ironie

• Geluid:  ironie    (hulp, bestand)
• IPA: / ˌiroˈni / (3 lettergrepen); /ɪroˈniː/

• iro·nie

• via Frans ironie en Latijn ironia van Oudgrieks εἰρωνειᾶ (eirooneia) "geveinsde onwetendheid", in de betekenis van ‘lichte spot’ aangetroffen vanaf 1650 ^{[1] [2] [3]}

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	ironie	[2], [3] ironieën
verkleinwoord	-	-

de ironie v

1. vorm van spot waarbij je het tegendeel zegt van wat je bedoelt

   ▸ De verbitterde ironie van zijn zoon was niet te missen.^[4]

2. (letterkunde) spottende uitlating waarbij je het tegendeel zegt van wat je bedoelt

   ▸ Misschien is het waar dat je over alles wel ironisch kunt doen, maar het is ook onzin. Er zijn geen twee ironieën aan elkaar gelijk, ik bedoel, elke ironie heeft zijn eigen tint.^[5]

3. (figuurlijk) situatie die als je erover nadenkt het tegendeel laat zien van wat betoogd werd

   ▸ Na een heftige periode van drugs & drank kwam hij tot gezonde inkeer, totdat een kwaadaardig gezwel hem alsnog velde in '94. Wat een ironie dat de stand-up comedian in deze Relentless nog flink de draak steekt met gezonde joggers die op tofoe leven, terwijl hij zelf dikke sigarettenrookpluimen uit staat te blazen.^[6]

• [3] de ironie is
• [3] de ironie wil

• ironisch

• [1] cynisme
• [1] sarcasme

• Het woord ironie staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "ironie" herkend door:

98 %	van de Nederlanders;
98 %	van de Vlamingen.[7]

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

enkelvoud		meervoud
zonder lidwoord	met lidwoord	zonder lidwoord	met lidwoord
ironie	l'ironie	ironies	les ironies

ironie v

1. ironie

ironie

1. ironisch

• IPA: /ɪrɔnɪjɛ/

• iro·nie

ironie v

1. ironie

	enkelvoud	meervoud
nominatief	ironie	ironie
genitief	ironie	ironií
datief	ironii	ironiím
accusatief	ironii	ironie
vocatief	ironie	ironie
locatief	ironii	ironiích
instrumentalis	ironií	ironiemi