Robert Falcon Scott

Robert Falcon Scott (* 6. Juni 1868 in Devonport bi Plymouth, England; † 29. März 1912, Ross-Schelfies, Antarktis) weer en britisch Marineoffizier un Polarforscher. He weer de Baas vun de Discovery-Expeditschoon (1901–1904) un de Terra-Nova-Expeditschoon (1910–1913), twee Forschensreisen wiels dat so nöömt Golden Tietöller vun de Antarktis-Forschen. He hörr to de eerst teihn Minschen, de den geographischen Süüdpool reckt hemm.

Vör sien Tiet as Polarforscher hett Scott en Offiziersloopbahn in de Royal Navy inslahn. Sien Karriere in de britisch Kriegsmarine keem aber wegen fehlen Perspektiven nich richtig vöran. Dorum hett he de Gelegenheit greepen, dat Kommando up dat Forschensschipp Discovery to övernehmen. Nah sien eegen Angaven hett he dat ut persöönlichen Ehrgeiz makt un nich, wiel er geern Polarforscher wurrn wull.^[1]

Wiels de vun hüm leit Discovery-Expeditschoon ünnernehm he tüschen November November 1902 un Februar 1903 gemeensam mit Edward Wilson un Ernest Shackleton en Vörstött in Richt Süüdpool, bi de de dree Mann mit en geographisch Breedt vun 82° 11′ S en nee Süüdrekord upstellt hemm. Scott sien Entscheeden, de vermeentlich swoor kranken Shackleton gegen de sien Willen nah de Rückkehr in’t Basislager nah Huus to schicken, geev Anlaat to en noch hüüd führt Diskussion över en deep Rivalität vun de beid Polarforschers.

Nahdem Shackleton mit sien eegen Versöök, wiels de Nimrod-Expeditschoon (1907–1909) to’n Süüdpool to kommen, scheitert weer, ünnernehm Scott as Baas vun de Terra-Nova-Expeditschoon noch en Anloop. De entwickel sück to en Wettstriet mit den norweegschen Polarforscher Roald Amundsen. Scott keem an’ 18. Januar 1912 an den Süüdpool an mit de Erkenntnis, dat Amundsen un de sien veer Kopp stark Mannschap hüm rund een Maand tovörkommen weer. Up den Rückweg in dat Basislager sünd Scott un sien veer Begleiters an Hunger, Krankheit un Ünnerköhlen storven.

Scott wurr in sien Heimat dör sien as heroisch empfunnen Dood johrteintenlang as sülvstupopfernd Natschonalheld dorstellt. Eerst Enn’ vun dat 20. Johrhunnert fung man an, sien Person differenzeerter to betrachten un nee to beweerten.

Robert Falcon Scott wurr up den Familiensitt Outland House in Stoke Damerel, en Karkengemeend nich wiet vun den Flottenstüttpunkt Devonport in’ süüdwestengelsch Plymouth weg as dart vun söss Kinner^[2] (nah anner Born as veert vun söben Kinner)^[3] vun de Brooereebesitter John Edward Scott (1830–1897) un de sien Fru Hannah (boren Cuming, 1841–1924) boren. All sien Grootvader un de sien Bröers harrn dör Gewinne ut den Napoleoonschen Kriegen eenig Broohüüs un Levensmiddelladens in Plymouth, de de Familie to Wohlstand verhulpen harrn.

To’n Anfang vun sein Schoolutbillen wurr Scott to Huus ünnerricht; eerst mit acht Johren hett he de School in Stoke Damerel besöcht. De Schrieverin Diana Preston beschrifft hüm as en beeten laat in de Entwicklung, körperlich erhder swaak, en sensiblen un aansch Dagdrömer, den [de Anblick vun] Bloot grauste un de de Eensamkeit much^[4]. Trotz disse as Makel empfunnen Eegenschapen, de he tietlevens versöcht hett to versteeken, weer sien Leven nah dat Vörbild vun sien Unkels as Offiziere vun de British Indian Army för en militärisch Loopbahn vörbestimmt. Mit twalf Johren hebbt hüm sien Öllern an de Stubbington House School, en good ansehn Paukschool för angahn Kadetten in de Graafschap Hampshire schickt. 1881 bestunn Scott de Upnahmeprüfungen vun de Royal Navy, wat hüm en Utbillen up dat Schoolschipp HMS Britannia inbroch.^[5]

Nah twee Johren Utbillen hett Scott 1883 de HMS Britannia in’ Rang vun en Midshipman as Söbentbest vun 26 Seekadetten vun sien Johrgang verlaaten.^[6] In’ Oktober vun dat sülvig Johr gung he nah Süüdafrika, um sien Deenst an Bord vun dat Flaggschiff vun dat Süüdafrikageschwader, de Korvette HMS Boadicea, antotreden. Dit weer dat eerste vun en Reeg vun Scheep, up de he sien Tiet as Offiziersanwärter verbrocht hett. 1887 weer Scott an Bord vun de HMS Rover up de Karibikinsel St. Kitts statschoneert. Dor keem dat an’ 1. März to en eerst Tosommendrapen mit Clements Markham. Scott weer den dormaligen Sekretär vun de Royal Geographical Society an dissen Dag as Liddmaat vun en Siegermannschap vun en Kutterregatta upfallen. Markham keek sück um nah jung Marineoffizieren, de as mögelk Kandidaten för polare Forschensreisen in Fraag keemen, un weer nah eegen Wöör vun de Intelligenz, Isatzbereitschap un […] Uttrahlung^[7] vun den 18johrigen Scott beindruckt.

In’ März 1888 bestunn Scott de Prüfung to’n Unterleutnant mit veer vun fiev mögelk Bestnoten,^[8] un all een Johr later kreeg he de Beförderung to’n Leutnant. Nah all tosommen acht Deenstjohren in frömd Water gung he 1891 nah England torüch, um de prestigeträchtige Utbillen to’n Kommandanten vun en Torpedoboot antofangen. Scott hett disse Utbillen mit Bestnoten in Theorie un Praxis afslooten, ofschoons he sück 1893 en Tadel inhannelt harr, nahdem sien Boot, wiel he nich uppasst harr, up Grund loopen weer.^[9]

Ok över dissen Tüschenfall herut verleep Scott sien Karriere in de Marine nich ahn Rieveree. Bi Recherchen to sien Book Scott and Amundsen (later ünner den Titel The Last Place On Earth nee herutbrocht) hett de Biograph un Spezialist för Polarforscher Roland Huntford Lücken in Scott sien Personalakte bi de Royal Navy tüschen Midden August 1889 un den 26. März 1890 opdeckt. Huntford führt dat up nich genehmigt Entfernen vun Scott vun den Deenst infolge vun en Leevschap mit en mit Naam nich nömmt amerikaansch Fru torüch, wat vun sien Vörgesetten duld un verschweegen wurrn ween sall.^[10] Scott sien Biograph David Crane keem bi sien Nahforschen to en ähnlich Ergevnis, much sück aber Huntford sien Interpretatschoon nich ansluuten. För dat Vertuschen vun de Angelegenheit harr Scott weder de erforderlich Stellung noch de notwennig Beziehungen in de Marine harrt.^[11] In de Upteken vun de britisch Admiralität sünd kien wieder Henwiesen enthollen, de dat nauer upklären kunnen^[10][11]

Af 1894 hebbt en Reeg vun Schicksalsslääg dat Leven vun Scott dörnanner brocht. As Offizier vun dat Torpedoboot HMS Vulkan muss he erfohren, dat sien Vader nah den Verkoop vun de Brooeree un folgenswoor Fehlinvestitschonen da gesamte Familienvermögen verloren harr.^[12] Mit intüschen 63 Johr un in schlecht gesundheitlich Verfaaten weer John Edward Scott dwungen, as eenfak Brooereeangestellter in Shepton Mallet, Somerset för dat Utkommen vun sien Familie sörgen. 1897, as Robert up dat Flaggschiff vun dat Kanalgeschwaders HMS Majestic deenen dee, hett de Dood vun sien Vatder de Familie Scott endgültig in en existenzielle Krise stött.^[13] Robert sien Moder Hannah un sien beid unverheiraadt Süsters wurrn afhängig vun sien Sold un den Inkünften vun sien jüngere Bröer Archibald. De harr sien Deenst bi dat Heer upgeven, um en höhger doteerten Posten bi den Colonial Service antonehmen. As Archibald Scott in’ Harvst 1898 an Typhus starven dee, bleev Robert as eenzig Versörger över.^[14]

De Söök nah Mögelkeiten, sien Karriere vörantodrieven un dordör to mehr Geld to kommen, wurrn jetzt de Andriev in Scott sien wieder Leven.^[15] De Royal Navy kunn hüm in disse Tiet aber blots wenig Upstiegsmögelkeiten beeden. Anfang Juni 1899 draap he wiels en Heimaturlaub tofällig den intüschen adelten Sir Clements Markham un de vertell hüm vun de bevörstahn Antarktis-Expeditschoon ünner Feerführen vun de Royal Geographical Society, deren Präsident Markham siet Mai 1893 weer. Für Scott weer dat en willkommen Gelegenheit, to fröhe Tiet en eegen Kommando to kriegen un sück as Kapitän vun en naamhaft Schipp uttoteken. All wenig Daag nah dit Drapen keem Scott an’ 11. Juni up Markham sien Anwesen, um sück för de Posten as Expeditionsleiter to bewarben.^[16]

De National Antarctic Expedition, as de Discovery-Expeditschoon offiziell betekent wurr, weer en gemeenschplich Ünnernehmen vun de Royal Geographical Society un de Royal Society. De Plääns to de Dörführen vun de eerst utsluutend ünner britisch Führen dörführt Forschensreis to’n antarktischen Kontinent siet James Clark Ross rund 60 Johr tovör wurrn af 1893 dör Markham vörandreeven. De Teelen weern allgemeen wetenschaplich un sünners geographische Erkundungen in de Antarktis.

