Duitse idealisme

Die Duitse idealisme is 'n filosofiese beweging uit die geskiedenis van die moderne filosofie. Die beweging het in die laat 18de en vroeë 19de eeu in Duitsland ontstaan. Die Duitse idealisme is nou verbind met die Romantiek en met die revolusionêre idees van die Verligting en vind sy oorsprong in die werk van Immanuel Kant. Dit is egter ontwikkel in die werk van Fichte, Schelling en Hegel. Ander filosowe wat nou met hierdie beweging verband hou, is Jacobi, Reinhold en die teoloog Schleiermacher.

Die Duitse idealisme veronderstel dat insig en verandering eers op die vlak van idees moet plaasvind. In sy vroeë vorm, waaronder Kant en Johann Gottlieb Fichte, draai dit om die stelling dat dit die menslike verstand en menslike rede is wat die werklikheid struktuur gee. In die latere fase, met Friedrich Schelling en Georg Wilhelm Friedrich Hegel, is die sentrale tesis dat hierdie rede ook deur die hele werklikheid, natuur en geskiedenis plaasvind. Die 'Duitse idealiste' het saamgewerk vir 'n basis vir 'n sistematiese eenheid van die verworwe kennis. Hulle word dus soms die laaste groot stelselfilosowe genoem.

Die woord "idealisme" het meer as een betekenis. Die filosofiese betekenis het niks te doen met "die beste oor mense en hul eienskappe dink nie", maar hou verband met die kennis wat die mens oor 'voorwerpe' het. Ons kan slegs direkte kennis hê van gevoelens, idees en idees in ons gedagtes. Voorwerpe kan slegs indirek deur ons beskou word; die idees verteenwoordig hierdie voorwerpe. In hierdie sin kan ons die woord "idealisme" in die Duitse idealisme gebruik.

In 'n breër sin gaan die idealisme terug na die klassieke filosofie. Veral Plato met sy Ideëleer moet hier genoem word. Later kan Gottfried Wilhelm Leibniz (1646-1716) met sy monadiese leer en die spiritualisme van George Berkeley (1685-1753) ook as voorbodes genoem word.

Immanuel Kant (1724-1804) word soms as die eerste Duitse idealis beskou. Die sentrale vraag in Kant se werk was: "Wat is die voorwaardes vir die moontlikheid van kennis?" (Was sind die Bedingungen der Möglichkeit von Erkenntnis?) Kant noem dus sy filosofie 'transendentaal': dit het die perke en die voorwaardes van die moontlikheid van kennis gesoek. Hy het sy filosofie hieroor in sy Kritik der reinen Vernunft kritiek van suiwer rede (1781) uiteengesit. Kant se werk het gepoog om die gaping tussen die twee dominante filosofiese skole van die 18de eeu te oorbrug, wat elk sy eie antwoord op sy vraag gehad het:

• die rasionalisme, wat beweer dat kennis slegs a priori verkry kan word;
• die empirisme, wat beweer dat kennis slegs deur sintuiglike ervaring verkry kan word.

Kant se voorstel was dat ons slegs deur ons sintuie feite oor die wêreld kan ervaar, maar dat die "vorm" wat hulle moet aanneem, kom uit die kategorieë van die menslike verstand. In die sin is volgens Kant die wêreld soos dit werklik van die mens skei (die Ding an sich) in beginsel onkenbaar. Die realiteit waarmee ons bekend is, is een wat deur die menslike verstand self 'n sterk vorm gegee word. Die mens ken dus nie die wêreld soos dit werklik bestaan nie, maar net die wêreld soos dit vir die menslike verstand voorkom.

'n Verdere fundamentele element in die verwerwing van kennis vir Kant is die "transendentale appersepsie" (die Ich denke): die mens wil die grootste moontlike eenheid van ondervinding verkry, en dit is 'n soort van a priori eenheid, die selfbewussyn, wat altyd hierdie kennisoordeel vergesel. Wanneer 'n boom waargeneem word, is dit altyd 'n "ek" wat die boom waarneem of ken. Al hierdie kennis word altyd binne drie "regulerende" idees geplaas: God, die wêreld en die siel. Hierdie idees kon nie bewys word nie omdat hulle buite die kategorieë van die verstand was, maar tog moes aangeneem word om die ander ervarings met mekaar te verbind. Die wêreld het 'n eenheid geskep onder die ervarings van die materiële, die siel vir die eenheid van die psigiese. God was weer verantwoordelik vir die eenheid tussen die materiële en die psigiese.

Vir Kant is die Ding an sich die kennis voorwerpe wat buite die empiriese val, fundamenteel onkenbaar en dus nie 'n voorwerp van kennis nie. So 'n vorm van metafisika is vir hom uitgesluit. Dit was die latere idealiste wat hierdie grens bevraagteken het en aangevoer het dat die menslike rede inderdaad kennis kan hê van die Ding an sich of die begrip heeltemal verwerp. Hierdie nog gematige vorm van idealisme, wat getrou aan die kantlyn van Kant bly, word ook soms transendentale idealisme genoem.

