Autoportret (Goya, 1773)
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1769–1775 |
| Medium |
olej na płótnie |
| Wymiary |
58 × 44 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Autoportret (hiszp. Autorretrato) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi[1].
Podczas swojego długiego życia Goya wykonał wiele autoportretów – przynajmniej piętnaście jest uznawanych za autorskie[2], w sumie jest ich ponad trzydzieści. Używał różnych technik: malarstwa, grawerstwa i rysunku. Przedstawiał się także na różne sposoby, np. klasycznie przed sztalugami z atrybutami malarza: Autoportret w pracowni i na wzór Velázqueza i jego Panien dworskich ze swoimi ważnymi klientami: Rodzina Karola IV, Rodzina infanta don Luisa czy Hrabia Floridablanca. Pojawia się także w scenie religijnej Kazanie świętego Bernardyna ze Sieny przed Alfonsem Aragońskim, rodzajowej La novillada (Walka młodych byków), na rysunku ze swoją muzą księżną Albą czy na Autoportrecie z doktorem Arrietą namalowanym jako wotum dziękczynne[3]. Istnieje również kilka podobizn Goi wykonanych przez innych artystów, m.in. przez Vicentego Lópeza (Portret Goi w wieku osiemdziesięciu lat)[4].
Jest to najstarszy znany autoportret Goi, być może pierwszy, jaki kiedykolwiek namalował. Dokładna data powstania dzieła nie jest znana. Przypuszcza się, że Goya mógł namalować ten autoportret dla swoich rodziców i podarować im go przed swoją podróżą do Włoch w 1770 roku, lub stworzyć go już we Włoszech i stamtąd wysłać do Hiszpanii[5]. Innym możliwym powodem wykonania autoportretu mogły być pierwsze sukcesy zawodowe Goi lub jego ślub z Josefą Bayeu w 1773 roku[5][6].
Goya ma tutaj nieco ponad dwadzieścia lat, jest młodym ambitnym malarzem u progu wielkiej kariery. Spogląda prosto na widza, co wskazuje na jego silny charakter. Artysta nie był szczególnie przystojny. Przedstawił się z burzą loków na jednolitym, ciemnym tle, nadając swojej postaci cechy romantyczne[5]. Na głowie ma typowy dla zawodu malarza czarny biret[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rose Marie Rainer Hagen: Francisco Goya. Taschen, 2003, s. 7. ISBN 83-89192-40-3.
- ↑ Goya en tiempos de guerra. Manuela Mena (red.). Madrid: Museo del Prado, 2008, s. 442, kat. 160. ISBN 978-84-95241-55-9.
- ↑ Juan J. Luna, Margarita Moreno de las Heras: Goya. 250 aniversario. Madrid: Museo del Prado, 1996, s. 416, kat. 147. ISBN 84-8731-748-0.
- ↑ Alessandro Bettagno, Christopher Brown, Francisco Calvo Serraller, Francis Haskell, Alfonso E. Pérez Sánchez: Muzeum Prado. Arcydzieła malarstwa. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2011, s. 581, 583. ISBN 978-83-213-4421-8.
- ↑ a b c Ferrán Aribau, Francesc Ruidera, Lluís Altafuya, Roberto Castillo, Xavier Costaneda: Goya: su tiempo, su vida, su obra. Madryt: LIBSA, 2006, s. 202. ISBN 84-662-1405-4.
- ↑ Francisco Goya. T. 11. Poznań: Oxford Educational, 2006, s. nlb, seria: Wielka kolekcja sławnych malarzy. ISBN 83-7425-497-1.
- ↑ Stefano Peccatori, Stefano Zuffi: Goya. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2006, s. 28, seria: Klasycy sztuki. ISBN 83-60529-14-0. OCLC 749548628.