp = h_o/cos a, gdzie hp jest odległością od punktu p krawędzi zewnętrznej do płaszczyzny Q równoległej do płaszczyzny Q, przez punkty przecięcia s krawędzi wewnętrznych oraz płaszczyzny P, h₀ jest odległością od płaszczyzny Q do płaszczyzny θ', a jest kątem zamkniętym za pomocą płaszczyzny R przez punkt p oraz punkt s przylegających wewnętrznych krawędzi przylegającej płytki oraz płaszczyzny P.

Wklęsła zewnętrzna krawędź każdej płytki korzystnie zawiera prostą część środkową oraz część, rozciągającą się stąd ukośnie w stronę reflektorów bocznych. Wklęsła krawędź zewnętrzna każdej płytki ma część środkową korzystnie zintegrowaną z częściami wklęsłymi, które rozciągają się w stronę reflektorów bocznych oraz są przesunięte w kierunku wewnętrznych krawędzi.

Lampa z oprawą według wynalazku nie może być dostrzegana przy kątach mniejszych niż kąt β także w płaszczyźnie P, która jest nazywaną płaszczyzną C90 w technice oświetleniowej. Płytki przechwytują światło skierowane przy mniejszych kątach oraz je odbijają, odchylają, oraz/lub rozpraszają. Boczne reflektory oraz płytki posiadają podobną funkcję w płaszczyznach C pomiędzy CO a C90.

Ponieważ nie istnieje materiał, który w 100% odbijałby światło padające i zawsze występuje pochłanianie, płytki zapewniają nie tylko osłonę, a w ten sposób wygodę dla użytkownika oświetlanej przestrzeni przez oprawę oświetleniową, ale także powodują straty światła.

Oprawa oświetleniowa według wynalazku przeciwdziała zmniejszeniu wytwarzanego strumienia świetlnego z powodu obecności płytek.

Światło padające na powierzchnię odchylania płytek przylegających do reflektorów bocznych przeważnie posiada kąt padania, który wymaga stosunkowo małego odchylania w płaszczyznach prostopadłych do płaszczyzny Q. Odpowiada temu zjawisku mniejsza krzywizna in situ. Ponadto, dzięki stopniowemu zanikowi krzywizny równoległej do płaszczyzny P wklęsłe powierzchnie odchylania stają się mniej wklęsłymi, równoległe do płaszczyzny Q tak, że światło jest lepiej rozpraszane kierunkach poprzecznych do płaszczyzny P. Oprawa oświetleniowa umożliwia wtedy bardziej jednorodne oświetlenie przestrzeni oświetlonej za pomocą kilku równoległych opraw oświetleniowych.

Odległość pomiędzy wewnętrznymi krawędziami płytek pozostaje stosunkowo mała w sąsiedztwie reflektorów bocznych. Płytka pozostaje tam stosunkowo cienka. Dzięki temu uniknięto przechwytywania stosunkowo dużej ilości światła pomiędzy wewnętrznymi krawędziami płytki oraz redukcji otworu przejścia dla światła blisko reflektorów bocznych. Powinno się tutaj mieć na uwadze, że płytka na ogół posiada większą odległość pomiędzy krawędzią

180 878 zewnętrzną oraz krawędziami wewnętrznymi przylegającymi do reflektorów bocznych w płaszczyźnie P spowodowaną przez wklęsłą krawędź zewnętrzną.

Korzystnie jest, kiedy powierzchnie wewnętrzne płytek z wewnętrznymi krawędziami równoległymi do płaszczyzny Q są wyprofilowane oraz posiadają, na przykład, nacięcia piłokształtne lub nacięcia tworzące wzór Fresnela, lub są zaopatrzone w przetłoczenia wyciskane ze wspomnianych powierzchni. W ten sposób można zapobiegać, żeby światło padające na tworzywo przy krawędzi wewnętrznej lub na powierzchnię wewnętrzna było odbite do położeń na reflektorze bocznym, gdzie może być dostrzegane w kształcie jasnych plamek z pozycji wewnątrz kąta β.

Według innego przykładu rozwiązania, z tego samego powodu jest korzystnie, gdy płytki posiadają krawędzie wewnętrzne uniesione w stronę reflektorów bocznych.

