Izrael

ישראל
Država Izrael
ישראל; Država Izrael
	Zastava Grb
	Geslo: nema
	Himna: "Hatikvah"
Glavni grad	Jerusalim
Službeni jezici	hebrejski
Leaders
• Predsednik Izraela	Isaac Herzog
• Premijer Izraela	Benjamin Netanjahu
Utemeljenje	Od Ujedinjenog Kraljevstva 14. maja 1948.
Površina
• Vode (%)	2
Stanovništvo
• Popis iz 2013	8,134,100 (99.)
• Gustoća	295 /km2
Valuta	Novi šekel
Vremenska zona	+2
Pozivni broj	+972
ISO 3166 kod	[[ISO 3166-2:Šablon:ISO 3166 kod\|Šablon:ISO 3166 kod]]
Veb-domena	.il

Država Izrael (מדינת ישראל Medinat Jisrael na hebrejskom, Daulat Israil na arapskom) je zemlja na Bliskom istoku na istočnoj obali Sredozemnog mora. Izrael je parlamentarna demokratija a po nacionalnom usmerenju, "Jevrejska država". Stanovništvo Izraela je većinsko jevrejsko, sa velikom nejevrejskom manjinom, koju uglavnom čine hrišćani, Druzi, i muslimani Arapi. Izrael se graniči (u pravcu kazaljke na satu, od severa ka jugu) sa Libanom, Sirijom, Jordanom, i Egiptom. Izrael ima obale na Sredozemnom moru, Akabskom zalivu, i na Mrtvom moru.

Istorija

Glavni članak Istorija Izraela

Jevreji su dugo smatrali Izrael svojim spiritualnim domom — Svetom zemljom i Obećanom zemljom. Izraelska zemlja ima posebno mesto u verskom životu Jevreja, uključujući ostatke drugog Jevrejskog hrama. Ovo je takođe mesto gde je rođeno hrišćanstvo a sadrži i mnoge druge lokacije od velikog duhovnog značaja za judaizam, hrišćanstvo, i islam. U ovom regionu je u periodu od preko jednog milenijuma, sa prekidima, postojala čitava serija jevrejskih kraljevina i država, sve do propasti Velikog jevrejskog ustanka protiv Rimskog carstva sa čijim je gušenjem došlo do velikog isterivanja Jevreja iz njihove otadžbine i voljene prestonice, Jerusalima. (oko 25% jevrejske populacije, vidi Razaranje Jerusalima). Posle sloma Ustanka Bar Kohbe (Bar Kokhba's revolt) 135. godine, imperator Hadrian je preimenovao Provinciju Judeju u Provinciju Siriju Palestinu, grčko ime izvedeno od Philistine (hebrejski פלשת Pəléšeṯ). [1] Arhivirano 2014-02-13 na Wayback Machine-u Vidi takođe Imena Levanta.

Muslimanski kalifat je osvojio ovu teritoriju od Istočnog Rimskog carstva (Vizantije) u sedmom veku, i privukao arapske doseljenike. Lokalni jezik, aramejski (jezik kojim je govorio Isus Hrist), je postepeno nestao. Tokom vekova je količina jevrejskog stanovništva u zemlji fluktuirala. Pre rođenja modernog cionizma, do ranog 19. veka, više od 10000 Jevreja je živelo na teritoriji današnjeg Izraela. (Dan Bahat, Dvadeset vekova jevrejskog života u svetoj zemlji, 1976.)

Nakon vekova života u dijaspori, devetnaesti vek je doneo uzlet cionizma, Jevrejskog nacionalističkog pokreta, želje da se formira jevrejska država u Palestini i značajnu imigraciju. Cionizam je ostao manjinski pokret sve do uspona nacizma 1933. godine i pokušaja istrebljenja Jevreja u Holokaustu. U kasnom 19. veku veliki broj Jevreja se doselio u ovaj region koji su prvo kontrolisali Turci, a zatim Britanci. 1917. Britanci su garantovali Jevrejima domovinu u Palestini, usvajanjem Balfurove deklaracije. Jevrejsko stanovništvo je povećalo svoj udeo u regionu sa početnih 7% 1922. godine na 30% 1940. godine. [2]^{[mrtav link]}.

