It's My Life-turneen

It's My Life-turneen var ein konsertturné av det engelsk-amerikanske hardrockbandet Tin Machine. Turneen starta 5. oktober 1991 etter to oppvarmingskonsertar, ein pressekonsert og tre konsertar for industrien. Turneen vitja tolv land og enda etter 69 konsertar. Dette var dermed ein langt meir omfattande turné enn den første turneen deira i 1989. Bandet spelte med vilje på intime spelelokale med eit par tusen seter eller mindre, slik at dei kunne fokusere på musikken utan alt det teatralske. Det var i sterk kontrast til dei førre soloturenane til Bowie, Glass Spider- og Sound+Vision-turneen.^[1] Bowie ønskte òg å unngå og spele på større stader og arenaer fordi fansen kom til å møte opp «å håpe at eg kom til å gjere eldre songar eller noko slikt. Me ville ikkje ha den kjensla i det heile tatt.»^[2]

Bandet øvde og varma opp for turneen i Dublin i august 1991.^[3] Dei hadde med seg gitaristen Eric Schermerhorn på scenen,^[4] og spelte songar frå Tin Machine og Tin Machine II, i tillegg til coverversjonar av songar av Pixies, Neil Young og The Moody Blues.

Starten på somme av konsertane var ein gammal Tv som stod på scenen og spelte gamle situasjonskomediar medan Wagner sin Tristan und Isolde spelte over høgtalarane.^[4]

Bowie hevda at setlista for turneen vart laga på sparken kvar kveld og sa «Me hadde overhovudet ikkje noko setliste. Me hadde ei komplett liste over alle songane på golvet på scenen og me ropte den neste songen me ville spele til kvarandre. Om du ser oss på ein dårleg kveld, kan det vere ein av dei dårlegaste konsertane du nokon gong har sett. Men på ein god kveld - og heldigvis med dette bandet er dei fleste det - skjer det verkeleg.^[5]

Konerten deira 1. september 1991 på flyplassen i Los Angeles vart sendt på radio i Amerika som ein del av serien ABC In Concert, og gjekk på lufta 6. september 1991.^[6] Tin Machine var musikalske gjester på Saturday Night Live den 23. november 1991.^[6]

Konserten på Docks i Hamburg den 24. oktober 1991 vart filma og seinare gjeven ut på videoen Oy Vey, Baby: Tin Machine Live at the Docks, og songen «Baby Can Dance» frå den same konserten kom ut på samlealbumet Best of Grunge Rock. Songar frå konsertane i Boston, Chicago, New York City, Sapporo og Tokyo vart spelte inn og kom ut i juli 1992 på konsertalbumet Tin Machine Live: Oy Vey, Baby.

Meldinga av konserten på ein av oppvarmingskonsertane på Slim's i San Francisco var negativ: «Det er vanskeleg å førestille seg at folk går ut frå eit David Bowie-show på Slim's, men alt du måtte gjere var å sjå deg rundt i rommet torsdag på slutten av konserten til Tin Machine. Bowie og medarbeidarane hans gav ein meir enn ein time lang konsert av den siste inkarnasjonen hans, og musikken viste seg å vera nesten umogleg å lytta til.»^[7]

Konserten i Seattle var meir positiv: «La det først bli sagt at på alle nivå er Tin Machine eit eineståande band. ... det kan godt vere dei representerer det neste evolusjonære trinnet i rock and roll - eller berre enno ei blindgate. Uansett er det kraftige saker.»^[4] Under konserten spelte Bowie alt- og barytonsaksofon, og elektrisk, akustisk og 12-strengsgitar.^[4]

Los Angeles Times skreiv ei positiv melding om den første konserten i New York, og roste bandet om ønskje om å pusle med arrangementa på songane, og sette pris på Bowie si «teatralske gåve» for å opptre.^[8]

• David Bowie – vokal, gitar, alt- & tenorsaksofon
• Reeves Gabrels – sologitar, vokal
• Tony Sales – bassgitar, vokal
• Hunt Sales – trommer, vokal
• Eric Schermerhorn – rytmegitar, vokal

Merknad:

• ^CD Finst på konsertalbumet Oy Vey, Baby
• ^VHS/LD Finst på videoen Oy Vey, Baby
• ^CD/VHS/LD Finst på begge versjonar av Oy Vey, Baby