پلاکت

 

کار اصلی پلاکت جلوگیری از خون‌ریزی است؛ که این عمل با چسبیدن پلاکتها به همدیگر و محل آسیب دیده رگ و ترشح مواد دخیل در انعقاد انجام می‌گیرد. تحریک پلاکتها در محل آسیب عروقی باعث ترشح ADP می‌گردد که ADP چسبیده به سطح پلاکت موجب چسبیدن پلاکتها بهم و تشکیل توده پلاکتی را می‌کند که به صورت درزگیر عمل کرده و از ادامه خون‌ریزی جلوگیری می‌کند. هم‌زمان با ترشح ADP، سروتونین و ترومبوپلاستین پلاکتی نیز ترشح می‌گردد؛ که اولی باعث انقباض رگها و دومی باعث تبدیل پروترومبین به ترومبین می‌شود. ترومبین، فیبرینوژن محلول پلاسما را به فیبرین غیر محلول تبدیل می‌نماید که سلولهای خونی در لا به‌ لای توری ظریف حاصل از فیبرین گرفتار شده و لخته تشکیل می‌گردد.

پلاکت‌ها در رشد و تکامل، ایجاد یا از بین بردن سلول‌های سرطانی و فاکتور رشدی مشتق از پلاکت (PDGF) نیز مشارکت دارند.

 

تعداد پلاکت طبیعی در خون بین ۱۵۰،۰۰۰ تا ۴۵۰،۰۰۰ در هر میکرومیلی‌ لیتر است. پلاکت بالای ۵۰۰،۰۰۰ را بیماری ترومبوسیتوز و پلاکت‌های کمتر از ۱۰۰،۰۰۰ را بیماری ترومبوسیتوپنی می‌نامند.^[۲]

• بزرگ شدن طحال
• خون ریزی شدید و مصرف پلاکت خون^[۳]
• لوسمی یا سرطان خون
• ترومبوسیتوپنی
• انواع وراثتی کمبود پلاکت
• انعقاد منتشر خون در داخل رگ ها
• شیمی درمانی بعد از سرطان
• عفونت و نارسایی مغز استخوان
• مشکلات کبدی

دانشنامه رشد

• دانشنامه پزشکی - پلاکت خون