1937, posle Velikog arapskog ustanka, plan za podelu koji je predložila Pilova komisija, je odbacilo i palestinsko arapsko rukovodstvo i dvadeseti cionistički kongres. Kao rezultat, 1939, Britanci su podlegli arapskom pritisku, zbog podrške koja im je bila potrebna u Drugom svetskom ratu, i napustili ideju o jevrejskoj nacionalnoj domovini, i podelu i pregovore u korist jednostrano nametnutog Belog dokumenta iz 1939. U ovom dokumentu je stajalo da treba uspostaviti sistem u kome će Jevreji i Arapi imati zajedničku vladu. Ovaj dokument je bio viđen kao značajan poraz jevrejske strane, jer je doneo oštre restrikcije za jevrejsku imigraciju, dok za arapsku imigraciju nije bilo nikakvih zabrana. Kako je arapsko stanovništvo brojčano prevazišlo jevrejsko u godinama nekontrolisanih migracija, očekivalo se da će ovoj zajedničkoj vladi dominirati Arapi. Zbog nadolazećeg Drugog svetskog rata, plan nije u potpunosti sproveden.

1947. godine, nakon porasta nasilja, terorizma i neuspešnih napora da se pomiri jevrejsko i arapsko stanovništvo, britanska vlada se povukla iz Palestine. Ispunjavanje UN plana za podelu iz 1947. bi dovelo do podele sporne teritorije na dve države, jevrejsku i arapsku, dajući oko polovine teritorije svakoj državi. Po ovom planu, Jerusalim je trebalo da bude međunarodna regija, da bi se izbegli sukobi oko njegovog statusa. Odmah nakon što je Generalna skupština UN usvojila plan za podelu, palestinsko arapsko rukovodstvo je odbacilo plan da se formira još neimenovana jevrejska država, i započelo gerilski rat.

Država Izrael je proglašena 14. maja, 1948. U nadi da će uništiti novu jevrejsku državu, armije pet arapskih nacija su se umešale u rat između jevrejskuh i arapskih snaga u bivšoj Palestini (vidi: Deklaracija o proglašenju Države Izrael, Arapsko-izraelski rat, 1948.). Izrael je osvojio dodatnih 26% teritorije Palestine zapadno od reke Jordan i pridružio je novoj državi. Jordan je osvojio Zapadnu obalu (uključujući Istočni Jerusalim), i anektirao je . godine, ali su ovu aneksiju priznali samo Ujedinjeno Kraljevstvo i Pakistan. Pojas Gaze i sinajsku pustinju je osvojio Egipat.

Posle rata, samo 14-25% (zavisno od procena) arapskog stanovništva je ostalo u Izraelu, dok su izbegli pre i za vreme rata. Kad je Izrael odbio povratak većine, i kada su potonje ponude o delimičnoj repatrijaciji odbijene, oni su postali izbeglice; vidi palestinske izbeglice i palestinski egzodus za raspravu o okolnostima. U narednoj deceniji, 600000 Sefardskih Jevreja emigrirali su iz okolnih arapskih zemalja u Izrael, udvostručivši broj stanovnika ove zemlje samo godinu dana od sticanja nezavisnosti. Kasnije su Jevreji počeli da pristižu i iz Irana i Evrope. Jevrejska populacija u Izraelu je nastavila da raste vrlo visokom stopom još nekoliko godina, usled talasa jevrejske imigracije iz celog sveta, od kojih je najznačajniji skorašnji, po raspadu SSSR-a.

23. maja, 1967, Egipat je zatvorio Tiranski moreuz (glavnu izraelsku pomorsku rutu ka Aziji i ostalim trgovinskim destinacijama) za izraelske brodove, a takođe je blokirao i luku Eilat. Egipat je naredio mirovnim snagama UN-a da napuste Sinaj, a umesto njih, su na granici sa Izraelom koncentrisani egipatski tenkovi i trupe. U skladu sa međunarodnim pravom, Izrael je smatrao blokadu svojih luka aktom rata, i izvršio napad na Egipat, a posebno egipatsku avijaciju. U neprijateljstba je uključen i Jordan (pošto je uz ustezanje odlučio da odbaci izraelske apele za neutralnost, i započeo granatiranje Tel Aviva u skladu sa odbrambenim savezom koji je imao sklopljen sa Egiptom), Sirija, i iračka avijacija. Ovo je bio Šestodnevni rat (5. jun - 10. jun, 1967.), za vreme koga je Izrael zauzeo Istočni Jerusalim, Zapadnu obalu, Pojas Gaze, Golansku visoravan, i Poluostrvo Sinaj. Izrael je 1978. vratio Sinaj Eigptu u skladu sa sporazumu iz Kemp Dejvida, a 1981, Izrael je anektirao Istočni Jerusalim. Status Zapadne obale i Pojasa Gaze, koji su naseljeni mahom Palestincima uz nešto izraelskog stanovništva, je još neodređen, i bio je tema više neuspešnih mirovnih konferencija (vidi Geografiju ispod za više detalja).

