Anna-Lena Grönefeld

Anna-Lena Grönefeld rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. W czerwcu 2002 zdobyła juniorskie deblowe mistrzostwo wielkoszlemowe French Open w parze z Barborą Záhlavovą-Strýcovą. Miesiąc później razem z Allison Baker doszły do finału Wimbledonu, pokonane przez Záhlavovą-Strýcovą i Kim Clijsters. Wiosną 2003 została indywidualną triumfatorką French Open, pokonując w finale Wierę Duszewinę 6:4, 6:4. W klasyfikacjach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej notowana na pierwszym miejscu wśród singlistek (lipiec 2003) i drugim wśród deblistek (czerwiec 2002).

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w kwietniu 2003 roku. Wygrała jeden turniej WTA w grze pojedynczej – w Acapulco w 2006, a 17 kwietnia tego samego roku notowana była na najwyższym – czternastym miejscu w światowym rankingu WTA.

W kwietniu 2003 odnotowała debiut w drabince singlowej WTA Tour. W chorwackim Bol po przejściu eliminacji awansowała do drugiej rundy. W pierwszym profesjonalnym meczu pokonała Evę Birnerovą 6:2, 6:1, by następnie ulec Wierze Zwonariowej. Dzięki regularnym próbom kwalifikacji do imprez WTA awansowała do drugiej setki rankingu światowego.

W kwietniu 2004 doszła do finału zawodów ITF w Cagnes-sur-Mer i to pozwoliło jej zostać jedną ze stu najlepszych tenisistek globu. W swoim pierwszym meczu wielkoszlemowym w pierwszej rundzie French Open pokonała Samanthę Stosur 6:2, 6:0, a następnie skreczowała po pięciu gemach pojedynku z Jeleną Bowiną. W Palermo osiągnęła pierwszy zawodowy ćwierćfinał. Zimą 2005 odnotowała najlepszy wynik wielkoszlemowy, awansując do trzeciej rundy Australian Open. W drugim etapie turnieju wygrała z Fabiolą Zuluagą. Dwa tygodnie później po raz pierwszy zagrała w finale profesjonalnej imprezy w Pattayi. W finale uległa Conchicie Martínez, eliminując wcześniej Virginię Ruano Pascual. Awansowała na 45. miejsce w rankingu WTA, ale w następnym występie w Hajdarabadzie poddała półfinałowy mecz przeciwko Alonie Bondarenko. W trzeciej rundzie French Open została pokonana przez Francescę Schiavone.

W lipcu 2005 w drugiej rundzie w Stanford ograła liderkę światowych klasyfikacji, Lindsay Davenport, następnie Nathalie Dechy, ale w półfinale lepsza okazała się Kim Clijsters. Drugi w karierze finał osiągnęła w Pekinie, przegrywając walkę o puchar z Mariją Kirilenko. Tydzień później w Luksemburgu ponownie została finalistką, tym razem ulegając Clijsters. Do swojej kolekcji dorzuciła zwycięstwa nad Martą Domachowską, Dinarą Safiną i Nadieżdą Pietrową.

W lutym 2006 Grönefeld wygrała swój pierwszy singlowy tytuł WTA. Wywalczyła go w Acapulco, triumfując w finale nad najwyżej rozstawioną Flavią Pennettą i dostała się do grona dwudziestu najlepszych tenisistek świata. W Indian Wells przedostała się do ćwierćfinału, gdzie została odprawiona przez Mariję Szarapową. Wiosną zagrała też w półfinale w Charleston, gdzie pokonała Swietłanę Kuzniecową i Anabel Medinę Garrigues. Swój najlepszy indywidualny rezultat wielkoszlemowy odnotowała podczas French Open. Po kolejnych zwycięstwach nad Camille Pin, Jameą Jackson, Mariją Kirilenko i Giselą Dulko, musiała w ćwierćfinale uznać wyższość późniejszej mistrzyni, Justine Henin-Hardenne.

