| dbo:abstract
|
- الأدب البرتغالي بدأ ظهوره بالشعر الغنائي في الأغاني التي جمعت فيما بعد، ونشرت بعنوان: «كتب الأغاني» ألفت في عهد الملك ألفونسو 3، الذي كان يشجع الشعر، وحذا حذوه ابنة الملك دينيس (1279 – 1325) وكان شاعراً. وتشبه هذه الأغاني في مجموعها أغاني البروفنسال، ولكنها تتميز عنها بطابعها الخاص، وبأوزانها البرتغالية والغاليسية، (وكانت الغاليسية حينئذ إحدى لهجات اللغة البرتغالية لا الإسبانية). (ar)
- Es considera literatura portuguesa el conjunt d'escrits en portuguès. La periodització segueix les convencions europees habituals i es pot dividir en tres grans fases: la creació de la llengua, amb els períodes medievals i renaixentista, la decadència dels segles xvii i XVIII i la modernitat des del segle xix, en un procés paral·lel al d'altres literatures peninsulars. (ca)
- Portugalská literatura je pojem, který má několik významů. Může jím být míněna literatura na území portugalského státu, ať už byla psaná v jakémkoli jazyce. Může být také míněna literatura portugalského národa, tedy i ta, kterou Portugalci vytvořili nikoli na území Portugalska. A může být definován rovněž jako literatura psaná v portugalském jazyce, často v bývalých portugalských koloniích, kde je portugalština nejrozšířenějším, nebo úředním jazykem - pak zahrnuje velkou část literatury brazilské, angolské či mosambické. Jediným spisovatelem tvořícím v portugalštině, který dosud získal Nobelovu cenu za literaturu, je José Saramago (1998). Nejvýznamnějším oceněním pro portugalsky píšící autory je Camõesova cena (O Prémio Camões) udělovaná od roku 1989. (cs)
- Portugiesische Literatur bezeichnet im weitesten Sinne Literatur, die auf Portugiesisch verfasst wurde. Dazu gehört im Wesentlichen die Literatur Portugals, aber auch die Brasiliens, Angolas und Mosambiks, sowie der anderen portugiesischsprachigen Länder. Die Literatur, hier jedoch vor allem die Lyrik, ist die bedeutendste Kunstgattung Portugals und die einzige, die wirkliche Weltgeltung erlangte. Dieser Artikel behandelt nur die Literatur Portugals. Für brasilianische Autoren siehe unter Brasilianische Literatur, für Literatur Afrikas in portugiesischer Sprache Afrikanische Literatur#Lusophone Literatur. (de)
- Se denomina literatura portuguesa o literatura de Portugal a la literatura escrita en idioma portugués por escritores portugueses. Queda excluida de ella, por lo tanto, la literatura brasileña, así como las literaturas de otros países lusoparlantes, y también las obras escritas en Portugal en lenguas distintas del portugués, como el latín o el español. Los inicios de la literatura portuguesa se sitúan en la medieval, desarrollada en Galicia y el norte de Portugal. Su Edad de Oro se sitúa en el Renacimiento, en que aparecen figuras como Bernardim Ribeiro, Gil Vicente, Sá de Miranda y sobre todo el gran poeta épico Luís de Camões, autor de Os Lusíadas. El siglo XVII estuvo marcado por la introducción del barroco en Portugal, y es generalmente considerado como un siglo de decadencia; de ahí que la literatura portuguesa del siglo XVIII estuviera marcada por los intentos de recuperar el nivel de la edad dorada, a través de la acción de Academias y Arcadias literarias. El principal introductor del romanticismo fue el poeta Almeida Garrett, seguido por Alejandro Herculano, antes de que las letras portuguesas tendieran al ultra-romanticismo; en el campo de la novela, la segunda mitad del siglo XIX vio el desarrollo del movimiento realista y naturalista, cuyo máximo representante fue Eça de Queirós. Las tendencias literarias del siglo XX están representadas, principalmente, por Fernando Pessoa, considerado como el gran poeta nacional junto con Camões, y ya en sus últimos años por el desarrollo de la prosa de ficción gracias a autores como António Lobo Antunes o el Premio Nobel de Literatura José Saramago. (es)