Status Golanske visoravni je trenutno subjekt teritorijalnog spora između Izraela i Sirije, koji su tehnički još uvek u ratu. Visoravan, koja je prvo bila u sastavu britanske Palestine, a potom ustupljena francuskoj Siriji u ranim dvadesetim godinama XX veka, Izrael je zvanično anektirao 1981, mada je Savet Bezbednosti UN-a rezolucijom 497 proglasio ovaj akt Izraela "ništavnim i ispraznim i bez međunarodnog pravnog efekta."

U godinama nakon 1948, Izrael i UN su često imali suprotstavljene odnose. Rezolucija 194 (donesena u decembru 1948.) (Rezolucije Generalne Skupštine nisu pravno obavezujuće), koja dozvoljava uslovno "pravo na povratak" palestinskim izbeglicama; rezolucija 242 (novembar 1967.), poziva na "povlačenje izraelskih oružanih snaga sa teritorija okupiranih u nedavnom sukobu" (Šestodnevni rat); i rezolucija 446 (mart 1979.), koja proglašava Izraelska naselja na Zapadnoj obali i u Pojasu Gaze "ilegalnim". Mada je većina od 65 rezolucija Saveta bezbednosti i Generalne Skupštine UN koje osuđuju izraelske akcije, i 41 rezolucija Saveta bezbednosti na koju su SAD stavile veto, imale gotovo univerzalnu podršku u UN-u (često su glasovi SAD i Izraela bili gotovo usamljeni), pristalice Izraela tvrde da ove rezolucije često pogrešno tumače međunarodno pravo, da ih njihove pristalice selektivno primenjuju, i da su same sednice pristrasne.

Izrael nije član ni jedne od pet geografskih grupacija koje bi ga kvalifikovale za članstvo u Savetu Bezbednosti po prihvaćenoj praksi. Ima vremenski neodređeno privremeno članstvo u grupi "Zapadna Evropa i Drugi" ali se složio da ne traži članstvo u UNSB po toj osnovi. Više od polovine hitnih sednica UN-a su bile odgovor na regionalne krize.

Vojska

Zbog čestih izraelsko-arapskih sukoba, vojska je izuzetno bitna za državu Izrael.

„Cahal“ (hebrejski: צה"ל Cahal) ili Izraelske sigurnosne snage (hebrejski: צבא ההגנה לישראל C'va Ha-Ha'gana Le-Jisrael: „Snaga za obranu Izraela“) je naziv za izraelske oružane snage koje se sastoje od izraelske vojske, zračnih snaga i ratne mornarice. Zadaća ovih snaga je "braniti" Izrael od napada arapskih susjeda i terorista.

Izrael je podjeljen u tri zborna područja: Sjever, Jug i Središnje područje. Postoji i četvrto područje koje pokriva cijeli Izrael, no služba je civilnog karaktera.

Vojska je obvezna za Židove i Druze, dok se muslimani i kršćani mogu dobrovoljno javiti. Muškarci služe vojni rok 36 mjeseci, a žene 21 mjesec^[1].