Friedrich Heinrich Jacobi (1743-1819) was een van die eerste wat op Kant se werk gereageer het. Hy is veral bekend deur sy boek David Hume über den Glauben, oder Idealismus und Realismus (1787), waaraan 'n bylaag bygevoeg is wat handel oor Kant se filosofie. Hierin het Jacobi aangevoer dat die filosofie van Kant en sy siening oor die Ding an sich onvolhoubaar was en geëindig het in rasionalisme, fatalisme en spinozisme. In die eerste plek het hy gewys op 'n teenstrydigheid in Kant. Kant het aan die een kant beweer dat dit die menslike verstand is wat die voorwerp van kennis skep, maar dan het hy beweer dat daar 'n eksterne voorwerp is, die ding op sigself, wat 'n sensoriese indruk maak op die verstand. Die voorwerp bestaan dus afsonderlik sowel as afhanklik van die mens volgens Kant. Histories het hierdie werk nie tot gevolg gehad dat Kant verwerp word soos Jacobi bedoel het nie, maar eerder 'n herlewing van die studie van Baruch Spinoza se werk (en sy verhouding tot Kant), wat van kardinale belang was vir die verdere ontwikkeling van Duitse idealisme. Hierdie hele kontroversie staan bekend as die pantheïsme-stryd (Pantheismusstreit).

Nog 'n vroeë kritikus was Gottlob Schulze (1761-1833), wat 'n soortgelyke kritiek ontwikkel het. Kant het aangevoer dat die Ding an sich, wat by die oorsprong van sensoriese intuïsies, wat saam met die kategorieë van die verstand voorwerpe skep, self onkenbaar is. Maar hoe weet Kant dat daar so iets soos Ding an sich bestaan? In hierdie geval doen hy self nie 'n beroep op 'n kategorie van die intellek nie, naamlik dié van 'oorsaaklikheid'? Hierdie kritiek was in die eerste plek belangrik vir die skepping van die werk van Arthur Schopenhauer (1788-1860), van wie Schulze 'n leermeester was.

Karl Leonhard Reinhold (1757-1823) onderskryf dat daar probleme met Kant se werk was, maar aanvaar nie dat Kant se werk dus verwerp moet word nie. Reinhold het in die werk van Kant die moontlikheid gesien om die eeue-oue konflik tussen geloof en rede op te los. Reinhold het hom dus in die werk van Kant verdiep en in sy Briefe über die Kantische Philosophie (1786) probeer om die oplossing vir die fundamentele probleme wat hy ondervind het, te probeer oplos. Net soos Jacobi het hy tot die gevolgtrekking gekom dat daar sekere weersprekings en teenstrydighede in Kant se werk was. Op hierdie manier is die kontras tussen rede en persepsie bewaar, wat so belangrik was in die debat tussen rasionalisme en empirisme. Daarom wonder Reinhold of daar nie 'n dieper fundamentele grondslag is waarop alle verdere kategorieë van die verstand, saam met die idees van ruimte en tyd, wat die sensoriese ervarings struktureer nie. Reinhold het tot die oplossing gekom dat die gemeenskaplike grond van waarneem en denke lê in die feit dat albei vorms van 'voorstelle' was.

Na Kant was dit net Johann Gottlieb Fichte (1762-1814) wat een van die bekendste idealiste was. Fichte was van 'n arm familie, maar kon by die universiteit studeer deur middel van 'n reeks beurse en het in aanraking gekom met Kant se werk. Fichte het toe probeer om in kontak te kom met Kant self, wat in Konigsberg gewoon het en lank in sy onmiddellike kringe beweeg. Fichte het eers op die voorgrond gekom toe Kant reeds sy drie groot kritieke geskryf het. Die laaste hiervan, Kritik der Urteilskraft, verskyn in 1790. Die algemene publiek, wat reeds bekend was met Kant se werk, het 'n vierde kritiek verwag, naamlik een wat oor godsdiens gaan. Fichte, wat intussen 'n boek geskryf het, het hierdie werk aan Kant voorgelê, wat 'n positiewe opinie daaroor uitgespreek het. Met die hulp van sy kontakte het Fichte daarin geslaag om sy werk, Versuch einer Critik aller Offenbarung, in 1792 te publiseer. Dit is egter anoniem gepubliseer, vermoedelik omdat 'delikate sake hanteer word', maar as gevolg daarvan het almal gedink dit was Kant se werk. 'n Paar maande na die publikasie het Kant aangekondig dat dit nie syne was nie, maar die jong, maar onbekende Fichte. Dit het Fichte oornag 'n groot naam in die filosofie gemaak.

