Bedford Vehicles

Bedford Vehicles
Κλάδος	Αυτοκινητιστική Βιομηχανία
Διάδοχος	AWD Trucks; IBC Vehicles
Ίδρυση	1932, πριν 92 έτη
Ιδρυτής	Vauxhall Motors
Διάλυση	1986
Αιτία διάλυσης	Χωρίστηκε σε AWD Trucks και IBC Vehicles
Έδρα	Λούτον, Αγγλία
Περιοχές δραστηρ.	1986
Προϊόντα	Φορτηγά; Λεωφορεία
Ιδιοκτήτης	Vauxhall
Μητρική	Vauxhall Motors
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η Bedford Vehicles, συνήθως συντομευμένη σε Bedford, ήταν μια βρετανική εταιρεία που παρήγαγε φορτηγά στο Λούτον της Αγγλίας από το 1932 μέχρι το 1986. Ήταν θυγατρική της τότε πολυεθνικής General Motors και κατατασσόταν ως η επαγγελματική μάρκα της Vauxhall Motors. Η Bedford ήταν μια αρκετά πετυχημένη μάρκα, με μεγάλες πωλήσεις φορτηγών, μέχρι το 1986 όταν η εταιρεία αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα και διαχωρίστηκε σε IBC Vehicles και AWD Trucks.

Σήμερα η IBC Vehicles έχει μετονομαστεί σε GMM Luton και ανήκει στην PSA Group, μετά την πώληση της Vauxhall Motors και της Opel. Επί του παρόντος, παράγει μια έκδοση από το Citroen Jumpy.

Ιστορία

Αρχικά η General Motors παρήγαγε φορτηγά στο Χέντον, υπό τη μάρκα Chevrolet. Μέσα στη δεκαετία του 1920, η General Motors αγόρασε την Vauxhall Motors και την Opel, έτσι ώστε να ανταγωνιστεί τη Ford, η οποία είχε επίσης ανοίξει εργοστάσια στην Ευρώπη. Με αυτές τις αγορές η GM άρχιζε να παράγει τα φορτηγά της σε ένα καινούριο εργοστάσιο στο Λούτον, αρχικά συνέχισε να χρησιμοποιεί τη μάρκα Chevrolet, μέχρι το 1932, όταν η μάρκα Bedford άρχισε να χρησιμοποιείται.^[1]^[2]^[3]

Αρχικά, τα αμερικανικά μοντέλα AC και LQ κατασκευάστηκαν στο Λούτον από το 1929 έως το 1931 και ονομάστηκαν «Chevrolet Bedford», παίρνοντας το όνομα από την πόλη της κομητείας Μπέντφορντσαϊρ, στην οποία βρίσκεται το Λούτον. Το AC ήταν κατασκευασμένο ως ελαφρύ φορτηγό (12 cwt) και το LQ σε μια μεγάλη ποικιλία ρόλων, συμπεριλαμβανομένων φορτηγών πλατφόρμας, ασθενοφόρου, βαν και λεωφορείου. Το όνομα "Chevrolet" εγκαταλείφθηκε και το πρώτο Bedford κατασκευάστηκε τον Απρίλιο του 1931. Αυτό το όχημα, ένα φορτηγό 2 τόνων, ουσιαστικά δεν ξεχώριζε από τον προκάτοχό του LQ Chevrolet, εκτός από το στυλ του ψυγείου, και ήταν διαθέσιμο ως WHG με μεταξόνιο 10 πόδια, 11 ίντσες (3.330 mm) ή όπως το WLG με μεγαλύτερο μεταξόνιο 13 πόδια 1 ίντσα (3.990 mm). Ωστόσο, τα Chevrolet LQ και AC συνέχισαν την παραγωγή παράλληλα με το νέο προϊόν για ένα ακόμη έτος. Τον Αύγουστο του 1931, ένα σασί λεωφορείου προστέθηκε στη γκάμα και ονομάστηκε WHB και WLB.

