Szymon Hołownia

 

Ukończył Społeczne Liceum Ogólnokształcące Społecznego Towarzystwa Oświatowego w Białymstoku (później przemianowane na Społeczne Liceum Ogólnokształcące „Fabryczna 10”)^[2]. Zagrał w etiudzie filmowej Człowiek z cienia, zrealizowanej w 1994 w Klubie Filmowym „Projektor” w Białymstoku^[3]. Przez pięć lat studiował psychologię w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, jednak studiów tych nie ukończył^[4][5][6].

Dwukrotnie przebywał w nowicjacie zakonu dominikanów^[6][7].

W latach 1997–2000 był redaktorem działu kultury „Gazety Wyborczej”, a w latach 2001–2004 felietonistą i redaktorem działu społecznego tygodnika „Newsweek Polska”^[8]. Od kwietnia do lipca 2005 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Ozonu”^[8][9]. W latach 2005–2006 pracował w „Rzeczpospolitej” jako redaktor działu „Plus Minus”^[10]. Publikował w „Kulturze Popularnej”, „Machinie”, „Przewodniku Katolickim”, „Tygodniku Powszechnym” i „Więzi”^[8][11]. W latach 2006–2012 ponownie był publicystą tygodnika „Newsweek Polska”^[12], a od 2012 do 2013 felietonistą tygodnika „Wprost”^[12][13]. W 2015 został stałym felietonistą „Tygodnika Powszechnego” (w 2019 zawiesił pisanie w związku z podjęciem działalności politycznej)^[14].

Prowadził audycje w Radiu Białystok^[8] i radiu Vox FM^[15], współpracował także z Radiem PiN^[11].

W 2006 był prowadzącym program Po prostu pytam w TVP1^[16]. W latach 2007–2012 pełnił funkcję dyrektora programowego stacji Religia.tv^[17], w której prowadził poświęcony etyce talk-show Między sklepami (2007–2010)^[18][19] nadawany z centrum handlowego Złote Tarasy w Warszawie^[20], a także programy Bóg w wielkim mieście (2010)^[19][21] i Ludzie na walizkach (2009–2015)^[22]. Prowadził przegląd prasy w Dzień dobry TVN^[23]. Wraz z Marcinem Prokopem współprowadził w TVN programy rozrywkowe Mam talent! (2008–2019)^[24] i Mamy cię! (2015).

 

Był jednym z założycieli białostockiego oddziału organizacji „Pomoc Maltańska”^[25]. W kwietniu 2013 założył fundację „Kasisi”, skupiającą się na prowadzeniu domu dziecka w Zambii^[26]. W 2014 powołał fundację Dobra Fabryka^[27], organizującą pomoc mieszkańcom m.in. Bangladeszu, Mauretanii, Rwandy, Burkiny Faso czy Senegalu^[28][29].

Działacz na rzecz praw dziecka^[30]. Pod koniec 2019 zorganizował w serwisie Facebook zbiórkę obywatelską, podczas której zebrano 2 miliony złotych (z czego ponad 1,5 mln złotych wpłaciła Kulczyk Foundation) na dalsze funkcjonowanie telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży prowadzonego przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę. Wsparcie umożliwiło działanie telefonu przez kolejny rok (przez 24 godziny na dobę). Wcześniej MEN odmówiło przyznania tej inicjatywie finansowania^[31]. W 2020 był współinicjatorem założenia portalu internetowego kierowanego do osób w trudnej sytuacji życiowej^{[32][33][34][35]}.

Był ambasadorem Celów Zrównoważonego Rozwoju ONZ^[36].

 

 

 

8 grudnia 2019 w Gdańskim Teatrze Szekspirowskim oficjalnie ogłosił start w wyborach prezydenckich w 2020^[37]. 7 lutego 2020 przedstawił swój program wyborczy skupiony na czterech obszarach: bezpieczeństwie narodowym, ochronie środowiska, solidarności społecznej oraz samorządności i działalności obywatelskiej^[38][39][40]. Szefem jego sztabu wyborczego został Jacek Cichocki, ponadto znaleźli się w nim m.in. Michał Kobosko i Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz, a wśród ekspertów generał Mirosław Różański, Wadim Tyszkiewicz, Maciej Grabowski, Przemysław Staroń i Barbara Borzymowska^[41]. Swoją kampanię oparł w znacznej mierze na wolontariuszach działających przy biurach lokalnych w 16 największych miastach Polski oraz na środkach pozyskanych z obywatelskiej zbiórki publicznej^{[42][43][44][45][46]}. Stał się kandydatem od początku notowanym w sondażach prezydenckich wraz z przedstawicielami ugrupowań parlamentarnych, uzyskując poparcie oscylujące w okolicach 10%. W czasie panujących licznych obostrzeń związanych z pandemią COVID-19 w pojedynczych sondażach na początku maja 2020 wśród osiągnął poparcie na poziomie około 20%^[47].

