Connecticut

Connecticut

State of Connecticut (en)
Bandeira Brasón
Himno	Yankee Doodle (pt) (1978)
Lema	«Qui Transtulit Sustinet (en) »
Símbolo oficial	Tordo-americano (pt) (aves)
Alcume	The Constitution State, The Provisions State, The Nutmeg State e The Land of Steady Habits
Epónimo	Río Connecticut
Localización
41°36′N 72°42′O / 41.6, -72.7
Estado	Estados Unidos de América
Capital	Hartford
Contén a división administrativa	Capitol Planning Region (en) Greater Bridgeport Planning Region (en) Lower Connecticut River Valley Planning Region (en) Naugatuck Valley Planning Region (en) Northeastern Connecticut Planning Region (en) Northwest Hills Planning Region (en) South Central Connecticut Planning Region (en) Southeastern Connecticut Planning Region (en) Western Connecticut Planning Region (en)
Poboación
Poboación	3.605.944 (2020) (251,16 hab./km²)
Número de fogares	1.385.437 (2020)
Lingua oficial	sen valor
Xeografía
Parte de	Estados Unidos continentais Nova Inglaterra
Superficie	14.357 km²
Auga	12,65 %
Bañado por	Océano Atlántico
Altitude	152 m
Punto máis alto	Mount Frissell (en) (748 m)
Punto máis baixo	Long Island Sound
Comparte fronteira con	Massachusetts, norte Rhode Island, leste Nova York, oeste
Datos históricos
Precedido por	Colónia do Connecticut (pt)
Creación	9 de xaneiro de 1788
Organización política
Órgano executivo	Government of Connecticut (en)
• Governor of Connecticut (en)	Ned Lamont (pt) (2019–sen valor)
Órgano lexislativo	Asemblea Xeral de Connecticut ,
Máxima autoridade xudicial	Connecticut Supreme Court (en)
Identificador descritivo
Fuso horario	Zona de Tempo Oriental América/Nova_York
ISO 3166-2	US-CT
Identificador GNIS	1779780
Sitio web	portal.ct.gov

Connecticut, ou Estado de Connecticut,^[1] é o estado máis meridional da rexión de Nova Inglaterra, localizado ao nordés dos Estados Unidos de América. Linda ao leste co estado de Rhode Island, ao norte co estado de Massachusetts, ao oeste co estado de Nova York e, co estuario de Long Island Sound, cara o sur. A súa capital é Hartford, mentres que a cidade máis poboada é Bridgeport. Connecticut atópase entre os principais centros urbanos das cidades de Nova York e de Boston, ao longo da Megalópole do Nordés, onde a área metropolitana de Nova York, que posúe seis das sete cidades máis grandes de Connecticut, se estende ata o suroeste do estado. Connecticut é o 3^o estado máis pequeno por área, após Rhode Island e Delaware, así coma o 29^o máis poboado, con pouco máis de 3,6 millóns de habitantes en 2020,^[2] converténdoo deste xeito no 4^o estado máis densamente poboado do país.

O estado é nomeado segundo o río Connecticut, o máis longo de Nova Inglaterra, que desemboca en Long Island Sound, entre os pobos de Old Saybrook e Old Lyme, dividindo o estado en dous. O nome do río, en vez, provén dunha adaptación anglicizada de "Quinnetuket", unha verba mohegan-pequot que significa "río longo das mareas".^[3] Antes da chegada dos primeiros colonos europeos, a rexión estaba habitada por varias tribos algonquinas. En 1633, a Compañía Holandesa das Indias Occidentais estableceu un pequeno asentamento de curta duración chamado "Huys de Hoop", é dicir, "Casa da Esperanza", en Hartford. Inicialmente, a metade de Connecticut foi reclamada pola Colonia Neerlandesa dos Novos Países Baixos, que incluía gran parte do territorio entre os ríos Connecticut e Delaware, aínda que os primeiros asentamentos importantes foron estabelecidos polos ingleses ao redor da mesma época.

A principal fonte de renda de Connecticut é a prestación de servizos financeiros e inmobiliarios. A capital do Estado, Hartford, é coñecida nacionalmente como Insurance City (A Cidade dos Seguros), por mor da gran cantidade de compañías de seguros que están situadas na cidade.