Scott sein Warf um de Expeditschoonsleiten wurr dör sien Vörgesetten, Kapitän George Egerton (1852–1940), de in de Johren 1875/1876 an en Arktis-Expeditschoon deelnommen harr, den amteeren Lord vun de Admiralität George Goschen un de dormaligen Eersten Seelord Walter Kerr (1839–1927) ünnerstütt. Widerstännen geev dat dorgegen bi de Royal Society, de en Wetenschapler as Expeditschoonsleiter fordern dee. Marham gelung dat, de Vetreder vun de Royal Society in de mit de Royal Geographical Society bild Kommission gegennanner uttospeelen un sien Wunschkandidaten dörtosetten, so dat Scott aa’ 9. Juni 1900 de Befehlsgewalt över dat Expeditschoonsschipp Discovery överdragen un he an’ 30. Juni in den Rang vun en Fregattenkapitän erhaben wurr.^[17] Entgegen eegen Dorstellen harr Markham aber ok woll anner Bewerber as Scott in Erwägung trucken.^[18][19]

Ofschoons kien Liddmaat vun de 50-köppig Mannschap, Scott insluutend, över nennenwert Kenntnisse un Erfohrungen för dat Överleven in polar Regionen harr, wurr meest kien Tiet dorup verwend, de Mannlüüd up hör tokommen Arbeiten vörtobereiten oder de Reeschkop to testen. As de Discovery an’ 31. Juli 1901 vun Cardiff ut to de Fohrt nah Süüden upbreeken dee, hett sück nümms in’ praktischen Ümgang mit de mitführt Schleddenhunnen oder Skiern ut. Scott harr mögelkerwies Markham sien Sichtwies övernommen, dat dwangloos Begabung^[20] rühmlich weer as professionell Vörgahnswies. Disse Nahlässigkeit hett den Matrosen George Vince (1879–1902) dat Leven köst, as he an’ 11. März 1902 wegen dat Dragen vun profilloos Pelzsteefels up en veriest Klipp nich wiet vun dat Basislager weg, den Halt verlor, in’t Meer störrt is un nie weer funnen wurr.^[21] Vince weer all dat tweet Opfer, dat Scott as Baas vun de Expeditschoon to verantwoorten harr, nahdem tovör de övermoodige Matroos Charles Bonner (1878–1901) an’ 21. Dezember 1901 in’ Haven vun Lyttelton vun den Grootmast vun dat Schipp to Dood störrt weer.^[22]

Afsiets vun disse beid Tüschenfälle hebbt Scott un sien Lüüd bedüüdend Pionierarbeit leist un hebbt wichtig geographisch Opdecken makt. Nahdem se in en lütt Bucht in den ööstlichen Afsnitt vun dat Ross-Schelfies an Land gahn weer, nehm Scott sülvst an’ 4. Februar 1902 an’ eerstmaligen Upstieg vun en Ballon in de Antarktis deel.^[23] Todem wurr mit de Edward-VII-Halfinsel wenig Daag tovör de ööstlich Grenz vun de Schelfiestafel opdeckt.^[24] De Discovery-Expeditschoon weer de eerste Forschensreis, bi de de Expeditschoonsdeelnehmer an twee upnanner folgen Johren in de Antarktis överwinterten.^[25] An’ 16. Oktober 1903 hebbt Scott un wieder acht Mann nah den Upstieg över den Ferrar-Gletscher as eerst Minschen dat Polarplateau in dat nöördlich Viktorialand betreden.^[26] De wetenschaplich Ünnersöken wiels de Expeditschoon hebbt nee zoologische un geologische Erkenntnisse to de Antarktis leefert.^[27] Eenig vun de meteorologischen un magnetologischen Arbeiten wurrn later aber as dilettantisch un to ungenau kritiseert.^[28] Scott sülvst betekent de Arbeiten vun sien leiten Geographen Charles Royds (1876−1931) as entsetzlich schlampig.^[29]

Een vun de wichtigst Punkten vun de Expeditschoon weer aber de Marsch över dat Ross-Schelfies in Richt Süüden. De Süüdpool weer nich dat eegentliche Teel, wenngliek dat för Scott vun groot Bedüüden weer, en mögelk hooch süüdlich Breedt to recken.^[30] As Begleiter hett he den as Dokter, Zooloog un Illustrater tätigen Edward Wilson as ok den Darten Offizier Ernest Shackleton utwählt. Nah den Upbröök vun dat Basislager up de Hut-Point-Halfinsel an’ 2. November 1902 hebbt de dree Mann an’ 30. Dezember noch rund 850 km vun den Pool entfernt en Breedt vun 82° 17′ S reckt^[31] un harrn dormit den vörherigen Süüdrekord vun Carsten Egeberg Borchgrevink bi 78° 50′ S^[32] van’ 16. Februar 1900 överdrapen. Hör Vörankommen wurr dör de fehlende Erfohrung in’ Umgang mit de Schleddenhunnen^[33] un dör den Umstand, dat de Deerten an schlecht wurrn Futter krank wurrn un toletzt allesamt togrunnen gungen, bannig behinnert.^[34] De Rückweg, up de Scott, Wilson un Shackleton an Schneeblindheit, Freeren un ok woll an Skorbut leeden, wurr to en Wettloop gegen Hunger un Kold. Nah Scott sien Dorstellen harr Shackleton tüschenin en totalen [körperlichen] Tosommenbröök,^[35] upgrund dessen Scott sien Ünnergevenen nah de Rückkehr to dat Basislager an’ 4. Februar 1903 to den Heimreis dwung.^[36]

To’n Enn vun de Expeditschoon hett de Admiralität twee Scheep henschickt, um de in’ McMurdo Sound vun dat Ies inslooten Discovery to befreen. Eerst dör den Insatz vun Sprengstoff gelung dat, dat Expeditschoonsschipp an’ 16. Februar 1904 in free Water to manövreeren.^[37][38] Nah den Erfohrungen wiels den Marsch nah Süüden keem Scott to de för hüm later folgenswoor Inschätzen, dat Schleddenhunnen un Skier kien bruukbor Fortbewegensmiddel för Reisen in de Antarktis weern. He funn dat so nömmt Man-Hauling, bi dat de gesamt Bruuklast up Schledden dör eegen Körperkraft to Foot looken wurrd, beter,^[39] wiel kien Reis, de mit Hunnen makt wurrd, je den ideellen Wert hemm kunn, de up sück alleen stellt Mannlüüd in’ Angesicht vun Mühsal, Gefohr un Schwierigkeiten […] tokummt.^[40] Scott sien stoisch Fasthollen an militärisch präägt Umgangsförmen harr to Spannungen tüschen de zivilen un de vun de Royal Navy afstellt Expeditschoonsdeelnehmern führt, so dat an’ Enn vun de eerste Saison sünners tallriek Liddmaaten vun de Hannelsmarine de Expeditschoon verleeten. Scott harr ok sien Stellvertreder Albert Armitage anbooden, in’ März 1903 nah Huus torüchtokehren. Armitage hett dat as bewusste Provokatschoon upfaat un hett dat Angebot aflehnt.^[41] In latere Johren hett he utdrücklich de Ansicht vertreden, dat Scott Shackleton nich wegen gesundheitlich Probleme vör de Tiet entlaaten harr, sonnern wiel he Shackleton sien Führungsqualitäten un sien good Ansehn bi de anner Expeditschoonsdeelnehmer as en Bedrohung vun sien Autorität as Expeditschoonsbass empfunn.^[42][43]