W czerwcowych wyborach zajął trzecie miejsce w pierwszej turze głosowania z wynikiem 13,87% głosów^[48]. Zapowiedział następnie oddanie głosu na Rafała Trzaskowskiego w drugiej turze, motywując to sprzeciwem wobec kontynuacji prezydentury Andrzeja Dudy^[49].

Jeszcze w trakcie kampanii wyborczej zapowiedział powołanie ruchu społecznego w formie stowarzyszenia o nazwie Polska 2050. Środowisko tego ruchu nie udzieliło w drugiej turze oficjalnego poparcia żadnemu z kandydatów^[50]. Stowarzyszenie zostało zarejestrowane w sierpniu 2020, w tym samym miesiącu odbyła się jego oficjalna prezentacja^[51]. We wrześniu Szymon Hołownia zapowiedział powołanie związanej z jego środowiskiem partii politycznej pod przewodnictwem Michała Koboski^[52] (którą zarejestrowano w marcu 2021^[53]). 27 marca 2022 Szymon Hołownia został nowym przewodniczącym ugrupowania^[54].

W maju 2023 jego formacja zawiązała wraz z PSL koalicję Trzecia Droga celem wspólnego startu w wyborach parlamentarnych w tym samym roku^[55]. Szymon Hołownia otworzył listę jej kandydatów do Sejmu w okręgu podlaskim. W wyborach otrzymał 79 951 głosów, uzyskując mandat posła X kadencji^[56].

10 listopada 2023 został ogłoszony kandydatem na marszałka Sejmu z poparciem Polski 2050, PSL, Koalicji Obywatelskiej i Nowej Lewicy^[57]. 13 listopada na pierwszym posiedzeniu Sejmu X kadencji został wybrany na ten urząd, otrzymując 265 głosów (zgłoszoną przez PiS Elżbietę Witek poparło 193 posłów)^[58].

Wkrótce po objęciu przez niego funkcji marszałka oglądalność obrad Sejmu w Internecie istotnie wzrosła; obrady te stały się popularniejsze niż obrady parlamentów brytyjskiego czy niemieckiego^[59]. Liczba subskrypcji kanału Sejmu w serwisie YouTube potroiła się w niespełna dwa tygodnie^[60]. Fenomen ten został nazwany przez niektóre media (w tym „Financial Times”) mianem „Sejmflixu”^[61][62][63].

13 listopada 2024 zadeklarował swój start w wyborach prezydenckich w 2025^[64].

Syn Wojciecha i Krystyny^[65]. Jego ojciec w latach 90. był wiceprezydentem Białegostoku^[66].

Miał starszego brata Andrzeja, który zmarł w wieku dziecięcym^[67].

Od 2016^[68] żonaty z Urszulą Brzezińską-Hołownią, pilotką myśliwca MiG-29 i oficerem Sił Powietrznych RP, uhonorowaną nagrodą dowódcy generalnego rodzajów sił zbrojnych za udane lądowanie awaryjne z wyłączonymi silnikami^[69][70]. Mają dwie córki: Marię i Elżbietę^[71]. Zamieszkał w Otwocku^[56]. Deklaruje się jako praktykujący katolik^[72] oraz wegetarianin^[73].

 

Angażując się w działalność polityczną, zadeklarował przywiązanie do takich zasad ustrojowych jak demokracja parlamentarna, suwerenność, państwo prawa, społeczeństwo obywatelskie, trójpodział władzy i pluralizm polityczny^[74], a także opowiedział się za rozwojem samorządu terytorialnego^[75]. Pozytywnie ocenił członkostwo Polski w NATO, Unii Europejskiej i Trójkącie Weimarskim. Deklarował wsparcie dla dobrych relacji Polski z Ukrainą^[76][77]. Stwierdził, że nie chce być kojarzony z żadnym z tradycyjnych nurtów politycznych, motywując to założeniem, że z przedstawicielami wszystkich poglądów może znaleźć obszary porozumienia^[78][79].

W kampanii prezydenckiej zaproponował referendum w sprawie zwiększenia składki zdrowotnej, opowiadając się za jej wzrostem do 7% PKB. Wskazywał też na potrzebę rozbudowy systemu usług telemedycznych^[30][80]. Zasugerował przekazanie szpitali z ich dochodami samorządom województw, co miałoby prowadzić do poprawy jakości i dostępności usług^[38][39][40]. Postulował powołanie Narodowej Rady Klimatycznej dla opracowania planu osiągnięcia przez Polskę do 2050 neutralności klimatycznej w ramach Europejskiego Zielonego Ładu, w tym odejścia od energetyki węglowej^[81]. Za jeden z głównych problemów ekologicznych Polski uznał kryzys wodny^[76][82]. Określił się jako zwolennik energetyki rozproszonej, opartej na odnawialnych źródłach energii (OZE)^[83]. W zakresie polityki społecznej poparł utrzymanie programu 500+^[84].

