Zbigniew Ihnatowicz

Zbigniew Ihnatowicz

Imię i nazwisko	Zbigniew Marian Ihnatowicz
Data i miejsce urodzenia	20 lipca 1906 Postawy
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1995 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	architektura urbanistyka
Epoka	modernizm
Ważne dzieła
Centralny Dom Towarowy w Warszawie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Marian Ihnatowicz (ur. 20 lipca 1906 w Postawach, zm. 5 sierpnia 1995 w Warszawie) – polski architekt i urbanista, przedstawiciel modernizmu, nauczyciel akademicki; członek Stowarzyszenia Architektów Polskiej (1934) i Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937), współtwórca Zakładów Artystyczno-Badawczych (1954), profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1973), profesor Politechniki Białostockiej; sędzia kolegialny Międzynarodowej Unii Architektów (UIA)^[1]; jeden z najwybitniejszych architektów doby modernizmu w Polsce^[2].

Syn Walentego^[3]. Ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1933 roku. Po studiach prowadził działalność projektową w pracowniach Kazimierza Skórewicza i Juliusza Żórawskiego (do 1934 roku). Pracował również w Biurze Planu Regionalnego Warszawy (1934–1939).

W czasie II wojny światowej przebywał w niemieckim obozie jenieckim Oflag VII A Murnau. Brał tam udział w międzynarodowym konkursie jenieckim na domy mieszkalne.

Po uwolnieniu z obozu krótko pracował we Frankfurcie nad Menem, potem wyjechał do Paryża, gdzie podjął pracę w atelier Pierre Jeannereta^[4]. W 1946 roku wrócił do polski i został projektantem w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego (1946–1949) oraz jako główny architekt w biurach projektowych: Centralnym Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego, w latach 1951–1964 w Biurze Projektów Budownictwa Przemysłu Chemicznego „Prochem” (dawne Biuro Projektów Budownictwa Przemysłowego). Razem z Jerzym Sołtanem kierował Zakładami Artystyczno-Badawczymi działającymi przy warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zajmował się również działalnością dydaktyczną. Od 1958 roku był zastępcą profesora na wydziale Architektury Wnętrz, w 1962 został docentem etatowym a w 1973 profesorem ASP. Wykładał również na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej. W 1967 roku był wizytującym profesorem na Uniwersytecie Lavala w Quebecu. Po przejściu w 1976 roku na emeryturę, do 1982 roku wykładał jeszcze na Politechnice Białostockiej, działając także w Zakładach Artystyczno-Badawczych^[4].

Do najważniejszych realizacji architektonicznych Ihnatowicza należą:

• domy mieszkalne w Postawach i Cieleśnicy (1929);
• Dom Polski w Pojana Mikului (Rumunia, 1937);
• Centralny Dom Towarowy w Warszawie (J. Romański, 1948–1951);
• Ośrodek Sportowy Warszawianka (J. Sołtan, W. Gessler, W. Wittek, 1956–1962);
• pawilon gastronomiczny „Wenecja” w Warszawie (J. Sołtan, A. Szczepiński, V. Damięcka, 1958–1961);
• wnętrza dworca kolejowego Warszawa Śródmieście (J. Sołtan, A. Romanowicz, P. Szymaniak, W. Gessler, A. Szczepiński, 1963);
• Powszechny Dom Towarowy „Dukat” w Olsztynie (Jerzy Sołtan, Stanisław Brejowski, Wojciech Fangor, 1962);
• pawilony wystawowe na międzynarodowych targach, m.in. w Nowym Jorku, Helsinkach, Budapeszcie i Damaszku (1958–1968).

W 1934 roku otrzymał status członka zwyczajnego Stowarzyszenia Architektów Polskich. Przewodniczył Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i zasiadał w radzie SARP. Ponadto był członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937–1956) oraz Rady Naukowej Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (1953–1954) i Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Naczelnym Architekcie Warszawy (1957–1959).

Artykuły oraz reprodukcje projektów Ihnatowicza ukazywały się zarówno w publikacjach polskich, jak i zagranicznych.

Realizacje architekta, szczególnie te, które powstały w pracowni Sołtana, uważa się za obiekty wyprzedzające swoją epokę. Projekty Ihnatowicza charakteryzowała zawsze dbałość o odpowiednie zintegrowanie budynków z otoczeniem oraz troska o nadanie im właściwego wyrazu artystycznego. Jego realizacje zajmują ważne miejsce w historii polskiej myśli architektonicznej^{[potrzebny przypis]}.

Zmarł w Warszawie, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 274-5-20,21)^[5].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Srebrny Krzyż Zasługi (22 kwietnia 1953)^[3]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Złota Odznaka SARP (1964)

Źródło:^[6].

• Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za twórczy wkład w dziedzinie architektury przemysłowej, a w szczególności za wybitne osiągnięcia w projektowaniu i realizacji Zakładów Naprawczych PKP w Mińsku Mazowieckim (1955)^[7]
• Nagroda II stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (zespołowa) za wnętrza dworca Warszawa Śródmieście i zespół PDT „Dukat” w Olsztynie (1965)^[4]
• Honorowa Nagroda SARP (1969)^[1]