Gedurende sy loopbaan het Fichte hom steeds as 'n volgeling van Kant voorgehou. Wat hy in essensie gedoen het, was volgens Fichte niks anders as om Kant se werk verder te verduidelik nie, of hoogstens vanuit 'n ander perspektief. Net soos Kant het Fichte ook sy filosofie as 'transendentaal' gekenmerk, hoewel hy verkies het om oor 'n wetenskapsleer (Wissenschaftslehre) te praat. Die groot verskil is dat Kant se benadering steeds krities van aard was, terwyl Fichtes se benadering eerder sistematies was. Terwyl Kant wou reflekteer oor die foute van die vroeëre metafisici, wou Fichte 'n volledige kennisstelsel binne hierdie nuwe grense van die filosofie opstel. Kant self was nie altyd hierby betrokke nie en na 'n rukkie het hy selfs 'n ope brief gepubliseer om hom van Fichte se stellings te distansieer.

Die sentrale idee van Fichte is dat die mens heeltemal vry is en self die wette opstel en daarom outoom is. In hierdie sin is dit dus belangrik dat die mens, as 'n denkende en handelende wese, nie deur eksterne dinge bepaal kan word nie. Trouens, daar is nie eintlik 'n verskil tussen dink en optede nie, want denke is ook aksie vir Fichte. 'n Gedagteaksie skep 'n eenheid, naamlik die kennisvoorwerp. As 'n mens dink 'die gras is groen', het hy inderdaad 'n hele reeks chaotiese waargeneemde beelde tot 'n eenheid saamgevoeg van die groen gras, deur middel van kategorieë soos substansie en kwaliteit.

Al hierdie kom nog steeds baie Kantiaans voor, maar daar is 'n nuwe element bygevoeg. Fichte is bewus van die kritiek op die steeds bestaande weersprekings en teenstrydighede in Kant se werk. Daarom soek hy ook 'n fundamentele beginsel wat al hierdie teenstrydighede kan oorkom, en dit vind hy in die idee van die transendentale voorstelling van Kant: die Ich denke. Want vir Fichte lê aan die basis van alle kennis die aksioma van die 'absolute ek' wat opsigself gestel word as Ek, 'n absolute Ek wat bewus word dat Ek dink. Die fondament stel hy ook soms voor as 'Ek = Ek'. In hierdie sin is daar ook nie meer 'n eksterne Ding an sich nodig nie, want dit is hierdie absolute Ek wat volgens Fichte op sigself van 'n 'nie-Ek' onderskei: dit is die absolute Ek wat sê dat die stoel, die tafel, die wêreld is iets anders as Ek. En dit is net deur hierdie stelling van 'n nie-Ek dat die absolute Ek ook substansie aan sy eie Self gee. Die absolute Ek kan stel dat 'Ek 'n mens is' omdat dit met nie-mense gekontrasteer kan word.

Die sentrale vraag by Fichte in sy Wissenschaftslehre is hoe die Ek en die nie-Ek met mekaar in die verskillende lewensdomeine verband hou. In die persepsie is die nie-Ek byvoorbeeld dominant: ek weet nie bewustelik van hoe die wêreld lyk nie. In moraliteit is Ek weer dominant; naamlik ons eie gewete bepaal wat goed en sleg is.

'n Tweede groot naam binne die idealisme was Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (1775-1854). In die figuur van Schelling word dit duidelik dat die Duitse idealisme sterk verband hou met 'n ander invloedryke beweging wat in dieselfde tydperk in Duitsland invloedryk is; die Romantiek. Schelling het in sy jeug vriende geword met Friedrich Hölderlin en (1770-1843) en Hegel. In teenstelling met Hegel, wat eers op 'n later ouderdom beroemd geword het, is Schelling se talent reeds op 'n vroeë ouderdom opgemerk. Hy het verskeie studies van die werk van Fichte (en Kant) geskryf; Uber wat Möglichkeit einer Form der Philosophie, überhaupt (1794) en Vom Ich as Prinzip der Philosophie, oder über das Unbedingte im menschlichen Wissen (1795). Hierdie werke is opgemerk en gewaardeer deur Fichte self.

Net soos Kant en Fichte was Fichte en Schelling in die begin nou saam verbonde, maar het hulle stadig verder uitmekaar gegroei. Veral nadat Schelling in 1795 begin belangstel het in die natuur- en geneeskunde. Dit het die klem in Schelling se werk verskuif na 'n studie van die natuur, of die 'nie-Ek' in terme van Fichte. So publiseer Schelling in 1797 sy Ideen zu einer Philosophie der Natur en in 1800 sy Ideen zu einer Philosophie der Natur en 1800 sy System des transcendentalen Idealismus. Vir Schelling kon hierdie belangstelling in die natuur maklik pas in die idealisme, maar Fichte self het sy onsekerheid hieroor. Vir Fichte het filosofie om transendentale filosofie gegaan, en dus die ondersoek van die Ek. Die nie-Ek was nie die mees fundamentele nie en verdien dus nie soveel aandag nie. Dit het uiteindelik 'n breek tussen die twee filosowe tot gevolg gehad.