Ένα μεγάλο μέρος της αρχικής επιτυχίας της Bedford να εισχωρήσει στις αγορές του Ηνωμένου Βασιλείου και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας βρισκόταν στον εξακύλινδρο κινητήρα της Chevrolet με βαλβίδα εναέριας βαλβίδας (OHV), γνωστός σήμερα ως κινητήρας Chevrolet Stovebolt – ο οποίος ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και αρκετά ισχυρότερος από αυτούς που υπήρχαν στα περισσότερα άλλα φορτηγά. Αυτός ο πολυκυλινδρικός κινητήρας αποτέλεσε τη βάση των βενζινοκινητήρων Bedford και Vauxhall σχεδόν έως ότου η μάρκα σταμάτησε να κατασκευάζει φορτηγά και λεωφορεία.

Τον Απρίλιο του 1932, παρουσιάστηκε ένα φορτηγό 30 cwt, μαζί με ένα ελαφρύ φορτηγό 12 cwt, που ονομάστηκαν μοντέλα WS και VYC αντίστοιχα. Η Bedford συνέχισε να αναπτύσσει το μερίδιό της στην αγορά ελαφρών φορτηγών, με την εισαγωγή των βαν ASYC και ASXC 8 cwt, τα οποία είχαν στενή συγγένεια με το αυτοκίνητο Vauxhall Light Six. Η σειρά βαν AS συνέχισε να παράγεται μέχρι το 1939.

Η Bedford παρουσίασε τη σειρά WT 3 τόνων τον Νοέμβριο του 1933. Και πάλι, προσφέρθηκε μια έκδοση με κοντό μεταξόνιο WHT (9 πόδια 3 ίντσες (2.820 χιλιοστά)) ή μακρύ μεταξόνιο WLG (13 πόδια, 1 ίντσα (3.990 χιλιοστά)). Μια αλλαγή στη σχεδίαση του WLG δημιούργησε το WTL, με την καμπίνα, τον κινητήρα εσωτερικής καύσης και το ψυγείο του να μετακινούνται προς τα εμπρός για να επιτρέψουν ένα μήκος αμαξώματος 14 πόδια (4,3 μέτρα). Το 1935, εμφανίστηκε η έκδοση του λεωφορείου WTB και τα μοντέλα WS και VYC αναβαθμίστηκαν - το δεύτερο επανασχεδιάστηκε σε BYC καθώς ήταν εξοπλισμένο με τον κινητήρα και το συγχρονισμένο κιβώτιο ταχυτήτων των αυτοκινήτων Big Six Vauxhall. Το ελαφρύ βαν HC 5–6 cwt παρουσιάστηκε το 1938, βασισμένο στο αυτοκίνητο Vauxhall Ten, και τα WT και WS απέκτησαν μια νέα μάσκα.

Στα μέσα του 1939 σημειώθηκε μια πλήρης ανανέωση των οχημάτων της Bedford, με μόνο το HC βαν να συνεχίζει την παραγωγή. Η νέα σειρά μεσαίων φορτηγών αποτελούνταν από τις σειρές K (30–40 cwt), MS και ML (2–3 τόνοι), OS και OL (3–4 τόνοι), OS/40 και OL/40 (5 τόνοι) και τις σειρές OB λεωφορείων. Επίσης προσφερόταν ένα νέο βαν 10–12 cwt, το JC, που προέρχοταν από το νέο αυτοκίνητο J Model Vauxhall και ουσιαστικά ήταν μια "βαρύτερη" έκδοση του αρχικού Bedford HC. Πολλά από τα φορτηγά που πουλήθηκαν από τη Bedford μεταξύ Ιουνίου και Σεπτεμβρίου 1939 επιτάχθηκαν για στρατιωτική χρήση κατά το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλά εγκαταλείφθηκαν μετά την υποχώρηση από τη Δουνκέρκη, αχρηστεύτηκαν στον εχθρό αφαιρώντας την τάπα αποστράγγισης λαδιού κινητήρα και θέτοντας σε λειτουργία τον κινητήρα. Επειδή οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις το 1940 είχαν, αντίθετα με τη δημοφιλή εικόνα τους, απελπιστικά ελλείψεις σε μηχανοκίνητες μεταφορές, πολλά από αυτά τα αιχμαλωτισμένα Bedford επισκευάστηκαν και τέθηκαν σε λειτουργία μαζί με φορτηγά Opel Blitz (επίσης μέρος της GM) από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις – αν και τα Bedford είχαν κυρίως ρόλους δεύτερης γραμμής, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής άμυνας.