W tej odmianie jest korzystnie, kiedy powierzchnie odchylania są ograniczone przez linię składania, na przykład równoległą do płaszczyzny Q. Linia składania może być w zasadzie styczna do krawędzi wewnętrznej w płaszczyźnie P. Ta linia składania może być linią prostą, lub według innego rozwiązania może być krzywą, na przykład wypukłym torem w stosunku do płaszczyzny Q. Linia ta może być wtedy znowu linią prostą w rzucie w płaszczyźnie Q. Powierzchnie płytki pomiędzy liniami składania oraz krawędziami wewnętrznymi, czyli powierzchnie łączące, mogą być wklęsłe albo płaskie i równoległe do płaszczyzny P. Powierzchnie łączące płytki mogą odchylać się od linii składania. Korzystnie jest, gdy powierzchnie łączące są płaskie oraz wzajemnie równoległe. Powierzchnie łączące, które zbiegają się od linii składania w stronę krawędzi wewnętrznych, uznano jako na ogół niekorzystne, ponieważ odbijają one światło padające niewystarczająco, lub wcale, w kierunku okna emisji światła.

Jeśli linie składania są liniami prostymi lub tworzą linie proste w rzucie w płaszczyźnie Q, rzut powierzchni wewnętrznej każdej płytki w płaszczyźnie Q jest prostokątem. Jego pole powierzchni jest zmniejszone do minimum wtedy, gdy powierzchnie łączące płytek są wzajemnie równoległe pomiędzy linią składania oraz krawędzią górną.

Powierzchnie łączące, które są równoległe w przekrojach poprzecznych równoległych do płaszczyzny P są korzystne dla zmniejszenia do minimum pola powierzchni rzutu płytki w płaszczyźnie Q, także kiedy krawędzie wewnętrzne każdej płytki są wklęsłe jedna wobec drugiej.

Wklęsłe krawędzie zewnętrzne płytek mogą dać bezpośredni rezultat, że krawędzie zewnętrzne płytek są mniej ostre, np. grubsze w płaszczyźnie P niż przylegające do reflektorów bocznych. Jest to spowodowane przez fakt, że płytki zaczynają przylegać do reflektorów bocznych bezpośrednio w płaszczyźnie Q, prawie w płaszczyźnie P w odległości od płaszczyzny Q. Jest dopuszczalne, ze względu na rozprowadzanie światła przez oprawę oświetleniową, by krawędź zewnętrzna każdej płytki miała, w zasadzie, tę samą grubość na całej długości, tak, by płytki miały wklęsłą krzywiznę w płaszczyznach równoległych do płaszczyzny Q.

Płytki mogą być wykonane, na przykład, z żywicy syntetycznej lub giętej cienkiej blachy, na przykład cienkich arkuszy aluminium, oraz mogą być korzystnie pomalowane za pomocą farby połyskującej, lub mogą korzystnie posiadać metaliczną, korzystnie powierzchnię odbijającą, na przykład aluminium anodyzowane, lub powłokę folii odbijającej. Według innego rozwiązania, powierzchnia metaliczna może być uzyskana przez metalizowanie, na przykład naparowywanie próżniowe metalu. Płytki mogą być wklęśle zakrzywione przy ich powierzchniach odchylania, na przykład parabolicznie, równoległe do płaszczyzny P, jak w wypadku tradycyjnych powłok oświetleniowych.

W szczególnym przykładzie wykonania oprawy oświetleniowej każda płytka została wyprodukowana z jednego arkusza materiału., którym może być na przykład, cienka blacha aluminiowa, pokryta, lub nie, powłoką odbijającą. Cienka blacha została przycięta do odpowiedniego kształtu, na przykład za pomocą wykrój nika, oraz zaopatrzona w okno w przypadku płytki z powierzchniami łączącymi. Cienka blacha jest następnie składana i zakrzywiona tak, że krawędzie boczne cienkiej blachy będą leżeć z boku, jedna na przeciwko drugiej, tworząc krawędź zewnętrzną płytki. Granice okna istnieją wtedy na powierzchni wewnętrznej, korzystnie

180 878 tworząc tam w zasadzie przynajmniej zamknięte połączenie blach na zakładkę. Płytka jest integralną całością na skutek pomostów umiejscowionych przylegających do reflektorów bocznych na powierzchni wewnętrznej, które były zachowywane w cienkiej blasze podczas wytwarzania w niej okna.

