مدیریت استفاده از گونه های گیاهی مقاوم به خشکی در فضای سبز شهری تهران

فضای سبز شهری و محیط زیست یکی از منابع تامین کننده نیازهای روحی بشر و یکی از فاکتورهای مهم و کلیدی در پایداری حیات طبیعی در شهرنشینی امروزی می باشد. فضای سبز در کاهش گرد وغبار هوا، جلوگیری از فرسایش خاک و کاهش تبخیر از سطح خاک و در تولید اکسیژن موثر می باشد. از طرفی، افزایش جمعیت و به دنبال آن افزایش تقاضای آب به همراه کاهش منابع آبی یکی از مشکلاتی بوده که گسترش فضای سبز را با دشواری رو به رو کرده است مسلما برای تعیین گونه های گیاهی برای کشت در فضای سبز هر منطقه متناسب با تمام شرایط میکروکلیمائی آن منطقه و با توجه به مقاومت گیاهان نسبت به عوامل نامساعد تصمیم گیری می شود.. عمده فضاهای سبز شهری در مناطق خشک و نیمه خشک قرار دارند که در همه این شهرها کمبود آب بحران امروزی و تهدید جدی می باشد. بعضا محصولات و امکانات مبتنی بر کاشت و نگهداشت گیاهان نظیر محصولات آبی یا پارک ها و تفرجگاه های مختلف نیز بنا به درجه حساسیت خود از کمبود دسترسی به آب آسیب می بینند. بنابراین در طراحی فضای سبز این محدودیت باید به طوری جدی مدنظر قرار گیرد و برای کاهش مصرف آب و افزایش بهره وری برنامه ریزی لازم انجام شد. از این رو با توجه به اقلیم خشک و نیمه خشک کشور و محدودیت های تامین منابع آب، لازم است راهبردهای مدیریت فضای سبز شهری به گونه ای تغییر کند که سازگار با اهداف دراز مدت طراحی های فضای سبز باشد. راه های گوناگونی برای مواجهه با این شرایط وجوددارد که مهم ترین آنها استفاده از گیاهان مقاوم به کم آبی و خشکی ومناسب با اقلیم منطقه می باشد. این مقاله، به عنوان یک مقاله مروری با استفاده از نتایج مطالعات محققان داخلی و خارجی با روش کتابخانه ای نشریات و مقالات منتشر شده و اطلاعات رایانه ای به بررسی معرفی گونه های مقاوم به خشکی و راه کارهای کاهش نیاز آبی گونه های گیاهی پرداخته است.