Qiraat

Sebahagian dari siri mengenai
القرءان الکريم al-Quranul Karim
Teks Surah Senarai Makiyyah Madaniyyah Ayat Juz Muqatta'at
Kandungan Haiwan Yaumul-kiamati Tokoh wanita Tuhan Kisah Keajaiban Cerita ibarat Nabi Sains
Mengaji Taranum Tajwid Hafaz Qari Qiraat Tartil
Terjemahan Senarai Terjemahan bahasa Melayu oleh Ahmadiyyah
Sejarah Mashaf Uthmani Quran Kufi Samarkand Naskhah Sana'a Naskhah Topkapi Naskhah Birmingham
Tafsir Pembatalan Kisah dalam bible Tafsiran khusus Hermeneutika Orang berkaitan dengan ayat (disebut mengikut nama) Penurunan
Berkaitan Makhluk Kritikan Mukjizat Al-Quran dan Sunah Quranisme
Kategori Portal Islam
l b s

Dalam Islam, qiraah (jamak: qiraat; Arab: قراءات, lit. 'bacaan, sebutan'code: ar is deprecated ) merujuk kepada cara-cara al-Quran, kitab suci Islam, dibacakan mengikut imam tertentu.^[1] Dalam bahasa yang lebih teknikal, istilah ini merujuk kepada bentuk-bentuk linguistik, leksikal, fonetik, morfologi, dan sintaksis yang berbeza yang dibenarkan dalam pembacaan al-Quran.^[1][2] Perbezaan antara qiraat termasuk peraturan yang berbeza dalam pemanjangan, intonasi, dan sebutan perkataan,^[3] tetapi juga perbezaan dalam tanda berhenti,^{[Nota 1]} vokal,^{[Nota 2]} konsonan^{[Nota 3]} (yang menghasilkan kata ganti nama dan bentuk kata kerja yang berbeza-beza), seluruh perkataan^{[Nota 4]} dan juga makna yang berbeza.^{[Nota 5]} Qiraat juga merujuk kepada cabang pengajian Islam yang berkaitan dengan ragam-ragam pembacaan ini.^[7]

Terdapat sepuluh aliran qiraat yang diiktiraf, setiap satunya dinamakan sempena seorang qari atau pembaca al-Quran yang terkemuka, seperti Nafi‘ al-Madani, Ibnu Kathir al-Makki, Abu Amr al-Basri, Ibnu Amir al-Dimasyqi, Asim bin Abu al-Najud, Hamzah al-Zaiyat, dan al-Kisai. Walaupun para qari ini hidup pada abad ke-2 dan ke-3 Islam, sarjana yang mengiktiraf tujuh qiraat pertama (Abu Bakar bin Mujāhid) hidup satu abad kemudian, dan bacaan-bacaan tersebut mempunyai rantaian penyampaian (seperti hadis) yang kembali ke zaman Nabi Muhammad.^[8]

Qiraat adalah berbeza dengan tajwid—peraturan sebutan, intonasi, dan jeda dalam pembacaan al-Quran. Setiap qiraat mempunyai tajwidnya sendiri.^[9] Qiraat dipanggil bacaan atau sebutan kerana al-Quran pada asalnya disebarkan dan disampaikan secara lisan. Walaupun terdapat teks bertulis, ia tidak mengandungi kebanyakan vokal atau membezakan banyak konsonan, membolehkan banyak variasi.^[10] (Setiap qiraat kini mempunyai teks sendiri dalam skrip Arab moden.)^{[Nota 6]} Qiraat juga kadangkala dikelirukan dengan ahruf—kedua-duanya adalah bacaan al-Quran dengan "rantai penyampaian yang tidak terputus kembali kepada Nabi".^[3] Terdapat pelbagai pandangan tentang sifat ahruf dan kaitannya dengan qiraat, dengan pandangan umum bahawa khalifah Uthman menyingkirkan semua ahruf kecuali satu pada abad ke-7 Masihi.^[11] Sepuluh qiraat telah diiktirafkan oleh para sarjana Islam pada abad-abad awal Islam.^[12]