Korzystne jest do osiągnięcia równego osłaniania we wszystkich płaszczyznach C, jeśli płytki są wklęsłe przy ich krawędziach zewnętrznych w zasadzie w zgodności z funkcją goniometryczną. Funkcja ta jest ściśle przybliżona przez łuk okręgu.

Istnieją normy dotyczące opraw oświetleniowych, które wymagają stałego, silnego efektu osłaniania przy stosunkowo dużym kącie β, w płaszczyźnie P oraz prostopadle do płaszczyzny P, ale słabszego efektu osłaniania w płaszczyznach pośrednich. Dla dostosowania się do takiej normy, krawędź zewnętrzna może posiadać kształt inny, niż opisany przez powyższe równanie. Krawędź zewnętrzna może posiadać prostą część środkową lub części, na przykład proste części, rozciągające się ukośnie z części środkowej w stronę reflektorów bocznych. Według innego rozwiązania możliwe jest dla prostej lub wklęsłej części środkowej, która posiada szerokość, na przykład, rzędu średnicy lampy, aby były przystosowanymi częściami wklęsłymi rozciągającymi się w stronę reflektorów bocznych oraz przesuniętymi w kierunku krawędzi wewnętrznych w celu połączenia z nimi.

Reflektory boczne mogą tworzyć razem z płytkami osłonę oprawy oświetleniowej w kształcie pasów równoległych lub kratki, która może lub nie być usuwalna. Główny reflektor może znajdować się w osłonie leżącej naprzeciwko okna emisji światła. Według innego rozwiązania, osłona może działać jak główny reflektor. Jest także możliwe dla osłony, aby posiadała okno świecące leżące naprzeciwko okna emisji światła, przez które światło może wyłaniać się dla oświetlenia pośredniego, na przykład w wypadku zawieszonej oprawy oświetleniowej znajdującej się w pudełku świetlnym. Takie pudełko świecące, wprowadzone do podsufitki, daje wtedy kratownicę o średniej jaskrawości wokół okna emisji światła jasnego w suficie o niskiej jaskrawości. Jeśli oprawa oświetleniowa posiada okno świecące, to może być ono zamknięte płytą przesyłającą światło, rozpościerającą światło, odchylającą światło lub rozpraszającą światło. Przykłady wykonania oprawy oświetleniowej według wynalazku mogą być także zastosowane, w każdym razie, do wmontowania lub przytwierdzenia do sufitu.

Oprawa oświetleniowa według wynalazku może być odpowiednia dla kilku umieszczonych w niej lamp, jedna obok drugiej na przykład, ponieważ urządzenia zawierające reflektory boczne, płytki, oraz element do trzymania lampy są rozmieszczone jedno obok drugiego w osłonie. Wiązka świetlna utworzona przez oprawę oświetleniową lub przez jej urządzenie może być symetryczna w stosunku do płaszczyzny P, na przykład, kiedy reflektory boczne są identyczne oraz posiadają symetryczne rozmieszczenie, ale rozmieszczenie może być również asymetryczne.

Przedmiot wynalazku, w przykładach wykonania, bliżej objaśniono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematyczny przekrój poprzeczny znanej oprawy oświetleniowej, fig. 2 - oprawę oświetleniową z fig. 1 widzianą wzdłuż linii II, fig. 3 i 4 - oprawę oświetleniową wzdłuż linii III, IV z fig. 2, odpowiednio z fig. 5 - przekrój poprzeczny pierwszego przykładu wykonania oprawy oświetleniowej według wynalazku, równoległy do płytki, fig. 6 - podobny przekrój poprzeczny drugiego przykładu wykonania, fig. 7 - podobny przekrój poprzeczny trzeciego przykładu wykonania, fig. 8 - boczny rzut pionowy bocznego reflektora do zastosowania w fig. 6 oraz 7, fig. 9 - przykład wykonania płytki w widoku perspektywicznym, fig. 10 - drugi przykład wykonania płytki w widoku perspektywicznym, fig. 11 - płytkę z fig. 10 widzianą na linii XI, fig. 12 - trzeci przykład wykonania płytki w widoku perspektywicznym, fig. 13 - płytkę z fig. 12 widzianą na linii XIII, fig. 14 - czwarty przykład wykonania płytki w ten sam sposób jak na fig. 13, fig. 15 - wstępnie ukształtowaną taśmę półfabrykatu do wytwarzania płytki z fig. 9, fig. 16 - inną płytkę, widzianą jak na fig. 5, a fig. 17 przedstawia następną płytkę według wynalazku w podobnym rzucie pionowym.