Connecticut foi unha das Trece Colonias orixinalmente colonizadas polo Reino Unido. A colonia de Connecticut foi a primeira subdivisión localizada no que son actualmente os Estados Unidos de América en posuír unha Constitución escrita, chamada Fundamental Orders (Mandatos Fundamentais), ou First Orders (Primeiras Ordes), adoptada o 14 de xaneiro de 1639. Esta Constitución colonial serviría de base para a formación da Constitución americana. Oficiais de Connecticut tiveron un papel esencial na aprobación do "gran Compromiso" realizado na Convención Constitucional de 1787, que deu ao Congreso dos Estados Unidos o seu formato actual. Por mor destes eventos, Connecticut foi alcumado The Constituition State (O Estado da Constitución), e o Gran Compromiso de 1787 pasou a ser coñecido nacionalmente como Compromiso de Connecticut. O 9 de xaneiro de 1788, Connecticut converteuse no quinto Estado americano.

A orixe do nome "Connecticut" provén da palabra nativoamericana Quinnehtujqut, que significa "Lugar do Longo Río". Os primeiros europeos en instalarse de forma permanente na rexión de Connecticut foron puritanos ingleses, vindos de Massachusetts, en 1633. The Nutmeg State é outro alcume popular de Connecticut, e os habitantes deste Estado son coñecidos nacionalmente como un "nutmegger".

A rexión que constitúe actualmente o Estado americano de Connecticut estaba habitado, antes da chegada dos primeiros exploradores europeos da rexión, por diversas tribos de nativos americanos pertencentes á familia amerindia dos algonquinos.

O primeiro europeo en explorar o actual Connecticut foi o neerlandés Adriaen Block, en 1614. Block reivindicou a rexión para a coroa holandesa. Os holandeses construirían un forte, o Forte Casa da Esperanza, en 1633, onde actualmente se localiza Hartford. Con todo, a pesar de reivindicar a rexión, os neerlandeses nunca realizaron esforzos por instalar unha colonia permanente na rexión, só fundando pequenos poboados que eran abandonados logo dalgúns anos. En 1674, os ingleses expulsaron os holandeses.

O primeiro asentamento europeo de carácter permanente no actual Connecticut foi fundado por colonos ingleses vindos de Massachusetts. Algunhas cidades fundadas por estes colonos inclúen Hartford, New London, Saybrook, Wethersfield e Windsor, durante as décadas de 1620 e 1630. En 1636, Hartford, Wethersfield e Windsor uníronse para formar xuntas unha única colonia, a Colonia de Connecticut, que adoptou unha forma teocrática de goberno. Dous anos despois, New Haven foi fundada como unha nova colonia. Outras pequenas cidades esparexidas polo actual Connecticut adheríronse á colonia de New Haven en 1743.

Durante a primeira década de colonización, os colonos europeos sufriron constantes ataques da tribo nativo americana pequot, que vían aos europeos como unha ameaza. O conflito entre os pequot e os colonos ingleses de Connecticut foi coñecido como Guerra de Pequot. En 1637, John Mason, auxiliado polas tribos de nativos americanos mohegan e narragansett, destruíu o principal poboado pequot, matando centenares de indíxenas.

Moitos dos colonos de Connecticut saíran de Inglaterra en procura de liberdade política e relixiosa. En 1638, Thomas Hooker traballou polo fin da teocracia e pola posta en marcha dunha forma democrática de goberno. En 1639, Connecticut adoptou os "Mandatos Fundamentais". Este documento, que deu aos habitantes da colonia de Connecticut, é visto por moitos como a primeira Constitución escrita no territorio americano.

Ata a década de 1660, diversos asentamentos ingleses na rexión do actual Connecticut uniríanse á Colonia de Connecticut. En 1662, o monarca inglés cedeu a John Winthrop, un habitante da Colonia, unha franxa de terra de 117 quilómetros de longo, ao longo da Baía Narragansett, incluíndo tamén a Colonia de New Haven. Este acto do monarca inglés significou efectivamente a fusión desta última coa Colonia de Connecticut. Os habitantes de New Haven inicialmente protestaron contra a medida, pero aceptaron a fusión en decembro de 1664, finalizando o proceso de unificación en 1665.

Ata a década de 1670, Connecticut posuía unha economía baseada na agricultura de subsistencia. A partir de entón, a colonia pasou a exportar produtos agrícolas e artesanais para outras colonias inglesas na rexión. A industria de manufactura converteríase nunha importante fonte de renda da colonia durante o inicio do século XVIII, cando Connecticut se volveu un centro de fabricación de navíos e de reloxos.

En 1686, Edmund Andros foi escollido pola coroa inglesa para converterse no primeiro gobernador da realeza do Dominio de Nova Inglaterra. Andros afirmou que el e o seu goberno anularan a licenza instituída polo monarca inglés en 1662, e que Connecticut pasaría a facer parte do Dominio de Nova Inglaterra. Connecticut inicialmente ignorou a Andros, pero este desembarcou en Connecticut en outubro de 1687, con tropas e soporte naval. O entón gobernador de Connecticut, Robert Treat, non tivo elección senón disolver a asemblea lexislativa da colonia. Andros atopouse con Treat e a Corte Xeral na noite de 31 de outubro de 1687.

