[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/

Stanisław Kurkiewicz

polski lekarz, internista i seksuolog

Stanisław Teofil Kurkiewicz (ur. 5 lutego 1867 w Krakowie, zm. 14 listopada 1921 tamże) – polski lekarz chorób wewnętrznych i seksuolog.

Stanisław Kurkiewicz
Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1867
Kraków

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1921
Kraków

Miejsce spoczynku

cmentarz Rakowicki w Krakowie

Zawód, zajęcie

lekarz

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Grób rodzinny Stanisława Kurkiewicza na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Życiorys

edytuj

Urodził się w Krakowie jako syn radnego miejskiego Andrzeja Kurkiewicza (1829–1871) i Franciszki z domu Tyrkalskiej (zm. 1904). Wiadomo, że miał liczne rodzeństwo. Uczęszczał do Gimnazjum św. Jacka, tam zdał maturę w 1886 roku. Potem studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, absolutorium uzyskał w 1892 roku, tytuł doktora wszechnauk lekarskich otrzymał 30 marca 1896[1]. Następnie praktykował w Szpitalu Św. Łazarza, od 1902 prowadził wyłącznie praktykę prywatną. Przyjmował w mieszkaniu na Starowiślnej 21[2], Jabłonowskich 14, Biskupiej 3[3], później przy ulicy Batorego 20. Pod koniec życia zmuszony był porzucić praktykę z powodu choroby. Zmarł 14 listopada 1921 w Krakowie[4][5]. Pochowany jest na cmentarzu Rakowickim (kwatera Cb) w grobie rodzinnym[6]. Z żoną Urszulą z domu Jewułła (1865–1953) miał trzech synów: Stanisława (1901–1942), Czesława (1904–1983) i Mieczysława (1910–1980)[7].

Opublikował szereg prac, dotyczących głównie zagadnień seksuologii. W 1909 roku podjął próbę wydawania czasopisma lekarskiego „Lekarz”, ale ukazał się tylko jeden numer.

W 1902 roku wprowadził do języka polskiego termin „sexuologia” (ukuty przez niego niezależnie od Iwana Blocha, uważanego za jego autora)[8]. Wprowadził do medycyny termin ipsacji, spopularyzowany potem przez Magnusa Hirschfelda[9].

W 2008 roku powstała Fundacja Promocji Zdrowia Seksualnego im. dr. Stanisława Kurkiewicza[10].

Zasłynął ekscentrycznym słownictwem które stosował w swojej publicystyce; cykl felietonów na ten temat opublikował w 1924 roku Tadeusz Boy-Żeleński[11][12][13][14][15][16]. Doktor Kurkiewicz jest jednym z bohaterów powieści kryminalnej Jacka Dehnela i Piotra Tarczyńskiego Rozdarta zasłona[17].

Przypisy

edytuj
  1. Corpus studiosorum Universitatis Iagellonicae 1850/51–1917/18. K – Ł, Krzysztof Stopka (red.), Mieczysław Barcik, Kraków: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, 2009, s. 760, ISBN 978-83-88737-04-6, OCLC 750966835.
  2. Głos Narodu nr 281, 1898
  3. Słowo Lekarskie 3 (20), s. 191, 1913
  4. Nekrologja. Polskie Czasopismo Lekarskie 10, s. 172, 1921
  5. † Dr Stanisław Kurkiewicz. Nowa Reforma nr 264 (17.11.1921) s. 3
  6. Karolina Grodziska: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków-Wrocław: Wydawnictwo Literackie, 1983 ISBN 83-08-01121-7 s. 339
  7. Jerzy Lisiewicz: „Kurkiewicz, Stanisław” W: Polski Słownik Biograficzny Tom XVI zeszyt 2 s. 240–241
  8. Andrzej Depko. Pionierzy medycyny seksualnej. „Przegląd Seksuologiczny”. 3, s. 26–32, 2005. 
  9. Magnus Hirschfeld: Geschlechtskunde: auf Grund dreissigjähriger Forschung und Erfahrung bearbeitet. Band I: Die körperlichen Grundlagen. J. Püttmann, 1926, s. 248.
  10. Fundacja Promocji Zdrowia Seksualnego - O fundacji. [dostęp 2010-06-13].
  11. Żeleński (Boy): Na marginesie „freudyzmu”. Kurjer Polski nr 199 (22 lipca 1924) Przedruk w: Reflektorem w mrok. PIW: Warszawa, 1984 s. 582–585.
  12. Żeleński (Boy). Kurkiewy wielkie i małe. Kurjer Polski nr 202 (25 lipca 1924)
  13. Żeleński (Boy). Kurkiewy... aż do skutku. Kurjer Polski nr 208 (31 lipca 1924) Przedruk w: Reflektorem w mrok. PIW: Warszawa, 1984 s. 575-581
  14. Żeleński (Boy). Kurkiewy rosną w powagę. Kurjer Polski nr 229 (21 sierpnia 1924)
  15. Żeleński (Boy). Kurkiewy piąte. Kurjer Polski nr 236 (28 sierpnia 1924)
  16. Żeleński (Boy). Kurkiewy szóste. Kurjer Polski nr 237 (29 sierpnia 1924)
  17. Maryla Szymiczkowa: Rozdarta zasłona. Kraków: Wydawnictwo Otwarte, 2016

Linki zewnętrzne

edytuj