Schelling het sy eie werklikheid aan die natuur toegeskryf, maar wel 'n idealistiese een. Die natuur het haar eie wese gehad, maar 'n geestelike wese. Haar kern het bestaan uit 'n redelikheid, analoog aan menslike redelikheid. Groot invloede op Schelling was die voorheen genoemde Leibniz en Spinoza. Vir hulle, net soos by Schelling, is die natuur deur die rede deurdring, wat nie tot die suiwer materiële gereduseer kon word nie. Schelling wou egter verder gaan as hierdie tog sterk deterministiese en statiese natuurfilosofie. Soos baie romantici, het hy nie die natuur gesien volgens die model van 'n masjien nie, soos deur René Descartes, maar as 'n 'organisme'. Met ander woorde, dit is iets wat ontwikkel, verander en vloei - en dit doen op 'n rasionele manier.

In sy latere tydperk, toe hy reeds met Hegel gebreek het, het sy filosofie weg van die idealisme geskuif. Hy vertrek dan van die onderskeid tussen positiewe en negatiewe filosofie. Negatiewe filosofie word gesien as 'n filosofie wat van niks begin buiten die denke self en dan alles daarvan aflei. Idealisme pas hier ook in. Aan die ander kant is die positiewe filosofie wat afwyk naamlik; dit neem aan dat daar iets bestaan, en dink dan hierop voort. Die latere Schelling plaas homself eerder hier.

Die laaste groot naam in die Duitse idealisme is Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831). Hy was 'n generasiegenoot van Schelling, hulle het mekaar goed geken, maar Hegel het egter laat in sy lewe tot filosofiese volwassenheid gekom. Hy het lankal 'n onbekende lewe geleef en het grootliks daarin geslaag om deur die hulp van sy vriende, insluitende Schelling, werk te kry en by die universiteit werk te kry. Nadat hy egter sy eerste groot werk, die Phenomenologie des Geistes (1807) gepubliseer het, het sy roem ook gepaard gegaan met 'n breek met Schelling. Dit was as gevolg van sekere gedeeltes in hierdie boek wat deur Schelling as persoonlike aanvalle of plagiaat beskou is.

Vir Hegel moet die taak en doel van filosofie steeds in lyn wees met wat Kant voorgestel het naamlik; die filosofie moet die kategorieë van denke daarstel. Vir Kant was dit egter die terrein van die verstand. Hegel wou egter verder gaan as Kant, verby die klassieke kategorieë van die verstand, tot in die domein van die rede. Hy het dit geregverdig deur te sê dat Kant erken het dat niks gesê kan word oor wat buite die kategorieë van die intellek val, soos die regulatoriese idees nie, maar het nie hierdie grense self respekteer nie. Hy praat immers oor menslike rede en die kategorieë self, wat natuurlik nie binne hierdie kategorieë val nie. Terselfdertyd, is wat Kant daaroor sê egter nie onredelik nie. Dit toon vir Hegel dat dit ook moontlik is om kennis te kry van die rede en die regulatoriese idees.

Net soos by Kant, Fichte en Schelling, draai Hegel se filosofie om die idee dat dit menslike denke was wat die vorm aan die werklikheid gegee het. Hierdie redelikheid was egter nie net in die denke van die onderwerp soos Kant en Fichte suggereer nie, en ook nie afsonderlik van die natuur nie, soos deur Schelling voorgestel. Trouens, dieselfde rede berus op al hierdie verskynsels, beide ondersteunend tot die denke, die mens en die natuur, maar ook tot die geskiedenis en die politiek. Hegel bied dus sy filosofie aan as 'n opheffing (Aufhebung) van die subjektiewe idealisme van Fichte en die objektiewe idealisme van Schelling in die absolute idealisme van Hegel self.

Hierdie stelling gee egter nuwe betekenis aan die taak van die filosowe om 'n kaart van die kategorieë van denke te bring. 'n Sentrale konsep in die werk van Hegel is dié van 'vervreemding'; die mens moet erken dat die eksterne realiteit nie iets vreemd is nie, dit is radikaal geskei van die denke. Vir Hegel bestaan die hele werklikheid uit 'n redelike Wêreldgees (Weltgeist) wat verder ontwikkel. Dit is dus die taak van die filosofie om hierdie voorkoms, hierdie fenomenologie, van die verstand te beskryf. Hierdie gees ontwikkel deur verskillende fases, wat elkeen deur hul eie konsepsuele kategorieë getipeer word. Dit is hieroor dat die filosoof moet dink en wys dat die redelike in die mens en in die wêreld ooreenkom. Hegel doen dit byvoorbeeld in sy Vorlesungen über die Philosophie der Weltgeschichte (1822-1830).