De Empfang vun de Expeditschoonsdeelnehmer in England dör de Royal Society un de Royal Geographical Society weer anfangs bannig verhollen. As de Discovery in‘ September 1904 in London inleep, weer kien Vertreder vun de bedeeligt Gelehrtensellschoppen to dat Begrööten dor.^[44] De Begeisterung un dat Interesse in de britisch Apenlichkeit weern dorgegen enorm, so dat Scott un sien Begleiters för de Errungenschapen vun de Expeditschoon toletzt ok de Anerkennung vun offiziell Siet todeel wurr. Scott kreeg völ Utteknungen un Ehrenmedaillen ut dat In- un Utland. Bi en Inlaaden up Balmoral Castle hett hüm König Edward VII. to‘n Commander vun den Royal Victorian Order ernannt^[44] un in Frankriek wurr hüm dat Offizierskrüüz vun den Verdeenstoorden vun de Ehrenlegion verleeht.^[45] Vun de Royal Geographical Society kreeg he de Polarmedaille in Gold un vun de Royal Navy wurr Scott to’n Kapitän zur See befördert.^[45]

Sien dör de Discovery-Expeditschoon erwurben Berühmtheit hett Scott Togang to höhgere Kringen in de Sellschopp inbrocht. Up disse Wies hett he in dat Fröhjohr 1907 Kathleen Bruce kennen lernt.^[46] De teihn Johr jüngere Fru weer en sülvstbewusst kosmopolitisch Künstlerin, de as Schölerin vun Auguste Rodin de Bildhaueree lernt harr^[47] un to deren Bekanntenkreis Picasso, Isadora Duncan un Aleister Crowley hörrn deen.^[48] Scott weer intüschen to’n stellvertreden Direkter vun den Nahrichtendeenst vun de britisch Admiralität upsteegen un völ sück to de unafhängig Fru hentrucken, um deren Hand he anhollen dee. Scott weer aber nich de eenzig Bewarber un sien Afwesenheit as Kapitän vun de HMS Victorious, dat Flaggschipp vun de Admiralität, hett dat för hüm nich eben lichter makt.^[49] An‘ Enn‘ weer he aber denn doch spoodriek un de Hoochtiet funn an‘ 2. September 1908 in de königlichen Kapell vun Hampton Court Palace statt.^[50] In dat dorup folgend Johr wurr sien eenzig Kind Peter Markham Scott boren,^[51] de sien Paten Clements Markham un de mit Scott befrüend Schriever James Barrie weern.^[52]

In de eerst Tiet nah de Rückkehr vun de Discovery-Expeditschoon weer Scott Gast vun tallriek Veranstalten, up de he de Ergevnisse vun de Forschensreis vörstellen dee. In‘ November 1904 hull he en Vördrag in der överfüllt Royal Albert Hall. Sien in‘ Oktober 1905 ünner den Titel The Voyage of the Discovery herutgeeven Reisebericht wurr en literarisch Erfolg,^[53] aber ok Anlaat för fortsett Meenungsverscheedenheiten tüschen hüm un Ernest Shackleton. Nah Scott sien Darstellen wurr Shackleton infolg vun sien angegreepen Gesundheit up den Rückweg vun den Marsch nah Süüden över groot Strecken up den Transportschledden trucken.^[54] Verglieken mit de Upteken vun Edward Wilson wiesen aber, dat dat so nich stimmt.^[55] Scott hett sien Darten Offizier in dat Book mehrfak vun baben rünner as uns Invalide betekend^[56] un het so den Indruck vermiddelt, de ehder entäuschende süüdlich Breedt weer in eerste Lien Shackleton un sien schlecht körperlich Verfaaten antolasten. Beid Kontrahenten hebbt in de Apenlichkeit in hör schriftlich Korrespondenz woll en torüchhollen un respektvullen Ümgangstoon,^[57] aber nah Ansicht vun eenig Biographen weer Scott sien Verhollen en teelt Demöödigen vun Shackleton,^[55] de sien Holle nto Scott siether vun Verachtung un Afneigung präägt weer.^[58]

In‘ Fröhjahr 1906 hett sück Scott mit Plääns för en wiedere Antarktisexpeditschoon an de Royal Geographical Society wend.^[59] Wenig later wurr he vun Shackleton sien Ankünnigen in‘ Geographical Journal van‘ März 1907 överrascht, noch in dat sülvig Johr mit en Forschensreis in de Antarktis antofangen. Se harr as Teel, eerstmals den Süüdpool to recken un dorbi de Hütt vun de Discovery-Expeditschoon up de Hutpoint-Halfinsel as Basislager to nutzen.^[60][61] Scott hett sück in mehreren Breef an Shackleton wend, um sien vermeentlich Vörrecht över de Region an‘ McMurdo Sound geltend to maken. Toletzt gelung hüm dat mit Stütt dör Edward Wilson, Shackleton dat Verspreken aftonehmen, sück vun den McMurdo Sound feern to hollen un dorför dat Basislager ööstlich vun den 170. Längengrad to errichten.^[62]

As Scott mitkreeg, dat sück Shackleton in‘ Verloop vun de Nimrod-Expeditschoon (1907–1909) över dat Afkommen henwegsett harr, weer dat Verhältnis tüschen de beid Mann endgültig in Dutten. Scott hett Shackleton gegenöver en Vertreder vun de Royal Geographical Society as beropsmäßigen Lügner.^[63] Nah Shackleton sien Rückkehr nehm Scott blots wedderstrevend as Slaav vun sein Pflichtgeföhl^[64], as dat de Biobliothekar vun de Royal Geographical Society Hugh Robert Mill (1861−1950) beschreev, an de Begröötensfierlichkeiten deel. En Dischreed wiels en Empfang in‘ Savage Club in‘ Juni 1909 för den bi den Marsch to’n Süüdpool denkbor knapp scheiterten Rivalen hett Scott to’n Anlaat nommen, üm sien eegen Ambitschonen to ünnerstrieken. In jedem Fall muss en Engländer as Eerst an‘ Pool ween, un he weer so wiet, sück dit Thema antonehmen Düppeltungig hett he tofüügt: Jetzt blifft mi blots noch, Mr. Shackleton dorför to danken, dat he mi up so anstännig Wies den Weg wiest hett.^[65]

Scott vhett up sien tweet Antarktisexpeditschoon vör allen versöcht, den Süüdpool to recken un den Ruum vun dissen Spood för dat British Empire to sekern.^[66] In‘ Dezember 1909 leet he sück up half Sold ut den Deenst bi de Royal Navy freestellen, um sück ganz den umfangriek Vörbereiten widmen to können. Wiel sück weder de Royal Geographical Society noch de Royal Society an dat Ünnernehmen bedeeligen deen, weer Scott up privat Geldgever anwiest um dat notwennig Geld uptobringen (40.000 £) hull Scott landswiet Vördrääg un hett för sien Vorhaben wurben, aber man blots mit mäßigen Spood.^[67] In‘ Januar 1910 hett hüm de britisch Regeeren de Hälft vun de veranslaagt Summe bereet stellt. Dordör harr he nu nogg Middel, um dat Schipp Terra Nova, dat de Expeditschoon hör Naam geev, to koopen un för de Forschensreis uttostatten.^[68]

Nah Meenen vun de Historiker Beau Riffenburgh harr Scott sien Ünnernehmen den Bismack vun en Shackleton-Afklatsch.^[69] Bi den Marsch to’n Süüdpool hett Scott nipp un nau de sülvig Streck as Shackleton dree Johr tovor wählt. In sien Daagbookzpteken finnen sück tallloos Anspelen un Shackleton un Verglieken vun Strecken un Tieden. As tovör sien Rivale bi de Nimrod-Expeditschoon ok, hett ok Scott bi de Wahl vun de Transportmiddel up en Strategie, de ut Hunnen, mandschurisch Ponys, Motorschledden un dat Man-Hauling, dat nah Meenen vun Fridtjof Nansen blots en sinnloos Plackeree weer, de dat um jeden Pries to vermeeden gull, bestunn.^[70] Ok wenn Scott sülvst vun Peer nix verstunn, so hett hüm Shackleton sein Spood Moot geven, de Deerten intosetten.^[71] Sien erfohren Hunnenspezialist Cecil Meares (1877–1937) is nah Sibirien reist, um Schleddenhunnen to koopen. Ofschoons Meares kien Erfohrungen mit Peer harr, kreeg he vun Scott den Updrag, dor ok Ponys för de Expeditschoon to koopen. Meares keem torüch mit en Mehrtall an kränklich Ponys, de för en längeren Upenholt in de Antarktis nich to bruuken weern.^[72] Wiels de Tiet hull sück Scott in Frankriek un Norwegen up, um de Motorschledden to testen, wo he ok den Mechaniker Bernard Day (1884–1934), en Fackmann för Verbrennungsmotoren, as wieder Expeditschoonsliddmaat anhüern dee.^[73] Sowohl Day as ok de Geoloog Raymond Priestley, den Scott ebenfalls anhüern dee, weern tovör Deelnehmer vun de Nimrod-Expeditschoon ünner Ernest Shackleton ween. Shackleton sülvst hett dornah weder Day noch Priestley bi sien latere Forschensreisen mitnommen, wat en wiedere Henwies för de Rivalität tüschen hüm un Scott ansehn wurrd.^[74]

