Nurzańcowate
| Pelodytidae[1] | |||
| Bonaparte, 1850 | |||
 Przedstawiciel rodzaju – nurzaniec błotny (P. punctatus) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina |
nurzańcowate | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Rana punctata Daudin, 1802 | |||
| Synonimy | |||
| |||
| Rodzaje | |||
| |||
Nurzańcowate[8][9] (Pelodytidae) – monotypowa rodzina płazów z rzędu płazów bezogonowych (Anura). Dawniej zaliczane przez niektórych autorów do grzebiuszkowatych.
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Rodzina obejmuje gatunki występujące w południowo-zachodniej Europie i na Kaukazie[10].
Opis
[edytuj | edytuj kod]Nurzańcowate to małe płazy (do 5,5 cm). Żyją w pobliżu wody, ale wchodzą do niej tylko w okresie rozmnażania. Zjadają małe bezkręgowce. Kręg krzyżowy jest wolny i łączy się z urostylem 2 kłykciami, na podeszwach tylnych kończyn brak modzeli.
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Pelodytes: gr. πηλος pēlos „glina, błoto”[11]; δυτης dutēs „nurek”, od δυω duō „zanurzać się”[12].
- Pelodytopsis: rodzaj Pelodytes Bonaparte, 1838; οψις opsis, οψεως opseōs „wygląd, oblicze”[13]. Gatunek typowy: Pelodytes caucasicus Boulenger, 1896.
Podział systematyczny
[edytuj | edytuj kod]Do rodziny należy jeden rodzaj Pelodytes Bonaparte, 1838 z następującymi gatunkami[10]:
- Pelodytes atlanticus Díaz-Rodríguez, Gehara, Márquez, Vences, Gonçalves, Sequeira, Martínez-Solano & Tejedo, 2017
- Pelodytes caucasicus Boulenger, 1896 – nurzaniec kaukaski
- Pelodytes hespericus Díaz-Rodríguez, Gehara, Márquez, Vences, Gonçalves, Sequeira, Martínez-Solano & Tejedo, 2017
- Pelodytes ibericus Sánchez-Herraíz, Barbadillo-Escrivá, Machordom & Sanchíz, 2000 – nurzaniec iberyjski
- Pelodytes punctatus (Daudin, 1802) – nurzaniec błotny[8]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pelodytidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Ch.-L. Bonaparte: Conspectus Systematum. Herpetologiae et Amphibiologiae. Wyd. Editio altera reformata. Lugdini Batavorum: E.J. Brill, 1850, s. 1 p. (łac.).
- ↑ C.A. Bruch. Beiträge zur Naturgeschichte und Classification der nackten Amphibien. „Würzburger Naturwissenschaftliche Zeitschrift”. 3, s. 221, 1862. (niem.).
- ↑ E.D. Cope. On the structures and distribution of the genera of the arciferous Anura. „Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Second Series. 6, s. 68, 1866. (ang.).
- ↑ G.G. Fejérváry. Ascaphidae, a new family of the tailless batrachians. „Annales Historico-Naturales Musei Nationalis Hungarici/ Természettudományi Múzeum évkönyve”. 20, s. 181, 1923. (ang.).
- ↑ А. М. Никольскаго. Pelodytopsis caucasica, nov. gen. et sp.. „Ежегодникъ Зооюгическаго Музея Умраторской Академіи Нaукъ”. 1, s. 137, 1896. (łac. • ros.).
- ↑ Ch.-L. Bonaparte: Iconographia della Fauna Italica per le Quattro Classi degli Animali Vertebrati. T. 2: Amphibi. Rome: Salviucci, 1832–1841, s. oznacz. 119*. (wł.).
- ↑ a b Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 431. ISBN 83-01-14344-4.
- ↑ W. Juszczyk: Gady i płazy. Wyd. 2. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 132, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0043-4.
- ↑ a b D. Frost: Pelodytes Bonaparte, 1838. [w:] Amphibian Species of the World 6.0, an Online Reference [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2020-02-01]. (ang.).
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 164.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 77.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 155.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1–256, OCLC 637083062 (ang.).