180 878

Zauważono, że płytki znanych opraw oświetleniowych, mają większe pole powierzchni przechwytującej światło, niż jest to konieczne do urzeczywistnienia żądanego osłaniania. Będzie to wyjaśnione w odniesieniu do schematów z figur 1 do 4.

Na figurze 1, krawędź zewnętrzna 6 reflektora bocznego 5' określa najmniejszy kąt β do płaszczyzny Q, przy którym lampa rurowa 4 może być dostrzeżona w płaszczyźnie CO przedstawionej oprawy oświetleniowej, narysowanej w przekroju poprzecznym. Ten przekrój poprzeczny jest równoległy do płytki 10' posiadającej krawędź zewnętrzną 11 przy boku zewnętrznym oprawy oraz do krawędzi wewnętrznej 12 wewnątrz oprawy oświetleniowej.

Figura 2 przedstawia tę samą oprawę oświetleniową widzianą wzdłuż strzałki II z fig. 1, a figury 3 i 4 przedstawiają oprawę oświetleniową widzianą wzdłuż linii III i IV z fig. 2, np. płaszczyzna C45 oraz płaszczyzna C90, odpowiednio.

Odstęp pomiędzy przyległymi płytkami 1(/ oraz jego wysokość, np. pomiędzy krawędziami zewnętrzną i wewnętrzną, został tak dobrany, że płytki z fig. 3 zapewniają to samo osłanianie jak reflektory boczne przedstawione na fig. 1.

Widoczne jest na fig. 2, że płytki są bliżej siebie w płaszczyźnie C90 z fig. 4 niż w płaszczyźnie V45 z fig. 3. Oznacza to, że płytki w płaszczyźnie C90 odcinają więcej światła niż w innych płaszczyznach. Za dużo światła odcina się również w płaszczyznach pomiędzy C90, a C45, aczkolwiek ze zmniejszającym się stopniem, przy przesuwaniu się od C90 do C45. W ten sposób niepotrzebnie traci się światło przez niecałkowite odbicie przez płytkę.

Widoczne jest to, że w płaszczyźnie P przechodzącej przez lampę, krawędzie zewnętrzne 11 płytek muszą być dalej przesunięte z płaszczyzny Q wyznaczonej przez krawędzie zewnętrzne reflektorów bocznych niż w położeniach dalszych od płaszczyzny P. Jeśli norma, którą musi spełniać oprawa oświetleniowa, wymaga tego samego kąta β we wszystkich płaszczyznach C, wklęsłe krawędzie zewnętrzne powinny nachylać się stopniowo.

Jak wynika z fig. 2, cała zewnętrzna krawędź i jedynie wąska, środkowa część krawędzi wewnętrznej mają znaczenie dla działania osłaniającego płytek. Wewnętrzne przemieszczenie krawędzi wewnętrznych płytek ponad stosunkowo szerokimi polami, które przylegają do reflektorów bocznych nie posiada wcale związku z kątem odcięcia β. Tak określony cel również nie mógł być osiągnięty przez przystosowanie kształtu środkowej części krawędzi wewnętrznej, ponieważ część środkowa jest ważna dla bardzo licznych płaszczyzn C, a kształt powinien być dostosowany do każdej z płaszczyzn. Nie jest możliwe dostosowanie kształtu wewnętrznej krawędzi do każdej płaszczyzny C, także z powodu stosunkowo małej odległości od krawędzi wewnętrznych do lampy oraz z powodu wymaganych bardzo wąskich granic tolerancji. Powyżej wykazano, że w przeciwieństwie do tego co ustalono w opisie patentowym wymienionym w pierwszym akapicie, kształt beczkowaty otworów ograniczony przez reflektory boczne oraz przyległe płytki, przez które światło może wychodzić na zewnątrz, nie jest ważny dla osłaniania lampy. Podobnie, przekątna b-b' na fig. 1 wspomnianego opisu patentowego, jest nieistotna dla osłaniania.

