Agenor
- Za ostala značenja, vidi Agenor (razvrstavanje).
Agenor (starogrčki: Ἀγήνωρ [Agēnor], doslovno: "junak"[1]) bio je, u grčkoj mitologiji i istoriji, kralj feničanskog grada Tira.[2] Herodot procenjuje da je Agenor živeo nešto pre 2000. pne.[3]
Prema Pseudo-Apolodorovoj Biblioteci, Agenor se rodio u Memfisu u Egiptu od oca Posejdona i majke Libije i imao je brata blizanca po imenu Bel.[4] Bel je ostao u Egiptu i tamo vladao, a Agenor je otišao u Fenikiju i vladao tamo. Prema drugim izvorima, Agenor je bio sin Bela i Ahiroje.[5]
Izvori se ne slažu ni oko toga koliko je Agenor imao dece i ko su ona bila. Neki pisci kažu da je on bio otac Kadma, Europe, Kilika, Fenika, i Tasa.[6][7][8][9][10] Prema drugim izvorima. Fenik je bio Agenorov brat (i sin Belov), a spomenute ličnosti bile su Fenikova deca. Kao Agenorove supruge spominju se, zavisno od izvora, Telefasa, Argiopa, Antiopa (kći Belova), Kasiopeja, Epimedusa i Tiro, po kojoj je nazvan grad Tir. Prema Ferekidu sa Lerosa, Agenorova prva žena bila je Damna, kći Belova, koja mu je rodila Fenika i dve kćeri, Iseju i Meliju, koje su inače nepoznate, a od kojih se prva, prema ovom mitu, udala za Egipta, a druga za Danaja; Agenoru je potom Argiopa, kći Nilova, rodila Kadma.[11]
Međutim, u Ilijadi se jasno kaže da je Europa kći Fenikova.[12] Kao Fenikova deca spominju se i Kadmo i Europa u hesiodskom Katalogu žena, zatim kod Bakhilida i u raznim sholijama. Prema Ferekidu, Kinik i Finej takođe su bili Fenikovi sinovi, a ovaj autor dodaje i inače nepoznatog sina po imenu Doriklo.[13]
Kasniji izvori uglavnom navode Kadma i Kilika kao Agenorove sinova bez ikakvog spominjanja Fenika. U onim retkim prilikama kad je spomenut, Fenik se navodi kao Kadmov i Kilikov brat. Bez obzira na to da li se smatrao Agenorovim bratom ili sinom, Fenikova uloga u mitologiji ograničena je na priču o tome kako je nasledio očevo kraljevstvo i postao eponim Fenikije i Feničana. Svi izvori slažu se u tome da je postojao jedan feničanski kralj koji je imao nekoliko dece, među njima dva sina po imenu Kadmo i Kilik te kćer Europu.
Zevs je ugledao Agenorovu kćer Europu kako bere cveće i odmah se u nju zaljubio. Zevs se preobratio u belog bika, oteo Europu i odveo je na ostrvu Krit. Tamo je otkrio svoj istinski identitet i Europa je postala prva kritska kraljica. Agenor je u međuvremenu poslao sinove Kadma i Kilika u potragu za sestrom poručivši im da se bez nje ne vraćaju.[10] U nekim verzijama mita Agenor je u potragu poslao i drugu Europinu braću: Fineja ili Tasa.
Kako nisu mogli promaći Evropu, nijedan od braće nise se vratio kući.[7][10] Kadmo je konsultovao proročište u Delfima, koje mu je savetovalo da nastavi s putem sve dok ne sretne kravu, a zatim da prati tu kravu i da osnuje grad tamo gde ona legne; taj je grad postao Teba u Grčkoj. Kilik se nastanio u Maloj Aziji, u oblasti koja je po njemu nazvana Kilikija.
Vergilije naziva Kartaginu Agenorovim gradom (Agenoris urbem),[14] čime aludira na to da Didona, kartaginska kraljica, potiče od Agenora. Nemački filolog Philipp Karl Buttmann tvrdi da je Agenorovo izvorno feničansko ime bilo Chnas ili Khna, a to je isto što i Kanaan, te na tome gradi hipotezu da je Agenor ili Chnas isto što i Kanaan koji se spominje u Mojsijevim knjigama.[2] Kvint Kurcije Ruf kaže da je Agenor osnovao grad Sidon, a smatralo se da je on uveo i feničansko pismo, kojem je kasnije Kadmo podučio Grke, pa je to pismo postalo osnova za tvorbu grčkog alfabeta.[15]
- ↑ Liddel, H.G. & Scott, R. A Greek–English Lexicon, 9th ed. (Oxford, 1940), s.v. ἀγήνωρ.
- ↑ 2,0 2,1 William Smith (ur.), Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, 1870, s.v. Agenor (1).
- ↑ Herodot, Istorija, IV, 147.
- ↑ Pseudo-Apolodor, Biblioteka, II, 1.
- ↑ Nono, Ep o Dionisu, III, 296‒297.
- ↑ Sholija uz Euripidove, Feničanke, st. 5.
- ↑ 7,0 7,1 Higin, Fabulae, 178.
- ↑ Pausanija, Opis Grčke, V, 25, 7.
- ↑ Sholija uz Apolonija Rođanina, Doživljaji Argonauta, II, 178; III, 1186.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Pseudo-Apolodor, Biblioteka, III, 1, 1.
- ↑ Navedeno u sholiji uz Apolonija Rođanina, Doživljaji Argonauta, III, 1186.
- ↑ Homer, Ilijada, XIV, 321‒322.
- ↑ Ferekid sa Lerosa, 3F86.
- ↑ Vergilije, Eneida, I, 338.
- ↑ Raleigh, Walter; William Oldys (ed.) (1829). The Works of Sir Walter Raleigh. The University press. str. 224, 274–278.