eskob

Diwar ar ger latin episcopus

Anv-kadarn

eskob /ˈes.kɔp/ gourel (liester : eskeb, eskibien, eskibion, eskobed)

1. (Relijion) Den a iliz, er relijion gristen, e penn un eskobva.
   • Hiviziken, war o meno, ur person, ur c'hure a dlee bezañ anvet en e barrez gant ar c'houarnamant : eskob na pab ebet n'o doa da welet war gement-se. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 13.)
   • « Petra ? » emezo, « daoust ha ne lavares ket, araok, e vijes eskob ? » — (Lan ar Bunel, Laouig ar Penker eun danvez beleg, Moulerez straed ar C'hastell, Brest, 1929, p. 20.)
   • Setu amañ ur sae vouk e-giz hini un eskob. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 104.)
   • Graet o devoa kement-se, emichañs, evit dougen bri d'ar Vikel Vras, ha d'an Aotrou 'n Eskob, hag e gwirionez, ... — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 34.)
2. Ibil houarn.
   • An eskob a zo eun ibil houarn boutet e laz an arar da harz al lagadenn da rampoud. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 151.)
3. anv-tiegezh : an Eskob (troet da Lescop gant ar velestradurezh c'hall)