- Portugesezko literatura hizkuntza horretan egindako literatura da, aspalditik Portugal-en eta berrikiago Brasilen eta Afrikako herrialde lusofonoetan (Angola, Cabo Verde eta Mozambike batez ere). Errenazimenduan urrezko garaia izan zuen -en "Os Lusíadas" obrarekin, eta XIX. mendearen ondoren ere idazle oso ezagunak izan ditu: Fernando Pessoa poeta handia mendeen artean, XX. mendeko Jose Saramago eleberrigile handia, Nobel Saria eskuratu zuena 1998an. (eu)
- La littérature lusophone rassemble l'ensemble de la littérature écrite en langue portugaise. La lusophonie fédère tous les pays ayant le portugais pour langue officielle : Communauté des pays de langue portugaise (CPLP) d'environ 285 000 000 personnes en 2019. (fr)
- Portuguese literature is, generally speaking, literature written in the Portuguese language, particularly by citizens of Portugal; it may also refer to literature written by people living in Portugal, Brazil, Angola and Mozambique, and other Portuguese speaking countries. An early example of Portuguese literature is the tradition of a medieval Galician-Portuguese poetry, originally developed in Galicia and northern Portugal. The literature of Portugal is distinguished by a wealth and variety of lyric poetry, which has characterized it from the beginning of its language, after the Roman occupation; by its wealth of historical writing documenting Portugal's rulers, conquests, and expansion; by the then considered Golden Age of the Renaissance period of which it forms part the moral and allegorical Renaissance drama of Gil Vicente, Bernardim Ribeiro, Sá de Miranda and especially the great 16th-century national epic of Luís de Camões, author of the national and epic poem Os Lusíadas (The Lusiads). The seventeenth century was marked by the introduction of the Baroque in Portugal and is generally regarded as the century of literary decadence, despite the existence of writers like Father António Vieira, and Francisco Rodrigues Lobo. The writers of the eighteenth century tried to counteract a certain decadence of the baroque stage by making an effort to recover the level of quality attained during the Golden Age, through the creation of academies and literary Arcadias - it was the time of Neoclassicism. In the nineteenth century, the neoclassical ideals were abandoned, where Almeida Garrett introduced Romanticism, followed by Alexandre Herculano and Camilo Castelo Branco. In the second half of the nineteenth century, Realism (of naturalistic features) developed in novel-writing, whose exponents included Eça de Queiroz and Ramalho Ortigão. Literary trends during the twentieth century are represented mainly by Fernando Pessoa, considered one of the greatest national poets together with Camões, and, in later years, by the development of prose fiction, thanks to authors such as António Lobo Antunes and José Saramago, winner of the Nobel prize for Literature. (en)
- La letteratura portoghese è l'insieme dei testi di carattere letterario scritti in portoghese da autori portoghesi. È strettamente legata alla letteratura brasiliana e ai sistemi letterari degli altri paesi di lingua portoghese, con i quali condivide il codice espressivo, cioè la lingua portoghese che, nella sua espansione nei diversi continenti, ha dato luogo all'insieme dei vari sistemi letterari in questione. È anche intimamente legata alla letteratura galega, con la quale condivide de facto la sua prima fase storica, quella delle cantigas galegas, risalente a una fase storica in cui la lingua portoghese e quella galega non si erano ancora differenziate. (it)