Zwolennik przyjaznego rozdziału państwa i Kościoła^[85]. Opowiedział się za możliwością rejestracji związków partnerskich, w tym osób tej samej płci^[a][b][87], sprzeciwiając się ich małżeństwom^[88][89]. Potępił uchwały o tzw. strefach wolnych od ideologii LGBT, które podjęła część samorządów^[90]. W kwestii prawa do przerwania ciąży opowiedział się za utrzymaniem stanu obowiązującego na podstawie ustawy z 1993^[91], przewidującej ogólny zakaz aborcji z wyjątkiem kilku ściśle określonych przypadków. Zaznaczył przy tym, że nie jest to dla niego „wymarzona ustawa”, wyrażając jednak obawę przed „wojną światopoglądową”. W 2013 deklarował, że osobiście poparłby ustawę ograniczającą możliwości przerywania ciąży, uznając, że „aborcja to zawsze zabójstwo”^[92]. W 2019 stwierdził, że jako prezydent ogłosiłby pięcioletnie moratorium na wszelkie spory światopoglądowe i wetowałby ustawy dotyczące tych kwestii^[93].

• Kościół dla średnio zaawansowanych (Świat Książki, 2004, ISBN 83-7391-690-3).
• Tabletki z krzyżykiem (Znak, 2007, ISBN 978-83-240-0835-3).
• Ludzie na walizkach (Znak, 2008, ISBN 978-83-240-1047-9).
• Monopol na zbawienie (Znak, 2009, ISBN 978-83-240-1290-9).
• Bóg. Życie i twórczość (Znak, 2010, ISBN 978-83-240-1496-5).
• Ludzie na walizkach. Nowe historie (Znak, 2011, ISBN 978-83-240-1512-2).
• Bóg, kasa i rock’n’roll (wspólnie z Marcinem Prokopem, Znak, 2011, ISBN 978-83-240-1864-2).
• Last minute. 24h chrześcijaństwa na świecie (Znak, 2012, ISBN 978-83-240-2198-7).
• Niebo dla średnio zaawansowanych (wspólnie z Grzegorzem Strzelczykiem, Znak, 2013, ISBN 978832402128-4).
• Wszystko w porządku. Układamy sobie życie (wspólnie z Marcinem Prokopem, Znak, 2013, ISBN 978-83-240-2789-7).
• Holyfood, czyli 10 przepisów na smaczne i zdrowe życie duchowe (Znak, 2014, ISBN 978-83-240-3233-4).
• Jak robić dobrze (Czerwone i Czarne, 2015, ISBN 978-83-7700-186-8).
• Święci codziennego użytku (Znak, 2015, ISBN 978-83-240-4050-6).
• 36 i 6 sposobów na to, jak uniknąć życiowej gorączki, czyli Katechizm według Szymona Hołowni (Czerwone i Czarne, 2015, ISBN 978-83-7700-224-7).
• Instrukcja obsługi solniczki (Wydawnictwo WAM, 2017, ISBN 978-83-277-1442-8).
• Ludzie w czasach Jezusa (Czerwone i Czarne, 2017, ISBN 978-83-7700-276-6).
• Święci pierwszego kontaktu (Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 2017, ISBN 978-83-240-5002-4).
• Boskie zwierzęta (Znak, 2018, ISBN 978-83-240-5449-7).
• Maryja. Matka rodziny wielodzietnej (Paulinianum, 2019, ISBN 978-83-66050-54-9).
• Pół na pół. Rozmowy nie dla dzieci (wspólnie z Marcinem Prokopem, Znak, 2019, ISBN 978-83-240-4974-5).
• Teraz albo nigdy (Znak, 2019, ISBN 978-83-240-6016-0).
• Fabryka jutra (Znak, 2020, ISBN 978-83-240-5955-3).

• 2004: Ostre Pióro przyznawane przez Business Centre Club^[94]
• 2004: nominacja do Nagrody „Ślad” im. bp. Jana Chrapka^[95]
• 2006: Grand Press w kategorii „wywiad” – za rozmowę z teologiem Jerzym Szymikiem pt. Niebo dla gołębi^[96]
• 2006: nominacja do Nagrody „Ślad” im. bp. Jana Chrapka^[97]
• 2007: Grand Press w kategorii „dziennikarstwo specjalistyczne” – za wywiad z etykiem i filozofem Kazimierzem Szałatą pt. Pamięta Pan Hioba?^[98]
• 2007: Nagroda „Ślad” im. bp. Jana Chrapka^[99]
• 2008: Nagroda Literacka Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego
• 2008: nominacja do Wiktora w kategorii „największe odkrycie telewizyjne”^[100]
• 2008: MediaTor w kategorii „NawigaTOR”^[101]
• 2010: nominacja do Nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego^[102]
• 2011: Wiktor w kategorii „Wiktor publiczności”^[103]
• 2016: Odznaka Honorowa za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka przyznawana przez rzecznika praw dziecka^[14]