Cremación

A cremación^[2] é un método de disposición final dun cadáver mediante a queima (combustión).^[3]

A incineración pode servir como rito funerario ou post-funeral e como alternativa ao enterramento dun cadáver intacto. Nalgúns países, incluíndos a India e o Nepal, a cremación nunha pira ao aire libre é unha tradición antiga. A partir do século XIX, a cremación foi introducida ou reintroducida noutras partes do mundo. Nos tempos modernos, a cremación realízase normalmente cun forno pechado (incinerador), nun crematorio.

A cremación deixa unha media de 2,4 kg de cinzas.^[4] Non se trata de cinzas reais senón de fragmentos de mineral óseo non queimados, que normalmente se moen en po. Non constitúen un risco para a saúde e poden ser soterrados, enterrados nun lugar conmemorativo, gardados polos familiares ou espallados de diferentes xeitos.

A cremación data de polo menos 17 000 anos^[5][6] no rexistro arqueolóxico, coa dama do Mungo, os restos dun corpo parcialmente incinerado que se atopou no lago Mungo, Australia.^[7]

Os diferentes rituais da morte que enfatizan un método de eliminación dun corpo (inhumación, cremación ou exposición) pasaron por períodos de preferencia ao longo da historia.

En Oriente Próximo e Europa, tanto o enterro como a incineración son evidentes no rexistro arqueolóxico do neolítico. Os grupos culturais tiñan as súas propias preferencias e prohibicións. Os antigos exipcios desenvolveron unha intricada teoloxía da transmigración do alma, que prohibía a cremación. Isto tamén foi amplamente adoptado polos pobos semitas. Os babilonios, segundo Heródoto, embalsamaban os seus mortos. Os primeiros persas practicaban a cremación, mais isto quedou prohibido durante o período zoroastriano. Os fenicios practicaron tanto a cremación como o enterro. Dende a civilización das Cícladas no 3000 a.C. ata a era submicénica entre o 1200 e o 1100 a.C., os gregos practicaron a inhumación. A cremación apareceu ao redor do século XII a.C., constituíndo unha nova práctica de enterramento, probablemente influenciada por Anatolia. Ata a época cristiá, cando a inhumación volveu converterse na única práctica funeraria, practicáronse tanto a combustión como a inhumación, dependendo da época e do lugar.^[8] Os romanos practicaban as dúas, coa cremación como regra ata o período imperial posterior.

En Europa, hai rastros de cremación que datan da Idade de Bronce inicial (c. 2000 a.C.) na Chaira Panónica e ao longo do Danubio medio. O costume converteuse en dominante en toda Europa coa Cultura dos Campos de Urnas (dende o 1300 a.C.). Na Idade de Ferro, a inhumación volveu ser máis común, mais a cremación persistiu na cultura Villanova e noutros lugares. O relato de Homero sobre o enterro de Patroclo describe a cremación con posterior enterramento nun túmulo, semellante aos enterramentos dos Campos de Urnas, e cualifícase como a primeira descrición dos ritos de cremación. Isto pode ser un anacronismo, xa que durante a época micénica preferíase normalmente o enterro e Homero puido estar reflectindo o uso máis común da cremación na época en que se escribiu a Ilíada, séculos despois.

A crítica aos ritos de enterramento é unha forma común de aspersión por parte de relixións e culturas competidoras, incluíndo a asociación de cremación con sacrificio de lume ou sacrificio humano.

O hinduísmo e o xainismo destacan por non só permitir senón prescribir a cremación. A cremación na India atópase por primeira vez na cultura do Cemiterio H (dende arredor de 1900 a.C.), considerada a etapa de formación da civilización védica. O Rigveda contén unha referencia á práctica emerxente, no RV 10.15.14, onde se invocan os antepasados ​​"tanto incinerados (agnidagdhá-) como sen incinerar (ánagnidagdha-)".

A cremación continuou a ser común aínda que non universal, tanto na antiga Grecia como na antiga Roma. Segundo Cicerón, en Roma a inhumación considerábase o rito máis arcaico.

O auxe do cristianismo puxo fin á incineración en Europa, aínda que quizais xa estivese en declive.^[9] Esta postura estivo influenciada polas súas raíces no xudaísmo, a crenza na resurrección do corpo e o exemplo do enterro de Cristo.

Na Britania romana a cremación era habitual pero diminuíu no século IV. Despois volveu aparecer nos séculos V e VI durante a época migratoria, cando ás veces se incluían animais sacrificados cos corpos humanos na pira e os falecidos vestían traxes e adornos para a queima. Ese costume tamén estivo moi estendido entre os pobos xermánicos das terras continentais do norte dos que se supón que derivaron os migrantes anglosaxóns, durante o mesmo período. Estas cinzas normalmente se depositaban despois nun recipiente de barro ou bronce nun "cemiterio de urnas". O costume volveu extinguirse coa conversión cristiá dos anglosaxóns durante o século VII, cando o enterro cristián se xeneralizou.^[10]

A cremación prodúcese nun incinerador, que se atopa nun crematorio. En moitos países, o crematorio é un lugar para os funerais e a cremación.^[11]

Un incinerador é un forno industrial capaz de xerar temperaturas de 871-982 °C para garantir a desintegración do cadáver.^[12] Os combustibles incineradores modernos inclúen fuel,^[13] gas natural, propano e, en Hong Kong, gas cidade.^[14] Os incineradores modernos controlan automaticamente o seu interior para saber cando se completa o proceso de cremación e teñen un oco espía para que un operador poida ver dentro.^[15] O tempo necesario para a cremación varía dun corpo a outro, sendo a media de 90 minutos para un adulto.^[15]

A cámara onde se coloca o corpo chámase cámara de cremación e está revestida de material refractario resistente á calor. Os ladrillos refractarios están deseñados con varias capas. A capa máis externa adoita ser simplemente un material illante, por exemplo, la mineral. No seu interior normalmente hai unha capa de ladrillo illante, na súa maioría con silicato cálcico. Os incineradores pesados ​​normalmente están deseñados con dúas capas de ladrillos contra o lume dentro da capa de illamento. A capa de ladrillos contra incendios en contacto co proceso de combustión protexe a capa exterior e débese substituír de cando en vez.^[16]

É necesario que o corpo estea dentro dun cadaleito ou dun recipiente combustible. Isto permite que o corpo se deslice de forma rápida e segura no cremador. Tamén reduce os riscos para a saúde dos operadores. O cadaleito ou recipiente insírese no incinerador o máis rápido posible para evitar a perda de calor. Algúns crematorios permiten aos familiares ver a carga. Isto ás veces faise por motivos relixiosos, como nos funerais tradicionais hindús e xainistas,^[17] e tamén é habitual no Xapón.^[11]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Cremación

• The International Cremation Federation (ICF)