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

Το 1935, η Bedford ξεκίνησε την ανάπτυξη ενός φορτηγού 15 cwt για το Βρετανικό Γραφείο Πολέμου. Αυτό μπήκε στην υπηρεσία ως MW το 1939 και 65.995 αντίτυπα είχαν κατασκευαστεί μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945. Το MW εμφανίστηκε σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων, ως βυτιοφόρο, φορτηγό γενικών καθηκόντων, μεταφορά προσωπικού, βυτιοφόρο βενζίνης, ασύρματο φορτηγό και αντιαεροπορικού τράκτορα – μεταξύ άλλων.

Τα φορτηγά K- και M- και O-series του 1939 επανασχεδιάστηκαν γρήγορα για στρατιωτική χρήση. Αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό θέμα στυλ, περιλαμβάνοντας ένα κεκλιμένο καπό με ένα επίπεδο μπροστινό μέρος με ενσωματωμένους προβολείς και μια ράβδο πρόσκρουσης για την προστασία του ψυγείου σε μια μικρή σύγκρουση. Οι στρατιωτικές εκδόσεις χαρακτηρίστηκαν σειρές OX και OY και τέθηκαν ξανά σε ένα ευρύ φάσμα εργασιών, όπως κινητές καντίνες, βυτιοφόρα, φορτηγά γενικής χρήσης και μια έκδοση με ημιρυμουλκούμενο Tasker που χρησιμοποιήθηκε από τη Βασιλική Αεροπορία για τη μεταφορά αποσυναρμολογημένων ή κατεστραμμένων αεροσκαφών. Αυτή η παραλλαγή ήταν ευρέως γνωστή ως Queen Mary. Ένας αριθμός σασί Bedford OXD 1,5 τόνων μετατράπηκε για να κατασκευάσει το θωρακισμένο όχημα Bedford OXA. Κατασκευάστηκαν συνολικά 72.385 OY και 24.429 OX φορτηγά. Το Armadillo ήταν ένα OY εξοπλισμένο για άμυνα αεροδρομίου με όπλα Lewis και ένα πρώην πυροβόλο όπλο COW 37 mm.

Η Bedford προμήθευσε πολλά φορτηγά και τανκς στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια ριζική απόκλιση από τα πρότυπα σχεδιασμού του Bedford ήρθε τον Οκτώβριο του 1939, με την ανάπτυξη ενός τετρακίνητου φορτηγού, το οποίο τέθηκε σε λειτουργία τον Μάρτιο του 1941 ως QL, με το παρατσούκλι "Queen Lizzie". Όπως και με τα μοντέλα MW και OY/OX, το QL συνέχισε να υπηρετεί σε μεγάλο αριθμό ρόλων, όπως τράκτορας πυροβολικού, θυρωρός πυροβόλων όπλων, όχημα διοίκησης, ασύρματο φορτηγό και βυτιοφόρο βενζίνης, καθώς και το μεταφοράς στρατιωτών QLD, η πιο συνηθισμένη παραλλαγή. Μια πειραματική έκδοση χρησιμοποίησε τη μονάδα τροχιάς ενός όπλο φορέα Bren (ή Universal Carrier), ως απάντηση στα γερμανικά οχήματα μισής τροχιάς, τα οποία είχαν ανώτερη ικανότητα εκτός δρόμου. Η παραγωγή ανερχόταν σε περίπου 12,000 μονάδες ετησίως μεταξύ 1942 και 1944. Πολλά QL και άλλα στρατιωτικά οχήματα του Bedford Β ' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησαν με τον Βρετανικό Στρατό και άλλες δυνάμεις στη δεκαετία του 1960, και πολλά άλλα αγοράστηκαν για πολιτική χρήση μετά τον πόλεμο.