Nahdem de Terra Nova Cardiff an‘ 15. Juni 1910 verlaaten harr,^[75] keem se nah en Tüschenupenholt in dat süüdafrikaansch Simon’s Town an‘ 12. Oktober in Melbourne an.^[76] Dor hett Scott dat Schipp verlaaten, um wieder Geld för sien Expeditschoon rintohalen, wiels de Terra-Nova hör Reis nah Neeseeland fortsetten dee. Noch an de sülvig Avend kreeg Scott en Telegramm ut Madeira. Mit de kört Nahricht Beg leave to inform you Fram proceeding Antarctic.^[77] (free översett: Ick much hör in Kenntnis setten, dat de Fram to de Antarktis wieder fohrt) hett hüm völlig överraschend de Norweger Roald Amundsen to’n Wettloop to’n Süüdpool herut. De nah Ansicht vun de Schrieverin Diana Preston skrupellos ehrgeizige^[78] Amundsen harr körterhand un ahn de Apenlichkeit to informeeren sien oorsprünglich Plääns vun en Noordpool-Expeditschoon ännert, nahdem in‘ September 1909 de Nahricht um de Welt gahn weer, dat de Noordpool all (vermeentlich dör Frederick Cook oder Robert Edwin Peary) reckt wurrn.^[79] As de Press hüm nah en Reaktschoon up Amundsen sien Herutforderung befraagt hett, hett Scott bekräftigt, sien oorsprünglich Afsichten nich to ännern. He wull wiederhen versööken, to‘n Süüdpool to kommen, aber nich to Lasten vun de wetenschaplich Teelen vun sien Expeditschoon.^[80] So sünd he un sien 64-köppig Mannschap^[81] mit 19 Ponys,^[82] 33 Hunnen un dree Motorschledden^[83] an Bord vun de Terra Nova an‘ 29. November 1910 vun dat neeseelännsch Port Chalmers in Richt Süüden reist.^[84]

De Expeditschoon harr mit männig Schwierigkeiten to kämpen. Up de Reis to’n antarktischen Kontinent keem de Terra Nova tonächst in swoor See, tallriek Expeditschoonsdeelnehmer leeden ünner Seekrankheit, dat Schipp droh mit Meerwater vulltoloopen un ok de Deerten wurrn in Mitleedenschap trucken.^[85] An‘ 7. Dezember is man all wiet nöördlich vun den süüdlichen Polarkreis dicht bi de Scott-Insel up eerst Packies stött, dat dat Schipp för 20 Daag fangen hull un de Rudderanlaag beschädigte.^[86] Dordör keemen se up de Ross-Insel düchtig laat an, so dat blots enig Tiet för de Vörbereitensarbeiten bitt o den arktischen Winter vörhannen weer. All bi dat Anlannen an‘ Kap Evans in‘ Januar 1911 verlor Scott den eersten Motorschledden, nahdem de dör en to dünn Iesdeck braken un in’t Meer versunken weer.^[87] Schlechtes Weeer un de blots untoreckend an disse Bedingungen anpasst Ponys hebbt denn ok dorför sörgt, dat en vun de wichtigsten Materialdepots för den Süüdpolmarsch rund 56 km wieder nöördlich as oorsprünglich plaant anleggt wurr. Scott harr den Vörslag vun de för de Ponys verantwoortlichen Lawrence Oates aflehnt, en Deel vun de Deertren as Nahrensvörrat dood to maken un dat so nömmt One Ton Depot up en süüdlichere Breedt vun 80° S vörtoverleggen. Oates sall to Scott seggt hemm: Sir, ick bin bang, dat se dat noch reuen, mien Raat nich antonehmen^[88] Söss Peer keemen wiels dissen Marsch to Dood. Nah de Rückkehr to dat Basislager Enn‘ Februar 1911 muss Scott erfohren, dat Amundsen sien Quartier blots etwa 320 km wieder ööstlich in de Bucht vun de Wale upslahn harr.^[89]

Scott hett dat aber dennoch aflehnt, sien Tietplaan to ännern. De betere un ok togliek klögere Weg för uns is, wieder to maken, as wenn nix passeert is^[90] Hüm weer dat klor, dat Amundsen sien Lager rund 110 km dichter an den Süüdpool leeg un de Norwegers utwiest Experten in’ Ümgang mit Schleddenhunnen weern. He sülvst harr aber in’ Gegegnsatz to sien Kontrahenten den Vördeel, Över en bekannt Streck to’n Süüdpool vördringen to willen. Un so steeg Scott sien Toversicht in‘ Verloop vun den Winter 1911. An‘ 2. August schreev he nah de Rückkehr vun en dreeköppig Mannschap to’n spoodrieken Wintermarsch to dat Kap Crozier: Ick bin seker, dat wie so dicht an de Vulkommenheit sünd, as dat blots de Erfohren tolett^[91]

De Marsch to’n Süüdpool fung an‘ 1. November 1911 an.^[92] Scotts Tross sett sück ut 16 Mann mit Motorschledden, Hunnen un Ponys för de Transport vun Reeschkop un Versörgensgöder tosommen. Hör Upgaav bestunn dorin, en Grupp vun veer Mann de Vörstööt to’n Süüdpool mögelk to maken. Scott harr sien Plääns de gesamte lannensmannschap bekannt geven,^[93] ahn aber de Upgaaven nipp un nau to verdeelen. Nümms wuss also, well mit Utnahm von Scott to de Süüdpoolgrupp hörrn sull. In‘ Verloop vun de Marsch hett he en Reeg vun missverständlich Mitdeelen an dat Basislager schickt, so dat dat bispeelswies unklor weer, of de torüchkommen Schleddenhunnengespanne för wetenschaplich Erkunnensmärsche bruukt oder to en latere Ünnerstütten vun de torüchkommen Süüdpoolgruppe schoont wurrn sullen.^[94] De över Scott sien Afsichten verunsekert Mannschap an dat Kap Evans hett dat denn ok nahlaaten, mit de Hunnen en teelten Vörstööt to dat Retten vun de in Not geraden Süüdpoolgrupp to ünnernehmen.^[95]

De Tall vun de nah Süüden marscheeren Expeditschoonsdeelnehmer, de wegen schlecht Weerverhältnisse, de gau Utfall vun de Motorschledden un Ponys blots langsam vörankeemen, minneseer sück so nah un nah, wiel enkeld Ünnerstüttensgruppen to dat Basislager torüchgungen. An‘ 3. Januar 1912 keemen de beid letzt Gruppen en Breedt vun 87° 32′ S. Hier geev Scott sien Entsluss bekannt, mit fiev statt veer Mann, gemeensam mit Edward Wilson, Lawrence Oates, Edgar Evans un Henry Bowers den Weg to’n Süüdpool in Angeep to nehmen, wiels Thomas Crean, William Lashly un Scott sien Stellvertreder Edward Evans to dat Kap Evans torüchschickt wurrn.^[96]

Den Süüdpool hebbt Scott un sien Grupp denn an‘ 18. Januar.^[97] An’t Teel ankommen mussen se faststellen, dat Roald Amundsen un veer Begleiter all fiev Week toför dor indrapen weern. Sien vertwiefelt Enttäuschung bi disse Nedderlaag hull Scott in sien Daagbook fast: Dat Schlimmste is intreden […] All [mien] Drööms sünd dorhen […] Groote Gott is dat en verloren Oort […].^[98]

De uttehrt un an Fröst lieden Mann vun de Süüdpoolgrupp hebbt sück an’ 19. Janur 1912 up den 1300 km langen Weg torüch to dat Basislager an dat Kap Evans makt. Ahnungsvull schreev Scott: Dat wurrd en mühselig Rückkehr. […] Ick fraag mi, of wi dat schaffen dooht^[100] Tonächst keemen se trotz mal Weer mit iesig Temperaturen (luut Scott sien Upteken leegen de bi bit to −30 °C)^[101] good vöran. All an’ 7. Februar harrn se 500 km bit to’n böveren Rand vun de Beardmore-Gletscher in de Transantarktisch Bargen torüchleggt un fungen mit den 160 km langen Afstieg över den Gletscher to dat Ross-Schelfies an. De Tostand vun Edgar Evans harr sück aber luut de Notizen vun Scott siet den 23. Januar gau verschlechtert.^[102] Nahdem he an’ 4. Februar in en Iesspalt fallen weer, weer Evans temelk afstumpt un unfähig.^[103] An’ 17. Februar full Evans nah en wiederen Störrt an’n Foot vun den Gletscher in’t Koma un is an de glieker Dag, man nimmt an an en Breegenverletzen.^[104] To’n Dood vun Evans schreev Scott: Dat is en furchtbor Saak, up disse Wies en Kameraden to verleesen, doch bi nüchtern Ankieken harr dat angesichts vun de schrecklich Sörgen vun de letzte Weeken kien beter Enn’ geeven kunnt^[105]

