بازشناسی آلاچیق ترکمن به عنوان الگوی معماری بیونیک

انسان از ابتدای آفرینش از محیط زیست و طبیعت اطراف خود الهام گرفته و آن را مبنای خلاقیت و طراحی قرار داده است. در نواحیساحلی دریای خزر و منطقه ترکمن صحرا ، گونه ای از معماری بومی میان اقوام ترکمن به چشم میخورد که نمونه خوبی از معماریهمساز با اقلیم و باصرفه اقتصادی می باشد. ساخت آلاچیق کاملا بر مبنای اصول معماری پایدار بوده و بررسی دقیق این سازه، همخوانیطراحی آن را با علم بیونیک به اثبات می رساند. بیونیک علمی است که مشکلات فنی و سازهای را میتواند از راههای زیستی حل کند، بهعبارت دیگر با الهام گیری از موجودات زنده که طی سالیان متمادی در آن اقلیم زیسته اند و بیشترین سازگاری را با آن شرایط اقلیمیکسب کرده اند، می تواند راهکار مناسب برای طراحی و سازه بنا ارائه دهد. روش این پژوهش ، مبتنی بر روش تحقیق تاریخی و تحقیقاتمیدانی است و رویکردی توصیفی دارد. این مقاله در نظر دارد با معرفی آلاچیق ترکمن چگونگی طراحی و ساخت آن را به عنوان الگویموفق معماری بیونیک بیان کند. . نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر این است که سازندگان آلاچیق با الهام از طبیعت ترکمن صحرا سازه>اوی< را با کمک خطوط منحنی در پلان و حجم، سازهای باقدرت خلق کرده اند که آلاچیق علاوه بر کارکرد زیبایی شناختی، خود، زندهبودن خود را القا میکند و این همان هدف غایی معماری بیونیک است. طراحی این سازه سبک در ترکمن صحرا به عنوان الگوی معماریبیونیک بایدروشی باشد تا طراحی ها به اصالت طراحی برگشته و مهندسان به طراحان کالبدی بدون درک از طبیعت و رفتارهای طبیعیمبدل نشوند تا بتوان به حداکثر بهره وری رسید و از فراموش شدن اصول طبیعت که همان یافتن نقطه بهینه طرح در تعامل معماری،سازه، برق و تاسیسات و صرفه جویی در مصرف انرژی می باشد، جلوگیری گردد