Anna Katharina Emmerick

Anna Katharina Emmerick
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Coesfeld, 1774ko irailaren 8a
Herrialdea	Prusiako Erresuma
Heriotza	Dülmen, 1824ko otsailaren 9a (49 urte)
Hobiratze lekua	Heilig-Kreuz-Kirche (Dülmen) (en)
Hezkuntza
Hizkuntzak	alemana
Jarduerak
Jarduerak	moja, mistikoa eta idazlea
Santutegia
Otsailaren 9
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	Erromatar Eliza Katolikoa
Erlijio-ordena	Augustinian nuns (en)

Anna Katharina Emmerick dohatsua (Flamske, Westfalia, 1774ko irailaren 8a - Dülmen, Westfalia, Prusia, 1824ko otsailaren 9a) alemaniar lekaimea izan zen.

Dülmengo agustindarren komentuan sartu zen 1802. urtean, eta oinaze, zauri eta sufrikario handien artean eman zuen bertan bizitza. Kristorenak bezalako zauriak izateaz gainera, ikuskizun miragarriak bizi izan zituen, Kristok gurutzean izan zituenen parekoak. Clemens Brentano poetari kontatu zizkion ikuskizun haiek guztiak, eta Brentanok liburuetara bihurtu zituen (Das bittere Leiden unseres Herrn Jesu Christi, "Jesu Kristoren nekaldi mingarria").

1774ko irailaren 8an jaio zen Flamsken, bederatzi anai-arrebetatik bosgarrenean. Bere gurasoak, Bernardo Emmerich eta Ana Hillers, oso pobreak eta kristau erruki xumekoak izan ziren. Koesfeldeko (Kösfeld) Santiago elizan bataiatu zuten. Gero jostuna izan zen hainbat urtez. Musika ikastera bidali zuten Stöntgen organista pobrearen etxera, eta komentu batean sartzeko aurreztu zuen guztia eman zion, eta urte batzuk itxaron zituen haiekin zerbitzari gisa.

1802an, 28 urte zituela, Agnetembergeko (Dülmen) agustindarren komentuan sartu zen. Klaustroko ahizpek uste zuten naturaz gaindiko ahalmenak jaso zituela bere etengabeko estasiagatik. Jeronimo Bonapartek, Westfaliako erregeak, komentua 1812an itxi zuenean, bera izan zen komentua utzi zuen azkena; alargun baten etxean babesa eman zitzaion, Joseph Aloys Limberg apaiz domingotarraren arreba, bere konfesorea. Gaixo eta behartsu iristen ziren hara laguntza bila, eta, bere garaikideen arabera, bazekien zein ziren bere gaixotasunak, eta arintzen zituen behartsuak.

1813an, ohean gaixorik zegoela, estigmak agertu zitzaizkion gorputzean. Gotzain-batzorde bat arduratu zen bere bizitza ikertzeaz eta bere zeinu miragarriak aztertzeaz. Orvergerg bikario nagusia eta hiru mediku, horietako bat protestantea, arduratu ziren ikerketaz. Prozedurak hiru hilabete baino gehiago iraun zuen. Antza denez, haien santutasunaz eta estigmen benetakotasunaz konbentzitu ziren.

1818. urtearen amaieran, Ana Catalinak Jainkoak bere estigmen arintzea otoitzaren bidez ematen diola adierazten du; eta bere eskuetako eta oinetako zauriak itxi egiten dira, baina besteak mantendu egiten dira, eta Ostiral Santuan denak irekitzen dira berriro.

1819an Emmerick berriro ikertzen dute. Indarrez eraman zuten gela handi batera beste etxe batean, eta egunez eta gauez zaintza zorrotzaren pean egoten da hiru asteko epean, bere lagun guztiengandik urrun, bere aitorlea izan ezik.

1819an bigarren eliza-ikerketa egin zenean, Clemens Brentano poeta ospetsua eta haren familia-mediku Gilermo Wesener hura bisitatzera bultzatu zituzten; honen harridurarako, Brentanori esan zion jainkotiar inspirazioz bere errebelazioak idatzi eta Jainkoaren borondatea betetzeko aukera emango zion gizona zela, hau da, hark jasotako errebelazioak arima kontaezinen onerako idaztea. Clemente Brentano idazle erromantikoa zen, Ana Catalinarekin harreman zuzena izan ondoren katolizismora bihurtu zena. Guillermo Wesenerri bere bizitza pertsonalaren sekretuak kontatu zizkion, inork ezagutu ezin zituenak, eta, beraz, Ana Catalinaren maila espiritualaz konbentzituta geratu zen.

1819tik 1824an Ana Katalina hil zen arte, Brentanok bere ikuspegiak erregistratu zituen, berrogei liburuki Itun Berriko eta Ama Birjinaren bizitzako eszena eta pasarte zehatzez betez. Detaileak bizi-bizi bildu ziren, irakurlearen interesa bata bestearen atzetik bizkor doan eszena grafiko gisa mantentzen baitute, giza begiarentzat ikusgai balitz bezala. Brentanok puntu nagusiak idatzi zituen laburki, eta, Westfaliako dialektoaz mintzo zenez, berehala berridazten zuen alemaniera estandarrean. Gero ozenki irakurtzen zion, eta Anak aldaketak egiten zizkion, erabateko onespena eman arte.