Ratovi

Uspostavljanje države Izrael, 1948. godine, i njegovo postojanje je bilo uzrok čestim ratovima i drugim sukobima sa arapskim zemljama poput Sirije, Libana, Jordana, Egipta, Iraka i Saudijske Arabije. Ratno stanje između Egipta i Izraela je okončano potpisivanjem Izraelsko-egipatskog mirovnog sporazuma 26. marta, 1979. Ratno stanje sa Jordanom je zvanično okončano potpisivanjem Izraelsko-jordanskog mirovnog sporazuma 26. oktobra, 1994. Sporadični pregovori sa Libanom i Sirijom, preostalim susedima sa kojima Izrael nije potpisao mirovne sporazume, su još bez rezultata. Izrael je trenutno umešan i u tekući sukob sa Palestincima u teritorijama koje kontroliše od Šestodnevnog rata, 1967, uprkos potpisivanju Sporazuma iz Osla 13. septembra, 1993, i naporima Izraela, Palestinaca i svetskih mirotvoraca.

Vidi takođe:

Arapsko-izraelski rat 1948 "Rat za nezavisnost" (vidi takođe: Arapsko-izraelsko primirje 1949) מלחמת העצמאות (גם מלחמת הקוממיות או מלחמת השחרור) י
Suecki rat 1956 "Operacija Kadeš" מבצע קדש או מלחמת סיני
Šestodnevni rat 1967 מלחמת ששת הימים
Rat iscrpljivanja 1970 מלחמת ההתשה
Jom Kipurski rat 1973 מלחמת יום כיפור
Invazija na Libanon 1982 "Operacija Mir za Galileju" מבצע שלום הגליל
Zaljevski rat מלחמת המפרץ
Al-Aksa Intifada אירועי גאות ושפל
Izraelsko-libanonski sukob 2006

Policija

Izraelska policija je zadužena za osiguravanje javnog reda i mira, nadgledanje granica te borbu protiv kriminala. Osim temeljne policije djelujju:
Pogranična policija (MAGAV) koja osim nadgledanja granica djeluje i na području Zapadne obale. Pograničnu policiju uvježbavaju stručnjaci Tzahala, a ona djeluje kao pomoćna snaga izraelske vojske.
Unutar policije djeluju i elitne protuterorističke postrojbe YAMAM i YASSAM.
Civilna garda djeluje kao civilna dobrovoljna organizacija građana koji pomažu policiji u svakodnevnom radu.

Obavještajne agencije

Shin Bet je glavna sigurnosna agencija u Izraelu čije su zadaće održavati državnu sigurnost, briga za sigurnost ministara i visokih državnih službenika , otkrivati terorističke djelatnosti izraelskih građana, pružati obavještajnu potporu za protuterorističke djelatnosti u Pojasu Gaze i Zapadnoj obali te uništavanje terorističkih čelija. Operacije Shin Beta-a su povjerljive.
Mossad- Ha-Mossad le-Modiin ule-Tafkidim Meyuhadim (hebrejski: המוסד למודיעין ולתפקידים מיוחדים, "Institut za obavještajne i specijalne zadaće"). Mossad je izraelska obavavještajna agencija. Dok Sin Bet djeluje na izraelskom tlu Mossad je zadužen za djelovanje u inozemstvu: skupljanje obavještajnih podataka, tajne operacije i protuterorističke akcije.
Aman je centralna izraelska vojnoobavještajna agencija.

Zemljopis

Oko 66 % površine Izraela otpada na pustinju (Negev). Površinskih vodenih tokova osim rijeke Jordana gotovo i nema, ali se navodnavanjem ipak osiguravaju površine za poljoprivredu. Sjeverno područje obuhvaća Galilejski ravnjak (600 metara n.v.) koji se prema jugu nastavlja u nizinu Esdrelon.

Zemljopisni položaj:

Izrael se nalazi na Bliskom istoku, uz obalu Sredozemnog mora; kopnene granice su s Jordanom, Sirijom, Libanonom i Egiptom. Dvije trećine toga područja zauzima pustinja Negev. Mrtvo more najniža je točka na zemlji (408 m ispod morske razine).

Kopnena površina:

Izrael prema granicama iz 1949. godine ima ukupnu površinu 21.946 km², izuzevši Golansku visoravan (1.176 km²), Pojas Gaze (352 km²), Judeju i Samariju odnosno Zapadnu Obalu (5.706 km²), koje je Izrael okupirao 1967. godine.