Walaupun selepas berabad-abad pengajian Islam, variasi qiraat dikatakan terus "mengagumkan dan membingungkan" para sarjana Islam (oleh Ammar Khatib dan Nazir Khan),^[3] dan bersama dengan ahruf, membentuk "topik-topik yang paling sukar" dalam kajian al-Quran (menurut Abu Ammaar Yasir Qadhi).^[13] Qiraat juga mungkin kelihatan bercanggah dengan doktrin bahawa al-Quran "wujud tepat seperti waktu ia diwahyukan kepada Nabi; tidak satu perkataan—malah, tidak satu titik pun daripadanya—telah diubah", yang mana ramai Muslim menganggap bermakna mesti ada hanya satu bacaan al-Quran.^[14] Qiraat merangkumi perbezaan dalam tanda diakritik konsonan (i‘jām), tanda vokal (ḥarakāt), dan rangka konsonan (rasm),^[15] yang menghasilkan bacaan yang berbeza secara material.^[16]

Naskhah al-Quran yang digunakan "secara umum" di hampir seluruh dunia Islam kini^{[Nota 7]} adalah edisi Mesir 1924 yang berdasarkan qiraat "bacaan Ḥafṣ daripada `Asim" (Ḥafṣ ialah Rawi, atau "penyampai", dan `Asim ialah Qari atau "pembacanya").^[18]

Menurut kepercayaan Islam, al-Quran tercatat dalam sebuah papan loh yang terpelihara di syurga (Arab: اللوح المحفوظ, rumi: al-lauh al-mahfuzcode: ar is deprecated ),^[19] dan diturunkan kepada Nabi Muhammad oleh malaikat Jibril.

Manuskrip awal al-Quran tidak menggunakan tanda baca untuk vokal (ḥarakāt) ataupun untuk membezakan pelbagai nilai rasm (I‘jām) [lihat grafik di sebelah kanan], -- atau setidaknya menggunakannya "hanya sekali-sekala dan tidak mencukupi untuk menghasilkan teks yang tidak taksa langsung".^[22]

Ortografi al-Quran dipertingkatkan sedikit demi sedikit, pada abad pertama dengan titik-titik untuk membezakan konsonan yang serupa bentuknya (pendahulu kepada i‘jām), kemudian tanda baca (untuk menunjukkan vokal-vokal yang berbeza, seperti ḥarakāt) dan tanwin dengan dakwat yang berbeza warnanya daripada teks (Abu al-Aswad al-Duali (m. 69 TH/688 TM). (Tidak berkaitan dengan warna yang digunakan dalam grafik di sebelah kanan.) Kemudiannya, warna-warna telah digantikan dengan tanda-tanda yang digunakan dalam tulisan Arab hari ini.

Adam Bursi telah memberi amaran bahawa butiran dakwaan yang menyatakan bahawa tanda baca telah ditambah atas arahan al-Hajjaj di bawah Khalifah Abdul Malik bin Marwan adalah "perkembangan yang agak lewat" dan "Walaupun Abdul Malik dan/atau al-Ḥajjāj nampaknya pernah berperanan dalam evolusi teks al-Quran, pengenalan awal diakritik ke dalam teks bukanlah sebahagian daripada proses ini dan tidak jelas penambahan tanda baca apa yang dibuat atas desakan mereka." Manuskrip-manuskrip sudah pun menggunakan tanda konsonan dengan terhad, tetapi pada masa ini "tiada bukti mengenai pengenaan jenis scriptio plena bertitik penuh yang sumber sejarah cadangkan sebagai matlamat al-Ḥajjāj," namun "terdapat beberapa bukti dalam manuskrip untuk pengenalan penanda vokal ke dalam al-Quran pada zaman ini."^[23]