Jak przedstawiono na fig. 5, oprawa oświetleniowa posiada osłonę zaopatrzoną w okno emisji światła 2. Element wsporczy 3 istnieje dla trzymania elektrycznej lampy rurowej 4 tuż obok okna emisji światła w płaszczyźnie P, która jest poprzeczna do wspomnianego okna. Na fig. 5 rysunku, lampa jest niskociśnieniową lampą rtęciową pokrytą materiałem luminescencyjnym. Wklęsłe reflektory boczne 5 są rozmieszczone jeden naprzeciwko drugiego wzdłuż płaszczyzny P, a każdy posiada krawędź zewnętrzną 6 przylegającą do okna emisji światła w płaszczyźnie Q. Trójwymiarowe płytki 10 z zewnętrznymi krawędziami 11 w oknie emisji światła oraz wewnętrzne krawędzie 12 wewnątrz osłony 1 są rozmieszczone poprzecznie do płaszczyzny P oraz poprzecznie do okna 2. Każda z nich posiada odpowiednią powierzchnię odchylania 13 pomiędzy krawędzią zewnętrzną 11 oraz krawędziami wewnętrznymi 12, która posiada wklęsłą krzywiznę równoległą do płaszczyzny P. Zewnętrzna krawędź 11 jest wklęsła oraz posiada, w płaszczyźnie, kierunek, który jest w zasadzie równoległy do płaszczyzny Q. Pokazana oprawa oświetleniowa jest wiszącą oprawą oświetleniową, posiadającą płytę przykrycia przenoszącą światło 7 z profilem 7' z efektem odchylającym światło powyżej

180 878 lampy 4. Każdy z reflektorów bocznych posiada skrzydło 5 odchylające z dala od płaszczyzny P w idącym w górę kierunku wysoko w oprawie oświetleniowej tak, aby stworzyć wiązkę dla oświetlenia pośredniego.

Płytki 10 są wklęsłe u ich krawędzi zewnętrznych 11 w przybliżeniu w zgodność z funkcją goniometryczną:

h_p = ho/cos a, gdzie:

h_p jest odległością od punktu p krawędzi zewnętrznej 11 do płaszczyzny θ' równoległej do płaszczyzny Q, przez punkty przecięcia s krawędzi wewnętrznych 12 oraz płaszczyzny P;

h₀ jest podległością od płaszczyzny Q do płaszczyzny Q';

a jest kątem zamkniętym za pomocą płaszczyzny R przez punkt p oraz punkt s przylegających wewnętrznych krawędzi 12 przylegającej płytki oraz płaszczyzny P.

Na rysunku, krawędź zewnętrzna 11 każdej płytki 10 jest wklęsła w zgodności z hikiem okręgu. Pokazana powierzchnia odchylania 13 ma wklęsłą krzywiznę stopniowo zanikającą, innymi słowy powierzchnia spłaszcza się od środka w płaszczyźnie P w stronę reflektorów bocznych 5. Płytki są przedstawione w widoku z przodu tak, że tylko obrys jest widoczny. Mają one wewnętrzne krawędzie 12, które podnoszą się w stronę reflektorów bocznych 5.

Na figurze 6, oprawa oświetleniowa jest przystosowana do wprowadzenia do podsufitki. Osłona 1' posiada dwa zespoły reflektorów bocznych umieszczonych jeden obok drugiego, element 3 dla trzymania lampy elektrycznej 4 oraz płytki 10.

Na figurze 7, oprawa oświetleniowa z częściami składowymi Γ, 3, 4, 5, 10 jest umieszczona w pudełku świecącym 8 z reflektorem 9, przystosowanym do umocowania w podsufitce. Reflektor 9 otacza osłonę Γ z czterech stron, w pewnej odległości. Podczas działania, okna emisji światła posiada stosunkowo wysoką jaskrawość, reflektor średnią jaskrawość, a pobliski sufit niską jaskrawość. Kontrasty jasności w suficie są przez to stonowane.