- 포르투갈 문학은 그 기원이 프로방스로부터 시작된다. 우선 서사시로 시작되는 최고(最古)의 것은 1189년의 것으로 음유시인(吟遊詩人) 의 서정적 연애시이다. 이때에 (王)을 비롯하여 많은 음유시인들이 배출되었다. 산문에서는 1192년의 <유산 분배의 서(書)>가 가장 오랜 문헌으로 이 밖에도 승려(僧侶)에 의한 성자의 언행록, 계보서(系譜書), 귀족 명부, 그리고 기사 이야기들이 있다. 15세기에 이르러서는 에스파냐 시파에 속하는 궁정시가 유행되었으며 산문에 있어서는 궁정의 교훈적 산문과 등의 편년사(編年史)가 등장했다. (ko)
- ポルトガル文学では、ポルトガルで書かれた文学およびポルトガル人によって書かれた文学について述べる。 (ja)
- Literatura portugalska – literatura piękna tworzona w języku portugalskim w Portugalii, w szerszym znaczeniu literatura portugalskojęzyczna tworzona na całym świecie, w tym zwłaszcza w Brazylii. Twórczości portugalskojęzycznej nie można ściśle rozdzielić między Portugalię i Brazylię, tak samo, jak nie można kategorycznie rozdzielić literatury brytyjskiej i amerykańskiej (czego najlepszym przykładem jest poezja T.S. Eliota). W każdym razie cała twórczość powstała przed uzyskaniem przez Brazylię niepodległości zalicza się jednocześnie do tradycji europejskiej i amerykańskiej języka portugalskiego. Po portugalsku piszą też autorzy pochodzący z dawnych kolonii portugalskich – a przypomnieć trzeba, że Portugalczycy zakładali faktorie handlowe, gdzie tylko się dało – między innymi z krajów afrykańskich. Literatura portugalska wyodrębniła się spośród innych tradycji romańskich w średniowieczu wraz z uformowaniem się języka portugalskiego. Powstał on z północno-zachodnich dialektów Półwyspu Iberyjskiego, który – co należy podkreślić – w dużej części znajdował się pod władzą Arabów. Wbrew temu, co się powszechnie w Polsce sądzi, nigdy nie ustępowała sąsiedniej literaturze hiszpańskiej. Trzeba zaznaczyć, że żyła z nią w symbiozie, a poeci portugalscy pisywali swoje wiersze również po hiszpańsku. W średniowieczu w Portugalii, podobnie jak w nieodległej Prowansji, działali trubadurzy, uprawiający głównie poezję miłosną. Wśród nich byli João Soares de Paiva i Paio Soares de Taveirós. Wybitnym prozaikiem średniowiecznym był Fernão Lopes, autor dzieła . Innym ważnym dziełem dziejopisarskim jest renesansowa Kronika wielce szczęśliwego króla Dom Manuela (Crónica do Felicíssimo Rei D. Manuel) której autorem jest Damião de Góis. Kolejnym ważnym dziełem historycznym są Dekady Azji autorstwa João de Barrosa, opisujące dokonywane przez Portugalczyków odkrycia i podboje we wschodniej i południowej Azji. Utwór ten dokończył po śmierci Barrosa Diogo do Couto. João de Barros jako jeden z pierwszych Europejczyków zainteresował się Indiami i Dalekim Wschodem. Jego monografia została oparta na świadectwach portugalskich żołnierzy, kupców i administratorów, którzy po zakończeniu służby powracali do ojczyzny, jak również na oficjalnych pismach, do których miał dostęp jako urzędnik państwowy. Pierwszym renesansowym twórcą portugalskim był Francisco de Sá de Miranda (1481–1558). Autor ten przeszczepił na grunt literatury Portugalii włoskie formy wersyfikacyjne, w tym przede wszystkim sonet i oktawę. W ten sposób przygotował solidny fundament pod późniejsze wystąpienie Camõesa i wszystkich innych poetów. Najbardziej znanym utworem Francisca de Sá de Mirandy jest sonet O sol é grande, caem co'a calma as aves. Poeta Garcia de Resende (1470–1536) zapisał się w historii literatury portugalskiej nie tylko jako zdolny poeta, ale przede wszystkim jako redaktor antologii Cancioneiro Geral, stanowiącej jedno z pomnikowych dzieł przełomu średniowiecza i renesansu. Zbiór ten można porównać do Antologii palatyńskiej, Carmina burana lub angielskiej Songes and Sonettes (Tottel's Miscellany). Uczniem i następcą Francisca de Sá de Mirandy był António Ferreira (1528–1569). Autor ten był poetą i pierwszym liczącym się poważnym dramaturgiem, twórcą tragedii o Inês de Castro.Z kolei Bernardim Ribeiro (1482–1552) jest znany jako autor poezji o modnej wtedy tematyce pasterskiej. Dramatopisarzem i lirykiem był również Gil Vicente (ok.1465–ok.1536), który specjalizował się w komediach