Cacicado

O termo cacicado^[1] aplícase, en antropoloxía social, a unha das fases da evolución organizativa das sociedades tribais, concretamente ao máis avanzado deles, "que anuncia a forma estatal nas súas complexidades".^[2] É unha forma de organización moi típica dos clans de Polinesia e Micronesia, aínda que tamén se encontrou frecuentemente en Asia Central, entre os bantús en África, no Caribe e, en xeral, en toda América.

A organización política do "cacicado" abrangue un ámbito rexional, a cuxa fronte se sitúan xefes militares e poderosas nobrezas primitivas, con economías diversificadas e de elevada produtividade. Trátase, polo tanto, dun modelo ben diferenciado da tradicional "tribo segmentaria", que se caracterizaba por estar escasamente dotada economicamente falando e politicamente fragmentada, con caudillos locais, de alcance limitado e sen privilexios.^[3] O "cacicado", en troques, responde a varios elementos estruturais e organizativos, conforme á descrición de Marshall Sahlins:

• Suprime distincións segmentarias entre tribos, mediante a creación dunha xerarquía administrativa, a cuxa cabeza se atopa un cacique (ou figura semellante).
• É unha sociedade pechada, non permeable.
• A comunidade local convértese nunha subdivisión política do conxunto rexional.
• Ten estrutura social estratificada, mais non é unha sociedade de clases.

• Cacique