Na figurze 6, przedstawiającej boczny reflektor 5 w widoku z boku, można dostrzec kilka trójwymiarowych płytek, z których każda wystaje na zewnątrz, częścią końcową, przez wspomniany reflektor, i jest do niego zamocowana. Razem z drugim reflektorem bocznym, umiejscowionym za reflektorem widocznym na rysunku, płytki tworzą usuwalną żaluzję kratową, która posiada elementy 5b, 5b' do połączenia jej z wzajemnie przeciwstawnymi ściankami osłony.

Odpowiadające części składowe otrzymały za każdym razem te same liczbowe odnośniki w następujących opisach od fig. 9 do fig. 14, gdzie przedstawione są wersje zmienione oprawy.

Płytka 10 z fig. 9, która jest zastosowana między innymi w rozwiązaniu z fig. 5, posiada powierzchnie odchylania, które odchylają się z dala jedna od drugiej od ich krawędzi zewnętrznych 11 oraz które są wklęśle zakrzywione w kierunkach równoległych do płaszczyzny P. Oznaczono to na figurze rysunku za pomocą linii zakrzywionych, które kreślą kształt, ale które aktualnie nie znajdują się w narysowanej płytce. Krawędź zewnętrzna 11 płytki jest tej samej grubości wzdłuż całej swojej długości, np. podwójnej grubości arkusza cienkiej blachy, z której ukształtowano płytkę. Krzywizna powierzchni odchylania 13 bardziej odbiega od równoległości do płaszczyzny P patrząc od płaszczyzny P do reflektorów bocznych 5.

Płytka 10 posiada wewnętrzne krawędzie 12, uniesione w stronę reflektorów bocznych 5.

Powierzchnie odchylania 13 płytki 10 są ograniczone, w sąsiedztwie krawędzi wewnętrznych 12, przez linię składania 14, która jest równoległa do płaszczyzny Q, pokazanej na figurze rysunku. Linia składania 14 jest styczna do krawędzi wewnętrznej 12 w płaszczyźnie P, oraz jest linią prostą w płytce z tej figury rysunku.

Powierzchnie łączące 15, które są wzajemnie równoległe, znajdują się pomiędzy liniami składania oraz krawędziami wewnętrznymi 12 płytki. Jednakże jest to możliwe, aby powierzchnie łączące zbiegały się począwszy od linii składania, szczególnie w oprawie oświetleniowej posiadającej okno świecące leżące naprzeciw okna emisji światła, tak że światło jest rzucane w stronę okna świecącego na reflektor.

180 878

Płytka była składana i gięta z jednego kawałka 20 materiału, na przykład arkusza cienkiej blachy (patrz także fig. 15), której krawędzie boczne 21 leżą w jednym rzędzie jedna naprzeciwko drugiej w krawędzi zewnętrznej 11 płytki 10.

Płytka posiada powierzchnię wewnętrzną 16 z połączeniem blach na zakładkę 17, które jest w zasadzie zamknięte pomiędzy krawędziami wewnętrznymi 12. Krawędzie wewnętrzne 12 są równoległe. Płytka posiada otwory 19 oraz wgłębienia 19* dla połączenia z reflektorami bocznymi 5.

Na figurach 10 i 11, przekroje poprzeczne przez płytkę 10 równoległe do płaszczyzny P są znowu oznaczone liniami, które aktualnie nie są uwidocznione na płytce. Linie składania 14 są wypukłe w stronę płaszczyzny Q (patrz fig. 5), ale w rzucie na tą płaszczyznę są liniami prostymi (patrz fig. 11). Oznacza to, że krzywizna powierzchni odchylania 13 zmniejsza się silniej w stronę reflektorów bocznych, tak jak w przypadku fig. 9. Powierzchnie łączące 15 są wzajemnie równoległe. Powierzchnia wewnętrzna 16 stanowi prostokąt w rzucie na płaszczyznę Q.

