[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Wilkowór

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilkowór
Thylacinus
Temminck, 1824[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – wilkowór tasmański (T. cynocephalus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Nadrząd

torbacze

Rząd

niełazokształtne

Rodzina

wilkoworowate

Rodzaj

wilkowór

Typ nomenklatoryczny

Didelphis cynocephala G.P. Harris, 1808

Synonimy
Gatunki

5 gatunków – zobacz opis w tekście

Wilkowór[8] (Thylacinus) – wymarły rodzaj ssaków z rodziny wilkoworowatych (Thylacinidae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmował gatunki występujące na kontynencie australijskim[9].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 85,1–118,1 cm, długość ogona 33,1–61 cm; masa ciała 15–35 kg[9].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1824 roku holenderski zoolog Coenraad Jacob Temminck w publikacji swojego autorstwa o tytule Monographie de mammalogie[1]. Jako gatunek typowy wyznaczył wilkowora tasmańskiego (T. cynocephalus).

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Thylacinus (Thylacynus): gr. θυλαξ thulax, θυλακος thulakos „wór”; κυων kuōn, κυνος kunos „pies”[10].
  • Paracyon (Peracyon): gr. παρα para „blisko”; κυων kuōn, κυνος kunos „pies”[11]. Gatunek typowy: Didelphis cynocephala Harris, 1808.
  • Lycaon: gr. λυκαων lukaōn „zwierzę podobne do wilka” (w mitologii greckiej Likaon był królem Arkadii, którego Zeus przemienił w wilka)[12].
  • Peralopex: gr. πηρα pēra „skórzana torba”; αλωπηξ alōpēx, αλωπεκος alōpekos „lis”[13].

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należały następujące gatunki:

wymarły w 1936 roku[14][9][15][8]:

oraz wymarłe w czasach prehistorycznych na obszarze Australii[16]:

  1. Niepoprawna późniejsza pisownia Thylacinus Temminck, 1824.
  2. Nomen nudum.
  3. a b Nowa nazwa dla Thylacinus Temminck, 1824.
  4. Niepoprawna późniejsza pisownia Paracyon J.E. Gray, 1827

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b C.J. Temminck: Monographie de mammalogie. Paris: G. Dufour et E. d’Ocagne, 1824, s. 23 (przypis), 60. (fr.).
  2. C.J. Temminck: Monographie de mammalogie. Paris: G. Dufour et E. d’Ocagne, 1827, s. xxiii, 267. (fr.).
  3. J.E. Gray. An Outline of an Attempt at the Disposition of Mammalia into Tribes and Families, with a List of the Genera apparently appertaining to each Tribe. „Annals of Philosophy”. New Series. 10, s. 337–344, 1825. (ang.). 
  4. J.E. Gray: Synopsis of the species of the class Mammalia. W: E. Griffith: The animal kingdom arranged in conformity with its organization, by the baron Cuvier, member of the institute of France, &c. &c. &c. additional descriptions all the species hitherto named, and of many not before noticed. Cz. 5. London: Geo. B. Whittaker, 1827, s. 192. (ang.).
  5. J.G. Wagler: Natürliches System der Amphibien, mit vorangehender Classification der Säugethiere und Vögel. Ein Beitrag zur vergleichenden Zoologie. München, Stuttgart und Tübingen: In der J.G. Cotta’scchen Buchhandlung, 1830, s. 24. (niem.).
  6. C.W.L. Gloger: Gemeinnütziges Hand- und Hilfsbuch der Naturgeschichte. Breslau: A. Schulz, 1841, s. xxx, 82. (niem.).
  7. J.E. Gray: List of the specimens of Mammalia in the collection of the British museum. London: The Trustees, 1843, s. xxii. (ang.).
  8. a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 6. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  9. a b c K.M. Helgen & E.G. Veatch: Recently Extinct Australian Marsupials and Monotremes. W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 27. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
  10. Palmer 1904 ↓, s. 678.
  11. Palmer 1904 ↓, s. 512.
  12. Palmer 1904 ↓, s. 388.
  13. Palmer 1904 ↓, s. 522.
  14. C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 58. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  15. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Thylacinus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-02-21].
  16. J.S. Zijlstra, ☠Thylacinus Temminck, 1824, Hesperomys project (Version 23.6.0), DOI10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-07-23] (ang.).
  17. J. Muirhead. A specialised thylacinid, Thylacinus macknessi, (Marsupialia: Thylacinidae) from Miocene deposits of Riversleigh, northwestern Queensland. „Australian Mammalogy”. 15, s. 67, 1992. (ang.). 
  18. P.F. Murray. Thylacinus megiriani, a new species of thylacine (Marsupialia: Thylacinidae) from the Ongeva Local Fauna of central Australia. „Records of the South Australian Museum”. 30 (1), s. 44, 1997. (ang.). 
  19. M.O. Woodburne. The Alcoota Fauna, Central Australia. An integrated palaeontological and geological study. „Bureau of Mineral Resources, Geology and Geophysics Bulletin”. 87, s. 20, 1967. (ang.). 
  20. A.M. Yates. Thylacinus (Marsupialia: Thylacinidae) from the Mio-Pliocene boundary and the diversity of Late Neogene thylacinids in Australia. „PeerJ”. 3, s. e931 (2), 2015. DOI: 10.7717/peerj.931. (ang.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]