Μετά την εκκένωση της Δουνκέρκης τον Ιούνιο του 1940, ο Βρετανικός Στρατός διέθετε μόλις 100 άρματα μάχης, τα περισσότερα από τα οποία ήταν απαρχαιωμένα και κατώτερα από τα γερμανικά τανκς της εποχής. Η Vauxhall Motors έλαβε ένα χρόνο για να σχεδιάσει και να παράγει ένα κατάλληλο βαρύ τανκ. Τον Μάιο του 1941, το τανκ Τσόρτσιλ που προήλθε από την εργασία στο τανκ A22 με τους Harland & Wolff τέθηκε σε παραγωγή στο Λούτον. Συνολικά 5.640 αντίτυπα και 2.000 εφεδρικοί κινητήρες παράχθηκαν στο Λούτον και σε άλλες εγκαταστάσεις με σύμβαση με τη Vauxhall. Η προκύπτουσα ανάγκη να συνεχιστεί η παραγωγή φορτηγών οδήγησε στην ανάπτυξη του νέου εργοστασίου στο Ντάνστεϊμπλ, το οποίο άρχιζε την εργασία του το 1942.

Για την παραγωγή εν καιρώ πολέμου, το OB αντικαταστάθηκε προσωρινά από το «χρηστικό» OWB, με το οποίο ο Bedford έγινε ο μόνος Βρετανός κατασκευαστής που εξουσιοδοτήθηκε να κατασκευάζει λεωφορεία μονής ορόφου κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών.

Εκτός από την κατασκευή οχημάτων κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Vauxhall Motors παρήγαγε κράνη από χάλυβα, σώματα πυραύλων RP-3 και εξαρτήματα για τον άκρο απόρρητο κινητήρα τζετ του Frank Whittle.

Μετά τον πόλεμο

Από εκείνη την εποχή, τα πιο βαριά φορτηγά της εταιρείας άρχιζαν να παράγονται στο εργοστάσιο στο Ντάνστεϊμπλ, και αυτό οριστικοποιήθηκε μετά τον πόλεμο και ιδίως τη δεκαετία του 1950, ενώ το εργοστάσιο στο Λούτον επικεντρώθηκε στην παραγωγή των μικρότερων μοντέλων, όπως βαν. Η παραγωγή από την σειρά φορτηγών M, K, και O, μαζί με το HC ξανάρχισε και έφτασε μέχρι το 1953, όταν τα μοντέλα αντικαταστάθηκαν από το "μουρωτό" μεσαίο-βαρύ φορτηγό Bedford TA και το μικρό βαν Bedford CA αντίστοιχα. Η εταιρεία επίσης άρχιζε να παράγει τα μεσαία-βαριά "χωρίς μούρη" φορτηγά Bedford S-Type και την 4x4 παραλλαγή του, το Bedford RL. Το Bedford TA ήταν βασισμένο στο ίδιο σασί με το αμερικάνικο Chevrolet Advance Design, το οποίο επίσης χρησιμοποιούταν από το μεταπολεμικό Opel Blitz της ίδιας εποχής. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, τα οχήματα της εταιρίας έγιναν δημοφιλές σε πολλά μέρη του κόσμου, με αρκετά καλές πωλήσεις στην Αγγλία αλλά και σε αγορές εξαγωγής. Σε μερικές αγορές, όπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, η δημοτικότητα των φορτηγών Bedford έγινε τόσο μεγάλη οπού άρχιζαν να κατασκευάζονται τοπικά με κιτ συναρμολόγησης που στέλνονταν από την Αγγλία, και έτσι οι εξαγωγές σταμάτησαν.

