[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Naar inhoud springen

Roger Hanin

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Roger Hanin
Roger Hanin in 1997
Roger Hanin in 1997
Algemene informatie
Geboortenaam Roger Lévy
Geboren Algiers, 20 oktober 1925
Overleden Parijs, 11 februari 2015
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Werk
Jaren actief 1952 - 2009
Beroep acteur, filmregisseur, schrijver
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Roger Hanin, pseudoniem van Roger Lévy, (Algiers, 20 oktober 1925 – Parijs, 11 februari 2015) was een Frans acteur, filmregisseur en schrijver.

Leven en werk

[bewerken | brontekst bewerken]

Opleiding en debuutjaren

[bewerken | brontekst bewerken]

Roger Hanin werd geboren als Roger Lévy in een bescheiden joods pied-noirgezin in de kasba van Algiers. Zijn vader Joseph was bediende bij de PTT, zijn grootvader Salomon was rabbijn. Als scholier werd hij uitgesloten uit het lyceum waar hij school liep als gevolg van de antisemitische wetten van Vichy-Frankrijk. Uiteindelijk werd hij na een tijd weer toegelaten omdat zijn vader oud-strijder en oologsinvalide was. Hij vatte studies in de farmaceutische wetenschappen aan aan de universiteit van Algiers. Hij kreeg een studiebeurs toegekend omdat hij goede resultaten behaalde en trok in november 1948 naar Parijs om er zijn studies voort te zetten. Als bij toeval begon hij figurantenwerk te doen bij het theater. Hij vond het een positieve ervaring en hij besloot toneellessen te volgen. Hij vertolkte kleine rollen in toneelstukken. Vanaf 1952 begon hij ook te werken voor de film waar hij van meet af aan jarenlang werd getypecast als zware jongen in misdaadfilms.

Jaren vijftig met 'Le Gorille'

[bewerken | brontekst bewerken]

Vermeldenswaardig waren Gas-oil (1955) en Le Désordre et la Nuit (1958), twee dramatische misdaadfilms van de tandem Gilles Grangier-Jean Gabin. In de spionagefilm La Valse du Gorille (Bernard Borderie, 1959) had hij eindelijk een hoofdrol te pakken: hij speelde de lijfwacht van de kolonel van de Franse spionagedienst die een geheime wetenschappelijke formule moet bemachtigen. Deze rol, die hij overnam van Lino Ventura (Le Gorille vous salue bien, 1958, ook van Borderie), leverde hem zijn eerste bijnaam le gorille op. In 1962 werd Le Gorille a mordu l'archevêque, de tweede en laatste vervolgfilm, uitgebracht. Hij was eveneens te zien in bijrollen in belangwekkende films als Celui qui doit mourir (1957), À bout de souffle (1959) of Rocco e i suoi fratelli (1960).

Jaren zestig met 'Le Tigre'

[bewerken | brontekst bewerken]

In Le Miracle des loups (1961), een van de vele succesrijke mantel- en degenfilms van André Hunebelle, gaf hij naast Jean Marais gestalte aan de Bourgondische hertog Karel de Stoute. Onder de naam Antoine Flachot schreef hij in 1964-1965 voor Nouvelle Vaguecineast Claude Chabrol het scenario van diens spionagetweeluik Le Tigre aime la chair fraîche - Le Tigre se parfume à la dynamite waarin hij ook de hoofdrol van geheimagent 'Le Tigre' voor zijn rekening nam.

Filmregisseur

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1973 nam hij plaats achter de camera, wat een eerste keerpunt in zijn carrière betekende. Hij draaide vijf films waarvoor hij zelf het scenario schreef en waarin hij telkens meespeelde. In 1984 realiseerde hij de militante antiracistische misdaadfilm Train d'enfer, een pakkende film waarmee hij heel wat bijval kreeg. In zijn laatste film Soleil (1997) blikte hij vol nostalgie terug op zijn kindertijd in Algiers en op zijn geliefde moeder.

Ontmoeting met Alexandre Arcady

[bewerken | brontekst bewerken]

Er kwam een tweede keerpunt toen hij in 1978 de jonge regisseur Alexandre Arcady ontmoette, net zoals hij een joodse pied-noir afkomstig uit Algiers. In Le Coup de sirocco (1979) bood Arcady hem een rol aan die op zijn lijf was geschreven: die van de kruidenier Albert Narboni die samen met zijn gezin een gelukkig leven leidt in Frans-Algerije en zich in 1962, op het einde van de Algerijnse Oorlog, zoals zoveel andere pieds-noirs, verplicht ziet te emigreren naar Frankrijk. In deze film speelde tevens Patrick Bruel zijn eerste rol, hij vertolkt de zoon van Albert Narboni. Arcady deed voor vier andere films een beroep op Hanin die meteen zijn fetish acteur werd. De misdaadfilm Le Grand Pardon (1982), hun commercieel meest succesvolle samenwerking, kreeg tien jaar later een vervolg met Le Grand Pardon 2 (1992). In Arcady vond Hanin de cineast die hem eindelijk rollen gaf die hem als gegoten zaten, zoals de rol van de pied-noir patriarch Raymond Bettoun, leider van een joodse maffiafamilie in Parijs, in het Le Grand Pardon-tweeluik. Zo werd Hanin geleidelijk het uithangbord van de gemeenschap van de pieds-noirs in Frankrijk en ging hij deel uitmaken van hun collectief geheugen.