Granice:

Egipat - 255 km

Jordan - 238 km

Libanon - 79 km

Sirija - 76 km

Zapadna Obala - 307 km

Pojas Gaze - 51 km

Regije

Izrael je podijeljen na 6 regija: Sjeverni ( 3.490 km², 1.130.000 stanovnika ) sa sjedištem u Nazaretu, Haifa ( 854 km², 990.000 stanovnika ) sa sjedištem u Haifi, Tel Aviv ( 170 km², 1.730.000 stanovnika ) sa sjedištem u Tel Avivu, Središnji ( 1.242 km², 1.430.000 stanovnika ) sa sjedištem u Ramli, Jeruzalem ( 557 km², 820.000 stanovnika ) sa sjedištem u Jeruzalemu te Južni ( 14.387 km², 800.000 stanovnika ) sa sjedištem u gradu Beer Ševa.

Politika

Glavni članak: Politika Izraela

Izrael je parlamentarna demokracija te postoji trodioba vlasti na zakonodavnu, sudsku i izvršnu vlast. Zakonodavnu vlaste predstavlja jednodomni parlamnet Kneset kojeg čini 120 zastupnika biranih na četverogodišnji mandat. Zastupnici su birani u Kneset putem izbora preko političkih stranaka. Predsjednik Izraela je na čelu Izraela, a bira ga Kneset na petogodišnje razdoblje. Predsjedik ima više ceremonijalnu ulogu ali nakon izbora određuje čelnika pobjedničke stranke te mu povjeruje sastav vlade. Predsjednik Izraela je od 31. srpnja 2000. Moše Kacav. Premijer koji je odgovoran za sastav vlade također dijeluje u četverogodišnjem mandatu. Sadašnji izraelski premijer je Ehud Olmert (izabran 2006.).

Administrativna podjela: 6 okruga (mehozot, jednina mehoz): Središnji mehoz, mehoz Haifa, mehoz Jeruzalem, Sjeverni mehoz, Južni mehoz, mehoz Tel Aviv

Proglašenje neovisnosti: 14. svibnja (nacionalni praznik) 14. svibnja 1948. Velikoj Britaniji ističe mandat Generalne skupštine Ujedinjenih naroda od 29. studenoga 1947. te židovski narod proglašava Državu Izrael i taj datum slavi kao Dan proglašenja neovisnosti

Glavne političke stranke:

Međunarodni odnosi

Izrael je uspostavio diplomatske odnose sa 161 zemljom i ima 94 diplomatske misije diljem svijeta. Od država članica Arapske lige sa samo tri su normalizirani odnosi s Izraelom: Egipat i Jordan potpisali su mirovni sporazum 1979, a 1994, i Mauritanija, koji se u 1999 odlučio za pune diplomatske odnose. Druga dva člana iz Arapske lige, Maroko i Tunis, održavaju djelomične diplomatske odnose s Izraelom koji su bile prekinuti početkom intifade u 2000. Do ponovnog ojačavanja odnosa sa američkim sjevernoafričkim prijateljem Marokom dolazi 2003. godine tijekom posjeta Izraelskog ministra vanjskih poslova

Zbog rata rata u Gazi 2009. godine Mauritanija, Katar, Bolivija i Venezuela su zamrznuli političke i ekonomske veze s Izraelom dok su prema izraelskom zakonu, Libanon, Sirija, Saudijska Arabija, Irak i Jemen, neprijateljske države. Njih izraelski građani ne mogu posjetiti bez posebnog dopuštenja Ministarstva unutarnjih poslova. Od 1995, Izrael je član mediteranskog dijaloga, koja ima za cilj promicati suradnju među sedam zemalja.

Politički odnosi sa SAD, Turske, Njemačka, Velika Britanija i Indiji su za Izrael politička i ekonomski iznimno važno. Sjedinjene Države su prve priznale Izrael kao samostalna država, a tek potom je uslijedile priznanje SSSRa i drugih tadašnjih država. Sjedinjene Američke Države na području Bliskom istoku zadržavaju najjače veze s Izraelom, zbog "zajedničke demokratske vrijednosti, vjerskih afinitete i sigurnosnih interese." tako da Izrael dobiva veću ekonomsku i vojnu američku pomoć od bilo koje druge države. Dobre odnose i zajedničke interese prikazane su u nekoliko drugih područja,a SAD djeluje kao "neutralni" posrednik u mirovnom dijaloga između Izraela i arapskih strani koji nikako da se pokrene s mrtve točke. Pogledi između dvije savezničke zemlje razilaze se u nekoliko važnij spornih pitanja, koja uključuju status Golanskoj visoravni, status Jeruzalema i židovskih naselja na okupiranim područjima, ali utjecaj moćnog jevrejskog lobija u SAD sprečava do dođe do raskida među bliskim prijateljima.

