[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Mikołaj (Pokrowski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj
Nikołaj Pokrowski
Arcybiskup iżewski i wotkiński
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1851
Suzdal

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1933
Iżewsk

Arcybiskup iżewski i wotkiński
Okres sprawowania

1933

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia iżewska

Śluby zakonne

do 1919

Diakonat

do 1902

Prezbiterat

do 1902

Chirotonia biskupia

16 czerwca 1919

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

16 czerwca 1919

Mikołaj, imię świeckie Nikołaj Władimirowicz Pokrowski (ur. 21 marca?/2 kwietnia 1851 w Suzdalu, zm. 18 lipca 1933 w Iżewsku) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem kapłana prawosławnego. Wykształcenie teologiczne uzyskał w seminarium duchownym w Petersburgu, a następnie w Petersburskiej Akademii Duchownej. Uzyskał stopień kandydata nauk teologicznych, jednak nie przyjął święceń kapłańskich i pracował w gimnazjach we Włodzimierzu jako nauczyciel. Moment wyświęcenia go na kapłana nie jest znany, lecz w 1902 był już protoprezbiterem, członkiem konsystorza eparchii petersburskiej i ładoskiej[1].

Chirotonię biskupią przyjął w 1919. Został następnie biskupem głazowskim, wikariuszem eparchii wiackiej. W 1921 przeniesiony na katedrę tobolską i tiumeńską, jednak jeszcze w tym samym roku został w Tobolsku aresztowany w związku ze stłumionym powstaniem Białych. Skazany na śmierć przez rozstrzelanie, ostatecznie odzyskał wolność. W latach 1922–1923 był biskupem tobolskim w strukturach Żywej Cerkwi, którą ostatecznie porzucił. Patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon pozostawił go na katedrze tobolskiej. W 1925 władze zmusiły biskupa do wyjazdu na zsyłkę do guberni pskowskiej, gdzie hierarcha pozostawał przez trzy lata. Został wówczas mianowany arcybiskupem pskowskim i porchowskim. Odmówił wzięcia udziału w zjeździe odnowicielskich (należących do Żywej Cerkwi) duchownych działających w eparchii pskowskiej, zaś za warunek ewentualnego zjednoczenia struktur Żywej Cerkwi z Patriarchatem Moskiewskim uważał przyznanie się działaczy Żywej Cerkwi do działania wbrew prawu kanonicznemu w momencie utworzenia swojego synodu i zwołania soboru w 1923[1].

W 1927 został przeniesiony w stan spoczynku, co mogło być wywołane jego złym stanem zdrowia (poważne kłopoty ze wzrokiem), ale również mogło być wynikiem nacisków władz z powodu negatywnego stosunku arcybiskupa pskowskiego do odnowicielstwa[1]. Faktycznie został jednak jedynie przeniesiony na katedrę iwanowo-wozniesieńską[1]. W kwietniu 1929 został ordynariuszem eparchii połockiej i witebskiej. Władze lokalne zgodziły się na jego pobyt w Witebsku (funkcje katedry miała pełnić miejscowa cerkiew Opieki Matki Bożej), ale już nie na odbywanie wizyt duszpasterskich w innych miejscowościach i świątyniach w obrębie eparchii. Od początku służby w eparchii połockiej arcybiskup Mikołaj pozostawał w konflikcie z duchowieństwem administratury. W odróżnieniu od niego poparł bowiem deklarację lojalności prawosławnych wobec władzy radzieckiej wydaną w 1927 przez zastępcę locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego, metropolitę Sergiusza. Spór między biskupem a duchowieństwem dotyczył także czasu rozpoczynania nabożeństw. Równocześnie arcybiskup Mikołaj doprowadził do powrotu 14 placówek duszpasterskich Żywej Cerkwi w jurysdykcję kanonicznego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W 1931 hierarcha brał udział w pracach Synodu Kościoła[1].

Masowa kampania antyreligijna na początku lat trzydziestych sprawiła, że ze 115 czynnych cerkwi w 1929 trzy lata później pozostało siedem, a większość zamykanych świątyń wiejskich została całkowicie zniszczona. W marcu 1932 sam arcybiskup został zmuszony do podpisania zobowiązania o pozostaniu w Połocku. W lipcu 1932 miał miejsce jego proces, w którym oskarżono go o kierowanie grupą kontrrewolucyjną, inspirowanie i kierowanie masowymi wystąpieniami w trzech rejonach obwodu połockiego w 1930 oraz o rozpowszechnianie informacji o prześladowaniu duchowieństwa, co łączyło się z wezwaniami do poszukiwania pomocy za granicą. Arcybiskup częściowo przyznał się do winy, stwierdzając, iż faktycznie mówił o złym położeniu kapłanów i wzywał do otwierania nieczynnych cerkwi (co miało związek z wystąpieniami wymienionymi w akcie oskarżenia). Został skazany na zesłanie, jednak w październiku tego samego roku wyrok został zrewidowany[1].

W lutym 1933 został nieoczekiwanie przeniesiony na katedrę iżewską i wotkińską. Bardzo trudne warunki życia w Iżewsku, gdzie arcybiskup nie posiadał nawet odrębnego mieszkania, doprowadziły do dalszego pogorszenia jego stanu zdrowia. Jedyną czynną świątynią w mieście była jednowierska cerkiew św. Eliasza, tam też służył hierarcha. W czerwcu 1933 prosił o przeniesienie w stan spoczynku lub skierowanie go do innej administratury. W lipcu 1933 ostatecznie podupadł na zdrowiu, 9 lipca nie był w stanie dokończyć odprawianej Świętej Liturgii. Po zdiagnozowaniu u niego duru brzusznego trafił do miejskiego szpitala i tam zmarł 18 lipca[1]. Został pochowany na cmentarzu Zaśnięcia Matki Bożej w Iżewsku[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]