Το S-Type αντικαταστάθηκε από το Bedford TK και το CA από το Bedford CF, τα οποία ήταν επίσης αρκετά δημοφιλές και στην Αγγλία αλλά και σε αγορές εξαγωγής. Το 1958 το TA εκσυγχρονίστηκε σαν το Bedford TJ και σημείωσε επίσης μεγάλη επιτυχία, αλλά σε αγορές εξαγωγής. Η εταιρεία επίσης άρχιζε να παράγει το Bedford HA. Από το 1975 το Bedford TJ σταμάτησε να είναι διαθέσιμο στην Αγγλία, αν και συνέχισε να παράγεται για εξαγωγές, καθώς ήταν αρκετά δημοφιλές στο εξωτερικό. Η εταιρεία επίσης άρχισε να παράγει το Bedford TM, ένα αρκετά βαρύ φορτηγό, το οποίο προοριζόταν να ανταγωνιστεί εισαγόμενα βαρέα μοντέλα.

Το 1981, το TK αντικαταστάθηκε από το Bedford TL, αν και συνέχισε να παράγεται ως ένα φθηνότερο εναλλακτικό μοντέλο. Όμως εκείνη την εποχή, η εταιρεία άρχιζε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα καθώς τα φορτηγά που παρήγαγε ήταν αρκετά απαρχαιωμένα στην κατασκευή τους και έτσι δεν άρχιζαν να μην πουλάνε καλά ενάντια σε άλλες αγγλικές μάρκες αλλά και πιο μοντέρνα εισαγόμενα οχήματα. Το 1986, η Bedford δέχτηκε μεγάλο πλήγμα όταν ο Βρετανικός στρατός επέλεξε την Leyland DAF ως τον κύριο προμηθευτή της για στρατιωτικά φορτηγά. Βέβαια, συνέχιζε να αγοράζει και φορτηγά της Bedford αλλά σε μικρότερο νούμερα και αυτό δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στην Bedford, αφού εκείνη την περίοδο οι πωλήσεις της σε ιδιωτικούς τομείς έπεφταν και στην πραγματικότητα ο στρατός αγόραζε τα περισσότερα οχήματα.

IBC Vehicles

Η General Motors για να αποφύγει την ολική χρεωκοπία της Bedford, πούλησε το εργοστάσιο στου Λούτον στην Ιαπωνική Isuzu, η οποία το μετονόμασε σε IBC Vehicles (Isuzu Bedford Company) και άρχιζε να παράγει το βαν Isuzu Fargo υπό το όνομα Bedford Midi για την Ευρωπαϊκή αγορά, με αποτέλεσμα να αντικαταστήσει το μεγαλύτερο Bedford CF βαν. Η Isuzu παρήγαγε και άλλα μοντέλα εκεί με το όνομα Bedford, όπως το αγροτικό όχημα Bedford KB (που μετά ονομάστηκε Bedford Brava) και επίσης εισάγαγε διάφορα άλλα Isuzu φορτηγά για την Ευρωπαϊκή αγορά. Επίσης, υπό μια μικρή συμφωνία με την άλλοτε ανταγωνιστική Suzuki, η General Motors με την Isuzu μπόρεσαν να παράγουν μια έκδοση του μικρού βαν Suzuki Carry, ως Bedford Rascal για την τοπική αγορά.

Το 1991, η General Motors πούλησε το όνομα Bedford στην αυτόνομη εταιρεία AWD, με αποτέλεσμα όσα οχήματα της Isuzu/Suzuki χρησιμοποιούσαν το όνομα Bedford να μετονομαστούν σε Vauxhall, όπως και τα αυτοκίνητα της εταιρίας. Η IBC Vehicles το 1998 πουλήθηκε στην Renault, έτσι το Renault Trafic άρχιζε να παράγεται εκεί ως το Vauxhall Arena και μετά ως το Vauxhall Vivaro. Το εργοστάσιο παρήγαγε επίσης τα αντίστοιχα οχήματα υπό την αδελφική μάρκα Opel, ως Opel Vivaro.

Το εργοστάσιο μετονομάστηκε σε GMM Luton. Με την πώληση της Vauxhall Motors και της Opel στην PSA Group, το εργοστάσιο επίσης πουλήθηκε εκεί και σήμερα παράγει συγκεκριμένες εκδόσεις από το Citroën Jumpy, υπό τις μάρκες Opel και Vauxhall.