Sementara itu, sebelum semua variasi termaktub dalam bentuk bertulis, al-Quran dipelihara dengan mengajinya (membacakan dengan kuat) daripada satu keturunan kepada keturunan lain. Pengajinya ialah qari terkemuka yang mengikut sesuatu riwayat dan telah menghafal al-Quran (mereka dipanggil hafiz). Menurut Csaba Okváth,

Pada zaman Tabiin [iaitu generasi Muslim yang menggantikan para sahabat Nabi Muhammad] dan tidak lama selepas itu, qari-qari yang cemerlang menjadi terkenal sebagai guru-guru mengaji al-Quran di kota-kota seperti Makkah, Madinah, Kufah, Basrah dan Syria Raya (Syam). Mereka menarik pelajar dari seluruh negara Islam yang berkembang dan cara pembacaan mereka kemudian dikaitkan dengan nama mereka. Oleh itu, sering dikatakan bahawa [contohnya] dia mengaji mengikut bacaan Ibnu Kathir atau Nafi'; walau bagaimanapun, ini tidak bermakna bahawa qari-qari ini [Ibnu Kathir atau Nafi] yang mencetus pembacaan ini. Nama mereka telah dikaitkan dengan cara bacaan mereka semata-mata kerana lantunan mereka yang berasaskan cara bacaan Nabi telah diiktiraf kerana kesahihan dan ketepatannya lalu nama-nama mereka menjadi bersinonim dengan pengajian al-Quran mereka. Sebenarnya, bacaan mereka sendiri berbalik kepada cara bacaan Nabi melalui sanad yang tidak terputus.^[24][25]

Setiap qari mempunyai variasi dalam peraturan tajwid dan kadang-kadang perkataan dalam bacaan al-Quran mereka berbeza ataupun mempunyai bentuk perkataan yang berbeza tetapi dengan akar yang sama. Ulama berselisih pendapat mengapa terdapat bacaan yang berbeza (lihat di bawah). Aisha Abdurrahman Bewley memberikan contoh sanad al-Quran yang "anda berkemungkinan akan jumpa ... di belakang al-Quran" yang menggunakan harf Warsy, yang rantainya berbalik kepada Allah: "Riwayat Imam Warsy daripada Nafi' al-Madini daripada Abu Jaafar Yazid bin al-Qa'qa' daripada Abdullah bin Abbas daripada Ubai bin Kaab daripada Rasulullah s.a.w., daripada Jibril, sejahtera ke atasnya, daripada Yang Maha Pencipta."^[26]

Tujuh qiraat yang terkenal pada masa ini telah dipilih pada abad ke-4 oleh Abu Bakar bin Mujahid (meninggal 324 TH, 936 TM) daripada qari terkemuka pada zaman beliau, tiga dari Kufah, seorang dari Makkah, seorang dari Madinah, seorang dari Basrah dan seorang dari Damsyik.^[27] Kemudian, tiga lagi bacaan diiktirafkan menjadi sepuluh. (Tujuh imam pertama yang dinamakan meninggal hidup pada abad ke-2 dan ke-3 Hijrah, sesetengah mengikut qiraat yang memakai nama mereka, sesetengah tidak. [Tarikh kematian mereka adalah antara 118 Hijrah hingga 229 Hijrah]).

Semua qira'at yang diterima menurut Ibnu al-Jazari mematuhi tiga peraturan asas:^[28]