Vör de nu noch veer Mann leegen noch 670 km Wegstreck över dat Ross-Schelfies, doch de Utsichten wurrn immer schlechter. Störmisch Weer un leeg Temperaturen (de antarktisch Sömmer gung to’ Enn), Schneeblindheit, swoor Verfreesen, Hunger und Erschöpfung weern de Grund, dat se blots noch langsam vöran keemen.^[106] An’ 16. März hett Lawrence Oates, de dör dat Upbreken vun en old Beenverletzen meest nich mehr loopen kunn, sien Leven en Enn’ sett. Wiels en Blizzard hett he dat Telt mit de Wöör verlaaten: Ick gah eben kört nah buten un bliev dor en lütt Sett^[107] Scott wuss to dissen Tietpunkt all, dat he, Wilson un Bowers ok nich överleven deen, as he in sien Daagbook schreev: […] dat weer de Tat vun en moodigen Mann un vun en engelsch Gentleman. Wi all haapt, dat Enn’ mit de glieker Hollen to begegnen, un dat Enn’ is seker nich [mehr] feern.}}^[108]

Scott, Wilson un Bowers hebbt sück noch 20 km wieder nah Noorden schlepp, bit se an’ 19. März hör ketzt Lager upslahn hebbt. Dat leeg blots 18 km süüdlich vun dat wichtig One Ton Depot, de sien oorrsprünglich wieder süüdlich vörsehn Positschoon de veer all üm 38 km överschreeden harrn. En anhollen Schneestörm hull hör denn aber in dat Telt fangen. In de verblieven Daag, as de restlichen Nehrens- un Brennstoffvörräte to’n Enn gungen, nehm Scott de letzt Indrääg in sien Daagbook vör. De Upteken enn’ an’ 29. März 1912 mit de Wöör: Letzt Indrag. Um Gottes Willen, kümmer jo um uns Lüüd^[109]

Scott hett en Reeg vun Afscheedsbreef an Edward Wilson sien Fru, an de Moder vun Henry Bowers, an eenig vun sien Früenen un sien Vörgesetten bi de Royal Navy, as ok an sien Moder Hannah un sien Fru Kathleen achterlaaten.^[110] He hett todem de „Nachricht an die Öffentlichkeit“, de in eerste Lien en Rechtfertigen för Organisatschoon un Leiten vun de Expeditschoon weer un in de Scott de Weerbedingungen un anner unglückelk Ümstännen för dat katastrophale Scheitern vun sien Süüdpoolmarsch verantwoortlich maaken dee. De Text geiht to Enn’ mit en för Scott typischen, pathetischen Anmarken:

Wi hebbt Risiken up uns nommen, [un] wi wussen, dat wi de up uns nehmen dee: De Dinge hebbt sück gegen uns wend un dorüm gifft dat kien Grund to Klaag vun uns, dorför den Schicksal to fügen un de Plicht to erfüllen, bi to’n Enn dat Best to doon. […] Harrn wi leevt [överleevt], harr ick en Geschichte to vertellen harrt över Kühnheit, Utdüer un Moot vun mien Kameraden, de dat Hart vun en jeden Engländers röhren deen. Disse wenig Zeilen un uns dood Körper moot [nu] de Geschichte vertellen, doch seker, seker deiht uns groot un riek Vaderland dorup achten, dat de up uns Anwiest in reckend Maat versörgt sünd.^[111]}}

Man nimmt an, dat Scott as letzt vun de dree Mann an’ Dag vun sien letzt Daagbookindrag oder kört dornah storven is.^[112] En Sööktrupp is an’ 12. November 1912 up dat letzt Lager vun de Süüdpoolgrupp stött. Scott sien Liek wurr so andrapen, dat en Arm um Wilson schlungen weer.^[112] De free Dooden wurrn mit de butere Teltplaan bedeckt un över hör en hooch Schneehügel erricht, de vun twee upricht Transportschledden falnkeert wurr un up dessen Tipp en ut Skibredder makt Holtkrüüz stunn.^[99]

Dat Graff vun Scott, Wilson un Bowers liggt hüüd ünner Ies un de Positschoon is blots ungefähr bekannt. Nah Bereeken vun den Geophysiker Charles Bentley weerd de dree Dooden dör de Gletscherdrift um dat Johr 2275 den Noordrand vun dat Ross-Schelfies recken un dor mögelkerwies in en Iesbarg in dat Ross-Meer entlaaten.^[113]

Unmittelbor vör de Afreis vun de Ross-Insel hebbt acht Expeditschoonsliddmaaten ünner Führen vun Edward Atkinson (1881–1929) tüschen den 20. un 22. Januar 1913 en vun de Schippstimmermann anfertigt holten Gedenkkrüüz up den Observation Hill an’ Hut-Point upstellt, in dat de Naams vun de fiev Dooden un en Zitat ut Alfred Tennyson sien Gedicht Ulysses eingraveert sünd: |Streben, söken, finnen un nich upgeven^[114]

As de Terra Nova an’ 10. Februar 1913 in dat neeseelännsch Oamaru indrapen dee, gung de Nahricht vun Scott sien Dood un vun sien veer Begleiter um de Welt.^[115] Begünstigt dör en Glorifizeerenlorifizeeren Natischonalismus, de in dat Vereenigt Königriek dör den tonehmen Machtverlust vun dat Britisch Weltriek in de Johren vör den Eersten Weltkrieg upkeem, kreeg Scott binnen wenig Daag den Status vun en Natschonalhelden.^[116] To’n Anlaat vun en Gedenkgoddesdeenst in de St.-Pauls-Kathedrale an’ 14. Februar reep dat Londoner Blatt Evening News ünner de Schlagzeile Laat uns de Kinner vertellen, wu Engländers starven dorto up, Scott sien Geschichte to glieker Tiet in de Scholen landswiet vörtodragen.^[117] Ok in völ anner britisch Pressorgaan wurr Scott mit Lobpriesen un Ehrerbietungen bedacht. Herbert Beerbohm Tree, Grünner vun de Royal Academy of Dramatic Art, hett de Errichtung vun en Pantheon för Scott un sien Begleiters anreegt.^[118]

De internatschonal Press övernehm faken den britischen Duktus. So schreev bispeelswies de New York Times bi dat Bekanntgeven vun de eerst Uttüüg ut Scott sien Daagbook, dat sück dat um en Bericht hanneln dee, […] de jedet Hart erreegt, dat sück dör Geschichten vun Heldendom un Lieden erregen lett […].^[119]

De London Times weer in de Daag de eenzig britisch Blatt, de en Unverhältnismäßigkeit in de apenlich Wohrnehmen faststellen dee. In en Artikel van’ 11. Februar 1913 wurr as Reaktschoon up de verherrlichende Dorstellen de Vermooden anstellt, dat sowohl Amundsen as ok Scott verwunnert doröver wenn weern, to hören, dat en sückse Desaster in de Laag is, en good organiseert Expeditschoon den Rang aftoloopen.^[120]

De Leistungen vun Amundsen sünd angesichts vun de postumen Heldenverehrung för Scott in den Achtergrund treden. De Geschichte vun dat eerstmalige Recken vun den Süüdpool weer in de Oogen vun de Apenlichkeit in eerst Lien de Geschichte vun Scott, de sien emotschonale Rhetorik völ beter ankeem as de sachlich Bericht vun Amundsen in dat Wark The South Pole. Dat Book Scott’s Last Expedition, dat to’n gröttsten Deel up Scott sien Expeditschoonsdaagbook foot, wurr en internatschonaler Bestseller; Amundsen sien Sieg wurr besünners in Grootbritannien as hinterlistige „Unsportlichkeit“ upfaat.^[121] Amundsen seech sück angesichts de hüm tomöötbrocht Missgunst un de in’ Gegentoog enormen Popularität vun Scott to de Utsaag nödigt: Mit Freuden würr ick up Ruhm un Geld verzichten, wenn ick dormit Scott vör sien furchtboren Dood harr bewohren kunnt.^[122] All vör Bekanntwurrn vun Scott sien Schicksal leet de Präsident vun de Royal Geographical Society Lord Curzon den vun de spoodriek Süüdpolexpeditschoon torüchkehrten Amundsen sien Geringschätzung föhlen. Bi en Empfang an’ 15. November 1912 in London reep Curzon bi en Drinkspröök ut: Ick wünsch binah, dat wi in uns anerkennen Bewunnern jene wunnerbor goodmoodig […] Hunnen […] insluuten, ahn de Kapitän Amundsen den Pool niemals harr recken kunnt. […] dorüm […] en dreefach Hooch up de Hunnen.^[123] Disse nah Amundsen sien Upfaaten so eben noch verhüllt Beleidigung^[124] sall den norweegschen Polarforscher dorto berwogen hemm, sien Ehrenliddmaatschap bi de Royal Geographical Society dall to leggen.^[125][126]

