Giuseppe Spina
| Kardynał biskup | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 marca 1756 |
| Data i miejsce śmierci |
13 listopada 1828 |
| Prefekt Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości | |
| Okres sprawowania |
1825–1828 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
13 listopada 1796 |
| Sakra biskupia |
30 września 1798 |
| Kreacja kardynalska |
23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny |
diecezja Palestrina |
| Data konsekracji |
30 września 1798 | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Giuseppe Spina (ur. 11 marca 1756 w Sarzanie, zm. 13 listopada 1828 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 11 marca 1756 roku w Sarzanie, jako syn Giovanniego Francesca Spiny i Eugenii Marii Spiny[1]. Studiował na Uniwersytecie Pizańskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 13 listopada 1796 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Giuseppe Maria Doria Pamphili zlecił mu przygotowanie ucieczki Piusa VI do Genui i gdy doszło to do skutku, Spina został papieskim majordomusem[1]. 10 czerwca 1798 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Koryntu, a 30 września przyjął sakrę[2]. Został asystentem Tronu Papieskiego i towarzyszył podróży Piusa VI do Francji, gdzie obaj zostali osadzie w Valence[1]. Udzielił papieżowi ostatnich sakramentów, a po śmierci Piusa, zorganizował pogrzeb[1]. Na prośbę Napoleona przewodził delegacji do Paryża, która miała opracować prawa regulujące stosunki Francji ze Stolicą Piotrową[1]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Promocja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 29 marca 1802 roku i nadano mu kościół tytularny Sant’Agnese fuori le mura[2]. W tym samym roku został mianowany arcybiskupem Genui[2]. Wziął udział w ślubie cesarza z Marią Ludwiką Austriaczką, dzięki czemu pozwolono mu nosić czerwony strój kardynalski[1]. W 1811 roku wziął udział we francuskim soborze biskupów, gdzie zabiegał o uwolnienie Piusa VII[1]. W 1816 roku zrezygnował z zarządzania archidiecezją, a dwa lata później został legatem w Bolonii[1]. 21 lutego 1820 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina[2]. Pięć lat później został prefektem Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości[1]. Zmarł 13 listopada 1828 roku w Rzymie[1].