Andros eloxiou a forte industria e o goberno de Connecticut, pero logo de ler a súa comisión, esixiu a volta da licenza instituída polo monarca inglés en 1662. No momento en que o documento foi colocado na mesa, as candeas que iluminaban a construción foron apagadas. Cando as candeas foron novamente acesas, o documento desaparecera. A lenda di que tal documento foi colocado nun carballo, que sería coñecido posteriormente como Charter Oak.

Andros consideraba Nova York e Massachusetts como as partes máis importantes do dominio, ignorando inicialmente Connecticut. Ademais dalgúns impostos enviados para a capital do Dominio de Nova Inglaterra, Boston, Connecticut tamén ignorou no seu maior parte ao novo goberno unificado da rexión. Cando os habitantes da rexión souberon da Revolución Gloriosa, os habitantes de Boston forzaron a marcha de Andros ao exilio. Os membros da corte de Connecticut reuníronse o 9 de maio de 1689, onde nunha votación, restableceron a licenza da Colonia de Connecticut, sendo reelixido Robert Treat como gobernador da colonia.

Na década de 1750, a Compañía de Susquehannah, de Windham, comprou aos nativos americanos unha franxa de terra ao longo do Río Susquehanna, que cobre un terzo do actual Estado de Pensilvania. Esta reivindicaba, pola súa banda, a rexión. A compravenda da rexión tampouco foi ben vista por moitos en Connecticut, principalmente polo medo que un posible conflito armado entre Connecticut e Pensilvania puidese ameazar os Mandatos Fundamentais. O monarca británico, con todo, xulgou que Connecticut tiña dereito á rexión do Río Susquehanna. Connecticut iniciou o poboamento da rexión en 1769.

Durante a década de 1760, diversas accións dos británicos, como a creación de impostos, xerou revoltas nas Trece Colonias, feito que desencadearía a Guerra de Independencia dos Estados Unidos, en 1775. Connecticut ratificou os Artigos da Confederación - o antecesor da actual Constitución dos Estados Unidos de América - o 9 de xullo de 1778. Connecticut estaba localizaba nunha posición extremadamente vulnerable contra ataques británicos a través do seu litoral na Baía de Long Island Sound, dado o seu extenso litoral e a proximidade de Long Island no sur, que estaba entón baixo control británico. Connecticut posuía unha forte forza marítima, en gran medida grazas á súa potente industria de construción naval, aínda que fose grazas a ceder moitos dos seus navíos para outras forzas americanas, feito que xerou friccións entre líderes políticos de Connecticut, en canto a que se era máis importante a defensa do Estado ou do país. Connecticut foi a única das Trece Colonias que non pasou por unha revolución, grazas á súa forte estrutura política, que deu a Connecticut considerable independencia política do Reino Unido, e ao entón gobernador de Connecticut, Johnattan Trumbull, que apoiaba aos rebeldes americanos.

Mentres tanto, ao longo da década de 1770, Pensilvania, que aínda reivindicaba a rexión do Río Susquehanna, realizou diversos ataques contra os colonos de Connecticut instalados na rexión de Susquehanna, culminando nun ataque en decembro de 1778, onde aproximadamente 150 colonos morreron, e miles foron forzados a fuxir. Connecticut intentou varias veces recuperar a rexión, sen éxito, sendo que os diversos grupos de colonos de Connecticut que intentaron instalarse na rexión foron seguidamente expulsados por milicias de Pensilvania. O mesmo ano en que a Revolución Americana tivo o seu fin, en 1783, o goberno americano xulgou que a rexión do Río Susquehanna era por dereito de Pensilvania. Connecticut entón rapidamente reivindicou a rexión localizada inmediatamente ao oeste da rexión do Río Susquehanna en Pensilvania, no nordeste do actual Estado de Ohio, aínda que posteriormente vendese estas terras para investidores, en 1796, sendo os recursos económicos obtidos coa venda usados para fins educativos.

Na Convención Constitucional de 1787, os representantes de Connecticut estaban a favor dun forte goberno centralizado, e tiveron un papel esencial na elaboración do actual Congreso dos Estados Unidos, onde grandes estados como Nova York querían que a representación dos Estados no Congreso estivese baseada na poboación dos Estados, mentres que Estados de menor poboación querían representación igualitaria. Os representantes de Connecticut foron os principais relatores da adopción dun sistema mixto, resultando no Gran Compromiso, tamén coñecido como Compromiso de Connecticut.