AWD Trucks

Το 1986, το εργοστάσιο στο Ντάνστεϊμπλ πουλήθηκε στον επιχειρηματία Ντέιβιντ Μπράουν, ο οποίος το μετονόμασε σε AWD Trucks. Η AWD Trucks συνέχιζε να παράγει τα μοντέλα Bedford TM και Bedford TL, άλλα και το Bedford TK για στρατιωτική χρήση μόνο. Το Bedford TJ επίσης συνέχιζε να παράγεται για εξαγωγή σε αναπτυσσόμενες χώρες. Αρχικά αυτά τα μοντέλα διατέθηκαν υπό την AWD μάρκα, μέχρι το 1991 όταν η General Motors πούλησε το όνομα Bedford στον Ντέιβιντ Μπράουν.^[4]

Πριν την αγορά της Bedford, ο Ντέιβιντ Μπράουν ήταν ένας επιχειρηματίας που το 1973 ίδρυσε την DJB Engineering Ltd και παρήγαγε αρθρωτά ανατρεπόμενα φορτηγά και οχήματα εργοταξίου/χωματουργικά, με την βοήθεια της αμερικάνικης Caterpillar που προμήθευε τα περισσότερα εξαρτήματα. Ο Μπράουν με τα χρόνια βρήκε αρκετή επιτυχία στον τομέα, αλλά μετά αποφάσισε να επικεντρωθεί πιο πολύ στα "μικρότερα" φορτηγά μαζικής παραγωγής, και έτσι το 1984 πούλησε ένα σημαντικό μέρος από τις μετοχές του από την DJB, έκτος από μια θυγατρική της, την Multidrive Vehicles, στην Caterpillar. Τελικά το 1995, η Caterpillar απέκτησε όλη την DJB.

Μέσω της ακόμα αυτόνομης Multidrive, ο Μπράουν παρήγαγε μερικές νταλίκες 8x6 βασισμένες στα φορτηγά της Bedford, προορίζοντας να αρχίσει την παραγωγή αυτών των οχημάτων το 1990 με κύρια αγορά τον στρατό και τα εργοτάξια. Αν και στην αρχή βρήκε μερική επιτυχία, και πολλά οχήματα χρησιμοποιήθηκαν από τους Βρετανούς στον πόλεμο στο Πόλεμο του Κόλπου και μετά στο Πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, στη συνέχεια δεν συνάντησε πολλές άλλες προτάσεις για αγορά και η παραγωγή έτσι σταμάτησε το 1992.

Με τις πωλήσεις όλων των μοντέλων να πέφτουν, η εταιρεία σχεδόν πάλι χρεωκόπησε, με αποτέλεσμα το 1992 η AWD Trucks να πουληθεί στην Marshall Aerospace και να μετονομαστεί σε Marshall SPV. Αφού συνέχιζε να παράγει φορτηγά Bedford μέχρι το 1998, κυρίως για τον στρατό και εξαγωγές, η παραγωγή σταμάτησε οριστικά το 2001.^[5] Όταν η Marshall Aerospace αγόρασε την AWD Trucks, η παραγωγή μεταφέρθηκε από το Ντάνστεϊμπλ στο Κέιμπριτζ, οπού η νέα εταιρία διέθετε αρκετά εργοστάσια, αν και τα περισσότερα δεν ήταν για παραγωγή στην αυτοκινητοβιομηχανία.