i tragikomediach. Wszystkich swoich poprzedników i współczesnych przyćmił Luís Vaz de Camões (1524–1580), znany przede wszystkim jako autor narodowego eposu Portugalczyków, zatytułowanego Os Lusíadas (Luzjady, albo w nowszym i bardziej klarownym tłumaczeniu Luzytanie). Dzieło to dorównało pod każdym względem włoskim epopejom Ludovica Ariosta i Torquata Tassa, stając się jednocześnie literackim dokumentem epoki wielkich odkryć geograficznych, w której Portugalia osiągnęła status światowego mocarstwa. Użycie oktawy było naśladowane przez wielu innych twórców, zwłaszcza w okresie baroku. Camões był również, a może przede wszystkim, wybitnym i subtelnym lirykiem, a w szczególności zręcznym sonetystą. Jego wiersze liryczne przemawiają mocniej do współczesnego czytelnika niż kunsztowne akapity Luzjad. Luzjady zalicza się zazwyczaj do pierwszej setki najważniejszych utworów literatury światowej. Epos jest także ciągle tłumaczony na języki obce. Wyrazem uznania dla Camõesa było przywołanie jego nazwiska przez Cypriana Kamila Norwida w wierszu . Luzjady w swoim wierszu Glosa wspomina także wśród najwybitniejszych poetów i dzieł słoweński romantyk France Prešeren. Na wzór Camõesa sonety pisało w Portugalii wielu autorów. Wśród nich był szesnastowieczny poeta Pedro de Andrade Caminha.Sonety tworzył również Manuel Maria Barbosa du Bocage (1765–1805). Tradycje epickie Camõesa podtrzymywał w siedemnastym wieku Francisco de Sá de Meneses (1600–1664), autor eposu Malakka zdobyta (Malaca conquistada). Do epiki Camõesa nawiązywał też Gabriel Pereira de Castro (1571–1632), znany jako twórca epopei Ulisseia ou Lisboa Edificada (Ulisseja, czyli założenie Lizbony). Ten sam motyw mitologii narodowej Portugalczyków - założenie Lizbony przez Ulissesa (Odyseusza) wykorzystał również António de Sousa de Macedo w eposie Ulissipo. Epos oktawą kultywował Vasco Mouzinho de Quevedo (XVI/XVII wiek), autor dzieła Afonso Africano. Brás Garcia de Mascarenhas zastosował oktawę w eposie wojennym Viriato Trágico traktującym o bohaterskim oporze, jaki Viriatus stawiał Rzymianom. Wielki poemat oktawą, zatytułowany Prosopopéia napisał działający w Brazylii (koniec XVI wieku). Jerónimo Corte-Real był autorem dzieł epickich jak Katastrofa Sepúlvedy, w którym rozwinął do pełnowymiarowego eposu epizod z Luzjad i Dzieje drugiego oblężenia Diu. Ważnym dziełem osiemnastowiecznej epiki był brazylijski poemat autorstwa José de Santa Rita Durão (1722–1784) zatytułowany Caramuru. Jego bohaterem jest szesnastowieczny żeglarz i zdobywca Diogo Álvares Correia, nazywany też indiańskim imieniem Caramuru. Innym eposem jest O Uraguai pióra (1740–1795), napisany wierszem białym. W okresie baroku działał Frei Agostinho da Cruz (znany też jako , 1540–1619), który był poetą religijnym, elegikiem i sonetystą. W elegiach stosował dantejską tercynę. Autorem pierwszego portugalskiego przekładu Pisma Świętego był protestancki pastor (1628–1691). Biblia Almeidy po wielu latach pracy ukazała się etapami (NT – 1681, ST – 1751, w jednym tomie – 1819). Siostra zakonna Mariana Alcoforado (1640–1723) uważana jest za autorkę listów, które ukazały się w tłumaczeniu francuskim i stały się jedną z najbardziej znanych książek początku osiemnastego wieku. Wybitnym przedstawicielem oświecenia był António Diniz da Cruz e Silva (1731–1799). Kluczowe miejsce w jego dorobku zajmują sonety, choć autor wypowiadał się w różnych gatunkach i formach wersyfikacyjnych. Najważniejszym portugalskim romantykiem był rówieśnik Adama Mickiewicza, João Baptista da Silva Leitão de Almeida Garrett, znany po prostu jako Almeida Garrett (1799–1854). Do jego najważniejszych dzieł zalicza się poemat Camões, napisany białym wierszem. Druga faza portugalskiego romantyzmu jest znana pod nazwą . Jego przedstawicielami byli António Augusto Soares de Passos, João de Lemos i Casimiro de Abreu. Wybitnym poetą drugiej połowy XIX wieku był Antero de Quental (1842–1891), autor między innymi tomu (Odes Modernas). Pisał on poematy, jak Do historii i Panteizm (Panteísmo), jak też sonety. W tym samym czasie działał też poeta (1839–1882). Innym twórcą kunsztownej liryki był João de Deus (1830–1896), autor zbioru Campo de flores (1893). Najpopularniejszym prozaikiem drugiej połowy wieku dziewiętnastego był Camilo Castelo Branco (1825–1890). Za największego symbolistę uchodzi Camilo Pessanha, autor tomiku Clepsidra, wydanego dopiero w 1922, który mocno wpłynął na poetów modernizmu. Wyrafinowaną formalnie lirykę pisała w tym czasie również Florbela Espanca. W dwudziestym wieku największym twórcą był poeta i prozaik Fernando Pessoa, który – prawdopodobnie opierając się na wielogłosowej metodzie narracyjnej Roberta Browninga – powołał do życia kilkadziesiąt fikcyjnych osób, które nazwał heteronimami, wymyślając im profil psychologiczny i artystyczny, zwielokrotniając tym samym różnorodność swojej twórczości i stając się jednym z najoryginalniejszych autorów XX wieku, obok James Joyce’a i T.S. Eliota. Do jego najważniejszych dzieł należą tom Przesłanie (Mensagem) z 1934 roku, Poezje zebrane Alberta Caeiro (Poemas Completos de Alberto Caeiro) i Księga niepokoju (Livro do Desassossego) spisana przez Bernarda Soaresa, pomocnika księgowego w Lizbonie, wszystkie wydane po polsku. Poemat Przesłanie, będący w zamyśle autora współczesnym eposem narodowym Portugalczyków, wskrzesza mit króla Sebastiana i poświęcony jest refleksjom na temat sensu portugalskich dziejów. Prozaik Manuel da Fonseca (1911–1993) był przedstawicielem neorealizmu i autorem powieści o tematyce chłopskiej, takich jak Posiew wichru (Seara de Vento) (1958), jak również poezji. Światową sławę zdobył José Saramago, laureat Nagrody Nobla z 1998 roku. Jest on najpopularniejszym obecnie i zarazem najwyżej cenionym prozaikiem portugalskim. Jego twórczość budzi jednak kontrowersje i stanowi obiekt ataków ze strony środowisk konserwatywnych. Powieść Ewangelia według Jezusa Chrystusa (O Evangelho segundo Jesus Cristo) została uznana za obrazoburczą. Innym znanym utworem pisarza jest Miasto ślepców (Ensaio sobre a cegueira). Tradycyjną poezję w formie sonetu uprawiała (1898–1967). (pl)
- Portugisisk litteratur är litteratur från Portugal, skriven på portugisiska språket av portugisiska författare. Portugisiskspråkig litteratur skrivs även i andra portugisiskspråkiga länder, bland annat i Brasilien. Portugisisk litteratur har sitt ursprung i medeltida galicisk-portugisisk poesi som utvecklades under 1100- och 1200-talen i Galicien i norra Portugal. Guldåldern inföll under renässansen med författare som Gil Vicente, Bernardim Ribeiro, Francisco de Sá de Miranda och särskilt den stora episka poeten Luís de Camões, författaren till Lusiaderna. 1600-talet präglades av införandet av barocken i Portugal och betraktas allmänt som ett århundrade av litterär dekadens, trots förekomsten av författare som , och . 1700-talets författare vände sig emot barockens dekadens och försökte återskapa den gyllene åldern med nyklassicism och skapandet av akademier och litterära Arcadias. På 1800-talet övergavs de neoklassiska idealen. Almeida Garrett introducerade romantiken och fick efterföljare som Alexandre Herculano och . Under andra hälften av 1800-talet utvecklades romankonsten med realism med naturalistiska drag, vars företrädare var Eça de Queiroz, och Camilo Castelo Branco. Den litterära utvecklingen under 1900-talet representeras främst av Fernando Pessoa som betraktas som den stora nationalpoeten jämte Camões. Senare har den portugisiska prosan visat en stor vitalitet med författare som António Lobo Antunes och José Saramago, nobelpristagare i litteratur 1998. (sv)