Connecticut ratificou a Constitución americana o 9 de xaneiro de 1788, converténdose no quinto Estado americano en adherirse á Unión.

Connecticut, ata a década de 1800, posuía unha forte industria de produción de produtos de consumo. A maior parte desta industria, con todo, utilizaba métodos artesanais de produción. A partir do inicio do século XIX, Connecticut pasou por un período de rápida expansión industrial.

En 1808, Eli Terry inventou o primeiro método de produción masiva de reloxos do mundo. En 1810, a primeira fábrica téxtil do Estado foi inaugurada. Samuel Colt fundou unha fábrica de armamento en 1836. En 1839, Charles Goodyear descubriu o método de vulcanización da goma. Entón, Connecticut era un polo nacional da industria téxtil. Un eficiente sistema de transportes foi un importante factor para a rápida industrialización de Connecticut durante o século XIX. Entre as décadas de 1830 e 1860, o Estado recibiu gran cantidade de inmigrantes canadenses e europeos, principalmente irlandeses.

Connecticut apoiou activamente a Unión durante a guerra civil estadounidense. Máis de 50 mil homes de Connecticut uníronse á tropas da Unión. A guerra acelerou aínda máis o proceso de industrialización de Connecticut. Isto, unido ao pequeno tamaño do Estado, fixo que despois da guerra a industria superase a agricultura como principal fonte de renda do Estado, e acelerou o proceso de migración de poboación dos campos para as cidades. Durante a década de 1870, máis da metade da poboación de Connecticut vivía en cidades. Durante as décadas finais do século XIX e o inicio do século XX, gran número de inmigrantes, principalmente alemáns, irlandeses e italianos, instaláronse en Connecticut. A maior parte destes novos habitantes fixérono nas cidades. Ao final da década de 1900, máis da metade da poboación de Connecticut vivía en cidades, e preto de 30% da poboación do Estado nacera fóra do país.

En 1910, New London pasou a ser sede da Garda Costeira dos Estados Unidos, ata entón situada en Maryland e en Massachusetts. A armada americana fundou unha base en Groton, en 1917. Durante a primeira guerra mundial, diversas fábricas de armamentos foron construídas no Estado.

A prosperidade económica de Connecticut continuou durante a década de 1920, coa continua industrialización do Estado. Con todo, a Gran Depresión da década de 1930 causou unha gran recesión económica no Estado, cuxos efectos serían minimizados ao longo do final da década grazas a medias socio-económicas, tales como programas de asistencia socio-económica e programas públicos. A segunda guerra mundial trouxo de novo un período de prosperidade económica, que continúa ata o presente. Durante a guerra, Connecticut foi unha das principais produtoras de armamentos en xeral, principalmente compoñentes de aeronaves, navíos e submarinos.

Dotada dunha forte industria de alta tecnoloxía, Connecticut participou activamente no desenvolvemento de tecnoloxías nucleares durante a década de 1950 e en diante. O primeiro submarino nuclear da historia, o USS Nautilus, foi construído en Connecticut (en Groton), en 1954. A finais da década de 1960, Connecticut converteuse no primeiro Estado americano en fornecer submarinos para a Armada do país. Dotada dunha forte economía diversificada, Connecticut pasou a ser o Estado coa maior renda per cápita do país a partir da década de 1960.

Un problema no goberno de Connecticut era a mala representación das grandes cidades no Lexislativo do Estado. Ata 1964, cada cidade, independentemente da súa poboación, posuía dereito a polo menos un representante en cada cámara do Lexislativo do Estado, cuxo resultado era un alto número de representantes de pequenas cidades (o 10% da poboación de Connecticut podería elixir a maioría dos representantes do Poder Lexislativo do Estado), e un baixo número de representantes de grandes cidades. En 1964, o Tribunal Supremo dos Estados Unidos obrigou a Connecticut a modificar o sistema de representación do seu Poder Lexislativo, que fose usado por 327 anos, desde a adopción das Ordes Fundamentais. Así, Connecticut modificou os seus distritos lexislativos en 1965, para que todas posuísen aproximadamente o mesmo número de electores entre si. Esta medida favoreceu ao partido demócrata, que era máis forte nas grandes cidades.

A forte economía de Connecticut permitiu que esta pasase a gastar máis en educación, saúde pública e en transportes. Con todo, o rápido crecemento da poboación, principalmente de afroamericanos vindos do Sur americano e de inmigrantes hispanos, xerou problemas de tipo social nas principais cidades do Estado, e un drástico aumento dos gastos públicos. En 1971, Connecticut instituíu un imposto sobre a renda, aínda que grandes protestas públicas forzaron o Estado a anular esta lei (e no seu lugar, a aumentar os impostos en produtos de consumo) En 1979, Connecticut creou un programa de axuda financeira para distritos escolares que pasaban por serios problemas financeiros. En 1991, Connecticut instituíu novamente un imposto sobre a renda, e legalizou a construción de casinos. Mentres tanto, o fin da guerra fría, fixo que Connecticut recibise menos pedidos de navíos militares, naquel tempo unha das principais fontes de renda do Estado. Isto, con todo, tivo poucos efectos negativos, grazas á súa forte economía diversificada.