Płytka 10 z fig. 12 i 13 nie posiada linii składania, ale krzywiznę powierzchni odchylania 13, która zmniejsza się stopniowo od płaszczyzny P. Powierzchnia wewnętrzna rzutowana w płaszczyźnie Q nie jest prostokątem, ale rozszerza się od środka mniej niż wtedy, gdy krzywizna powierzchni odchylania jest równomierna wzdłuż długości płytki.

Płytka z fig. 14 posiada powierzchnie odchylania, które stają się mniej zakrzywione z dala od płaszczyzny P, od jej środka, do takiego stopnia, że powierzchnia wewnętrzna 16 płytki jest ograniczona przez dwie krawędzie wewnętrzne, które są wklęsłe względem siebie. Powierzchnia wewnętrzna płytki rzutowana w płaszczyźnie Q jest beczkowata. Płytka posiada w ten sposób stosunkowo silny wpływ rozpraszający na światło odbite.

Jak przedstawiono na fig. 15, kawałek 20 materiału, na przykład arkusz cienkiej blachy z anodyzowanego aluminium, został przycięty w półfabrykat tak, że płytka z fig. 9 może być ukształtowana stąd przez zginanie i składanie. Wklęsłe boczne krawędzie 21 będą wtedy leżały w jednym rzędzie tak, aby stworzyć krawędź zewnętrzną 11 płytki. Linie składania 14 powstaną z prostych linii przerywanych, natomiast z zakrzywionych linii przerywanych zostaną utworzone krawędzie wewnętrzne 12. Krzywe ograniczające okno 22 będą tworzyć przynajmniej w zasadzie zamknięte połączenie blach na zakładkę 17 w skończonej płytce. Materiał zostanie zaoszczędzony w kawałku 20, łączącym połówki oraz kształtującym pomosty 18 w płytce, które będą leżeć na zewnątrz reflektorów bocznych.

Jak przedstawiono na fig. 16, płytka 10 posiada wklęsłą krawędź zewnętrzną 31 oraz części 32, które stąd rozciągają się ukośnie w stronę reflektorów bocznych oraz, które są wklęsłe. Płytka dostarcza odpowiednio duży kąt odcięcia β w środku oraz na jej końcach, w polu części 32, oraz mniejszy kąt między nimi.

Płytka posiada powierzchnię wewnętrzną 16 zaopatrzoną w nacięcia 33, o zarysie piłokształtnym, pomiędzy krawędziami wewnętrznymi 12.

Na fig. 17, wklęsła krawędź zewnętrzna 11 płytki 10 posiada środkową część zintegrowaną z częściami wklęsłymi 32, które rozciągają się w stronę reflektorów 5 oraz są przesunięte w kierunku wewnętrznych krawędzi 12. Część środkowa 31 jest zakrzywiona wklęśle oraz posiada szerokość niewiele większą od średnicy lampy 4. Działanie ekranujące płytki jest analogiczne do przedstawionego na fig. 16.

Nacięcie 33 płytki 10 zawiera występ 34 wytłoczony z wewnętrznej powierzchni 16.