De överleven Expeditschoonsdeelnehmer wurr nah hör Rückkehr mit Utteknungen, as to’n Bispeel de Polarmedaille, un bi Liddmaaten vun de Royal Navy in Form vun Beförderungen ehrt. Anstäe vun en för Scott vörsehn Ridderslag wurrn sien Fru Kathleen Rang un Privilegien vun en Wittfru vun en Knight Commander vun den Order of the Bath tospraaken.^[127] 1922 hett se den lateren Baron Kennet Edward Hilton Young (1879–1960) heiraadt, hett sück bit to hör Dood 1947 för dat Ansehn vun hör eerst Ehemann insett.^[128]

Scotts Uproop in de „Nahricht an de Apenlichkeit“, sück um de Achterbleven to kümmern, funn grooten Tospröök. En ünner sien Naam in’t Leven roppen Stiften hett insgesamt £ 75.000 (hüüd etwa £ 5.289.000) an Spendengelder. Dorvan gungen knapp £ 18.000 an de Familie Scott.^[129] To de naamentlich bekannt Spender hebbt ünner annern Freemüererlogen, deren Liddmaat Scott siet 1901 ween weer.^[130][131]

Alleen in Grootbritannien wurrn för Scott in de folgend Johrteihnten mehr as 30 Denkmalen, Statuen un een Karkenfenster anfertigt.^[132] Dat Karkenfenster hett Scott sien Schwager, Pastor Lloyd Harvey Bruce, in de Dörpkark vun Binton, Warwickshire up den Weg brocht. Ok de Grünnen vun dat Scott Polar Research Institute vun de Universität Cambridge sull an hüm erinnern. Tallriek wiedere Denkmalen wurrn in anner Deelen vun de Welt upstellt, dorünner de bekannt Statue in Christchurch in Neeseeland, de vun sien Fru Kathleen schaffen wurr. 1948 wurr hüm in den Film Scotts letzte Fahrt mit John Mills in de Hööftrull ok en cineastisch Denkmal sett. De 1957 erricht Amundsen-Scott-Süüdpoolstatschoon drocht genauso sien Naam as ok de neseelännsch Statschoon Scott Base up de Ross-Insel. Nah hüm wurr ok de Asteroid (876) Scott, en dicht bi den Süüdpool liggend Maandkrater un en vun de beid Deep-Space-2-Sonden vun de NASA nömmt.

Scott sien Roop as en de spreekwöördig typisch britisch Tugenden verkörperden Natschonalheld hull över den Tweeten Weltkrieg un sien 50. Doodsdag an.^[133] Dat änner sück af 1966, as de Scott-Biograph Reginald Pound, den man Inblick in Scott sein Originalupteken gewährt harr, in sien Book Scott of the Antarctic eerstmals persöönlich Fehlverhollen bi den Polarforscher opdecken dee. Pound hull aber ok gliekfalls an de Heldenverehren fast, in de he Scott en brillianten Verstand, de sück dör nix ünnerkriegen leet^[134] beschienigen dee. In de nächst teihn Johr keemen wiedere Böker herut, in de Scott sien bitherig Reputatschoon jeweils bit to en gewissen Grad in Fraag stellt wurr. De bit dorhen scharpste Kritik hett David Thomson in sien Book Scott's Men van 1977 öövt. Scott weer dornah tominst bit kört vör sien Dood^[135] up gor kien Fall de herutragend Persönlichkeit ween, to de hüm de Press un Apenlichkeit makt harrn. Thomson betekent Scott sien Expeditschoonsvörbereiten as plaanlos^[136] un fehlerhaft;^[137] sien Führensstil harr dat an den nödigen Wietblick fehlt.^[138] Nah den Schriever Max Jones wurr in dissen Johren Scott sien völschichtig Charakter enthüllt un sien Methoden achterfraagt.}}^[139]

De Tipp vun de Kritik weer de 1979 schreeven Düppelbiographie Scott and Amundsen, in de Roland Huntford mit dem heldenhaften Stümper^[140] afreeken dee. Scott sien „Nahricht an de Apenlichkeit“ weer blots de trügerisch Sülvstrechtfertigen vun en Mann ween, de sück in sien Kameraden in den Dood führt harr. Vun dor af wurrn meest blots noch negativ Enthüllungen över Scott verapenlicht. De britisch Schriever Francis Spufford keem to den Sluss, dat Scott angesichts nedderschmettern Bewiesen vun Pfuscheree,^[141] sien Gefährten den Ünnergang weeht un sien Spooren mit Phrasendöschkeree verwischt harr^[142] Paul Theroux betekend hüm tosommenfaaten as verworren un mootloos … en Mysterium för sien Mann, ahn Vörbereiten un en Nichtskönner.}}^[143]

De Oordeelen över Scott betrucken sück in’ Wesentlichen up dat wat bi de Terra-Nova-Expeditschoon passeert is. Folgend Kritikpunkte wurrn dorbi hööftsächlich nömmt:

• Verseggen bi de Organisatschoon vun en effektiv Transportstrategie: Scott hett all Raatslääg utslahn, in de Hunnen as unerlässlich Toogdeerten nömmt wurrn.
• Fehlen Oordeelsvermögen un mangelhaft Minschenkenntnis: Scott wurr bi de Utwahl vun sien Begleiters en bestimmte Form vun Nepotismus vörsmeeten, in de persöönlich Vörleeven mehr tellen deen as praktische Fähigkeiten.
• Tosommenbröök vun de Logistik bi den Vörstööt to’n Süüdpool: Scott sien Entscheeden, Henry Bowes as tosätzlichen Begleiter to wählen (he wull oorsprünglich blots mit veer Mann insgesamt to’n Süüdpool), harr de Süüdpoolgrupp hensichtlich de Versörgen mit utreckend Levensmiddel un Brennstoff vun Anfang an schwächt.
• Kommunikatschonsdefizite: Scott geev missverständlich un wedderspreken Orden to den Gebruuk vun de Schleddenhunnen ut, de en Retten vun de in Not geraden Süüdpoolgrupp verhinnern dee.
• Missmanagement in de Expeditschoonsführen: Dat bedrapt dat Errichten vun dat One Ton Depot up en leegere as oorsprünglich plaant süüdlich Breedt, de lichtsinnig Gefährung vun eenzelt Expeditschoonsdeelnehmer (namentlich Wilson un Bowers) dör deren Deelnahm an de riskant Wintermarsch to dat Kap Crozier un Scott sien Verstiefen up dat Sammeln vun geologisch Prooben, trotz de levensbedrohlich Laag vun de Süüdpoolgrupp.
• Allgemeen charakterliche Schwächen: Scott wurrn Unnahbarkeit, Egozentrik, Sentimentalität, Starrsinn un Ignoranz nahseggt.