Connecticut limita ao norte con Massachusetts, ao leste con Rhode Island, ao sur con Long Island Sound e ao oeste con Nova York. A maior parte do litoral de Connecticut non posúe contacto directo coas augas do océano Atlántico, pero si coas augas do Long Island Sound, estuario de numerosos ríos.

O principal río que atravesa Connecticut é o Río Connecticut. O Estado posúe preto de mil lagos, aínda que todos sexan de pequeno porte. A gran maioría destes lagos formáronse a través de antigos glaciares derretidos fai miles de anos. Os bosques cobren máis do 60% do Estado.

Connecticut pode ser dividido en cinco rexións xeográficas distintas:

• As Chairas Costeiras forman unha estreita franxa de terra, que posúe entre 6 e 16 quilómetros de espesura, que se estende ao longo do litoral Connecticut coa baía de Long Island Sound. Posúen as máis pequenas altitudes do Estado, ademais de ter un terreo máis chairo e menos accidentado que as outras catro rexións.
• A Meseta Occidental de Nova Inglaterra ocupa a maior parte da rexión oeste de Connecticut. Ten entre 300 a 427 metros de altitude, e as rexións de maior altitude están localizadas ao noroeste, diminuíndo a medida en que se viaxa en dirección ao sur ou ao leste.
• A Meseta Oriental de Nova Inglaterra é a maior das cinco rexións xeográficas de Connecticut, ocupando a rexión leste do Estado. A Meseta está atravesada por diversos ríos estreitos, e está na súa maior parte cuberta por bosques. Ten altitudes máis baixas que a Meseta Occidental, con poucos picos que superen os 370 metros de altitude.
• Os Vales Baixos de Connecticut son unha franxa de terra que se estende ao longo do centro-norte de Connecticut, con aproximadamente 30 quilómetros de anchura. Estes vales forman a conca fluvial do Río Connecticut. Esta rexión posúe altitudes menores que as Mesetas que a rodean, con picos entre 90 e 180 metros de altitude sendo os puntos máis altos da rexión.
• A Sección Noroeste é un pequeno pedazo de terra localizado no extremo noroeste de Connecticut. Caracterízase polo seu terreo rochoso e accidentado, e pola súa altitude. O punto máis alto do Estado, que posúe 725 metros de altitude, localízase nesta rexión.

Connecticut posúe un clima tépedo, e relativamente homoxéneo en todo o Estado, debido á súa pequena extensión territorial. Polo xeral, as rexións montañosas no noroeste e nordeste rexistran as máis pequenas temperaturas medias, e o litoral, as maiores temperaturas medias. O clima de Connectitut é suavizado pola presenza de grandes masas de auga ao sur do Estado.

No inverno, Connectitut ten unha temperatura media de -3°C. A media das mínimas é de -7 °C, e a media das máximas, de 3 °C. A temperatura máis baixa rexistrada en Connecticut foi de -36 °C, en Falls Village, o 16 de febreiro de 1943.

No verán, ten unha temperatura media de 22 °C. A media das mínimas é de 15 °C, e a media das máximas, de 28 °C. A temperatura máis alta rexistrada foi de 41 °C, en Danbury, o 15 de xullo de 1995.

A taxa de precipitación media anual de choiva de Connecticut é de 119 centímetros. A taxa de precipitación media anual de neve varía entre 90 centímetros no noroeste a 64 centímetros ao longo do litoral suroeste do Estado.

A actual Constitución de Connecticut foi adoptada en 1965. Outras constitucións anteriores foron aprobadas en 1639 e en 1818. A Constitución de 1639 - chamada oficialmente "Mandatos Fundamentais", foi a primeira Constitución adoptada no que constitúen actualmente os Estados Unidos. As Emendas á Constitución son propostas polo Poder Lexislativo de Connecticut, e para ser aprobadas, necesitan recibir polo menos un 51% de votos favorables do Senado e da Cámara dos Representantes do Estado, e dous terzos dos votos da poboación electoral de Connecticut, nun referendo. A poboación do estado tamén pode propor emendas á Constitución a través de colléitaa dun determinado número de firmas. Cando estas firmas son aceptadas polo goberno, para ser aprobada, necesita recibir a aprobación de polo menos un cuarto dos membros de ambas as cámaras do Poder Lexislativo de Connecticut, e polo menos o 51% dos votos da poboación electoral. As Emendas tamén poden ser propostas e introducidas por convencións constitucionais, que necesitan recibir polo menos un 51% dos votos de ambas as cámaras do Poder Lexislativo e dous terzos dos votos da poboación electoral, nun referendo.

O principal oficial do Poder executivo en Connecticut é o Gobernador. É elixido polos electores do Estado para mandatos de ata catro anos de duración, podendo ser reelixido cantas veces poida. Os electores tamén elixen ao Tenente Gobernador, o secretario de Estado e outros tres oficiais do Executivo do Estado.

O Poder lexislativo de Connecticut - chamado oficialmente a Asemblea Xeral - está constituído polo Senado e pola Cámara dos Representantes. O Senado posúe un total de 36 membros, mentres que a Cámara dos Representantes posúe un total de 151 membros. Connecticut está dividido en 36 distritos senatoriais e 151 distritos representativos. Os electores de cada distrito elixen un senador/representante, que representará cada distrito no Senado/Cámara dos Representantes. O termo do mandato dos senadores e dos representantes son de catro anos.

O tribunal máis alto do Poder xudicial de Connecticut é o Tribunal Supremo de Connecticut, composto por sete xuíces. Outros tribunais do Poder Xudicial do estado son o Tribinal de Apelacións, o Tribunal Superior e as Probate Courts, cada unha con 11, 150 e 132 xuíces, respectivamente. Os xuíces de tódolos tribunais do estado con excepción das Probate Courts son escollidos polo Poder Lexislativo de Connecticut para mandatos de ata oito anos de duración. Os xuíces das Probate Courts son elixidos pola poboación do estado para mandatos de ata catro anos de duración.

Connecticut está dividido en oito condados. Ao contrario que outros Estados americanos, os condados de Connecticut non posúen unha sede. A principal entidade administrativa de Connecticut, a parte do goberno estatal, son os gobernos das 169 municipalidades (towns) do Estado. Certas rexións máis densamente habitadas destas municipalidades forman boroughs (burgos, distritos). Connecticut posúe 19 cidades (cities).

Máis da metade do orzamento do goberno de Connecticut é xerado por impostos estatais. O restante vén de orzamentos recibidos do goberno nacional e de préstamos. En 2002, o goberno do Estado gastou 20.117 millóns de dólares e xerou 16.993 millóns de dólares. A débeda gobernamental de Connecticut é de 20.784 millóns de dólares. A débeda per cápita é de 6.009 dólares, o valor dos impostos estatais per cápita é de 2.611 dólares, e o valor dos gastos gobernamentais per cápita é de 5.816 dólares.

Connecticut apoia principalmente o Partido Republicano, desde que este foi creado, en 1854, e politicamente o Estado foi dominado polos republicanos ata a década de 1960. De 20 gobernadores electos entre 1856 e 1932, quince foron republicanos e cinco foron demócratas. Desde a década de 1930, con todo, o Partido Demócrata fortaleceuse no estado. Así, desde a década de 1960, os demócratas, nas 12 eleccións celebradas ata 2004 nas eleccións presidenciais do país, sete foron na súa maioría dominadas polos demócratas.

Crecemento da poboación de Connecticut

Ano Habitantes 1790 237 946 1800 251 002 1810 261 942 1820 275 248 1830 297 675 1840 309 978 1850 370 792 1860 460 147 1870 537 454 1880 622 700 1890 746 258

Ano Habitantes 1900 908 420 1910 1 114 756 1920 1 380 631 1930 1 606 903 1940 1 709 242 1950 2 007 280 1960 2 535 234 1970 3 032 217 1980 3 107 576 1990 3 287 116 2000 3 405 565

O censo nacional de 2000, da Oficina do Censo dos Estados Unidos, estableceu a poboación de Connecticut en 3 405 565 habitantes, un crecemento do 3,6% en relación á poboación do Estado en 1990, de 3 287 116 habitantes. Unha previsión realizada en 2005 estima a poboación do Estado en 3 510 297 habitantes, un crecemento do 6,7% en relación á poboación do Estado en 1990, do 3,1%, en relación á poboación do Estado en 2000, e do 0,3% en relación á poboación estimada en 2004.

O crecemento da poboación natural de Connecticut entre 2000 e 2005 foi de 67.427 habitantes - 222.222 nacementos menos 154.795 falecementos - o crecemento de poboación causado pola inmigración foi de 75.991 habitantes, mentres que a migración interestatal se incrementou en 41.718 habitantes. Entre 2000 e 2005, a poboación de Connecticut creceu en 223.181 habitantes, e entre 2004 e 2005, en 11.331 habitantes.

En 2004, o 11,4% da poboación do Estado (aproximadamente 400 mil habitantes) nacera fose do país, con estimacións indicando que o 10% destes son inmigrantes ilegais (1,1% da poboación do Estado).

A composición racial (terminoloxía oficial para se referiren ás diferentes etnias) da poboación de Connecticut é a seguinte:

• 77,5% Brancos
• 9,1% Afroamericanos
• 2,4% Asiáticos
• 0,3% Nativos americanos
• 2,2% Dúas ou máis "razas"

Canto á clasificación cultural, un 9,4% decláranse "hispanos".

Os cinco maiores grupos étnicos de Connecticut son italianos (que representa o 18,6% da poboación do Estado), irlandeses (16,6%) ingleses (10,3%), alemáns (9,9%) e afroamericanos (9,1%).

Porcentaxe da poboación de Connecticut por relixión:

• Cristianismo – 83%
  • Igrexa católica – 34%
  • Protestantismo – 48%
    • Igrexa Bautista – 10%
    • Igrexa Metodista – 4%
    • Luteranismo – 4%
    • Outras afiliacións protestantes – 28%
  • Outras afiliacións cristiás – 1%
• Xudaísmo – 3%
• Outras relixóns – 1%
• Non relixiosos – 13%

Poboación > 100 mil (área urbanizada) Danbury Bridgeport Hartford New Haven New London Norwich Stamford Waterbury

Poboación > 10 mil (área urbanizada) Meriden Middletown Storrs Torrington Willimantic

Suburbios importantes Bristol Greenwich Manchester New Britain Norwalk West Hartford Westport

O Produto Interior Bruto de Connecticut foi de 187.000 millóns de dólares. A renda per cápita do Estado, pola súa banda, foi de 55.398 dólares, a maior entre os 50 Estados americanos. A taxa de desemprego de Connecticut é do 4,9%.

O sector primario supón o 1% do PIB de Connecticut. O Estado posúe 3,8 mil granxas, que ocupan cerca do 10% do Estado. A agricultura e a gandería supón xuntas o 1% do PIB do Estado, e empregan aproximadamente 37 mil persoas. Leite e cereixas son os principais produtos producidos pola agropecuaria de Connecticut, que produce máis do 25% de tódalas cereixas consumidas no país. Os efectos da pesca e da silvicultura son pouco representativas na economía do Estado, empregando xuntas preto de dúas mil persoas. O valor da pesca colleitada anualmente no Estado é de 28 millóns de dólares.

O sector secundario representa o 20% do PIB de Connecticut. O valor total dos produtos fabricados no Estado é de 28 mil millóns de dólares. Os principais produtos industrializados fabricados no Estado son equipamentos de transportes, produtos químicos, maquinaria, compoñentes electrónicos e ordenadores, alimentos industrializados e material impreso. A industria de manufactura responde polo 17% do PIB do Estado, empregando aproximadamente 285 mil persoas. A industria de construción é o 3% do PIB do Estado e emprega aproximadamente 99 mil persoas. Os efectos da minería son pouco importantes Connecticut. Este sector emprega preto de 1,9 mil persoas.

O sector terciario achega o 79% do PIB do Estado. Connecticut é un gran polo da industria aseguradora. A prestación de servizos financeiros e imobiliarios supón máis do 28% do PIB do Estado, empregando aproximadamente 231 mil persoas. Hartford é o centro financeiro do Estado, sendo o maior centro do sector de seguros dos Estados Unidos, e o segundo maior do mundo (detrás só de Londres). Cerca do 22% do PIB do Estado é xerado a través da prestación de servizos comunitarios e persoais. Este sector emprega preto de 682 mil persoas. O comercio por xunto e polo miúdo supón un 14% do PIB do Estado, e emprega aproximadamente 410 mil persoas. Os Servizos gobernamentais son o 9% do PIB de Connecticut, empregando aproximadamente 225 mil persoas. Transportes, telecomunicacións e utilidades públicas empregan a 84 mil persoas, e responden polo 6% do PIB. O 46% de toda a electricidade consumida anualmente no Estado é xerada en centrais térmicas a petróleo, e o 1% en centrais hidroeléctricas. O 52% é importado de estados veciños e da provincia canadense do Quebec.

As primeiras escolas públicas de Connecticut foron fundadas durante a década de 1650, cando a entón colonia inglesa ordenou que todo asentamento con máis de 50 familias ofrecese servizos educativos - contratando unha persoa da comunidade para ensinar aos nenos a ler e escribir - sen que as familias necesitasen pagar directamente por tales servizos. Ademais diso, a construción dunha escola de ensino secundario (high school) foi declarada obrigatoria en toda cidade con máis de cen familias.

