Boeing XP-8
 Boeing XP-8 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Boeing |
| Typ |
samolot myśliwski |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
14 lipca 1927 |
| Lata produkcji |
1926 |
| Wycofanie ze służby |
1929 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
silnik rzędowy Packard 2A-1500 |
| Moc |
600 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
9,16 m |
| Długość |
6,95 m |
| Wysokość |
3,27 m |
| Powierzchnia nośna |
22,53 m² |
| Masa | |
| Własna |
964 kg |
| Użyteczna |
1322 kg |
| Startowa |
1552 kg |
| Zapas paliwa |
341 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
279 km/h na 0 m |
| Prędkość przelotowa |
238 km/h |
| Prędkość minimalna |
100 km/h (lądowania) |
| Prędkość wznoszenia |
652 m/min |
| Pułap |
7369 m |
| Pułap praktyczny |
7010 m |
| Zasięg |
523 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 km 12,7 mm, 1 km 7,62 mm | |
| Użytkownicy | |
| United States Army Air Corp | |
| Rzuty | |
| |
Boeing XP-8 (Boeing Model 66) – doświadczalny amerykański samolot myśliwski zaprojektowany w zakładach Boeing w latach 20. dla United States Army Air Corps jako prywatna inicjatywa tej firmy. Samolot bazował w dużej mierze na wcześniejszym Boeing PW-9. Zbudowano tylko jeden prototyp, a jego postawie powstał udany myśliwiec pokładowy Boeing F2B-1.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Samolot został zaprojektowany w zakładach Boeinga jako prywatna inicjatywa tej firmy w odpowiedzi na specyfikacje USAAC z kwietnia 1935 na myśliwiec napędzany nowy, wiszącym (odwróconym) silnikiem rzędowym typu Packard 2A-1500 o mocy 600 KM[1][2][3][4][5]. Samolot został zamówiony 24 listopada 1925[4] i przekazany Armii na zasadzie umowy użyczenia (bailment contract), według którego Armia miała zapewnić silnik i całe wojskowe oprzyrządowanie, ale samolot miał pozostać własnością Boeinga[1]. Maszyna została dostarczona Armii w lipcu 1927 jako Boeing Model 66 (numer fabryczny 806, numer seryjny Armii 28-39), jeszcze bez oznaczenia wojskowego, ale już pomalowana na wojskowy sposób; szaro-oliwkowy kadłub i skrzydła, wprowadzone wówczas horyzontalne pasy biało-czerwone na ogonie i biała gwiazda USAAC[1]. Samolot początkowo, w czasie jego oblatywania, otrzymał tymczasowe oznaczenie P-507[6], a w styczniu 1928 po jego wykupieniu go przez Armię za 15.000 dolarów ostateczne XP-8[1]. W późniejszym czasie samolot został przemalowany według obowiązującego wówczas schematu USAAC - szaro-oliwkowy kadłub oraz zastrzały i chromowożółte skrzydła oraz ogon[1].
Samolot bazował w znaczniej mierze na wcześniejszym Boeing PW-9/FB, ale w konstrukcji wprowadzono także szereg zmian[7]. Najbardziej oczywistą zmianą była nietypowa instalacja chłodnicy która została umiejscowiona w środkowej części dolnego skrzydła, które było umieszczone pod kadłubem, na najniższej podłużnicy[2][7]. Podobnie jak wcześniejsze samoloty, XP-8 był dwupłatem jednokomorowym z duraluminiowymi rozpórkami N i skrzydłami o zwężającym się obrysie[6].
Kadłub i skrzydła miały taką samą konstrukcję jak PW-9 (kadłub kratownicowy ze spawanych, stalowych rur w przedniej części oraz z łączonych śrubami rur duraluminiowych w tylnej[6]) z tą różnica, że tylne druty usztywniające skrzydła zostały zastąpione cienkimi rurkami[7]. Skrzydła miały konstrukcję drewnianą, cały samolot był kryty płótnem[6]. Na przednim wsporniku podwozia zainstalowano pneumatyczny amortyzator, podobnie jak wcześniejszym w Boeingu FB-2, to rozwiązanie stało się później standardem myśliwcach Boeinga[7].
Uzbrojenie samolotu stanowiły dwa karabiny maszynowe umieszczone w przedniej części kadłuba i strzelające przez śmigło - jeden kalibru 12,7 mm i jeden 7,62 mm[4].
XP-8 został oblatany 14 lipca 1927[4]. Samolot został bardzo pozytywnie przyjęty przez pilotów Armii, zwracano uwagę na jego bardzo aerodynamiczne kształty i gładkie linie z bardzo wąskim, ostrym nosem[3][5]. Maszyna miała bardzo dobre właściwości pilotażowe i duży kokpit co było szczególnie chwalone przez pilotów[2][3].
Nieudana za to była jego jednostka napędowa[2]. Silnik Packarda, będący jeszcze wówczas w fazie eksperymentalnej, był trudny w utrzymaniu i eksploatacji, a przez to osiągi samolotu były określane jako niewystarczające[5].
XP-8 był ostatnim myśliwcem Armii z silnikiem Packarda, był także ostatnim dwupłatowcem Boeinga zaprojektowanym dla Armii ze skrzydłami o zwężającym się obrysie[2][3][5].
Samolot nie został zamówiony do produkcji seryjnej, ale niektóre ulepszeń użytych przy jego konstrukcji zostało później wykorzystanych przy projektowaniu następnych myśliwców Boeinga[6].
Słabe osiągi samolotu nie pozwoliły co prawda na jego masową produkcję, ale znakomite oceny pilotów wpłynęły na United States Navy, która zamówiła jego wersję morską Boeing F2B-1 z innym silnikiem[3][5]. Używany przez zespół akrobacyjny USN, The Three Hawks, był jednym z najpopularniejszych samolotów końca lat 20[4].
Samolot został zezłomowany w bazie Wright Field w czerwcu 1929[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 93.
- ↑ a b c d e P. Bowers: Forgotten Fighters 2. s. 54.
- ↑ a b c d e R. Dorr: Fighters of the United States Air Force. s. 40.
- ↑ a b c d e E. Angellucci: American Fighter. s. 74.
- ↑ a b c d e L. Jones: U.S. Fighters. s. 34.
- ↑ a b c d e E. Angellucci: American Fighter. s. 73.
- ↑ a b c d e P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 94.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Peter Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. London: Putnam Aeronautical Books, 1989. ISBN 0-85177-804-6.
- Lloyd S. Jones: U.S. Fighters Army-Air Force 1925 to 1980s. Fallbrook: Aero Publishers, 1975. ISBN 978-0816892006.
- Peter M. Bowers: Forgotten Fighters/2 and Experimental Aircraft U.S. Army 1918–1941. Arco Publishing, 1971. ISBN 978-0668024037.
- Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
- Robert F. Dorr, David Donald: Fighters of the United States Air Force: From World War I Pursuits to the F-117. London: Temple Press Aerospace, 1990. ISBN 0-600-55094-X.
