Masten Gregory

Masten Gregory

Biografía
Nacemento	29 de febreiro de 1932 Kansas City, Estados Unidos de América
Morte	8 de novembro de 1985 (53 anos) Porto Ercole, Italia (pt)
Causa da morte	infarto agudo de miocardio
Educación	The Pembroke Hill School (en)
Actividade
Ocupación	piloto de Fórmula Un, piloto de automobilismo
Deporte	automobilismo
Participou en
	24 Horas de Le Mans

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Masten Gregory nado en Kansas City (Missouri) o 29 de febreiro de 1932 e finado en Porto Ercole (Toscana) o 8 de novembro de 1985 foi un piloto estadounidense de automobilismo. Correu na Fórmula 1 entre 1957 e 1965, participando en 43 carreiras do Campionato do Mundo e numerosas carreiras fora do campionato.^[1]

Coñecido como o "Kansas City Flash",^[2] foi o máis novo de tres fillos. O seu irmán máis vello era Riddelle L. Gregory Jr., tamén piloto de carreiras, e a súa irmá máis vella era Nancy Le Gregory, que casou en segundas nupcias co deseñador de moda angloamericano Charles James.

Herdeiro da fortuna dunha compañía de seguros, Gregory era coñecida pola súa aparencia xuvenil e grosos lentes, debido á súa "pésima" visión. Aínda que asistiu a The Pembroke Hill School en Kansas City, abandonou a escola antes de completar o seu último ano e casou con Luella Simpson aos 19 anos. Os seus pais se divorciaron cando era moi novo, e o seu pai morreu cando tiña tres anos. Como adulto, Gregory usou a súa herdanza para comprar un Allard con motor Mercury, que pilotou na súa primeira carreira, as 50 millas (80 km.) de SCCA en Caddo Mills, Texas en novembro de 1952. Retirouse da carreira por un fallo de motor, pero instalou un novo motor Chrysler hemi-powered no seu coche para competir en Sebring en 1953, onde volveu a retirarse, esta vez debido a rotura da suspensión traseira. A primeira vitoria de Gregory chegou na súa terceira carreira, en Stillwater, Oklahoma. Cambiando a Jaguar, Gregory gañou varias carreiras nos Estados Unidos, incluíndo o Trofeo Guardsmans en Golden Gate Park, San Francisco e unha carreira en Offutt Air Force Base en Omaha, Nebraska. A finais de 1953, Gregory foi invitado á súa primeira carreira deportiva internacional: os 1000 km de Bos Aires na Arxentina, no que terminou 14º por problemas de auga.

Ao longo de 1954 e 1955, Gregory competiu en carreiras en Europa, xeralmente pilotando Ferraris.^[3] O seu rexistro inclúe o Trofeo Turístico da RAC en Dundrod e as 24 Horas de Le Mans (aínda que o seu co-piloto Mike Sparken retirouse antes de que Gregory tivese a oportunidade de pilotar). Tamén gañou o inaugural Trofeo de Nassau na Bahamas Speed ​​Week en 1954.^[4] Trasladándose a América en 1956, Gregory participou en varias carreiras SCCA, gañando moitas veces. En 1957, tivo outro intento na carreira dos 1000 km. da Arxentina, esta vez gañando. Esta actuación proporcionoulle un volante con Scuderia Centro Sud de Guglielmo Dei, un equipo privado de Fórmula Un usando un Maserati 250F. A súa primeira carreira foi o Gran Premio de Mónaco de 1957, onde marcou un impresionante terceiro posto, o primeiro podio para un estadounidense nun Gran Premio de F1. Seguiu cunha boa cantidade de bos resultados, chegando oitavo no Gran Premio de Alemaña de 1957 e cuarto no Gran Premio de Pescara de 1957 e en Italia. A pesar de competir só na metade das carreiras, Gregory terminou a tempada de 1957 no sexto lugar do campionato.

Gregory só competiu en catro Grandes Premios na tempada de 1958, debido a lesións sufridas a través dun dos seus rescates característicos cando o seu coche estaba a piques de chocar, esta vez nunha carreira deportiva en Silverstone en Inglaterra. Logrou un cuarto posto no Gran Premio de Italia de 1958 e un sexto posto na última carreira do ano, no Gran Premio de Marrocos de 1958. Pasou a Cooper - Climax para a tempada de 1959 xunto a Jack Brabham e Bruce McLaren, logrou dous podios: un terceiro lugar no Grand Prix de Holanda e un segundo posto no Gran Premio de Portugal de 1959. Con todo, perdeuse as dúas carreiras finais da tempada, novamente debido a lesións recibidas saltando do coche momentos antes de chocar. Terminou oitavo no campionato, e co seu compañeiro de equipo Brabham gañando o Campionato do Mundo de pilotos de Fórmula 1, Cooper gañou o seu primeiro Campionato de Construtores. Gregory logrou unha pole position e estableceu un récord na carreira fóra de campionato de Aintree, pero o seu contrato con Cooper non foi renovado para o ano seguinte.