Izrael i Turska su uspostavile pune diplomatske odnose 1991 i do zadnjih incidenata 2010. godine oni su bili najbliži bliskoistočni prijatelji od čega je s jedne strane Turska imala ekonomske koristi dok je Izrael mogao vršiti vojna testiranja i manevre na turskom području. Muslimanske države u regiji s kojima Turska ima dobar prijateljski odnos su u zadnjim decenijama više puta zatražio Turska slabljenje kontakata s Izraelom, ali do promjena dolazi tek u bliskoj historiji nakon rata u Gazi u 2009 i potom napada na turski humanitarni konvoj.

Nemačka i Izrael blisko surađujući u znanosti i obrazovanju, ali također imaju bliske veze u ekonomskim i vojnim područjima. Indija je uspostavila pune diplomatske odnose s Izraelom u 1992. dok Velika Britanija održava snažne diplomatske odnose s Izraelom, još od njegovog nastanka. Odnosi između dviju zemalja su dodatno ojačani tijekom mandata Tonija Blaira, koji je neuspješno pokušavao postaviti pitanje nastanka neovisne palestinske države. Razlog za snagu odnosa između dvije zemlje može se pripisati britanskog mandata nad Palestinom prije proglašenja neovisne države Izrael. Iran je s Izraelom održavao diplomatske kontakte samo u razdoblju proameričke vlade postavljene nakon američkog puča u pedesetim godinama. Nakon Iranske revolucije 1979. godine Iran je povukao priznanje o postojanju Izraela ^[2].

Religija

Najrasprostranjenija religija u Izraelu je judaizam nakon čega dolaze islam i hrišćanstvo. Izrael je zemlja koja je osnovana 1948. godine pod utjecajem cionističkog pokreta. Njen prvi premijer, David Ben Gurion ustanovio je sve simbole Izraela. Izrael je zemlja koju svi Židovi to jest pripadnici judaizma smatraju domovinom, tako da je i na grbu Izraela menora, a na zastavi Davidova zvijezda. Islam prevladava među palestincima koji danas čine 15 % stanovništva po službenim statistikama iako ih je u realnosti mnogo više dok hrišćani čine vjersku manjinu u odnosu na muslimane i Jevreje, što je direktan uzrok geopolitičkih previranja u zadnjih dvije tisuće godina; islamskih osvajanja te uspostave židovske države 1948. godine. Većina hrišćanskih svetišta poput (istočnog) Jeruzalema, Betlehema ili Hebrona nalaze se formalno u susjednoj palestinskoj Zapadnoj obali, dok se u Izraelu nalazi samo grad Nazaret. Sam grad Jeruzalem je sveti grad Judaizma, hrišćanstva i muslimana.

Dodatnom zakonskim promenama tijekom 2010. godine Izrael je postao država Jevreja to jest Judaizma i svi njegovi stanovnici moraju polagati zakletvu kojom priznaju tu činjenicu.

Stanovništvo

broj stanovnika (2003.): 6.864.000
gustoća naseljenosti: 319 st./km2
glavni i najveći grad (2003.): Jeruzalem (hebr. Jerušalajim) 692.000 stanovnika od čega je 464.000 Židova i 228.000 Arapa
rodnost (2003.): 20‰
smrtnost (2003.): 6‰
očekivana životna dob (2003.): 79 godina
narodnosni sastav (2002.): Židovi 81%, Arapi 19%
vjerski sastav (2002.): židovi 77%, muslimani (većinom suniti) 15%, kršćani 2%, drugi 1%
službeni jezici: hebrejski i arapski
pismenost (2003.): muškarci 97%, žene 93%
stupanj urbanizacije (udio gradskog stanovništva) (2003.): 92%

Kultura

Amos Oz, književnik i novinar
Ephraim Kishon, humorist, dramatičar, scenarist i filmski redatelj

Povezano

Izvori

↑ „Archive copy”. Arhivirano iz originala na datum 2018-12-24. Pristupljeno 2010-10-22.
↑ „iranske revolucije”. Arhivirano iz originala na datum 2010-07-15. Pristupljeno 2021-10-01.

