[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Naar inhoud springen

Michel Piccoli

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Michel Piccoli
Michel Piccoli in 1993
Michel Piccoli in 1993
Algemene informatie
Volledige naam Jacques Daniel Michel Piccoli
Geboren Parijs, 27 december 1925
Overleden Saint-Philbert-sur-Risle, 12 mei 2020
Land Vlag van Frankrijk (1794–1815, 1830–1974, 2020-heden).svg Frankrijk
Werk
Pseudoniem Montserrat
Jaren actief 1945–2015
Beroep acteur, filmregisseur, scenarioschrijver
Handtekening
Handtekening
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film
Michel Piccoli in 1945
Michel Piccoli in 2000

Jacques Daniel Michel Piccoli (Parijs, 27 december 1925 — Saint-Philbert-sur-Risle, 12 mei 2020[1]) was een Frans acteur en filmregisseur.

Leven en werk

[bewerken | brontekst bewerken]

Michel Piccoli kwam uit een familie van musici: zijn Zwitserse vader Henri Piccoli (afkomstig uit het kanton Ticino) was violist, zijn moeder Marcelle Expert-Bezançon was pianiste. Haar vader was een rijke industrieel en bekende politicus.

Piccoli's filmdebuut vond plaats in 1945 met een klein rolletje in Sortilèges van Christian-Jaque. De eerste film waarbij hij in de credits genoemd werd was Le point du jour van Louis Daquin in 1949. Gedurende de jaren vijftig speelde hij bijrollen in vele films, maar een grote naam werd hij nog niet. Hij werd in het Parijs van die tijd ook politiek actief en is dat steeds gebleven. Hij verkeerde in de linkse kringen van Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir, werd lid van de communistisch-pacifistische Mouvement de la paix en keerde zich tegen de door geld geregeerde wereld waaruit de familie van zijn moeder voortkwam.

Het acteertalent van Michel Piccoli werd pas echt opgemerkt in de politiefilm Le Doulos (Jean-Pierre Melville, 1961). Twee jaar later brak hij definitief door bij het grote publiek dankzij het nouvelle-vaguedrama Le Mépris (Jean-Luc Godard, 1963). Hij werkte met de grootste Franse cineasten, zoals Claude Chabrol, Jacques Rivette, Claude Sautet, Michel Deville, Louis Malle, Yves Boisset en Francis Girod. Ook heel wat buitenlandse filmauteurs deden op hem een beroep: hij werkte acht keer samen met Marco Ferreri, zes keer met Luis Buñuel en vijf keer met Manoel de Oliveira. Hij speelde ook in films van Alfred Hitchcock, Marco Bellocchio, Ettore Scola, Jerzy Skolimowski, Luis Berlanga en Youssef Chahine. Hij was te zien in ongeveer 200 films en gold tientallen jaren als een van de meest vooraanstaande acteurs in de Franse en internationale filmwereld..

Hij bleef ook politiek geëngageerd. Hij nam in 1974 en 1981 deel aan de presidentiële verkiezingscampagnes van François Mitterrand, ondersteunde Amnesty International en was een felle bestrijder van de opvattingen van het Front National van Jean-Marie Le Pen.

Piccoli trouwde drie keer. Hij was eerst gehuwd met de actrice Éléonore Hirt met wie hij een dochter kreeg. In 1965 ontmoette hij zangeres en actrice Juliette Gréco. Ze trouwden een jaar later en scheidden in 1977. In 1978 trouwde Piccoli met de scenariste Ludivine Clerc. Ze adopteerden twee kinderen van Poolse afkomst.

Michel Piccoli overleed op 94-jarige leeftijd aan de complicaties na een beroerte.

Filmografie (selectie)

[bewerken | brontekst bewerken]

Acteur

[bewerken | brontekst bewerken]

Filmregisseur

[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzen

[bewerken | brontekst bewerken]

Publicaties

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Dialogues égoïstes, in samenwerking met Alain Lacombe, Olivier Orban éditeur, 1976
  • J’ai vécu dans mes rêves, in samenwerking met Gilles Jacob, Éditions Grasset, 2015
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michel_Piccoli&oldid=64525186"