Plani i Madagaskarit
Plani i Madagaskarit (gjermanisht: Madagaskarplan) ishte një plan i propozuar nga qeveria naziste gjermane për të zhvendosur me forcë popullsinë hebreje të Evropës në ishullin e Madagaskarit. Franc Rademaher, kreu i Departamentit Hebre të Ministrisë së Jashtme Gjermane, propozoi idenë në qershor 1940, pak para rënies së Francës. Propozimi bënte thirrje për dorëzimin e kontrollit të Madagaskarit, në atë kohë një koloni franceze, Gjermanisë si pjesë e kushteve eventuale të paqes.
Ideja e rivendosjes së hebrenjve polakë në Madagaskar u hetua nga Republika e Dytë Polake në 1937,[1][2] por grupi i punës i dërguar për të vlerësuar potencialin e ishullit përcaktoi se vetëm 5000 deri në 7000 familje mund të strehoheshin, ose madje vetëm 500 familje sipas disa vlerësimeve. Meqenëse përpjekjet e nazistëve për të nxitur emigrimin e popullsisë hebreje të Gjermanisë para Luftës së Dytë Botërore ishin vetëm pjesërisht të suksesshme, ideja e dëbimit të hebrenjve në Madagaskar u ringjall nga qeveria naziste në vitin 1940.
Rademaheri rekomandoi më 3 qershor 1940 që Madagaskari të vihej në dispozicion si destinacion për hebrenjtë e Evropës. Me miratimin e Adolf Hitlerit, Adolf Ajhman lëshoi një memorandum më 15 gusht 1940 duke bërë thirrje për rivendosjen e një milion hebrenjsh në vit për katër vjet, me ishullin që qeverisej si një shtet policor nën SS-të. Ata supozuan se shumë hebrenj do t'i nënshtroheshin kushteve të tij të vështira nëse plani do të zbatohej.[3] Plani nuk ishte i zbatueshëm kur u propozua për shkak të bllokadës detare britanike. Ai u shty pasi nazistët humbën Betejën e Britanisë në shtator 1940, dhe u la përgjithmonë në 1942 me fillimin e Zgjidhjes Përfundimtare, politikës së gjenocidit sistematik të hebrenjve, drejt së cilës ai kishte funksionuar si një hap i rëndësishëm psikologjik.[4]