Vir Hegel ontwikkel hierdie begrip (Weltgeist) deur middel van teenstrydighede dwarsdeur die geskiedenis. Hy gebruik die term 'dialektiek' vir hierdie proses. Eerstens is daar 'n sekere toestand, soos die Franse Revolusie. Volgende kom die negering of ontkenning van hierdie toestand, byvoorbeeld la Terreur. Uiteindelik sal hierdie teenstelling egter in alle betekenisse van die woord 'opgelos' word. Die teenstelling verdwyn, maar dit word nie heeltemal vernietig nie. Die oorspronklike elemente word bewaar, maar ook terselfdertyd na 'n hoër vlak gebruik. In die voorbeeld is dit die eerste Franse Keiserryk onder Napoleon Bonaparte.

Hierdie evolusie van die begrip strek egter verder as die (politieke) geskiedenis alleen. Vir Hegel gaan dit alles oor die werklikheid. Hy beskryf die hele verloop van hierdie begrip, van die abstrakte vlak van die logika na die selfbewussyn van die verstand. Wanneer die werklikheid beskryf word, begin Hegel in logiese kategorieë: eerstens is daar 'wees' en dan 'nie-wees', wat homself in die kategorie van 'word' ophef. Dan bespreek hy hoe denke in die natuur ge-eksternaliseer word (getipeer deur 'word'), en na die logika kom dus die natuurfilosofie. Daarna kan mens die stadige selfbewussyn van die verstand ervaar. Die denke wat in die natuur ge-eksternaliseer word, word geleidelik bewus van homself/haarself, naamlik deur die mens se bewussyn. Die mens as 'n individu is slegs die "subjektiewe verstand" en sien net homself/haarself as redelik. So is daar nog 'n nuwe eksternalisasie wat gevolg moet word, naamlik deur die "objektiewe verstand": die denke, die bewussyn, manifesteer hul in die buite wêreld deur sosiale instellings en die vorming van die gesin, die burgerlike samelewing en die staat. Na die subjektiewe en objektiewe verstand kom die 'absolute verstand' egter tot stand; die denke moet nog steeds insien dat die buite werklikheid nie iets op sigself vreemd is nie, maar dat daar in dieselfde redelikheid verborge word. Met ander woorde, die oorspronklike vervreemding moet opgehef word. Om tot selfbewussyn te kom gebeur deur die beeld in kuns, die simbool in godsdiens en uiteindelik deur die begrip in die filosofie. Die finale stuk van die fenomenologie is die werk van Hegel en die idealisme self. Dit is deur die persoon van Hegel dat die wêreldgees uiteindelik besef dat dit die inspirerende beginsel agter alles is. In die sin is Hegel se filosofie die einde van die filosofie.

Polities beskou was die Duitse idealisme 'n reaksie op die Franse Revolusie. Terwyl die Franse die politieke orde omvergewerp het en 'n nuwe staat geskep het, het die Duitse filosowe en digters net die ekstremisme gesien en hulle wou deur middel van die onderwys die idees van die mense beȉnvloed. Daarmee het hulle gehoop, sou die nuwe era sal organies ontwikkel, sonder die uitbarstings van geweld soos in Frankryk.

Dit blyk reeds in Kant se teks Beantwortung der Frage: Was ist Aufklärung? (1784). Hierin het hy die radikale neigings van die Verligting verwerp, wat veronderstel het dat 'n mens alles sonder probleme kan bevraagteken. Dit is onbetaamlik vir Kant en hy betoog in die verband vir die verskil tussen die openheid en die private gebruik van rede. As 'n mens 'n funksie verrig, soos 'n beampte, mag 'n mens nie tydens die uitvoering van die taak die bevele of reëls bevraagteken tydens die uitvoering nie. As 'n mens kritiek wil opper, moet dit gedoen word deur die oop gebruik van rede, naamlik in die funksie van 'n geleerde of voog. Dit moet gedoen word in die openbare debat waar die vryheid van rede volledig moet geld. In die sin is Kant eerder 'n voorstander van hervorming.

Belangrik vir die politieke konteks van die idealisme is ook die einde van hierdie teks. Hierin wonder Kant of ons in 'n verligte era leef of nie. Hy antwoord dit negatief en in plaas daarvan leef ons in 'n era van Verligting: dit is 'n aktuele proses wat ons nog moet bereik. Die geskiedenis is besig om te ontplooi en die filosoof het die taak om huidige sake te bedink.

Fichte het ook behalwe sy streng filosofiese werke, hom ook besiggehou met meer politieke sake. Aan die een kant het hy ook 'n regsfilosofie ontwikkel, en aan die ander kant is hy ook bekend vir sy Reden an die deutsche Nation (1808). Hy het hierdie toespraak gehou tydens die Franse besetting van Berlyn. Ook hierin probeer Fichte die aktualiteit van die geskiedenis filosofies op te som en doen beroep op die Duitse volk vir 'n sterker nasionale gevoel.