Walka z kontuzjami spowodowała, że w 2007 roku ani razu nie przeszła drugiej rundy turnieju i wypadła do trzeciej setki rankingu. Powróciła na korty wiosną 2008, wygrywając zawody ITF w Zlinie, Alkmaar i Periguex; pierwszy występ po przerwie w WTA Tour, w Budapeszcie, zakończyła na ćwierćfinale. Latem wygrała zmagania ITF w Rimini i była w finale w Bronx, przez co podniosła swój ranking i wystartowała w kwalifikacjach do US Open. Przeszła je i bez straty seta doszła do czwartej rundy, przegrywając tam z Dinarą Safiną.

W maju 2009 wystąpiła w półfinale w Estoril, gdzie w dwóch setach przegrała z Jekatieriną Makarową. Podobny rezultat osiągnęła w Palermo, tym razem trafiając na Sarę Errani. Ostatni z trzech półfinałów w tym roku uzyskała jesienią w Seulu, wyeliminowana przez Anabel Medinę Garrigues. Po słabych występach w 2010 i 2011 roku, w sezonie 2012 nie brała udziału w zmaganiach w grze pojedynczej.

Anna-Lena Grönefeld według stanu na 8 kwietnia 2019 roku wygrała osiemnaście deblowych turniejów WTA. 6 marca 2006 notowana była na siódmym miejscu w światowej klasyfikacji gry podwójnej.

W cyklu rozgrywkowym WTA w tej konkurencji zadebiutowała w maju 2003 w Berlinie. W parze z Meghann Shaughnessy w pierwszej rundzie przegrały z Caroline Dhenin i Rossaną de los Ríos. We wrześniu z Evie Dominikovic osiągnęła na Bali pierwszy deblowy ćwierćfinał. W lipcu 2004 z Barbarą Rittner w Palermo po raz pierwszy doszła do półfinału. Miesiąc później Grönefeld została finalistką trzech z rzędu turniejów: w Sztokholmie i Cincinnati z Emmanuelle Gagliardi oraz w Vancouver z Els Callens. Z rodaczką Julią Schruff przegrały finał w Filderstadt z Carą Black i Rennae Stubbs.

Pierwszy turniej WTA wygrała w lutym 2005 w Pattayi, partnerując Marion Bartoli. W finale Niemka i Francuzka ograły Martę Domachowską i Silviję Talaję. W maju z Meghann Shaughnessy zagrała w finale prestiżowych zawodów w Rzymie. Na Wimbledonie partnerowała jej Martina Navrátilová. Doszły one do półfinału, pokonane przez Amélie Mauresmo i Swietłanę Kuzniecową. Z utytułowaną Amerykanką wygrała też zmagania w Toronto po finale z Conchitą Martínez i Virginią Ruano Pascual oraz osiągnęła drugi wielkoszlemowy półfinał – w Nowym Jorku. Jesienią wygrała imprezę na Bali z Meghann Shaughnessy. Trzeci półfinał Wielkiego Szlema odnotowała w Australii w 2006 roku.

W lutym triumfowała w Acapulco, zarówno w singlu, jak i w deblu. Wiosną zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu z Shaughnessy, a następnie wygrała imprezę w Stanford z Szachar Pe’er. Będąca w swojej najlepszej formie Grönefeld została finalistką w San Diego, Montrealu i Luksemburgu. W styczniu 2007, zwyciężyła w Sydney, by następnie awansować do ćwierćfinału Australian Open. Do końca roku jedynym znaczącym jej osiągnięciem był półfinał w Ad-Dausze, przegrany z Martiną Hingis i Mariją Kirilenko. Jesienią 2008 okazała się najlepsza w Stuttgarcie (z Patty Schnyder) i Quebecu (z Vanią King), ze Szwajcarką zagrała też w finale w Zurychu.