180 878

FIG. 17

180 878

FIG.15

180 878

FIG.14

180 878

FIG.11 ^l^0s7g

180 878

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Oprawa oświetleniowa, zawierająca osłonę zaopatrzoną w okno emisji światła, zespół do umieszczenia elektrycznej lampy rurowej w płaszczyźnie P, która jest poprzeczna do okna emisji światła, tuż obok okna emisji światła, wklęsłe boczne reflektory usytuowane nawzajem przeciwległe wzdłuż płaszczyzny P, z których każdy ma zewnętrzną krawędź przylegającą do okna emisji światła w płaszczyźnie Q, trójwymiarowe płytki poprzeczne do powierzchni P oraz poprzeczne do okna emisji światła, z których każda ma zewnętrzną krawędź w oknie emisji światła oraz wewnętrzne krawędzie wewnątrz osłony, oraz każda ma odpowiednią powierzchnię odchylania pomiędzy zewnętrzną krawędzią a wewnętrznymi krawędziami, która ma wklęsłą krzywiznę równoległą do płaszczyzny P oraz, której zewnętrzna krawędź jest wklęsła oraz posiada kierunek w płaszczyźnie P, który jest równoległy do płaszczyzny Q, znamienna tym, że płytka (10) jest zaopatrzona w powierzchnię odchylania (13), której wklęsła krzywizna zanika stopniowo w stronę reflektorów bocznych (5).
2. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 1, znamienna tym, że płytki (10) są złożone i zakrzywione, a każda z nich jest wykonana z jednego kawałka (20) cienkiej blachy, której boczne krawędzie (21) leżą w jednym rzędzie jedna naprzeciwko drugiej w krawędzi zewnętrznej (11) płytki (10).
3. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 1, znamienna tym, że płytki (10) mają równoległe krawędzie wewnętrzne (12) lub wewnętrzne krawędzie (12) płytki (10) są wklęsłe w stosunku do siebie.
4. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 3, znamienna tym, że pomiędzy wewnętrznymi krawędziami (12) znajduje się powierzchnia wewnętrzna (16), zaopatrzona w nacięcie (33).
5. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 4, znamienna tym, że nacięcie (33) ma występ (34), wytłoczony z wewnętrznej powierzchni (16).
6. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 3, znamienna tym, że wewnętrzne krawędzie (12) płytek (10) są podniesione w stronę reflektorów bocznych (5), a pomiędzy wewnętrznymi krawędziami (12) znajduje się wewnętrzna powierzchnia (16).
7. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 6, znamienna tym, że powierzchnie odchylania (13) płytki (10) są ograniczone w sąsiedztwie jej wewnętrznych krawędzi (12), przez linię składania (14).
8. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 7, znamienna tym, że linia składania (14) jest styczna do krawędzi wewnętrznej (12) w płaszczyźnie P.
9. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 3, znamienna tym, że wewnętrzne krawędzie (12) płytki (10) są podniesione w stronę reflektorów bocznych (5), a pomiędzy krawędziami wewnętrznymi (12) znajduje się powierzchnia wewnętrzna (16), powierzchnia odchylania (13) płytki (10) są ograniczone w sąsiedztwie jej wewnętrznych krawędzi (12) przez linię składania (14), a linia składania jest linią prostą przynajmniej w rzucie w płaszczyźnie Q.
10. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 7 albo 9, znamienna tym, że pomiędzy liniami składania (14) oraz krawędziami wewnętrznymi (12) płytki (10) są usytuowane łączące powierzchnie (15), które w płaszczyznach równoległych do płaszczyzny P są wzajemnie równoległe.
11. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 6, znamienna tym, że wewnętrzna powierzchnia (16) posiada połączenie blach na zakładkę (17) pomiędzy wewnętrznymi krawędziami (12).
12. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 11, znamienna tym, że połączenie blach na zakładkę (17) jest w zasadzie zamknięte.
13. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 1 albo 2, albo 6, znamienna tym, że płytki (10) są wklęsłe przy ich zewnętrznych krawędziach (11) zgodnie z funkcją goniometryczną:

180 878 h_p = h_o/cos a, gdzie h_p jest odległością od punktu p krawędzi zewnętrznej (11) do płaszczyzny Q równoległej do płaszczyzny Q, przez punkty przecięcia s krawędzi wewnętrznych (12) oraz płaszczyzny P, h₀ jest odległością od płaszczyzny Q do płaszczyzny Q', a jest kątem zamkniętym za pomocą płaszczyzny R przez punkt p oraz punkt s przylegających wewnętrznych krawędzi (12) przylegającej płytki oraz płaszczyzny P.
14. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 1 albo 2, albo 6, znamienna tym, że wklęsła zewnętrzna krawędź (11) każdej płytki (10) zawiera prostą część środkową (31) oraz część (32), rozciągającą się stąd ukośnie w stronę reflektorów bocznych (5).
15. Oprawa oświetleniowa według zastrz. 1 albo 2, albo 6, znamienna tym, że wklęsła krawędź zewnętrzna (11) każdej płytki (10) ma część środkową (31) zintegrowaną z częściami wklęsłymi (32) które rozciągają się w stronę reflektorów bocznych (5) oraz są przesunięte w kierunku wewnętrznych krawędzi (12).

* * *