Hegel se werk was ook 'n konstante weerspieëling van sy tyd. Byvoorbeeld, hy het gesê dat sy filosofie op 'n manier die einde van die filosofie was, en die Pruise van 1830 was die einde van die geskiedenis. Geskiedenis word gekenmerk deur 'n toename van vryheid. In die Franse Rewolusie is dit probeer om hierdie vryheid van bo af te dwing sonder inagneming van die spesifieke historiese situasie. Die gevolg was die terreur wat hierop gevolg het. Dit was Duitsland wat hierdie historiese taak tot 'n goeie einde moes bring deur die realisering van werklike vryheid vir almal.

Die Duitse idealisme was baie invloedryk in die geskiedenis van die filosofie. In Duitsland self was dit veral invloedryk omdat nuwe strome, wat kritiek op idealisme was, tog sekere kernidees daarvan aanvaar het. So baie "jong Hegeliane" het afgewyk van idealisme in sy harde vorm. Met Max Stirner (1806-1856) het dit 'n sterk anargistiese vorm gehad, met Ludwig Feuerbach (1804-1872) 'n sterk materialistiese en antroposentriese interpretasie gehad het. Die idee van dialektiek het ook in Marxisme voortgegaan, naamlik in historiese en dialektiese materialisme. In neo-Kantianisme word teruggeval op Kant.

Hoewel hierdie beweging gou in Duitsland ondergegaan het, is sy vertoonstuk, Hegel, in 1831 oorlede en het idealisme in ander idealistiese bewegings buite Duitsland voortgeleef. Eerstens, die Britse idealisme met, onder andere, F. H. Bradley (1846-1924), T.H. Green (1836-1882) en John McTaggart (1866-1925). Britse idealisme was getrou aan Hegel se idealisme, maar het dit met 'n liberale politieke filosofie gekombineer. In die Verenigde State het dit 'n sterk invloed gehad op verskeie stigters van pragmatisme soos John Dewey (1859-1952) en Josiah Royce (1855-1916). In Italië het idealisme voortgegaan in die werk van Benedetto Croce (1866-1952) en in Frankryk was daar Victor Cousin (1792-1867), en later Leon Brunschvicg (1869-1944). Ook in die Russiese filosofie het die idealisme 'n plek, insluitend in die werk van Vissarion Belinski (1811-1848) en Vladimir Solovyov (1853-1900). In die Lae Lande was dit teenwoordig in die werke van Gerard Bolland en Peter Gabriël van Ghert.

In die na-oorlogse Frankryk was daar 'n herlewing van belangstelling in idealisme deur die toedoen van Alexandre Kojève (1902-1968), wat 'n reeks invloedryke lesings oor Hegel gegee het. Sy gehoor was onder anders Georges Bataille (1897-1962), Maurice Merleau-Ponty (1908-1961), Jacques Lacan (1901-1981) en Jean-Paul Sartre (1905-1980). In Duitsland het idealisme weer in die voorgrond gekom van Edmund Husserl (1859-1938). In die eerste plek was hy egter geïnspireer deur Kant en sy transendentale idealisme.

In die Duitse analitiese filosofie het die Duitse idealisme lank taboe gebly. Dit was eers in die werk van Wilfrid Sellars (1912-1989) en later Robert Brandom (* 1950), John McDowell (* 1942) en Richard Rorty (1931-2007) dat idealisme 'n moontlike bron van inspirasie vir filosowe geword het. Nog 'n filosoof in die analitiese tradisie, wat baie aandag aan Hegel gegee het, was Charles Taylor (* 1931).

Na die dood van Hegel het daar gou 'n interne geveg tussen die 'Hegeliane' gevolg. Dit het so ver gegaan om van links-teenoor-regse Hegeliërs te praat. Die besprekings het veral gefokus op die politieke filosofie wat voortspruit uit die werk van Hegel. Aan die een kant was daar die progressiewe interpretasie: in die geskiedenis is daar 'n evolusie en verandering (dialekties). Die samelewing moet dus verander en vooruitgaan as dit redelik wil wees. Politieke veranderinge was dus nie gelyk aan chaos nie, maar eerder dat meer redelikheid en meer vryheid gerealiseer word. Aan die ander kant is die regse intrepertasie van Hegel wat die beste geïllustreer kan word deur 'n bekende verklaring van Hegel self: "Wat redelik is, is werklik, en wat werklik is, is redelik." (Was vernünftig ist, das ist wirklich; und was wirklich ist, das ist vernünftig). In die sin is Hegel gesien as 'n anti-revolusionêre en 'n verdediger van status quo. Niks moet verander word aan die wêreld nie, want wat reeds bestaan, is reeds redelik.

Dit is hierdie konserwatiewe aspekte van Hegel, byvoorbeeld deur die Pruise van sy tyd as die 'einde van die geskiedenis' te sien, wat sterk deurlopend in die geskiedenis van die filosofie gekritiseer is. (Dit beteken nie dat sy revolusionêre kant onuitgesproke gebly het nie, sien hieronder) . Politiek verbonde filosowe, meestal Marxiste, het Hegel hiervoor geblameer. 'n Vroeë voorbeeld is Rudolf Haym (1821-1901), wat gepraat het van 'n "Restaurationsidealismus". Nog 'n bekende voorbeeld is die reaksie van Ernst Bloch (1885-1977): "Dit wat is, kan nie waar wees nie" (Das, was ist, kann nicht wahr sein). Die bestaande kan nie (moreel) waar wees nie, want dit is deel van 'n wêreld wat ongelykheid, vervreemding en oorlog moontlik maak.