Finał w Brisbane w styczniu 2009 przegrała z Klaudią Jans i Alicją Rosolską. Ze Schnyder awansowała do ćwierćfinału Australian Open po raz trzeci z rzędu. Odnotowała półfinał w Miami oraz ćwierćfinał French Open i Wimbledonu. Na koniec sezonu zrewanżowała się wymienionym dwóm polskim tenisistkom, kiedy razem z Katariną Srebotnik pokonała je w finale w Linz. W marcu 2010 zakończyła na finale zmagania w Monterrey, a u boku Julii Görges triumfowała w Kopenhadze.

W 2011 była w finałach w Monterrey z King oraz w Linz z Görges. W drodze do finału w Paryżu w lutym 2012 towarzyszyła jej Petra Martić, ale w decydującym starciu lepsze okazały się Liezel Huber i Lisa Raymond. W kwietniu z Görges doszła do finału w Stuttgarcie, ale przegrały w nim z Ivetą Benesovą i Barborą Záhlavovą-Strýcovą.

W 2012 roku razem z Petrą Martić awansowały do finału turnieju w Badgastein, w którym przegrały z Jill Craybas i Julią Görges 7:6(4), 4:6, 9–11. We wrześniu tego roku osiągnęła także finał turnieju rangi Premier 5 w Tokio, gdzie występowała razem z Květą Peschke. W meczu o trofeum przegrały z Raquel Kops-Jones i Abigail Spears 6:1, 6:4. W październiku razem z Peschke zwyciężyła w turnieju w Linzu, gdzie w finale pokonały 6:3, 6:4 Julię Görges i Barborę Záhlavovą-Strýcovą.

W 2013 roku razem z Peschke osiągnęła finał rozgrywek w Brisbane, gdzie uległa 6:4, 4:6, 7–10 parze Sania Mirza–Bethanie Mattek-Sands.

Łącznie wygrała 18 turniejów w grze podwójnej (cztery z Květą Peschke, trzy z Meghann Shaughnessy, dwa z Vanią King oraz po jednym z Marion Bartoli, Martiną Navrátilovą, Szachar Pe’er, Patty Schnyder, Katariną Srebotnik, Julią Görges, Nicole Melichar, Raquel Atawo i Alicją Rosolską), a także wystąpiła 27 razy w przegranych finałach.

Od 2005 roku Grönefeld występuje w turniejach wielkoszlemowych w grze mieszanej. W lipcu 2009 zdobyła mistrzostwo Wimbledonu w parze z Markiem Knowlesem. W Nowym Jorku 2010 doszła do półfinału, podobnie we French Open 2010, w obydwu przypadkach partnerował jej Knowles. W Melbourne osiągnęła ćwierćfinał w roku 2006 w parze z Františkiem Čermákiem.

W 2014 roku razem z Jeanem-Julienem Rojerem awansowała do finału French Open, w którym wygrali 4:6, 6:2, 10–7 z Julią Görges i Nenadem Zimonjiciem. W sezonie 2016 razem z Robertem Farahem przegrała w finale Wimbledonu wynikiem 6:7(5), 4:6 z parą Heather Watson–Henri Kontinen.

Anna-Lena Grönefeld od 2004 roku regularnie reprezentuje Niemcy w rozgrywkach Pucharu Federacji. Swoje występy rozpoczęła od pierwszej rundy Grupy Światowej, w której Niemki straciły wszystkie pięć punktów w konfrontacji z Francuzkami, a Grönefeld przegrała wszystkie swoje mecze, w tym singlowe z Nathalie Dechy i Amélie Mauresmo. W lipcu 2005 została jednak główną autorką sukcesu swojej drużyny, która w barażach Grupy Światowej pokonała Chorwatki i awansowała do najważniejszej drabinki zmagań. Do cenniejszych wygranych tenisistki w Pucharze Federacji należy pokonanie Lucie Šafářovej i Petry Kvitovej w 2010 oraz Liezel Huber i Vanii King w 2011.

Legenda

     W, wygrany turniej

      F, przegrana w finale

      SF, przegrana w półfinale

      QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2020-01-04]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-01-04]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2020-01-04]  (ang.).

• Oficjalna strona (wersja archiwalna)