Televisiepopulariteit met commissaris Navarro

[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf het einde van de jaren zestig werkte hij ook regelmatig voor de televisie. Hij was te zien in televisiefilms die heel dikwijls waren opgenomen door bekende filmregisseurs zoals Edouard Molinaro. Zijn filmcarrière bereikte het hoogtepeunt toen hij de rol van de taaie Parijse politiecommissaris Antoine Navarro in de gelijknamige televisieserie Navarro (1989-2007) begon te spelen. Hij vertolkte die rol bijna twintig jaar lang in 108 episodes. De serie haalde met tien miljoen kijkers regelmatig een kijkdichtheid van meer dan 50 procent en maakte hem heel geliefd. In de spin-off Brigade Navarro (2007-2009) werd hij twee extra seizoenen en acht afleveringen lang bevorderd tot hoofdcommissaris.

Toneel

[bewerken | brontekst bewerken]

Naast zijn film- en televisieactiviteiten bouwde Hanin ook een carrière op de planken uit. Hij debuteerde in het begin van de jaren vijftig in een stuk van Marcel Aymé. Werk van Shakespeare, Claudel en vele anderen alsook eigen stukken passeerden de revue. Na 1984 verscheen hij nog maar sporadisch op de bühne.

Engagement

[bewerken | brontekst bewerken]

Hanin nam geen blad voor de mond. Hij kwam meer dan eens in de schijnwerpers van de media terecht voor een politieke stellingname. Hij kwam bijvoorbeeld uit voor zijn steun aan Mitterrand. Na diens overlijden kon hij zich niet meer vinden in de Parti Socialiste en trad hij toe tot de Franse Communistische Partij. Hij kreeg het ook aan de stok met Jean-Marie Le Pen van wie hij een proces voor laster aan zijn been kreeg omdat hij de rechts-nationalistische politicus voor nazi had uitgemaakt. In 2009 signeerde hij nog een open brief die het uit het strafrecht halen van euthanasie bepleitte.

Privéleven

[bewerken | brontekst bewerken]

Door zijn huwelijk in 1959 met filmproducente Christine Gouze-Rénal, de oudere zus van Danielle Mitterrand werd hij de schoonbroer van François Mitterrand van wie hij een vertrouweling was tijdens diens presidentschap. Hij hield er zijn tweede bijnaam le beauf aan over.

Eind 2008 kondigde Hanin aan dat hij zijn acteurscarrière wenste te beëindigen om zich te wijden aan de geneugten van het leven en aan zijn schrijverschap.

Eind 2009 liep hij een cerebrovasculair accident op op straat. Vanaf dan ging zijn gezondheidstoestand er voortdurend op achteruit. Op het einde van zijn leven leefde hij teruggetrokken in zijn appartement in Parijs. Hij stierf op 11 februari 2015 op 89-jarige leeftijd aan de gevolgen van ademnood. Hij laat zijn dochter Isabelle na en een 25-jarige zoon, David Greenwald, die is geboren uit een buitenechtelijke relatie en die pas in 2009 door hem werd erkend.

Filmografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Acteur (selectie)

[bewerken | brontekst bewerken]

Regisseur

[bewerken | brontekst bewerken]

Publicaties

[bewerken | brontekst bewerken]

Romans

[bewerken | brontekst bewerken]
  • 1983 · L'ours en lambeaux, éd. Encre
  • 1985 · Le voyage d'Arsène, éd. Grasset
  • 1994 · Les gants blancs d'Alexandre, éd. Grasset
  • 1996 · Les sanglots de la fête, éd. Grasset
  • 1998 · L'hôtel de la Vieille Lune, éd. Grasset
  • 2000 · Dentelles, éd. Grasset
  • 2001 · Lettre à un ami mystérieux, éd. Grasset
  • 2003 · Gustav, éd. Grasset
  • 2005 · L'Horizon, éd. Grasset
  • 2007 · Loin de Kharkov, éd. Grasset
  • 2009 · Carnet de survie, éd. Balland

Toneel

[bewerken | brontekst bewerken]
  • 1969 · Ciel, où sont passées les dattes de tes oasis?
  • 1973 · Virgule
  • 1983 · Argent, mon bel argent
  • 2004 · Une femme parfaite, éd. L'Avant-scène théâtre
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roger_Hanin&oldid=64525298"