Rrëfimi
Një rrëfim është një deklaratë – e bërë nga një njeri ose nga një grup njerëzish– që pranon disa fakte vetjake që njeriu (ose grupi) në dukje do të preferonte t'i mbante të fshehur. Termi supozon se folësi po jep informacion për të cilin ai beson se pala tjetër nuk është tashmë në dijeni,[1] dhe shpesh shoqërohet me një pranim të një gabimi moral ose ligjor:
Në një kuptim është pranimi i të bërit diçka të gabuar, me qëllim apo jo. Kështu, tekstet rrëfimtare zakonisht ofrojnë informacione të natyrës private, të padisponueshme më parë. Ajo që një mëkatar i thotë një prifti në rrëfim, dokumentet që kriminelët nënshkruajnë duke pranuar atë që kanë bërë, një autobiografi në të cilën autori pranon gabimet, e kështu me radhë, janë të gjitha shembuj të teksteve rrëfimtare. [2]
Megjithatë, jo të gjitha rrëfimet zbulojnë keqbërje. Për shembull, një rrëfim dashurie shpesh konsiderohet pozitiv si nga rrëfimtari ashtu edhe nga marrësi i rrëfimit dhe është një temë e zakonshme në letërsi. Në lidhje me rrëfimet e keqbërjes, ekzistojnë disa lloje të veçanta të rrëfimeve që kanë rëndësi përtej shoqërores. Një rrëfim ligjor përfshin një pranim të ndonjë keqbërjeje që ka një pasojë ligjore, ndërsa koncepti i rrëfimit në fe ndryshon gjerësisht në sisteme të ndryshme besimi dhe zakonisht është më i ngjashëm me një ritual me anë të të cilit njeriu pranon mendimet ose veprimet që konsiderohen mëkatare ose moralisht të gabuara brenda kufijve të fesë së rrëfimtarit. Në disa fe, rrëfimi merr formën e një komunikimi gojor me një njeri tjetër. Sidoqoftë, nga pikëpamja shoqërore, termi mund t'i referohet pranimeve që nuk janë as juridike e as fetare.[3]