- Denominamos Literatura de Portugal (doravante literatura portuguesa) a literatura escrita no idioma português por escritores portugueses. Fica excluída, no âmbito deste artigo, a literatura brasileira, assim como as , e também as obras escritas em Portugal nas línguas distintas do português, como o latim e o castelhano. Os inícios da literatura portuguesa encontram-se na poesia galega medieval, desenvolvida originalmente na Galiza e no Norte de Portugal. A Idade de ouro situa-se no Renascimento, momento em que aparecem escritores como Gil Vicente, Bernardim Ribeiro, Sá de Miranda e sobretudo o grande poeta épico Luís de Camões, autor de Os Lusíadas. O século XVII ficou marcado pela introdução do Barroco em Portugal e é geralmente considerado como um século de decadência literária, não obstante a existência de escritores como o Padre António Vieira, o Padre Manuel Bernardes e Francisco Rodrigues Lobo. Os escritores do século XVIII, para contrariarem uma certa decadência da fase barroca, fizeram um esforço no sentido de recuperar o nível da idade dourada – o neoclassicismo, através da criação de Academias e Arcádias literárias. Com o século XIX, foram abandonados os ideais neoclássicos, Almeida Garrett introduziu o Romantismo, seguido por Alexandre Herculano e Rebelo da Silva. No campo do Romance, na segunda metade do século XIX, desenvolveu-se o Realismo, de feição naturalista, cujos máximos representantes foram Eça de Queiroz, Ramalho Ortigão e Camilo Castelo Branco. As tendências literárias do século XX estão representadas, principalmente, por Fernando Pessoa, considerado como o grande poeta nacional a par de Camões, e já nos seus últimos anos pelo desenvolvimento da prosa de ficção, graças a autores como António Lobo Antunes e José Saramago, Prémio Nobel de Literatura. (pt)
- Португа́льская литерату́ра или литерату́ра Португа́лии — литература португальского народа, созданная на португальском языке. Литература Португалии отличается от португалоязычных литератур других стран-лузофонов тем, что каждая из них выделяется собственными характерными особенностями, обусловленными культурой народов этих стран. При этом португальский язык выступает объединяющим фактором португалоязычных литератур — так современному читателю из Мозамбика без перевода доступен смысл произведений Камоэнса XVI века, а португалец понимает созданные на португальском языке сочинения автора из Восточного Тимора. В сокровищницу мировой литературы вошли произведения португальских авторов Луиша де Камоэнса и Фернанду Пессоа. На современном этапе всемирную известность обрёл Жозе Сарамагу, удостоенный Нобелевской премией по литературе в 1998 году. С 1973 года авторы Португалии объединены Португальской ассоциацией писателей. (ru)
- Португальська література — португаломовна література, створена народом Португалії, включно з літературою Азорських островів та Мадейри. В широкому сенсі до португальської літератури зараховують усі художні твори, написані португальською мовою, тобто це не лише література власне Португалії, але також бразильська література, літератури Мозамбіку, Анголи та інших португаломовних країн і територій. Дана стаття присвячена літературі Португалії, література Бразилії описана в статті . (uk)
|
| rdfs:comment
|
- الأدب البرتغالي بدأ ظهوره بالشعر الغنائي في الأغاني التي جمعت فيما بعد، ونشرت بعنوان: «كتب الأغاني» ألفت في عهد الملك ألفونسو 3، الذي كان يشجع الشعر، وحذا حذوه ابنة الملك دينيس (1279 – 1325) وكان شاعراً. وتشبه هذه الأغاني في مجموعها أغاني البروفنسال، ولكنها تتميز عنها بطابعها الخاص، وبأوزانها البرتغالية والغاليسية، (وكانت الغاليسية حينئذ إحدى لهجات اللغة البرتغالية لا الإسبانية). (ar)