1824aren ondoren, Brentanok argitaratzeko prest izan zituen idazkiak, eta 1833an bere lehen liburukia argitaratu zuen, La Dolorosa Pasión de Nuestro Señor Jesucristo, Ana Catalina Emmericken ikuspegien arabera. Brentanok, orduan, Emmericken ikuspegien arabera prestatu zuen Ama Birjina Dohatsuaren Bizitza argitaratzeko, baina 1842an hil zen. Liburua 1852an argitaratu zen Munichen.^[1]

Karl Schmöger apaiz katolikoak (Schmoeger) Brentanoren eskuizkribuak argitaratu zituen eta 1858tik 1880ra Gure Jaunaren Bizitza Publikoa liburuko hiru liburukiak argitaratu zituen. Liburu horietan Jesusen bizitzako gertaera oso zehatzak deskribatzen dira, Ebanjelioetan minutu gutxi batzutan irakurtzen direnak ordu batzuk har baititzake Ana Katalinaren ikuspegietan. Jesusen gertaera nabarmenak, uretan ibiltzea kasu, errepikatuko ziren, eta Jerusalemgo Tenpluko merkatariak kanpora botako zituzten behin baino gehiagotan. 1881ean, ilustraziozko edizio handi batean, Schmögerrek Ana Catalinaren biografia bat ere idatzi zuen bi liburukitan.

Emmericken ikuskariak Efeso hiritik gertu dagoen muino batean Ama Birjinaren etxea aurkitzean erabili ziren. Ez Emmerick, ez Brentano, ez ziren Efesora joanak, eta, izatez, hiria oraindik induskatu gabe zegoen, baina mistikaren obran ageri diren ikuskariak aurkikuntzan zehar erabili ziren. Egoitza Santuak ez du kokalekuaren benetakotasunari buruzko jarrera ofizialik hartu, baina 1896an Leon XIII.a aita santuak tokia bisitatu zuen eta 1951n Pio XII.a aita santuak etxea leku sakratu izendatu zuen. Joan XXIII.a aita santuak, ondoren, adierazpen iraunkorra egin zuen. Paulo VI.ak 1967an, Joan Paulo II.ak 1979an eta Benedikto XVI.ak 2006an bisitatu zuten etxea, jada santutegi bihurtua.

Hirutasun Santuaren ikuskariak ere izan zituen, hiru esfera zentrokide integraturen itxurakoak - handiena, Aitari irudikatua, erdikoa Semeari, eta txikiena eta argituena Espiritu Santuarena.

Garrantzi berezikoak dira hainbat santuri buruz izan zituen ikuskariak: Paduako San Antonio (1195-1231), Loiolako San Inazio (1491-1556), Borjako San Frantzisko (1510-1572), San Carlos Borromeo (1538-1584), San Luis Gonzaga (1568-1591), Kostkako San Estanislao (1550-1568), San Agustin (354-430), Asisko San Frantzisko (1181-1226), Akinoko Santo Tomas (1225-1274), Santa Lutgarda (1182-1248), Kasiako Santa Rita (1381-1457), Montefalcoko Santa Klara (+1308)

1812an bere estigmak agertu ziren eta ordutik aurrera ohean konfinatuta egon zen; 1824ko otsailaren 9an hil zen Dülmenen eta lau egun geroago hilerrian lurperatu zuten hiritik kanpo. 1975ean, Josef Adam postulatzaileak beatifikazio-prozesua berrabiarazi ondoren, haren gorpuzkiak gertuko Gurutze Santuaren elizako kriptara eraman zituzten.

Lehen beatifikazio prozesu bat 1892an hasi zen, baina hainbat aldiz luzatu behar izan zen, batez ere historikoari eta teologikoari buruzko interpretazio desberdinengatik, bere ikuspegi eta testigantzak Clemens Brentanok idatzi baitzituen. Prozesua 1928an eten zen, baina 1973an berriz ireki zen eta 2004an itxi zen behin betiko. 1880an Alemanian gertatutako sendaketa mirakulutsu bat, bere interlagapenari egotzi zitzaion. 2004ko urriaren 3an, Joan Paulo II.a aita santuak Ana Catalina Emmerick beatifikatu zuen. Kasu hauetan guztietan bezala, bere ikuspegien auzia prozesutik bereizi zen, eta bere kausa bere santutasun eta bertute pertsonaletan oinarrituta bakarrik epaitu zen.

Gaur egun, Ana Catalina Emmerick kristau katolikoen artean dituen ikuspegiek miresten dute. Ortodoxoen eta talde protestanteen artean ere aintzat hartua izan da La Pasión de Cristo filmaren bidez. 2003. urtean, Mel Gibson aktore katolikoak Emmerick aukeratu zuen Ebanjelioaren iturri gisa La Pasión de Cristo filma egiteko. Emmericken defendatzaileek argudiatu dutenez, Clemens Brentanok idatziz transkribatu zituen Emmericken ikuspegiak, eta baliteke testua bere osagarriekin edertu izana.

Arrazoibide honen pean, Egoitza Santuak ez du Pasio Mingarria kontuan hartu beatifikazioan, baina hurrengo aipuan sustatzen du:

"Bere hitzak, Clemente Brentanoren idazkien bidez Dülmengo bere gela xumetik hizkuntza askotako ezin konta ahala pertsonarengana iritsiak, Ebanjelioaren aldarrikapen on bat dira salbamenaren zerbitzuan gaur arte".

]