Nog 'n vroeë vorm van kritiek op idealisme was die oorbeklemtoning van die verklarende rol van idees en denkkategorieë. Verskeie filosowe vra vrae oor die stelling dat dit net die denke is wat die werklikheid bepaal. 'n Spesifieke vorm hiervan is die materialistiese filosowe, wat verwys na die deurslaggewende rol wat materiële en sosiale prosesse speel. Ludwig Feuerbach (1804-1872) beweer dat Hegel slegs daarin slaag om 'n versoening op die vlak van denke te verwesenlik, terwyl niks verander het in terme van realiteit nie. Hy het ook entiteite soos God gesien (sien sy Das Wesen des Christentums, 1841), maar ook die wêreldgees, as projeksies van die mens self. Met ander woorde, dit was die mens self wat al die rasionaliteit in sy handelinge vertoon het, en nie 'n gepaardgaande redelikheid wat van die mens afgeskei is nie. Die idealiste val nog steeds ten prooi van 'n vorm van vervreemding, in die vorm van 'n redelike beginsel buite die mens.

Die stigters van Marxisme, Karl Marx en Friedrich Engels, het met hierdie kritiek van Feuerbach ooreengekom. Hulle het voortgegaan met hierdie kritiek van die Duitse ideologie in hul werk. Feuerbach was korrek in sy analise dat alle vorme van teologie menslike projeksies was. Volgens Marx en Engels verklaar Feuerbach egter nie hoekom hierdie vorm van vervreemding bestaan nie, waarom mense in sulke projeksies vlug. Marx en Engels dui op 'n vervreemding in terme van die materiële; die mens word vervreem in sy arbeid en van sy arbeidsproduk. Om te vergoed vir hierdie vervreemding, en die gepaardgaande ellende, doen die mens beroep op projeksies. In hierdie sin sê Marx en Engels dat "godsdiens die opium van mense is". Die denke, die ideologie, is met ander woorde altyd 'n meganisme wat die bestaande sosiale situasie (die produksieverhoudinge) wil regverdig en dit draaglik maak. In daardie sin beweer Marx dat Hegel reg was, maar het dit onderstebo gedraai: "Dit is nie die bewussyn wat wese bepaal nie, maar die wese wat die bewussyn bepaal." Die geskiedenis het dus 'n redelike verloop van aksie, maar 'n verloop wat gedryf word deur die sosio-ekonomiese situasie van die samelewing en nie deur die idees nie.

Een van die vroegste kritici van die idealisme was Arthur Schopenhauer (1788-1860). Volgens Schopenhauer was idealisme te spekulatief, rasioneel en abstrak. Sy eie filosofie, uiteengesit in Die Welt as Wille und Vorstellung (1818, 1844), beklemtoon 'n ander kant van die mens: die irrasionele, die dier of instinktiewe. Vir Schopenhauer was geen mens of werklikheid redelik nie, maar as kern onredelik en slegs deur 'n irrasionele wil gedryf. Schopenhauer se afkeer van die Duitse idealisme het egter meer as suiwer filosofies gegaan, en gereeld vind mens 'n bietjie kwaadspraak-prosa gemik op onder meer Fichte.

Hierdie visie van Schopenhauer was tot die einde van die 19de eeu invloedryk. Eerstens in die werk van Friedrich Nietzsche (1844-1900). Soos Schopenhauer het Nietzsche aangevoer dat die werklikheid nie geregverdig word deur 'n redelike beginsel of 'n suiwer 'wil tot waarheid' nie. Agter hierdie skynbaar onskuldige soeke na waarheid en rede, volgens Nietzsche, is daar altyd 'n "wil tot mag". Uiteindelik wil die mens net die 'Ander' en die werklikheid oorheers deur hulle waarheid te beheer. Albei skrywers het aanleiding gegee tot 'n filosofiese beweging, wat dikwels as "lewensfilosofie" gekenmerk word. Hierdie filosofie het verklaar dat die lewe nie deur die verstand en die rasionele verduidelik kan word nie, maar dat dit iets is wat altyd buite val en meer te doen het met sy eie lewenskrag. 'n Bekende verteenwoordiger van hierdie beweging is Ludwig Klages (1872-1956), wat die werk Der Geist as Widersacher der Seele (1929-1932) geskryf het. Vir hom was die rasionele "gees" net die groot vyand van die oorspronklike siel wat die mens het. Die wetenskaplike verstand is dus 'n bedreiging vir die lewe, in sy oorspronklike staat, en kan dus die dood vir die lewe beteken.