- Es considera literatura portuguesa el conjunt d'escrits en portuguès. La periodització segueix les convencions europees habituals i es pot dividir en tres grans fases: la creació de la llengua, amb els períodes medievals i renaixentista, la decadència dels segles xvii i XVIII i la modernitat des del segle xix, en un procés paral·lel al d'altres literatures peninsulars. (ca)
- Portugalská literatura je pojem, který má několik významů. Může jím být míněna literatura na území portugalského státu, ať už byla psaná v jakémkoli jazyce. Může být také míněna literatura portugalského národa, tedy i ta, kterou Portugalci vytvořili nikoli na území Portugalska. A může být definován rovněž jako literatura psaná v portugalském jazyce, často v bývalých portugalských koloniích, kde je portugalština nejrozšířenějším, nebo úředním jazykem - pak zahrnuje velkou část literatury brazilské, angolské či mosambické. Jediným spisovatelem tvořícím v portugalštině, který dosud získal Nobelovu cenu za literaturu, je José Saramago (1998). Nejvýznamnějším oceněním pro portugalsky píšící autory je Camõesova cena (O Prémio Camões) udělovaná od roku 1989. (cs)
- Portugesezko literatura hizkuntza horretan egindako literatura da, aspalditik Portugal-en eta berrikiago Brasilen eta Afrikako herrialde lusofonoetan (Angola, Cabo Verde eta Mozambike batez ere). Errenazimenduan urrezko garaia izan zuen -en "Os Lusíadas" obrarekin, eta XIX. mendearen ondoren ere idazle oso ezagunak izan ditu: Fernando Pessoa poeta handia mendeen artean, XX. mendeko Jose Saramago eleberrigile handia, Nobel Saria eskuratu zuena 1998an. (eu)
- La littérature lusophone rassemble l'ensemble de la littérature écrite en langue portugaise. La lusophonie fédère tous les pays ayant le portugais pour langue officielle : Communauté des pays de langue portugaise (CPLP) d'environ 285 000 000 personnes en 2019. (fr)
- La letteratura portoghese è l'insieme dei testi di carattere letterario scritti in portoghese da autori portoghesi. È strettamente legata alla letteratura brasiliana e ai sistemi letterari degli altri paesi di lingua portoghese, con i quali condivide il codice espressivo, cioè la lingua portoghese che, nella sua espansione nei diversi continenti, ha dato luogo all'insieme dei vari sistemi letterari in questione. È anche intimamente legata alla letteratura galega, con la quale condivide de facto la sua prima fase storica, quella delle cantigas galegas, risalente a una fase storica in cui la lingua portoghese e quella galega non si erano ancora differenziate. (it)
- 포르투갈 문학은 그 기원이 프로방스로부터 시작된다. 우선 서사시로 시작되는 최고(最古)의 것은 1189년의 것으로 음유시인(吟遊詩人) 의 서정적 연애시이다. 이때에 (王)을 비롯하여 많은 음유시인들이 배출되었다. 산문에서는 1192년의 <유산 분배의 서(書)>가 가장 오랜 문헌으로 이 밖에도 승려(僧侶)에 의한 성자의 언행록, 계보서(系譜書), 귀족 명부, 그리고 기사 이야기들이 있다. 15세기에 이르러서는 에스파냐 시파에 속하는 궁정시가 유행되었으며 산문에 있어서는 궁정의 교훈적 산문과 등의 편년사(編年史)가 등장했다. (ko)
- ポルトガル文学では、ポルトガルで書かれた文学およびポルトガル人によって書かれた文学について述べる。 (ja)
- Португальська література — португаломовна література, створена народом Португалії, включно з літературою Азорських островів та Мадейри. В широкому сенсі до португальської літератури зараховують усі художні твори, написані португальською мовою, тобто це не лише література власне Португалії, але також бразильська література, літератури Мозамбіку, Анголи та інших португаломовних країн і територій. Дана стаття присвячена літературі Португалії, література Бразилії описана в статті . (uk)
- Se denomina literatura portuguesa o literatura de Portugal a la literatura escrita en idioma portugués por escritores portugueses. Queda excluida de ella, por lo tanto, la literatura brasileña, así como las literaturas de otros países lusoparlantes, y también las obras escritas en Portugal en lenguas distintas del portugués, como el latín o el español. (es)