Παρά τη διακοπή των φορτηγών Bedford, η Multidrive θα συνέχιζε την παραγωγή των πλέον δικών της ξεχωριστών οχημάτων και είχε μερική επιτυχία. Μετά από ένα τετραετές πρόγραμμα έρευνας, ανάπτυξης και δοκιμών, κυκλοφόρησε η στιβαρή μονάδα νταλίκας/ρυμουλκούμενου M8-35 και το αμάξωμα πολλαπλών φορτίων (MLE) χωρητικότητας 35 τόνων, ικανό για ασφαλή, ελεγχόμενη εκτίναξη 15 δευτερολέπτων.^[6] Παραδείγματα που χρησιμοποιήθηκαν σε ένα συμβόλαιο κατασκευής δρόμου στη Σκωτία ήταν οι διαδρομές μεγάλων αποστάσεων και η δημιουργία της υποβάσεως σχημάτισε μια κατάλληλη διαδρομή υψηλής ταχύτητας από την πηγή του θρυμματισμένου υλικού στις τοποθεσίες που απαιτούσαν γέμισμα και θρυμματισμένη πέτρα για να σχηματιστούν τα βασικά στρώματα του οδοστρώματος. Το 2002, ο Μπράουν αγόρασε μερικές από τις εναπομείναντες μετοχές της AWD/Bedford που άνηκαν στην Marshall SPV και τις ενσωμάτωσε στην Multidrive, αλλά χωρίς κάποια σχέδιο για την επανέναρξη της παραγωγής των παλιών οχημάτων της Bedford.

Ο θάνατος του ιδρυτή Ντέιβιντ Μπράουν το 2004 σε τροχαίο ατύχημα κοντά στο σπίτι του στο Τιρσκ του Βόρειου Γιορκσάιρ σε ηλικία 74 ετών είχε καταστροφικές συνέπειες για την εταιρεία. Με αυτή την απώλεια της κινητήριας δύναμης πίσω από την ιδέα, η εταιρεία άρχιζε να πέφτει πάλι. Μια μετακόμιση στο Γκλόστερ απέτυχε να σταματήσει την πτώση και τον Φεβρουάριο του 2006 η επιχείρηση τέθηκε προς πώληση από την Grant Thornton.^[7]

Η Multidrive Trucks αγοράστηκε το 2007 από την Dr. Li Qu, η οποία εκτιμούσε την τεχνογνωσία του Ντέιβιντ Μπράουν, και επίσης είχε ασχοληθεί και συνεργαστεί στο παρελθόν μαζί του για τα AWD και Bedford φορτηγά στα μεταγενέστερα στάδια τους (περίπου στο 1990-1992). Η Multidrive Trucks συνεχίζει να υποστηρίζει υπάρχοντες πελάτες και χρήστες στη Νότια Αφρική και το Σουδάν. Η Multidrive είναι αποφασισμένη να επεκτείνει το μοντέλο κατασκευής «Multidrive Truck» ώστε να ταιριάζει στις σημερινές παγκόσμιες αγορές και συνεργάζεται με πολλούς διεθνείς κατασκευαστές φορτηγών για να φέρει «οικονομίες κλίμακας» στη γκάμα προϊόντων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον συνδυασμό νταλίκα-ρυμουλκούμενου M8-40, ειδικά όταν χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με προσαρμοσμένα αμαξώματα που ταιριάζουν σε εφαρμογές υλοτόμησης, εξόρυξης και χωματερής.

Η δήλωση αποστολής Multidrive περιλάμβανε τον απλό στόχο του σχεδιασμού και της κατασκευής εξειδικευμένων οχημάτων για τις κατασκευαστικές, γεωργικές και στρατιωτικές αγορές. Τα προϊόντα Multidrive διατίθενται επί του παρόντος στα ακόλουθα τμήματα της αγοράς, όπως ορυχεία, λατομεία, εργοτάξια, στον στρατό, την γεωργία και δασοκομία. Τα προϊόντα που παρέχονται περιλαμβάνουν μεταφορείς εκτός δρόμου με κίνηση σε όλους τους τροχούς, βυτιοφόρα καυσίμων και νερού, αμάξωμα εκτίναξης για οχήματα εντός/εκτός δρόμου.^[8]

Σχεδόν από την ίδρυσή της, η Multidrive παρήγαγε επίσης ορισμένα τρακτέρ. Αν και συνέχισε την παραγωγή τους με μέτρια επιτυχία για μερικά χρόνια, τα μέσα παραγωγής τους θα κατέληγαν να αγοραζόταν από τον όμιλο Kelland, καθώς εντάχθηκαν στην υπάρχουσα επιχείρηση ψεκαστήρων και είχε αξιοπρεπή βάση χρηστών για τη λειτουργία ανταλλακτικών που ταίριαζε με άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα.