CD1

o CD1 (cluster de diferenciación 1) é unha familia de glicoproteínas expresada na superficie de varias células presentadoras de antíxenos humanas. Están relacionadas coas moléculas do MHC de clase I, e están implicadas na presentación de antíxenos lipídicos ás células T. Porén, a súa función exacta non se coñece.^[1] Nos humanos, as moléculas CD1 están codificadas no cromosoma 1.

As glicoproteínas CD1 poden clasificarse en dous grupos que difiren na súa ancoraxe lipídica.^[2]

CD1a, CD1b e CD1c (moléculas CD1 grupo 1) exprésanse en células especializadas na presentación de antíxenos.^[3]

CD1d (CD1 grupo 2) exprésase nunha ampla variedade de células.

CD1e é unha forma intermedia, que se expresa intracelularmente, e o seu papel non está claro actualmente.^[4]

As moléculas CD1 grupo 1 fan a presentación de antíxenos lipídicos alleos, e especificamente de varios compoñentes da parede celular micobacteriana, a células T específicas de CD1. Comprenden:

• CD1a, tamén chamado RT4 e HTA1.^[5]
• CD1b.
• CD1c, tamén coñecido como BDCA-1.

Os antíxenos naturais CD1 grupo 2 non están ben caracterizados, pero un glicolípido sintético chamado alfa-galactosilceramida, que foi orixinalmente illado a partir dun composto atopado nunha esponxa mariña, ten unha forte actividade biolóxica.

As moléculas do CD1 grupo 2 activan un grupo de células T, coñecidas como células T asasinas naturais (NKT) debido á súa expresión de marcadores da superficie de NK como CD161. As células NKT actívanse por antíxenos presentados por CD1d, e producen rapidamente citocinas Th1 e Th2, representadas tipicamente pola produción de interferón-gamma e IL-4.

O ligando do grupo 2 (CD1d) alfa-galactosilceramida está actualmente en ensaios clínicos en fase I para o tratamento de cancros non hematolóxicos avanzados.

Os antíxenos CD1 exprésanse non timocitos corticais, pero non en células T maduras. Isto a miúdo tamén ocorre nas células de neoplasmas derivadas desas poboacións, de modo que a presenza de antíxenos CD1 pode utilizarse en inmunohistoquímica de diagnóstico para identificar algúns timomas e cancros derivados de precursores de células T. En particular, o CD1a é un marcador específico para as células de Langerhans, polo que pode tamén usarse na diagnose da histiocitose de células de Langerhans. Outras condicións que poden presentar positividade para o CD1 son a leucemia mieloide e algúns linfomas de células B.^[6]

Os ratos carecen de moléculas CD1 grupo 1, e no seu lugar teñen dúas copias de CD1d. Así, os ratos véñense usando intensamente para caracterizar a función do CD1d e as células NKT dependente de CD1d nunha variedade de modelos de enfermidades.

Viuse recentemente que as vacas carecen de moléculas CD1 grupo 2, e teñen un conxunto ampliado de moléculas CD1 grupo 1.^[7] Debido a isto e ao feito de que as vacas son un hóspede natural de Mycobacterium bovis, que tamén é un patóxeno humano, espérase que estudando as vacas se teña unha idea de como funciona o sistema de presentación de antíxenos CD1 grupo 1.

• MeshName - CD1+Antigen [1]
• Mapa de antíxenos CD de rato
• Mapa de antíxenos CD humanos