1. Mengikut rangka konsonan resam Uthmni.
2. Selaras dengan tatabahasa Arab.
3. Rantai penyampaian yang sahih.

Qiraat yang tidak memenuhi syarat-syarat ini dinamakan syaz (janggal/luar biasa/ganjil). Bacaan lain yang dilaporkan daripada para sahabat yang berbeza daripada resam Uthmani mungkin menggunakan ḥarf yang dimansuhkan atau ditinggalkan, atau bacaan yang mengandungi perkataan yang diubah untuk ulasan atau untuk memudahkan dipelajari. Riwayat-riwayat syaz tidak boleh dibacakan dalam solat, tetapi ia boleh dipelajari secara akademik.^[29] Bacaan sahabat yang paling banyak didokumentasikan ialah bacaan Abdullah bin Masud. Dr. Ramon Harvey menyatakan bahawa bacaan Ibnu Masud masih digunakan malah diajar sebagai bacaan dominan di Kufah sekurang-kurangnya selama seabad selepas beliau meninggal dunia, dan telah menunjukkan bahawa beberapa bacaan unik beliau masih memainkan peranan dalam fikah mazhab Hanafi.^[30] Pada tahun 1937, Arthur Jeffery menghasilkan kompilasi varian yang terbukti wujud dalam kesusasteraan Islam berdasarkan beberapa bacaan sahabat.^[31] Lebih baru lagi, Dr. Abd al-Latif al-Khatib membuat kompilasi varian qiraat yang lebih komprehensif dipanggil Mukjam al-Qiraat. Karya ini dipetik secara meluas oleh sarjana akademik dan terdiri daripada sepuluh jilid besar yang menyenaraikan varian-varian yang terbukti dalam kesusasteraan Islam. Ia merangkumi bacaan yang disahkan dan penyampaiannya, para sahabat, dan qari-qari lain yang tidak disahkan, terutamanya daripada dua abad terawal.^[32] Proses yang mana bacaan tertentu dijadikan sah dan yang lain dianggap sebagai syaz telah dikaji secara meluas oleh Dr. Shady Nasser.^[33]

Menurut Aisha Abdurrahman Bewley, pengarang dan penterjemah buku-buku tentang Islam, tujuh qiraat Ibnu Mujahid adalah bersifat mutawatir ("begitu ramai penyampainya sehingga kesahihannya telah dipersetujui dan pada kebiasaannya mustahil mereka telah silap").^[34]