Todas as institucións educativas en Connecticut necesitan seguir regras e normas ditadas polo Departamento de Educación de Connecticut, composto por nove membros nomearados polo gobernador para mandatos de ata catro anos de duración. Estes nove membros nomean, pola súa banda, un décimo membro para actuar como o comisionado de educación - Presidente do departamento - para mandatos de ata catro anos de duración. Este departamento controla directamente o sistema de escolas públicas do Estado, que está dividido en diferentes distritos escolares. Cada cidade principal (city), diversas cidades secundarias (towns) e cada condado, é atendida por un distrito escolar. Nas cidades, a responsabilidade de administrar as escolas é do distrito escolar municipal, mentres que en rexións menos densamente habitadas, esta responsabilidade é dos distritos escolares operando en todo o condado en xeral. Connecticut permite a operación de escolas charter - escolas públicas independentes, que non son administradas por distritos escolares, pero que dependen de orzamentos públicos para operar. A atención escolar é obrigatoria para todos os nenos e adolescentes con máis de seis anos de idade, ata a conclusión do ensino secundario ou ata os quince anos de idade.

En 1999, as escolas públicas do Estado atenderon preto de 554 mil estudantes, empregando aproximadamente 39 mil profesores. Escolas privadas atenderon preto de 70,1 mil estudantes, empregando aproximadamente 6,9 mil profesores. O sistema de escolas públicas do Estado consumiu preto de 5,08 millóns de dólares, e o gasto das escolas públicas foi de aproximadamente de 9,6 mil dólares por estudante. Cerca do 87,5% dos habitantes do Estado con máis de 25 anos de idade posúen un diploma de ensino secundario.

A primeira biblioteca de Connecticut foi fundada en 1701. Era parte da entón Collegiate Institute, actual Universidade Yale. A primeira biblioteca pública municipal do Estado foi fundada en 1733, en Durham. Actualmente, Connecticut posúe 194 sistemas de bibliotecas públicas, que moven anualmente unha media de 8,4 libros por habitante.

A primeira institución de educación superior de Connecticut foi o Collegiate Institute - actual Universidade Yale - fundada en 1701.

A Universidade Yale é a terceira institución de educación superior máis antiga do país, detrás só da Universidade Harvard e da Facultade William e Maria.

En 2002, Connecticut posuía 893 quilómetros de vías ferroviarias. A compañía Amtrak fornece servizo de transporte ferroviario de pasaxeiros en Hartford e diversas pequenas cidades localizadas ao longo do litoral do Estado co océano Atlántico.

En 2003, Connecticut posuía 33.939 quilómetros de vías públicas, dos cales 557 quilómetros eran estradas interestatais, parte do sistema viario federal dos Estados Unidos.

O primeiro xornal de Connecticut, e o máis antigo do país aínda publicado, foi o Connecticut Courant (actual Hartford Courant), que foi publicado por primeira vez en 1764, en Hartford. Actualmente, preto de 110 xornais son publicados no Estado, deles, 19 son diarios.

A primeira estación de radio de Connecticut foi fundada en 1922, en Hartford. A primeira estación de televisión do Estado foi fundada en 1948, en New Haven. Actualmente, Connecticut posúe 77 estacións de radio - das cales 29 son AM e 48 son FM - e 13 estacións de televisión.

• Árbore: Carballo branco (Quercus alba)
• Alcumes:
  • Constitution State
  • Arsenal of the Nation (non oficial)
  • Nutmeg State (non oficial)
• Fósil: Eubrontes giganteus
• Flor: Kalmia latifolia
• Insecto: Barbantesa
• Lema: Qui transtulit sustinet
• Mamífero: Cachalote
• Mineral: Granate
• Música: Yankee Doodle
• Paxaro: Robín americano (Turdus migratorius)
• Peixe: Sábalo americano (Alosa sapidissima)
• Slogan: Full of Surprises (Cheo de Sorpresas)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Connecticut

• Peters, Samuel (1989). General History of Connecticut. Irvington Pub. ISBN 0-8398-1562-X. 

• United States Census Bureau
• Web oficial de Connecticut
• United States Department of Education
• United States Department of Commerce
• National Oceanic and Atmospheric Administration

1. ↑ En lingua inglesa: State of Connecticut.
2. ↑ "Table 1. Apportionment Population and Number of Representatives by State: 2020 Census" (PDF) (en inglés). 
3. ↑ Trumbull, James Hammond. "Indian Names of Places, Etc., in and on the Borders of Connecticut: With Interpretations of Some of Them" (en inglés).