Un bruxo ou unha bruxa é unha persoa que practica bruxería ou maxia. Tradicionalmente, a palabra "bruxa", especialmente referida ás mulleres, utilizábase como acusación. As bruxas eran acusadas de enfeitizar á xente ou de facer feitizos para controlalas.
En galego emprégase o termo meiga ás veces como sinónimo perfecto de bruxa, e outras con matices distintos e diversos,[1] ás veces sendo o termo meiga usado como curandeira e bruxa como muller maligna, e viceversa. Esas acepcións están recollidas no DRAG.[2][3]
Hoxe, as seguidoras da Wicca practican a bruxería e adoran a natureza, e algunhas chámanse bruxas a si mesmas, pero non están vinculadas ao sentido histórico do termo.
O termo bruxa en galego e portugués ten equivalentes noutras linguas peninsulares (o catalánbruixa, rexistrado no século XIII, o castelánbruja, o aragonésbroiksa etc.); porén, a etimoloxía da palabra non está clara, e hai diversas teorías, desde a que a vinculan á cidade belga de Brugis (en galego Bruxas/Bruxes, aínda que o topónimo ten que ver con ponte, da mesma raíz que Brücke e Bridge), o éuscaroburu-utza (cabeza oca), o protocélticobrixta (feitizo), a raíz indoeuropea *bru- (queimar, brillar, alumear), ou de variantes do latín vulgar relacionadas con súcubo, con roupas ou con voar.[4][5][6][7]
A maioría dos pobos indíxenas ao longo da historia tiveron algunhas crenzas sobre os espíritos e crían que certos individuos podían adquirir poderes máxicos a través de herbas ou feitizos. Porén, estes individuos non foron chamados "bruxos" até que os indíxenas tiveron contacto coas ideas occidentais. Os espíritos e as persoas que interactuaban con eles non sempre foron vistos negativamente nas sociedades indíxenas.
O Malleus Maleficarum, un libro publicado en 1487, alimentou o pánico pola bruxería. Foi escrito por un cregocatólicoalemán chamado Heinrich Kramer. O libro era un manual de caza de bruxas que explicaba como perseguilas. Suxeriu o uso da tortura para que as meigas acusadas confesasenbruxería. Tamén animaba a queimar "bruxas" na fogueira. A nova tecnoloxía da imprenta fixo posible que o Malleus Maleficarum fose producido en serie; o libro foi impreso 29 veces antes de 1669 - máis que calquera outro libro excepto a Biblia. Como resultado, as súas ideas espalláronse por toda Europa. Estas ideas foron comúns no continente durante varios séculos despois da publicación do libro.
O libro di que se necesitan tres cousas para crear bruxería: as malas intencións da bruxa, a axuda do diabo e o permiso de Deus.[8]
Se as bruxas poden traballar algunha ilusión de prestixio para que o órgano masculino pareza estar totalmente eliminado e separado do corpo.
Que as bruxas que son comadronas de varias maneiras matan o neno concibido no ventre materno e procuran un aborto; ou se non o ofrecen aos diaños os nenos recentemente nados .
Como as bruxas impiden e impiden o poder da procreación.
Moitas homes e mulleres en toda Europa e en América do Sur foron asasinadas pola cazas de bruxas. Debido ao mal mantemento dos rexistros, é imposíbel saber exactamente cantas vítimas houbo. Ademais, os historiadores teñen diferentes opinións sobre que rexións e períodos de tempo deberían incluírse ao estimar cantas mulleres foron asasinadas nas cazas de bruxas.
Todo o sistema xurídico perseguidor (xuíces, ministros, sacerdotes, policías, carcereiros, xuíces, médicos, torturadores, xurados, verdugos) eran case todos homes. Mentres tanto, as vítimas eran na súa maioría mulleres. Por este motivo, algúns estudosos chaman a caza de bruxas gynocide (feminicidio ou "xinocida" coa mesma raíz que xinecoloxía). No documental The Burning Times,[9] Thea Jensen chama a este período da historia como "Holocausto das mulleres".
Persoas nunha cerimonia; o movemento moderno das "bruxas".
No século XX, moitas persoas fixeron un novo intento de entender a bruxería. Algúns din que as bruxas ou meigas eran de feito mulleres sabias que foron perseguidas pola Igrexa Católica, principalmente polos seus coñecementos sobre como tratar certas enfermidades usando herbas.
Heather Marsh vinculou a persecución das bruxas á loita da igrexa e da industria para controlar "o poder da vida e da morte" nun momento no que a industria necesitaba máis traballadores. Tamén argumenta que a persecución das bruxas foi unha loita polo poder centralizado sobre as rebelións campesiñas e a propiedade do coñecemento pola medicina e a ciencia, que prohibían o ensino ou prácticas anteriores das mulleres e das culturas indíxenas. Ela escribe que a persecución das bruxas ten coloreado a misoxinia desde o 1400.[10]
Estatua de Xoana de Arco nunha ménsula dunha igrexa en Puy-de-Dôme.Debuxo de bruxas sendo queimadas.1431: Xoana de Arco. Foi queimada na fogueira o 30 de maio.
1594: Maria Holl (tamén coñecida como A bruxa de Nördlingen ). Foi unha das primeiras mulleres en soportar ser torturadas durante o seu xuízo por bruxas de 1593-1594. Finalmente foi eliminada das acusacións, o que levou a algunhas persoas a dubidar da xustiza dos xuízos por bruxas. Coa súa forza, Holl liberou a cidade de Nördlingen da súa manía de bruxas. Morreu en 1634, probablemente pola peste.
1612: As meigas de Samlesbury. En agosto de 1612, foron declarados inocentes nun dos procesos de bruxas máis famosos da historia inglesa. Con todo, outras dez persoas foron declaradas culpables e foron aforcadas.
1635: Hester Jonas (tamén chamada A bruxa de Neuss). Foi decapitada e queimada na Noiteboa de 1635, cuns 64 anos. O proceso completo do xuízo aínda está dispoñible en Neuss.
1663: Anna Roleffes (máis coñecida como Tempel Anneke). Foi unha das últimas bruxas executadas en Braunschweig . Foi decapitada o 30 de decembro.[14]
1692: As bruxas acusadas durante os xuízos ás bruxas de Salem en Salem,Massachusetts. Hoxe, Salem chámase "a cidade das bruxas" e os lugares históricos relacionados cos xuízos das bruxas son atraccións turísticas.
↑Morton, Peter, Barbara Dähms. Morton, ed. The Trial of Tempel Anneke: Records of a Witchcraft Trial in Brunswick, Germany. Ontario: University of Toronto Press.