Scott sien Popularitätsverlust wurr vun en tonehmen Begeisterung för Ernest Shackleton begleit., de in de USA ehrn Anfang nehm un toletzt in Grootbritannien ankeem. Binnerhalv wenig Johren wurr Scott vun Shackleton in dat apenlich Ansehn överhaalt. In de vun de BBC produzeert Sennen 100 Greatest Britons (so völ as: De 100 grööttsten Briten) in dat Johr 2002 kemm Shackleton up Platz 11, Scott dorgegen blots up Platz 54.^[144]

En neeere Beweerten togunsten vun Scott, de de an de Clemson University tätige Kulturhistorikerin Stephanie Barczewski as Revision vun de Revisionisten^[145] betekent hett, fung mit de dör de Klimaforscherin Susan Solomon in 2001 dörführt Ünnersöken to de Weerverhältnisse up dat Ross-Schelfies van Februar bit März 1912 an. In hör Book The Coldest March führt se den Ünnergang vun de Süüdpoolgrupp in eerst Lien up de för de Johrestiet butergewöhnlich deep Temperaturen torüch, ahn de Steekhollenskeit vun en Deel vun de Kritik an Scott in Afreed to stellen.^[146] De 2004 dör den Polarforscher Ranulph Fiennes schreeven Scott-Biographie is dorgegen en Verteidigung vun Scott meest ahn Vörbehalt. Fiennes hett sien Wark den Familien vun de verleumdet Dooden^[147] widmet. Fiennes wurr later för de in de Biographie enthollen persöönlich Angreep up Roland Huntford un de Annahm, sien Erfohren as Polarforscher würrn hüm en besünner Autorität to de Beoordeelen vun Scott geven, kritiseert.^[148]

2005 geev dat noch en Biographie, ditmal vun den Historiker David Crane vun de Universität Oxford, de luut Barczewski unbelast vun fröheren Interpretatschonen}}^[149] is. Luut Crane leeg de Neddergang in Scott sien apenlich Ansehn an dat verännert kulturell Werteverständnis vun dat utgahn 20. Johrhunnert: Dat is nich so, dat wi hüm anner wohrnehmen as jene [de Lüüd ut sien Tiet]. Doch wi seecht hüm so, as wi hüm unwillkürlich nich möögt.^[150] Nah Barczewski hett Crane dat schafft, Scott sien Minschlichkeit weer hertostellen, |wiet mehr as dör Fiennes sien Scharp oder Solomon sien Daten.}}^[151] De Daily Telegraph wähl in sien Rezension vun dat Book metaphorisch Dorstellen: Gemäß den oogenblicklichen Weerbericht för de Antarktis kann sück Scott an de eerst Sünnstrahlen siet 25 Johren freuen^[152] De New York Times much sück disse positiv Beoordeelen dorgegen nich ansluuten: Trotz all Antreckenkraft vun sien Book leefert David Crane kien Antwoorten, de Scott up övertüügend Wies vun en Eegenverantwoorten för sien Ünnergang befreen.^[153]

En nee Lucht up Scott schmitt de Verapenlichung vun den poolschen Physiker Krzysztof Sienicki ut dat Johr 2011, de bi sien Ünnersöken to de Weerphänomenen up dat Ross-Schelfies in’ Fröhjahr 1912 up de sülvig Borns torüchgreep as Susan Solomon teihn Johr vörher. Dornah harrn Scott un Bowers de Upteken to Temperaturen un Windverhältnissen bi den Rückmarsch vun den Pool bewusst fälscht. Solomon harr denn tosätzlich noch geringfügig Anpassungen vun de Daten vörnommen, um hör Thees vun Scott sien Ünnergang as Folg vun de ungewöhnlich deep Temperaturen to ünnerstütten. Den vun Scott beschreeven Schneestörm in de Daag vör sien Dood hett dat nah Sienicki upgrund vun weerphysikaalschen Gesettmäßigkeiten so lang andüernd nich geven kunnt.^[154]

• Amundsen, Roald The South Pole, Vol. I, John Murray, London, 1912 (afroopen an’ 26. Oktober 2011)
• Barczewski, Stephanie, Antarctic Destinies, Hambledon Continuum, London, 2007, ISBN 9781847251923
• Cherry-Gerard, Apsley, The worst Journey in the World, Vol. II|, Constable & Co., London, 1922 (afroopen an’ 27. Oktober 2011)
• Crane, David, Scott of the Antarctic, HarperCollins Verlag, London, 2005, ISBN 9780007150687
• Fiennes, Ranulph, Captain Scott, Verlag Hodder & Stoughton, London, 2003 ISBN 0340826975
• Huntford, Roland, The Last Place on Earth, Pan Books, London, 1985, ISBN 0330288164
• Huntford, Roland, Shackleton, Verlag Hodder & Stoughton, London, 1985, ISBN 0340250070
• Huxley, Leonard, Scott’s Last Expedition, Vol. I un Vol. II, Verlag Smith, Elder & Co., London, 1914 (afroopen an’ 26. Oktober 2011)
• Jones, Max, The Last Great Quest, Oxford University Press, Oxford, 2003 (afroopen an’ 31. Oktober 2011), ISBN 0192804839
• Larson, Edward J., An Empire of Ice, Yale University Press, London, 2011 (afroopen an’ 1. November 2011), ISBN 0300154089
• Markham, Clements, The Lands of Silence, University Press, Cambridge, 1921 (afroopen an’ 19. Oktober 2011)
• McGonigal, David, Antarctica - Secrects of the Southern Continent, Frances Lincoln-Verlag, London, 2009 (afroopen an’ 26. Oktober 2011), ISBN 0711229805
• Mill, Hugh Robert, The Life of Sir Ernest Shackleton, Verlag William Heinemann, London, 1923 (afroopen an’ 10. September 2009)
• Mill, Hugh Robert, An Autobiography, Verlag Longman, Green & Co., London, 1951
• Pound, Reginald, Scott of the Antarctic, Verlag Cassell & Company, London, 1966
• Preston, Diana, A First Rate Trategy, Constable & Co., London, 1997 (afroopen an’ 18. Oktober 2011), ISBN 0094795304
• Riffenburgh, Beau, Nimrod, Berlin Verlag, Berlin, 2006, ISBN 3-82700530-2
• Scott, Robert Falcon, The Voyage of the Discovery, Vol. I un Vol. II, Verlag Macmillan, London, 1905 (afroopen an’ 11. September 2009)
• Solomon, Susan, The Coldest March, Yale University Press, London, 2001, ISBN 0300089678
• Spufford, Francis, I May Be Some Time: Ice and the English Imagination, Verlag Picador, New York, 1997 (afroopen an’ 2. November 2011), ISBN 0312220812
• Thomson, David, Scott's Men, Verlag Allen Lane, London, 1977, ISBN 0713910348
• Wilson, David M., Nimrod Illustrated, Reardon Publishing, Cheltenham, 2009, ISBN 1873877900

• DNB-Katalog
• Robert Falcon Scott, Informatschonen up coolantarctica.com
• Antarctic Explorers – Robert Falcon Scott, Informatschonen up southpole.com
• Scott 100, Informatschoonssiet vun den Plymouth City Council
• Scott sien Daagbook in de British Library
• Personannaamdatei

1. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery, Vol. I, 1905, S. 24.
2. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 20.
3. ↑ Robert Falcon Scott, genealogisch Informatschonen up sharedtree.com (afroopen an’ 18. Oktober 2011).
4. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 19: „[…] with a horror of blood and a love of solitude.“
5. ↑ Fiennes: Captain Scott, 2003, S. 17.
6. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 23.
7. ↑ Markham: The Lands of Silence, 1921, S. 447: intelligence, information, and the charm of his manner'
8. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 34.
9. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 50.
10. ↑ ^{a b} Huntford: The last place on Earth, 1985, S. 121–23.
11. ↑ ^{a b} Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 39–40.
12. ↑ Fiennes: Captain Scott, 2003, S. 21.
13. ↑ Fiennes: Captain Scott, 2003, S. 22.
14. ↑ Fiennes: Captain Scott, 2003, S. 23.
15. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 59.
16. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 82.
17. ↑ Markham: The Land of Silence, 1921, S. 448.
18. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 28.
19. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 90.
20. ↑ Huntford: Shackleton, 1985, S. 134: unforced aptitude
21. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol. I, 1905, S. 178–182.
22. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol. I, 1905, S. 84.
23. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol I., 1905, S. 147.
24. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol I., 1905, S. 135–142.
25. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol. II, 1905, S. 120–150.
26. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol. II, 1905, S. 188.
27. ↑ Fiennes: Captain Scott, 2003, S. 148.
28. ↑ Huntford: The Last Place on Earth, 1985, S. 229–230.
29. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 392–393: dreadfully slipshod
30. ↑ Wilson: Nimrod Illustrated, 2009, S. 9. Scott harr as Teel en geographisch Breedt vun mindst 85° S vörgeven.
31. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 214–215. Neeere Bereken up Grundlaag vun Shackleton sien Fotografien un Wilson sien Teknungen hebbt ergeven, dat se mögelkerwies blots 82° 11′ S reckt hebbt.
32. ↑ Mill: The Life of Sir Ernest Shackleton, 1923, S. 153.
33. ↑ Riffenburgh: Nimrod, 2006, S. 110.
34. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 205.
35. ↑ Scott, The Voyage of the Discovery Vol. II, 1905, S. 91: total collapse
36. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 60–67.
37. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol. II, 1905, S. 260–261.
38. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 78–79.
39. ↑ Jones: The last Great Quest, 2003, S. 71.
40. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery Vol. I, 1905, S. 343: |no journey ever made with dogs can approach that height of fine conception which is realised when a party of men go forth to face hardship, dangers and difficulties […].}}
41. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 67–68.
42. ↑ Riffenburgh: Nimrod, 2006, S. 105.
43. ↑ Huntford: Shackleton, 1985, S. 114–118.
44. ↑ ^{a b} Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 80–84.
45. ↑ ^{a b} Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 309.
46. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 344.
47. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 94.
48. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 350.
49. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 362–366.
50. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 373–374.
51. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 387.
52. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 102.
53. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 322.
54. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 65–66.
55. ↑ ^{a b} Riffenburgh: Nimrod, 2006, S. 156.
56. ↑ Scott: The Voyage of the Discovery, Vol. II, 1905, S. 85 un S. 90: our invalid
57. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 310.
58. ↑ Huntford: Shackleton, 1985, S. 143−144.
59. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 87.
60. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 335.
61. ↑ Ernest Shackleton: A new british antartic expedition, Geographical Journal 29 (3), 1907, S. 329–333 (afroopen an’ 21. Oktober 2011).
62. ↑ Riffenburgh: Nimrod, 2006, S. 161.
63. ↑ Huntford: Shackleton, 1985, S. 304: professional liar, ziteert ut en Breef vun Robert Falcon Scott an John Scott Keltie (1840–1927), leiten Geograph vun de Royal Geographical Society, van‘ 28. März 1908.
64. ↑ Mill: An Autobiography, 1951, S. 148: as a slave of his sense of duty
65. ↑ Riffenburgh: 2006, Nimrod, S. 390.
66. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 397–399: to reach the South Pole, and to secure for the British Empire the honour of this achievement.
67. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 116.
68. ↑ Fiennes: Captain Scott, 2003, S. 161.
69. ↑ Riffenburgh: Nimrod, 2006, S. 394.
70. ↑ Huntford: The Last Place On Earth, 1985, S. 10.
71. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 107.
72. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 113.
73. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 112.
74. ↑ Riffenburgh: Nimrod, 2006, S. 399.
75. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 409.
76. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 127.
77. ↑ McGonigal: Antarctica - Secrets of the Southern Continent, 2009, S. 312.
78. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 128: ruthlessly ambitious
79. ↑ Amundsen: The South Pole, Vol. I, 1912, S. 42–45.
80. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 129.
81. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. xxi–xxiii.
82. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 3.
83. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 4.
84. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 6.
85. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 7–16.
86. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 19–76.
87. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 106–107.
88. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 466: Sir, I’m afraid you’ll come to regret not taking my advice.
89. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 187.
90. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 187: The proper, as well as the wiser, course for us is to proceed exactly as though this has not happened.}}
91. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 369: feel sure we are as near perfection as experience can direct.
92. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 447.
93. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 407.
94. ↑ Cherry-Gerard: The worst Journey in the World, Vol. II, 1922, S. 410-413.
95. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. II, 1914, S. 298–306.
96. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 528–529.
97. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 545.
98. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 543–544: The worst has happened […] All the day dreams must go […] Great God! this is an awful place […].
99. ↑ ^{a b} Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. II, 1914, S. 346–347.
100. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 543–544, S. 545: It will be a wearisome return. […] I wonder if we can do it.
101. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 550.
102. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 562.
103. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 560: rather dull and incapable
104. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 572–573.
105. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 573: It is a terrible thing to loose a companion in this way, but calm reflection shows that there could not have been a better ending to the terrible anxiesties of the past weeks.
106. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 574–580.
107. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 592: I am just going outside and may be some time. Anmarken: De Liek vun Oates wurr dör en lateren Sööktrupp nich funnen.
108. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 592: […] it was the act of a brave man and an English gentleman. We all hope to meet the end with a similar spirit; and assuredly the end is not far.
109. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 595: Last entry. For God’s sake look after our people.
110. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 597–604.
111. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 607: We took risks, we knew we took them; things have come out against us, and therefore we have no cause for complaint, but bow to the will of Providence, determined still to do our best to the last. […] Had we lived, I should have had a tale to tell of the hardihood, endurance, and courage of my companions wich would have stirred the heart of every Englishman. These rough notes and our dead bodies must tell the tale, but surely, surely a great rich country like ours will see that those who are dependent on us are properly provided for.}}
112. ↑ ^{a b} Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. I, 1914, S. 596.
113. ↑ Jack Williams: The heroic Age still lives in Antarctica, USA Today, 16. Januar 2001 (online nich mehr aftoroopen).
114. ↑ Huxley: Scotts Last Expedition, Vol. II, 1914, S. 398–347: To strive, to seek, to find, and not to yield.
115. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 1–2.
116. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 230.
117. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 199: Let us tell the children how Englishmen can die.
118. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 201.
119. ↑ [Ahn Naam]: Scott′s own story of his terrible march to death., The New York Times, 23. November 1913 (afroopen an’ 15. November 2011): […] which will thrill every heart which can be thrilled by tales of heroism and suffering […].
120. ↑ [Ahn Name]: The Polar Disaster. Captain Scott's Career. Naval Officer And Explorer., The Times, 13. Februar 1913, S. 10: to hear that such a disaster could overtake a well-organized expedition.
121. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 91–92.
122. ↑ Huntford: The Last Place on Earth, 1985, S. 525: I would gladly forgo any honour or money if thereby I could have saved Scott his terrible death.
123. ↑ Larson: An Empire of Ice, 2011, S. 24: I wished almost, that in our tribute of admiration we could include those wonderfully tempered […] dogs […] without whom Captain Amundsen would never have got to the Pole. […] I therefore propose three cheers for the dogs.
124. ↑ Larson: An Empire of Ice, 2011, S. 25: thinly veiled insult
125. ↑ Huntford: The Last Place on Earth, 1985, S. 538.
126. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 90.
127. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 231.
128. ↑ Preston: A First Rate Tragedy, 1997, S. 232.
129. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 106–108.
130. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 109.
131. ↑ Robert Falcon Scott, Informatschonen up de Websteed vun de Sir George Cathcart Lodge No. 617 vun de Grootloge vun Schottland (afroopen an’ 15. Dezember 2011).
132. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 295–296.
133. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 287–289.
134. ↑ Pound: Scott of the Antarctic, 1966, S. 285–286: a splendid sanity that would not be subdued'
135. ↑ Thomson: Scott's Men, 1977, S. xiii: at least, not until near the end
136. ↑ Thomson: Scott’s Men, 1977, S. 153: haphazard
137. ↑ Thomson: Scott's Men, 1977, S. 218: flawed
138. ↑ Thomson: Scott's Men, 1977, S. 233.
139. ↑ Jones: The Last Great Quest, 2003, S. 289: Scott's complex personality had been revealed and his methods questioned.
140. ↑ Huntford: The Last Place on Earth, 1985, S. 527: heroic bungler
141. ↑ Spufford: I May Be Some Time: Ice and the English Imagination, 1997, S. 4: devastating evidence of bungling
142. ↑ Spufford: I May Be Some Time: Ice and the English Imagination, 1997, S. 104–105: [Scott] doomed his companions, then covered his tracks with rhetoric.
143. ↑ Barczewski: Antarctic Destinies, 2007, S. 260: confused and demoralised … an enigma to his men, unprepared and a bungler.
144. ↑ Barczewski: Antarctic Destinies, 2007, S. 283.
145. ↑ Barczewski: Antarctic Destinies, 2007, S. 305: |a revision of the revisionist view
146. ↑ Solomon: The Coldest March, 2001, S. 309–327.
147. ↑ Fiennes: Captain Scott, 2003, Vorwort: To the Families of the Defamed Dead
148. ↑ Jonathan Dore: Crucible of Ice, The New York Times, 3. Dezember 2006 (afroopen an’ 3. November 2011).
149. ↑ Barczewski: Antarctic Destinies, 2007, S. 307: free from the baggage of earlier interpretations
150. ↑ Crane: Scott of the Antarctic, 2005, S. 11: It is not that we see him differently from the way they did, but that we see him the same, and instinctively do not like it.
151. ↑ Barczewski: Antarctic Destinies, 2007, S. 308: far more effectively than either Fiennes's stridency or Solomon's scientific data.
152. ↑ Jasper Rees: Ice in our hearts, The Telegraph, 19. Dezember 2004 (afroopen an’ 3. November 2011): In the current Antarctic weather report, Scott is enjoying his first spell in the sun for twenty-five years.
153. ↑ Jonathan Dore: Crucible of Ice, The New York Times, 3. Dezember 2006 (afroopen an’ 3. November 2011): For all the many attractions of his book, David Crane offers no answers that convincingly exonerate Scott from a significant share of responsibility for his own demise.
154. ↑ Krzysztof Sienicki: The Never Ending Gale: its Role in Captain Robert F. Scott and his Companions’ Deaths, Cornell University Library, 14. September 2011 (afroopen an’ 3. November 2011): minor adjustments.