Literatura

Abadi, Jacob (2004). Israel's Quest for Recognition and Acceptance in Asia: Garrison State Diplomacy. Routledge. ISBN 0-7146-5576-7.
Barton, John; Bowden, Julie (2004). The Original Story: God, Israel and the World. Wm. B. Eerdmans Publishing Company. ISBN 0-8028-2900-7.
Ben-Sasson, Hayim (1985). A History of the Jewish People. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-39731-6.
Bregman, Ahron (2002). A History of Israel. Palgrave Macmillan. ISBN 0-333-67631-9.
Broughton, Simon; Ellingham, Mark; Trillo, Richard (1999). World Music: The Rough Guide. Rough Guides. ISBN 1-85828-635-2.
Cole, Tim (2003). Holocaust City: The Making of a Jewish Ghetto. Routledge. ISBN 0-415-92968-7.
Fraser, T. G. (2004). The Arab-Israeli Conflict. Palgrave Macmillan Limited. ISBN 9781403913388. Pristupljeno 12 May 2013.
Friedland, Roger; Hecht, Richard (2000). To Rule Jerusalem. University of California Press. ISBN 0-520-22092-7.
Gelvin, James L. (2005). The Israel-Palestine Conflict: One Hundred Years of War. Cambridge University Press. ISBN 0-521-85289-7.
Gilbert, Martin (2005). The Routledge Atlas Of The Arab–Israeli conflict (8th izd.). Routledge. ISBN 0-415-35900-7.
Goldreich, Yair (2003). The Climate of Israel: Observation, Research and Application. Springer. ISBN 0-306-47445-X.
Harkavy, Robert E.; Neuman, Stephanie G. (2001). Warfare and the Third World. Palgrave Macmillan. ISBN 0-312-24012-0.
Henderson, Robert D'A. (2003). Brassey's International Intelligence Yearbook (2003 izd.). Brassey's Inc.. ISBN 1-57488-550-2.
Herzl, Theodor (1946). The Jewish State. American Zionist Emergency Council. ISBN 0-486-25849-1.
Jacobs, Daniel (1998). Israel and the Palestinian Territories: The Rough Guide (2nd revised izd.). Rough Guides. ISBN 1-85828-248-9.
Kellerman, Aharon (1993). Society and Settlement: Jewish Land of Israel in the Twentieth Century. State University of New York Press. ISBN 0-7914-1295-4.
Kornberg, Jacques (1993). Theodor Herzl: From Assimilation to Zionism. Indiana University Press. ISBN 0-253-33203-6.
Lustick, Ian (1988). For the Land and the Lord: Jewish Fundamentalism in Israel. Council on Foreign Relations Press. ISBN 0-87609-036-6.
Mazie, Steven (2006). Israel's Higher Law: Religion and Liberal Democracy in the Jewish State. Lexington Books. ISBN 0-7391-1485-9.
Morçöl, Göktuğ (2006). Handbook of Decision Making. CRC Press. ISBN 1-57444-548-0.
Mowlana, Hamid; Gerbner, George; Schiller, Herbert I. (1992). Triumph of the File: The Media's War in the Persian Gulf — A Global Perspective. Westview Press. ISBN 0-8133-1610-3.
Roberts, Adam (1990). „Prolonged Military Occupation: The Israeli-Occupied Territories Since 1967”. The American Journal of International Law (American Society of International Law) 84 (1): 44–103. DOI:10.2307/2203016. ISSN 0002-9300. JSTOR 2203016.
Romano, Amy (2003). A Historical Atlas of Israel. The Rosen Publishing Group. ISBN 0-8239-3978-2.
Rosenzweig, Rafael (1997). The Economic Consequences of Zionism. T Brill Academic Publishers. ISBN 90-04-09147-5.
Rummel, Rudolph J. (1997). Power Kills: Democracy As a Method of Nonviolence. Transaction Publishers. ISBN 0-7658-0523-5.
Scharfstein, Sol (1996). Understanding Jewish History. KTAV Publishing House. ISBN 0-88125-545-9.
Segev, Tom (2007). 1967: Israel, the War, and the Year that Transformed the Middle East. Henry Holt and Company. ISBN 9780805070576.
Shindler, Colin (2002). The Land Beyond Promise: Israel, Likud and the Zionist Dream. I.B.Tauris Publishers. ISBN 1-86064-774-X.
Skolnik, Fred (2007). Encyclopedia Judaica. 9 (2nd izd.). Macmillian. ISBN 0-02-865928-7.
Smith, Derek (2006). Deterring America: Rogue States and the Proliferation of Weapons of Mass Destruction. Cambridge University Press. ISBN 0-521-86465-8.
Stein, Leslie (2003). The Hope Fulfilled: The Rise of Modern Israel. Greenwood Press. ISBN 0-275-97141-4.
Stendel, Ori (1997). The Arabs in Israel. Sussex Academic Press. ISBN 1-898723-23-0.
Stone, Russell A.; Zenner, Walter P. (1994). Critical Essays on Israeli Social Issues and Scholarship. SUNY Press. ISBN 0-7914-1959-2.
Torstrick, Rebecca L. (2004). Culture and Customs of Israel. Greenwood Press. ISBN 0-313-32091-8.

