Władysław Lubomirski

 

Syn Eugeniusza Lubomirskiego i Róży Zamoyskiej, brat Stanisława Sebastiana. Uczył się w zakładzie jezuitów w Chyrowie, następnie studiował w Paryżu. W młodości podróżował, między innymi do Egiptu. W latach 1895–1896 zajmował się odnawianiem stadniny w Kruszynie, a następnie w Widzowie.

14 stycznia 1890 roku poślubił w Wiedniu baronównę Elżbietę de Vaux. Małżeństwo to doczekało się czworga dzieci: Leonii (1890–1978), Róży (1892–1969), Eugeniusza (1895–1982), Stefana (1899–1948)^[1].

Dopiero w wieku 40 lat podjął naukę muzyki, u Grzegorza Fitelberga. Studiował teorię muzyki w konserwatorium w Wiedniu, pod kierunkiem Roberta Fuchsa. Zaczął komponować, napisał między innymi: Symfonię fantastyczną, Preludium orkiestrowe, Marsz na wielką orkiestrę, Poemat w trzech częściach, Symfonię f-moll oraz pod pseudonimem W. Lirski operetkę Die liebe Unschuld (Luba niewinność^[2]), którą wystawił m.in. Raimundtheater w Wiedniu w 1912^[3]. Jego kompozycje nie zostały docenione przez krytykę.

Był jednym z głównych fundatorów Filharmonii Warszawskiej, zbudowanej w latach 1900–1901. Wspierał finansowo młodych kompozytorów: Ludomira Różyckiego, Karola Szymanowskiego, Grzegorza Fitelberga i Apolinarego Szelutę, którzy założyli w 1905 w Berlinie Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich (Szymanowski dołączył do niej w 1906).

Około 1928 zachorował. Doznał sklerozy (udaru) mózgu^[4]. Przestał poznawać nawet najbliższych członków rodziny. Zmarł w zakładzie dla chorych psychicznie w Inzersdorfie pod Wiedniem 29 października 1934.

• Andrzej Biernacki, Tadeusz Przybylski, Lubomirski Władysław (1866–1934) [w:] Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1973, T. XVIII. z. 1, s. 65–66.
• Władysław Lubomirski. lubomirskifestival.pl. [dostęp 2020-12-30].

• Nuty Władysława Lubomirskiego w bibliotece Polona