Tujuh qari dan perawi

Qari (pembaca)					Rawi (perawi)
Nama	Lahir	Meninggal	Nama penuh	Butiran	Nama	Lahir	Meninggal	Nama penuh	Butiran	Wilayah sekarang
Nafi‘ al-Madani	70 TH	169 TH (785 TM)[12]	Ibnu Abdul Rahman bin Abu Naim, Abu Ruwaim al-Laithi	Parsi berketurunan Isfahan.	Qalun	120 TH	220 TH (835 TM)[12]	Abu Musa, Isa bin Mina al-Zarqi	Rom, bekerja untuk Bani Zuhrah	Libya dan kebanyakan Tunisia
					Warsy	110 TH	197 TH (812 TM)[12]	Uthman bin Said al-Qubti	Mesir; bekerja untuk Quraisy	Maghribi, Algeria, Mauritania, Sahel, Afrika Barat, dan beberapa bahagian Tunisia
Ibnu Kathir al-Makki	45 TH	120 TH (738 TM)[12]	Abdullah, Abu Mabad al-Attar al-Dari	Parsi	Al-Bazzi	170 TH	250 TH (864 TM)[12]	Ahmad bin Muhammad bin Abdillah, Abu al-Hasan al-Buzzi	Parsi	Jarang dibaca
					Qunbul	195 TH	291 TH (904 TM)[12]	Muhammad bin Abdul Rahman, al-Makhzumi, Abu Amr	Mekah dan Makhzumi (mengikut kesetiaan)	Jarang dibaca
Abu Amr bin al-Ala	68 TH	154 TH (770 TM)[12]	Zuban bin al-Ala at-Tamimi al-Mazini, al-Basri		Al-Duri	150 TH	246 TH (860 TM)[12]	Abu Umar, Hafs bin Umar bin Abdul Aziz al-Baghdadi	Ahli bahasa, buta	Sudan, Chad, Afrika Tengah, Afrika Timur, dan bahagian Yaman
					Al-Susi	173 TH	261 TH (874 TM)[12]	Abu Syuaib, Salih bin Ziyad bin Abdillah bin Ismail bin al-Jarud ar-Riqqi		Jarang dibaca
Ibnu Amir ad-Dimasyqi	8 TH	118 TH (736 TM)[12]	Abdullah bin Amir bin Yazid bin Tamim bin Rabiah al-Yahsibi		Hisyam	153 TH	245 TH (859 TM)[12]	Abu al-Walid, Hisyam bin Ammar bin Nusair bin Maisarah al-Salami al-Dimasyqi		Bahagian Yaman
					Ibnu Dhakwan	173 TH	242 TH (856 TM)[12]	Abu Amr, Abdullah bin Ahmad al-Quraisyi al-Dimasyqi		Jarang dibaca
Asim bin Abu al-Najud	?	127 TH (745 TM)[12]	Abu Bakr, Asim bin Abu al-Najud al-Asadi	Parsi (Bani Asad mengikut kesetiaan)	Syubah	95 TH	193 TH (809 TM)[12]	Abu Bakr, Syubah bin Aiyasy bin Salim al-Kufi an-Nahsyali	Nahsyali (mengikut kesetiaan)	Jarang dibaca
					Hafs	90 TH	180 TH (796 TM)[12]	Abu Amr, Hafs bin Sulaiman bin al-Mughirah bin Abu Dawud al-Asadi al-Kufi		Timur Tengah, Asia Selatan, Asia Tenggara, dan Asia Tengah
Hamzah az-Zaiyat	80 TH	156 TH (773 TM)[12]	Abu Imarah, Hamzah bin Habib al-Zaiyat al-Taimi	Parsi (Bani Taim mengikut kesetiaan)	Khalaf	150 TH	229 TH (844 TM)[12]	Abu Muhammad, Khalaf bin Hisyam bin Thalab al-Bazzar al-Baghdadi		Kawasan Arab (kecuali Yaman), Timur Tengah, Asia Tengah
					Khalad	119 TH	229 TH (844 TM)[12]	Abu Isa, Khalad bin Khalid al-Sairafi al-Kufi		Jarang dibaca

Bewley menyatakan bahawa terdapat tiga lagi qiraat, (kadangkala dikenali sebagai "yang tiga selepas yang tujuh"), yang memberikan variasi tambahan.^[35] Ketiga-tiga ini—dinamakan sempena Abu Jafar, Yakub, dan Khalaf—ditambah kepada tujuh yang disahkan beberapa abad kemudian oleh Ibnu al-Jazari (m. 1429 TM) walaupun mereka telah terkenal sejak zaman tujuh tersebut.^[36] Mereka adalah "masyhur" (secara harfiah "terkenal", "dikenali". "ini lebih sedikit tersebar dalam transmisinya, tetapi masih cukup luas untuk menjadikan kesilapan sangat tidak mungkin").^[4][34]

Tiga Qiraat "masyhur" yang ditambah kepada tujuh adalah:

Tiga qari dan perawi mereka

Qari (pembaca)					Rawi (penyampai)
Nama	Lahir	Wafat	Nama penuh	Butiran	Nama	Lahir	Wafat	Nama penuh	Butiran
Abu Jaafar	?	130 TH	Yazid bin al-Qa'qa' al-Makhzumi al-Madani		Isa bin Wardan	?	160 TH	Abu al-Harith al-Madani	Madani dalam gaya
					Ibnu Jummaz	?	170 TH	Abu al-Rabi, Sulaiman bin Muslim bin Jummaz al-Madani
Yakub al-Yamani	117 TH	205 TH	Abu Muhammad, Yakub bin Ishak bin Zaid bin Abdillah bin Abi Ishak al-Hadrami al-Basri	Client kepada Hadrami	Ruwais	?	238 TH	Abu Abdillah, Muhammad bin al-Mutawakkil al-Basri
					Rauh	?	234 TH	Abu al-Hasan, Rawh bin Abdul Mukmin, al-Basri al-Huzaili	Setia kepada Bani Huzail
Khalaf	150 TH	229 TH	Abu Muhammad al-Asadi al-Bazzar al-Baghdadi	Perawi Hamzah (lihat di atas)	Ishak	?	286 TH	Abu Yakub, Ishak bin Ibrahim bin Uthman al-Maruzi al-Baghdadi
					Idris	189 TH	292 TH	Abu al-Hasan, Idris bin Abdul Karim al-Haddad al-Baghdadi