'n Figuur wat nie onder die lewensfilosofie val nie, maar ook die rasionalisme van idealisme afwys, was Søren Kierkegaard (1813-1855). Kierkegaard was hoofsaaklik besig met die konfrontasie tussen denke en geloof. Vir Kierkegaard was geloof nie iets wat redelikerwys begryp kan word nie en binne 'n groot stelsel gebring word wat alles verduidelik. Die geloof en die wese bestaan in 'n sekere sin in irrasionele en eksistensiële sake wat nie in betekenis opgelos is nie. Kierkegaard het aanleiding gegee tot die eksistensialisme deur onder andere Martin Heidegger (1889-1976) en Jean-Paul Sartre (1905-1980) ontwikkel is. Hulle beklemtoon ook die onbepaaldheid van die betekenis van hul eie bestaan. Wat 'n mens se bestaan beteken, kan nie deur historiese wette afgelei word nie, maar hang af van die persoon self af.

Nog 'n vorm van kritiek is "historisisme " binne idealisme. Volgens idealisme volg die geskiedenis volgens 'n redelike beginsel. Skrywers soos Karl Popper (1902-1994) en Jean-François Lyotard (1924-1998) het albei die gevare wat hierin lê, uitgewys. Popper het hoofsaaklik sy kritiek in The Open Society and Its Enemies (1945) en The Poverty of Historicism (1957) verduidelik. Lyotard uiter sy kritiek veral in La condition postmodern (1979). Albei outeurs beweer dat so 'n konsep van geskiedenis lei tot totalitêre denke wat altyd onderdruk wat nie in die opvatting van die geskiedenis pas nie.

Vir Popper is Hegel een van die groot teenstanders van die oop samelewing. Want vir Hegel is immers alles vasgestel en die waarheid vir die filosoof en staatsman is vooraf duidelik. Dit maak dit ondubbelsinnig wat die filosoof (en politiekus) moet doen en hy kan dit ook sonder om die konkrete situasie in ag te neem uitvoer. Sodra mens egter met die werklikheid gekonfronteer word, sien die mens dat daar altyd dissidente en afwykende elemente in die geskiedenis is. Die historisme weet nie wat om daarmee te doen nie, want volgens hierdie beginsel is hierdie elemente nie eintlik moontlik nie, of ten minste fundamenteel irrasioneel. Die enigste oplossing blyk geweld te wees. Popper sien hierdie gevaar hoofsaaklik in Marxisme en Stalinisme, wat hy as 'n uitvloei daarvan sien.

Lyotard het toe geargumenteer dat idealisme onhoudbaar is omdat die geskiedenis net gewys het dat elke 'groot storie' onhoudbaar is. Elke teorie, wat daarop gemik is om die hele werklikheid te ondervang, is logies gebaseer op onderdrukking en terreur. Die idealisme, marxisme of die positivisme, is stories wat nie gelewer het wat hulle belowe het nie, maar lei tot totalitarisme. Lyotard het ook geargumenteer vir die bankrotskap van hierdie groot verhale in Le différend (1983) waarin hy verklaar het dat 'geskille' altyd voorkom in konfrontasies tussen sulke groot stories of regimes. Dit is onoplosbare probleme wat ontstaan het omdat die regime gekonfronteer word met iets wat per definisie nie binne die stelsel pas nie, maar is deel van 'n ander regime. Dit is onoplosbaar omdat elkeen van die partye hulself in hul eie 'taal' kan verdedig en daar is geen hoër regter wat die geskil kan oplos nie.

• Otto Willmann: Geschichte des Idealismus, Band I (1973), Band II (1975) und Band III (1979), Aalen. ISBN 3-511-03709-3
• Hans Jörg Sandkühler: Handbuch Deutscher Idealismus. Stuttgart 2005. ISBN 3-476-02118-1
• Gerhard Gamm: Der Deutsche Idealismus. Ditzingen 1997. ISBN 3-150-09655-3
• Richard Kroner: Von Kant bis Hegel. Tübingen 1977 (oorspr. dr. 1921-24). ISBN 3-16-839312-6
• Nicolai Hartmann: Die Philosophie des deutschen Idealismus. Berlyn 1974 (derde druk). ISBN 3-11-004878-7
• Karl Ameriks (ed.), The Cambridge Companion to German Idealism. Cambridge: Cambridge University Press, 2000. ISBN 978-0-521-65695-5.
• Frederick C. Beiser, German Idealism. The Struggle Against Subjectivism, 1781-1801. Cambridge: Harvard University Press, 2002.
• Pinkard, Terry (2002). German Philosophy 1760–1860: The Legacy of Idealism. Cambridge University Press. ISBN 9780521663816.
• Josiah Royce, Lectures on Modern Idealism. New Haven: Yale University Press 1967.
• Solomon, R., and K. Higgins, (eds). 1993. Routledge History of Philosophy, Vol. VI: The Age of German Idealism. New York: Routledge.