casus

• Geluid:  casus    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈkasʏs / (2 lettergrepen)

• ca·sus

• Leenwoord uit het Latijn, in de betekenis van ‘geval’ voor het eerst aangetroffen in 1621 ^[1]
• van Latijn casus: "gebeurtenis, voorval"; oorspronkelijk voltooid deelwoord van cadere, "vallen".

de casus m

1. (taalkunde) een naamval

   • De Duitse zwakke flexie drukt namelijk nog een casus- en getalsonderscheid uit, al is het aantal distincties dat door de zwakke flexie wordt uitgedrukt aanzienlijk lager dan in de sterke flexie. 

2. (wetenschap) een of meer concrete voorbeelden van iets in de praktijk, vooral gebruikt in wetenschappelijke uitleg en cursussen

   • Hoewel de casus fictief is, zijn de situaties zo veel mogelijk gebaseerd op de realiteit. 

• [1] naamval
• [2] praktijkvoorbeeld, voorbeeldcasus

• [1] casusgrammatica, casusonderscheid, casustoekenner
• [2] casuïstiek, casusstudie

• Het woord casus staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "casus" herkend door:

• Zie de doorverwijspagina op Wikipedia voor meer informatie.

cāsus m

1.  val zn , valpartij
2.  casus zn  [1],  geval zn 
3.  toeval zn 
4. gebeurtenis
5. ongeluk
6. (taalkunde)  casus zn  [2], naamval

casus

1. spion, verspieder