Mambahan kepada sepuluh "cara bacaan yang diiktiraf" atau "disahkan"^[25] terdapat empat lagi cara bacaan—Ibnu Muhaisin, al-Yazidi, al-Hasan, dan al-Amasy—yang menurut ulama Islam, dianggap sebagai "luar biasa/ganjil" (syaz) kerana tidak memenuhi salah satu atau lebih daripada tiga syarat untuk qiraat yang sahih—dan oleh itu tidak diiktiraf serta tidak dianggap sah.

Satu qiraat yang telah mencapai populariti yang sangat tinggi ialah Hafs ‘an ‘Asim (iaitu cara bacaan Asim bin Abu al-Najud (m. 127 TH) mengikut pelajar beliau Ḥafs bin Sulaimān (m. 180 TH)),^[25] terutamanya edisi al-Quran standard Mesir yang pertama kali diterbitkan pada 10 Julai 1924 di Kaherah. Penerbitannya telah dipanggil sebagai satu "kejayaan besar", dan edisi ini telah dikatakan "kini dilihat secara meluas sebagai teks rasmi al-Quran", begitu popular di kalangan kedua-dua Ahli Sunah Waljamaah dan Syiah sehingga ramai dalam kalangan umat Islam yang kurang berpengetahuan percaya "bahawa al-Quran mempunyai satu bacaan yang jelas dan tidak ditaksa", iaitu versi Kaherah 1924.^[37] (Kepercayaan ini dipegang, atau sekurang-kurangnya disongsong, bahkan oleh ulama terkenal seperti revivalis Abul A'la Maududi, "bahawa orang yang paling ragu-ragu pun tidak mempunyai alasan untuk meragui bahawa al-Quran sebagaimana yang kita ketahuinya hari ini adalah sama dengan al-Quran yang dibentangkan oleh Muhammad kepada dunia"—dan orientalis A.J. Arberry, "al-Quran seperti yang dicetak pada abad ke-20 adalah sama dengan al-Quran yang diiktiraf oleh Uthman lebih daripada 1300 tahun yang lalu"—kedua-dua tokoh tidak menyebut tentang qiraat dan menggunakan bentuk tunggal dalam memerikan al-Quran).^[38] Sumber lain menyatakan bahawa "untuk semua tujuan praktikal", ia adalah versi al-Quran yang "digunakan secara meluas" di dunia Islam hari ini.^{[39][Nota 8]}

Antara sebab kepopularan besar Hafs ‘an ‘Asim adalah kemudahannya untuk dibaca dan bahawa Tuhan telah memilihnya untuk tersebar luas (Kementerian Awqaf dan Hal Ehwal Islam Qatar).^[42] Ingrid Mattson mengkreditkan mushaf yang dicetak mesin secara besar-besaran dan ketersediaan al-Quran bertulis yang semakin meningkat, tetapi juga dengan menjadikan satu versi tersebar luas (bukan khusus kepada Hafs ‘an ‘Asim) dengan mengorbankan kerencaman qiraat.^[43]

Gabriel Said Reynolds menekankan bahawa tujuan kerajaan Mesir menerbitkan edisi tersebut bukanlah untuk menyingkirkan qiraat-qiraat lain, tetapi untuk menghapuskan variasi yang terdapat dalam teks al-Quran yang digunakan di sekolah-sekolah kerajaan, dan untuk melakukan ini mereka memilih untuk mengekalkan satu daripada empat belas "bacaan" qiraat, iaitu bacaan Hafs (m. 180/796) ‘an ‘Asim (m. 127/745).

