Qira'at

In de islam zijn Qirāʼat (Arabic: قراءات, lett. 'recitaties of lezingen'; mv. van Qirāʼāh) verschillende taalkundige, lexicale, fonetische, morfologische en syntactische vormen die zijn toegestaan bij het reciteren van de Koran.^[1] Verschillen tussen qira'at zijn klein en bevatten regels met betrekking tot de verlenging, intonatie en uitspraak van woorden,^[2] maar ook verschillen in plofklanken, klinkers, medeklinkers (wat leidt tot verschillende voornaamwoorden en werkwoordsvormen) en soms hele woorden (zie de voorbeelden hierbeneden).

Qira'at worden lezingen of recitaties genoemd omdat de Koran oorspronkelijk mondeling verspreid en overgeleverd is en hoewel er een geschreven tekst was, bevatte deze niet de meeste klinkers of het onderscheid tussen veel medeklinkers, waardoor er variatie mogelijk was.^[3]

Qira'at zijn afkomstig van bekende personen die de Koran konden reciteren. Hoewel zij in de tweede en derde eeuw van de islam leefden, leefde de academicus die de eerste zeven qira'at goedkeurde (Abu Bakr Ibn Mujahid) een eeuw later en hebben de lezingen een "transmissieketen" (vergelijkbaar met de hadith) die teruggaat tot de tijd van Mohammed. Abu Bakr Ibn Mujahid heeft deze zeven qira'at vastgesteld door zeven van de bekendste en meest gewaardeerde leraren met betrekking tot het reciteren van de Koran in vijf steden in de moslimwereld uit te kiezen. Zij zijn Nafie van Medina, Ibn Kathir van Mekka, Aboe Amr ibn Al-Alaa van Basra, Abdullah ibn Amir van Damascus en Aassim, Hamzah en Al-Kissaie van Koefa. Later telden sommige academici hier nog qira'at van drie andere personen bij op bij het schrijven van boeken over de manier van reciteren.^[4]

Het is gebruikelijk geworden over iedere manier van reciteren te schrijven zoals gerapporteerd door twee van de studenten van de originele leraar. Voor Aassim van Koefa zijn dit Shubah en Hafs.^[4]

De onderstaande lijst geeft voor ieder van de vijf meest gebruikte lezingen aan welk percentage moslims er wereldwijd gebruik van maakt en in welke landen de lezing wordt gebruikt.

In de onderstaande tabel wordt voor Hafs de vertaling van M. F. Abdasalaam gebruikt. Deze vertaling is aangepast voor Warsh om de verschillen tussen deze twee lezingen te verduidelijken.