الگوی برنامه درسی جهت پرورش شایستگی های اشتغال پذیری در دانشجویان مقطع کارشناسی علوم تربیتی

امروزه نیروی انسانی راهبردی ترین منابع سازمانی به حساب می آیند. پرورش نیروی انسانی شایستهو آماده کردن آنها برای بازار کار یکی از وظایف عمده نظام های دانشگاهی و به تبع آن برنامه های درسیاست. دانشگاه ها به عنوان زیر نظام های کلان آموزش عالی در فرایند توسعه ی یک کشور، به عنوان مراکزیکه به تربیت و آماده ساختن نیروی انسانی کارآمد، شایسته و دارای مهارت جهت پاسخ گویی به نیازهایواقعی جامعه در زمینه های مختلف می پردازند نقش حیاتی و کلیدی را بر عهده دارند (قورچیان و شهرکیپور، 1389). اشتغال پذیری دانش آموختگان و دانشجویان یکی از مهم ترین انتظارات جامعه و مباحث روزاست که در اسناد ملی و سیاست های دولت در جهت کاهش بیکاری دانش آموختگان دانشگاهی بر آن تأکیدمی شود (شریفی اسدی، خراسانی، فتحی واجارگاه، صالحی عمران، 1396) همچنین اشتغال پذیریدانش آموختگان و دانشجویان به عنوان شاخص عملکرد کلیدی دانشگاه به حساب می آید (ولیگاماژ،سامودریکا، 2009؛ سومانا سیری و همکاران، 2015؛ هاگر و هلند، 2007 به نقل از شریفی و همکاران،1396). همان طور که والتر (2008) عنوان می کند کلید اصلی حل مسائل مربوط به بازار کار که همانا تقویتمهارت اشتغال افراد است در دست دانشگاه ها و برنامه های درسی دانشگاهی است و یکی از تغییرات کلیدیکه مؤسسات آموزش عالی همواره باید مورد توجه قرار دهند این است که به منظور تناسب بهتر بیندانشجویانی که تربیت می کنند و الزامات بازار کار در برنامه های درسی خود تغییر ایجاد کنند (پیلای، خان،ابراهیم و رافائل، 2012).