Vanjske veze

Pravni status Zapadne obale, Gaze i Istočnog Jerusalima
Rođenje Izraela^{[mrtav link]}
Izrael GenVeb - Geneologija i istorija Izraela
Kratka istorija Izraela Arhivirano 2006-02-16 na Wayback Machine-u
Comprehensive Israel sites Arhivirano 2005-10-14 na Wayback Machine-u
Stranica o Izraelskoj nauci i tehnologiji
Turističke službe u Izraelu Arhivirano 2005-03-19 na Wayback Machine-u
The Birth of Suicide Bombings as a Popular Weapon Arhivirano 2005-04-04 na Wayback Machine-u
Izrael dot kom direktorijum Arhivirano 2004-09-13 na Wayback Machine-u
Muzej Izraela, Jerusalim
Israel Broadcast Authority Arhivirano 2017-05-15 na Wayback Machine-u
Israel21c: A focus beyond the conflict
Globes Online: Business and technology news from Israel

Vlada

Ministarstvo spoljnih poslova
Vlada Izraela Arhivirano 2005-04-21 na Wayback Machine-u
Premijerova kancelarija
Ministarstvo turizma
Ministarstvo obrazovanja Arhivirano 2005-01-07 na Wayback Machine-u
Ministarstvo transporta
Statistički biro
Kneset (parlament)
Izraelske Odbrambene Snage
Projekat Izraelske sigurnosne ograde Arhivirano 2005-04-04 na Wayback Machine-u

Sudovi

Sudovi Arhivirano 2005-03-19 na Wayback Machine-u
Odluka Vrhovnog suda Arhivirano 2005-04-07 na Wayback Machine-u

Izraelski zakoni

Mediji

Izrael i Evropa

Fotografije

Fotografije Izraela

[1] „Archive copy”. Arhivirano iz originala na datum 2018-12-24. Pristupljeno 2010-10-22.

[2] „iranske revolucije”. Arhivirano iz originala na datum 2010-07-15. Pristupljeno 2021-10-01.

[1]

[2]

p r u Države u Aziji
Samostalne države	Afganistan Armenija Azerbejdžan Bahrein Bangladeš Brunej Butan Filipini Gruzija¹ Indija Indonezija² Irak Iran Istočni Timor² Izrael Japan Jemen Jordan Južna Koreja Kambodža Katar Kazahstan¹ Kina Kipar Kirgistan Kuvajt Laos Libanon Maldivi Malezija Mjanmar Mongolija Nepal Oman Pakistan Rusija¹ Saudijska Arabija Singapur Sirija Sjeverna Koreja Šri Lanka Tadžikistan Tajland Turkmenistan Turska¹ Ujedinjeni Arapski Emirati Uzbekistan Vijetnam
Nepriznate ili djelomično priznate države	Abhazija (GRU) Južna Osetija (GRU) Pojas Gaze i Zapadna obala (IZR) Tajvan (KIN) Turska Republika Sjeverni Kipar (KIP)
Ostali teritoriji	Hong Kong³ Makao³
¹ Djelomično u Europi. • ² Smatra se i dijelom Oceanije. • ³ Posebna upravna regija NR Kine.