Kebanyakan perbezaan antara qiraat yang berbeza melibatkan tanda konsonan atau tanda diakritik (i‘jām) dan tanda (harakat) yang menunjukkan vokalisasi lain—vokal pendek, dengungan, hentian glotis, dan konsonan panjang. Perbezaan dalam resam atau "rangka" perkataan lebih sedikit, kerana qiraat-qiraat yang disahkan mesti mematuhi sekurang-kurangnya satu salinan resam Uthmani serantau^[44] (yang mempunyai sedikit perbezaan).

Menurut satu kajian oleh Christopher Melchert berdasarkan sampel sepuluh qiraat, variasi yang paling kerap berlaku (tidak termasuk isu-isu sebutan yang sangat lazim) ialah perbezaan vokal yang bukan muncul kerana dialek (31%), perbezaan vokal kerana dialek (24%), dan perbezaan titik konsonan (16%).^[44] (Karya-karya akademik lain dalam bahasa Inggeris telah tersedia yang menyenaraikan dan mengkategorikan varian-varian dalam tujuh qiraat disahkan yang utama. Dua karya penting yang boleh diakses secara terbuka ialah karya Nasser^[45] dan Abu Fayyad.)^[46]

Contoh-contoh pertama di bawah membandingkan qiraat yang paling meluas hari ini, iaitu Hafs daripada Asim, dengan Warsy daripada Nafi, yang dibaca secara meluas di Afrika Utara. Kesemua perbezaan ini melibatkan tanda konsonan atau diakritik (dan tanda vokal), tetapi hanya satu yang menambah konsonan atau perkataan kepada resam: "maka itu adalah apa" vs. "itu adalah apa", yang mana huruf konsonan "fa" ditambah pada ayat tersebut.

Ḥafs ʿan ʿĀṣim dan Warš ʿan Nāfiʿ

Riwayat Hafs daripada Asim	Riwayat Warsy daripada Nafi	Ḥafs	Warsy	ayat
تَعْمَلُونَ	يَعْمَلُونَ	kamu lakukan	mereka lakukan	al-Baqarah 2:85
مَا نُنَزِّلُ	مَا تَنَزَّلُ	Kami tidak turunkan...	mereka tidak turun...	al-Hijri 15:8
لِأَهَبَ	لِيَهَبَ	agar aku dapat kurniakan	agar Dia dapat berikan	Maryam 19:19[47]
قَالَ	قُل	dia berkata	Katakan!	al-Anbiya 21:4
كَبِيرًا	كَثِيرًا	besar	banyak-banyak	al-Ahzab 33:68
فَبِمَا	بِمَا	maka itu adalah apa	itu adalah apa	al-Syura 42:30
يُدْخِلْهُ	نُدْخِلْهُ	Dia membuatkannya masuk	Kami memasukkan dia	al-Fath 48:17[48][49]
عِبَٰدُ	عِندَ	yang merupakan hamba-hamba Allah Yang Maha Pengasih	yang bersama Allah Yang Maha Pengasih	al-Zukhruf 43:19

Walaupun perubahan ragam atau kata ganti nama dalam ayat-ayat ini mungkin nampak mengelirukan, ia perkara biasa dalam al-Quran^[50][51] dan ditemui bahkan dalam ayat yang sama.^[52] (Ia dikenali sebagai iltifāt.)

