Državni udar u Turskoj 1960.
Puč 27. maja (turski: 27 Mayıs Darbesi) je državni udar koji je 27. maja 1960. u Turskoj grupa visokih vojnih oficira sa vlasti svrgnula vladu premijera Adnana Menderesa i uspostavila vojnu diktaturu koja će potrajati nekoliko godina. Puč 27. maja je bio prvi državni udar u historiji moderne Turske i prvi državni udar u zemlji-članici NATO pakta.
Do puča je došlo u vrijeme političke i ekonomske krize koja je pogodila u Turskoj, nedugo nakon što su SAD, sa kojima je Turska kao članica NATO-a i Zapadnog bloka bila u savezu, počele obustavljati financijsku pomoć preko Marshallovog plana. Menderes je na vlast došao deset godina ranije, nakon što je njegova liberalno-populistička Demokratska stranka (DP) na izborima smijenila kemalističku Republikansku narodnu stranku (CHP) koja je bila vladala Turskom od uspostavljanja Republike. Iako je Menderes uveo Tursku u NATO 1952. godine i ispočetka uživao široku podršku u narodu, njegova ekonomska politika je imala loše rezultate, a sa čega je Menderesova vlada nastojala skrenuti pažnju inzistiranjem na sigurnosnim problemima i međunarodnim odnosima, prije svega kroz spor sa Grčkom (također članicom NATO) oko Cipra.
Do samog puča je došlo nedugo nakon što je Menderes najavio posjet SSSR-u, a što se tumači pokušajem reapprochementa sa sjevernim susjedom i komunističkim predvodnikom Istočnog bloka, odnosno nastojanjem da se od hladnoratovskog suparnika zauzvrat ishode ekonomske povlastice. Istovremeno su se počeli bilježiti nasilni incidenti između pristaša DP i CHP, a 27. aprila 1960. je turski parlament, u kome je DP imala većinu, osnovao posebni istražni komitet sa pravom da hapsi i proganja članove opozicije.
Do puča je došlo 27. maja prema planu koga je bio izradio pukovnik Alparslan Türkeş, poznat po svojim radikalno desnim stavovima, ali i izuzetnoj bliskosti sa američkom vladom i CIA-om, koja ga je bila obučila za antisovjetske stay-behind operacija u okviru programa koji će kasnije postati poznat kao Kontrgerila. Vojska je puč izvela brzo i bez nasilja, a promjena vlasti je objavljena preko proglasa koji je pukovnik Türkeş bio pročitao preko radija. U njemu je vlastodršce optužio za korupciju i veleizdaju, ali čvrsto ponovio da Turska ostaje članica NATO-pakta. General Cemal Gürsel, koji je zapovijedao kopnenom vojskom, ispočetka nije sudjelovao u puču, ali mu se brzo pridružio, te je imenovan predsjednikom Komiteta nacionalnog jedinstva koga su činili najistaknutiji vojni oficiri i koji je preuzeo vlast kao privremena vlada, odnosno vojna hunta.
Pučisti su potom proveli masovnu čistku u redovima vojske, državne uprave, ali i obrazovnih institucija, tako da je smijenjeno ili u prijevremenu penziju natjerano 235 generala i 3000 oficira, odnosno 500 sudaca i javnih tužitelja, te 1400 univerzitetskih profesora. Svrgnuti predsjednik Celal Bayar, Menderes i niz najviših državnih funkcionara su uhapšeni; u pritvoru je bivši ministar unutrašnjih poslova Namik Gedik izvršio samoubistvo. Potom su uhapšeni dovedeni pred specijalni vojni sud na otoku Yassıada koji ih je osudio zbog veleizdaje i korupcije. 15. septembra 1961. su Menderes, ministar vanjskih poslova Fatin Rüştü Zorlu i ministar financija Hasan Polatkan pogubljeni.
Ubrzo je počelo razilaženje među pučistima, prije svega vezano oko toga koliko dugo bi trebali držati vlast. Türkeş, koji je inzistirao na tome da Komitet ostane duže vrijeme i svojim autoritetom nameće ekonomske i političke reforme, je 13. septembra iz njega izbačen, nakon što je prevagu odnio Gürsel, koji se zalagao za što brži povratak civilne demokratske vlasti. 15. oktobra su održani parlamentarni izbori te je izabran parlament u kome su zajedno sjedili članovi CHP te novoosnovane Stranke pravde pod vodstvom Sulejmana Demirela koju su vodili. Gürsel je izabran za novog predsjednika. Civilna vlast se održala u Turskoj do 1980. godine, kada je izveden još jedan državni udar.