- Portugiesische Literatur bezeichnet im weitesten Sinne Literatur, die auf Portugiesisch verfasst wurde. Dazu gehört im Wesentlichen die Literatur Portugals, aber auch die Brasiliens, Angolas und Mosambiks, sowie der anderen portugiesischsprachigen Länder. Die Literatur, hier jedoch vor allem die Lyrik, ist die bedeutendste Kunstgattung Portugals und die einzige, die wirkliche Weltgeltung erlangte. (de)
- Portuguese literature is, generally speaking, literature written in the Portuguese language, particularly by citizens of Portugal; it may also refer to literature written by people living in Portugal, Brazil, Angola and Mozambique, and other Portuguese speaking countries. An early example of Portuguese literature is the tradition of a medieval Galician-Portuguese poetry, originally developed in Galicia and northern Portugal. The literature of Portugal is distinguished by a wealth and variety of lyric poetry, which has characterized it from the beginning of its language, after the Roman occupation; by its wealth of historical writing documenting Portugal's rulers, conquests, and expansion; by the then considered Golden Age of the Renaissance period of which it forms part the moral and alleg (en)
- Literatura portugalska – literatura piękna tworzona w języku portugalskim w Portugalii, w szerszym znaczeniu literatura portugalskojęzyczna tworzona na całym świecie, w tym zwłaszcza w Brazylii. Twórczości portugalskojęzycznej nie można ściśle rozdzielić między Portugalię i Brazylię, tak samo, jak nie można kategorycznie rozdzielić literatury brytyjskiej i amerykańskiej (czego najlepszym przykładem jest poezja T.S. Eliota). W każdym razie cała twórczość powstała przed uzyskaniem przez Brazylię niepodległości zalicza się jednocześnie do tradycji europejskiej i amerykańskiej języka portugalskiego. Po portugalsku piszą też autorzy pochodzący z dawnych kolonii portugalskich – a przypomnieć trzeba, że Portugalczycy zakładali faktorie handlowe, gdzie tylko się dało – między innymi z krajów afryk (pl)
- Denominamos Literatura de Portugal (doravante literatura portuguesa) a literatura escrita no idioma português por escritores portugueses. Fica excluída, no âmbito deste artigo, a literatura brasileira, assim como as , e também as obras escritas em Portugal nas línguas distintas do português, como o latim e o castelhano. (pt)
- Portugisisk litteratur är litteratur från Portugal, skriven på portugisiska språket av portugisiska författare. Portugisiskspråkig litteratur skrivs även i andra portugisiskspråkiga länder, bland annat i Brasilien. Portugisisk litteratur har sitt ursprung i medeltida galicisk-portugisisk poesi som utvecklades under 1100- och 1200-talen i Galicien i norra Portugal. Guldåldern inföll under renässansen med författare som Gil Vicente, Bernardim Ribeiro, Francisco de Sá de Miranda och särskilt den stora episka poeten Luís de Camões, författaren till Lusiaderna. (sv)
- Португа́льская литерату́ра или литерату́ра Португа́лии — литература португальского народа, созданная на португальском языке. Литература Португалии отличается от португалоязычных литератур других стран-лузофонов тем, что каждая из них выделяется собственными характерными особенностями, обусловленными культурой народов этих стран. При этом португальский язык выступает объединяющим фактором португалоязычных литератур — так современному читателю из Мозамбика без перевода доступен смысл произведений Камоэнса XVI века, а португалец понимает созданные на португальском языке сочинения автора из Восточного Тимора. В сокровищницу мировой литературы вошли произведения португальских авторов Луиша де Камоэнса и Фернанду Пессоа. На современном этапе всемирную известность обрёл Жозе Сарамагу, удостоенный (ru)
|