• Q.2:85, "kamu" dalam Hafs merujuk kepada tindakan lebih daripada seorang, dan "mereka" dalam Warsy juga merujuk kepada tindakan lebih daripada seorang.
• Q.15:8, "Kami" dalam Hafs merujuk kepada Allah dan "mereka" dalam Warsy merujuk kepada apa yang tidak diturunkan oleh Allah (para malaikat).
• Q.19:19 (li-ʾahaba vs. li-yahaba) adalah perbezaan yang terkenal, bukan sahaja penting dalam pengajian agama mengenai kata ganti nama yang dikatakan diucap oleh malaikat itu, tetapi juga kerana memerlukan gaya penulisan yang luar biasa.^[47]
• Q.48:17, "Dia" dalam Hafs merujuk kepada Allah dan "Kami" dalam Warsy juga merujuk kepada Allah; ini kerana Allah merujuk kepada diri-Nya dalam kedua-dua bentuk tunggal dan bentuk jamak dengan menggunakan "Kami" diraja.
• Q.43:19 menunjukkan contoh perbezaan titik konsonan yang memberikan kata akar yang berbeza, dalam kes ini ʿibādu vs. ʿinda.

Contoh-contoh kedua di bawah membandingkan qiraat sah lain dengan Hafs ʿan ʿĀṣim. Yang berikut tidak dibaca secara meluas hari ini, tetapi semuanya ada dalam bentuk cetakan dan dipelajari untuk tilawah.

Ḥafs	Bacaan lain	Ḥafs	Bacaan lain	Ayat
وَأَرْجُلَكُمْ	[Abu Amr] وَأَرْجُلِكُمْ	dan (basuh) kaki kamu [akusatif]	dan (sapu dengan tangan basah) kaki kamu	al-Maidah 5:6
عَلِمْتَ	[al-Kisai] عَلِمْتُ	[Musa] bersabda, "Kamu telah mengetahui	[Musa] berkata, "Aku telah mengetahui	al-Isra 17:102
تُسَٰقِطْ	[Yakub] يَسَّٰقَطْ	[pokok itu] akan menggugurkan	[batang pokok itu] akan menggugurkan	Maryam 19:25
يَبْصُرُوا۟	[Hamzah] تَبْصُرُوا۟	Dia berkata, "Aku melihat apa yang mereka tidak nampak	Dia berkata, "Aku melihat apa yang kamu tidak nampak	Ṭa Ha 20:96
فُتِحَتْ	[Ibnu Amir] فُتِّحَتْ	telah dibuka	telah dibuka lebar	al-Anbiya 21:96
نَطْوِى ٱلسَّمَآءَ	[Abu Ghafar] تُطْوَى ٱلسَّمَآءُ	Kami akan melipat langit	akan dilipat langit	al-Anbiya 21:104
جُدُرٍۭ	[Ibnu Kathir] جِدَارٍۭ	dari belakang dinding-dinding	dari belakang sebuah dinding	al-Hasyr 59:14

• Q.5:6 Kasus tatabahasa varian (wa-arjulakum dan wa-arjulikum) telah dipakai untuk pandangan tafsir yang berbeza oleh ulama-ulama Ahli Sunah Waljamaah dan Syiah, sama ada dalam wuduk kedua-dua kaki perlu dibasuh atau digosok.^[53] Bacaan Abu Amr dikongsi oleh Ibnu Kathir, Syuba ʿan ʿĀṣim dan Ḥamzah.
• Q.17:102 dan Q20:96 adalah contoh varian imbuhan awalan atau akhiran kata kerja (varian akhiran juga dibaca oleh al-Kisai).
• Q.19:25 mempunyai banyak bacaan untuk perkataan ini (empat bacaan yang disahkan dengan subjek atau bentuk kata kerja yang berbeza, dan beberapa bacaan yang tidak disahkan).^[54][55]
• Q.21:104 ialah contoh varian aktif-pasif.
• Q.21.96 ialah contoh varian bentuk kata kerja, dengan Ibnu Amir membaca bentuk kata kerja II yang lebih intensif.
• Q59.14 ialah contoh varian tunggal-jamak (juga dibaca oleh Abu Amr).