Os primeiros anos de competición de Gregory foron marcados por moitos fallos, moitas veces como resultado de empurrar máquinas por debaixo da súa capacidade. Envorcou un Maserati, afortunadamente equipado con barra antienvorco, no Gran Premio de Venezuela de 1957, sumou outro dous coches deportivos en 1958 e outros dous en 1959 (un Lister-Jaguar e un Tojeiro-Jaguar). No último destes incidentes rompeu a perna e o ombro, manténdose lonxe dos seus compromisos de Fórmula 1. En 1960, tratando de cualificar un Cooper-Maserati en Nürburgring, saíuse da pista e foi expulsado do coche. Logo deste período, con todo, o seu estilo de condución madurou e comezou a desenvolver unha reputación como un piloto elegante e coidadoso.^[5]

Gregory continuou na Fórmula Un ata 1965, pero principalmente con equipos independentes non competitivos. Non conseguiu reproducir os resultados obtidos no inicio da súa carreira, sendo o seu mellor posto un 6º lugar no Gran Premio dos Estados Unidos de 1962 en Watkins Glen International, co equipo UDT Laystall, nun Lotus 24. Correndo cuarto, detrás do eventual gañador Dan Gurney no Gran Premio de Francia de 1962, Gregory retirouse con problemas de ignición, perdendo posiblemente asúa mellor oportunidade dunha vitoria nun Gran Premio. Gregory logrou unha vitoria na carreira fóra de campionato de Kanonloppet 1962 en Karlskoga en Suecia, pero esta carreira non contaba con ningún equipo punteiro.

Despois da súa saída de Cooper, Gregory volveu a competir nas carreiras de automóbiles deportivos, establecendo a volta rápida nas 24 Horas de Le Mans de 1960. Gañou os 1.000 km de Nürburgring en 1961, pilotando xunto a Lloyd Lucky "Casner nun Maserati Tipo 61 para o equipo de carreiras Camoradi América. No mesmo ano, Gregory terminou 5º nas 24 Horas de Le Mans nun Porsche RS61 Spyder. En 1962, Gregory gañou a carreira de coches deportivos do Gran Premio do Canadá en Mosport Park nun Lotus 19 - Climax. En 1964, Gregory novamente competiu nas 24 Horas de Le Mans, esta vez nun Ford GT40. Retirouse da carreira na quinta hora debido a dificultades na caixa de cambios. Ao ano seguinte, Gregory uniuse ao home que se convertería no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1970, o austríaco Jochen Rindt, e a parella gañou a carreira nun North American Racing Team Ferrari 250 LM. 1965 tamén foi o ano en que Gregory correu na Indianápolis 500, comezando desde o fondo da grella e traballando ata o quinto posto antes de verse forzado a retirarse debido a un problema de motor.

Gregory comezou a relaxarse na súa carreira de automobilismo, continuou a competir nas carreiras internacionais de automóbiles con bos resultados, incluíndo un segundo posto na carreira dos 1.000 km. de Monza de 1966 xunto a John Whitmore. Despois da morte do seu bo amigo Jo Bonnier na carreira das 24 Horas de Le Mans de 1972, Gregory deixou de competir e retirouse a Ámsterdam, onde traballou como comerciante de diamantes antes de meterse no negocio do vidro. O 8 de novembro de 1985, Gregory morreu mentres durmía dun infarto de miocardio na súa casa de inverno en Porto Ercole, Italia. Tivo catro fillos, Masten Jr., Debbie, Scott e Michael.

Gregory pertence ao exclusivo club de deportistas, sendo un dos dezasete pilotos que competiu nas tres carreiras da Tripla Coroa do automobilismo (Indianápolis 500, 24 Horas de Le Mans e Gran Premio de Mónaco) e gañou polo menos un deses eventos. Os outros foron Louis Chiron, Jack Brabham, Jim Clark (que gañou dous), Graham Hill (que gañou os tres), Dan Gurney, Jochen Rindt (que gañou dous), Mario Andretti, Mark Donohue, Jackie Stewart, Denny Hulme, Danny Sullivan, Vern Schuppan, Stefan Johansson, Michele Alboreto, Eddie Cheever e Jacques Villeneuve.

Ano	Equipo	Co-pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1955	Mike Sparken	Mike Sparken	Ferrari 750 Monza	S 3.0	23	Ret.	Ret.
1957	D. Hamilton	Duncan Hamilton	Jaguar D-Type	S 5.0	299	6º	6º
1958	Ecurie Ecosse	Jack Fairman	Jaguar D-Type	S 3.0	7	Ret	Ret
1959	Ecurie Ecosse	Innes Ireland	Jaguar D-Type	S 3.0	78	Ret	Ret
1960	Camoradi U.S.A. RT	Chuck Daigh	Maserati Tipo 61	S 3.0	82	Ret	Ret
1961	Porsche System Engineering	Bob Holbert	Porsche 718 RS 61	S 2.0	309	5º	1º
1962	UTD Laystall Racing Team	Innes Ireland	Ferrari 250 GTO	GT 3.0	165	Ret	Ret
1963	North American Racing Team	David Piper	Ferrari 250 GTO	GT 3.0	312	6º	3º
1964	Ford Motor Company	Richie Ginther	Ford GT40 Mk.I	P 5.0	63	Ret	Ret
1965	North American Racing Team	Jochen Rindt	Ferrari 250LM	P 5.0	348	1º	1st
1966	North American Racing Team	Bob Bondurant	Ferrari 365 P2	P 5.0	88	Ret	Ret
1968	North American Racing Team	Charlie Kolb	Ferrari 250LM	S 5.0	209	Ret	Ret
1969	Scuderia Filipinetti	Jo Bonnier	Lola T70-Chevrolet	S 5.0	134	Ret	Ret
1970	Autodelta S.P.A.	Toine Hezemans	Alfa Romeo T33/3	P 3.0	5	Ret	Ret
1971	North American Racing Team	George Eaton	Ferrari 512S	S 5.0		Ret	Ret
1972	North American Racing Team	Luigi Chinetti Jr.	Ferrari 365 GTB/4	GT 5.0	226	Ret	Ret
Fonte:[6]

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

* Unidade compartida con Carroll Shelby polo tanto non se outorgaron puntos.

(clave) (As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Masten Gregory