Smicripidae

Chrząszcze o ciele długości od 1 do 1,9 mm, umiarkowanie grzbietobrzusznie spłaszczonym, o równoległych w zarysie bokach i pomarańczowobrązowym do ciemnobrunatnego ubarwieniu^[1][2][3]. Wierzch ciała porasta skąpe i krótkie owłosienie^[1].

Głowa jest prognatyczna, w zarysie trójkątnawa do prostokątnawej, o głęboko wciśniętym i wyraźnie łukowatym szwie epistomalnym^[1][2][3], bardzo słabo wciśniętych i zredukowanych rowkach podczułkowych, ściętej do szeroko wklęśniętej przedniej krawędzi nadustka i wyraźnie od niego odgraniczonej szwem wardze górnej^[1] z przednią krawędzią zaokrągloną^[2][3], ściętą lub szeroko wykrojoną^[1]. Niewielkie oczy mogą mieć rozmaitych rozmiarów fasetki i pozbawione są szczecinek. Czułki buduje 11 członów, z których trzy ostatnie formują luźno zestawioną, często niesymetryczną buławkę^[1][2][3]. Głaszczki szczękowe budują trzy, a wargowe dwa człony. Na szyi obecne są skleryty szyjne^[1].

Długość przedplecza wynosi między 0,7 a 1,1 jego szerokości. Ma ono rozwarte i zaokrąglone kąty przednie, a kąty tylne tępo zaokrąglone u wszystkich gatunków oprócz Mesosmicrips cretacea^[1][2][3]. Brzegi boczne przedplecza są nierozpłaszczone^[1][2][3], u Mesosmicrips ząbkowane^[2][3]. Tarczka jest dobrze wykształcona. Pokrywy są od 1¼ do 1¾ raza dłuższe niż razem szerokie, skrócone tak, że odsłaniają od części ostatniego do ponad dwóch ostatnich tergitów odwłoka^[1][2][3], na szczycie ścięte do osobno, szeroko zaokrąglonych^[1][3], pozbawione rządka przyszwowego^[1]. Epipleury bywają od niemal niewidocznych, przez niekompletne po prawie kompletne^[1][2][3]. Użyłkowanie skrzydeł tylnej pary jest zredukowane, a płata analnego brak zupełnie. Wyrostek międzybiodrowy przedpiersia jest krótki u Smicrips^[1], a długi u Mesosmicrips^[2][3]. Panewki przednich bioder są poprzeczne i od zewnątrz szeroko otwarte, środkowych bioder poprzeczne i otwarte bocznie, a tylnych bioder poprzeczne i szeroko odseparowane^[1][2][3]. Golenie są wąskie u Smicrips^[1], a u Mesosmicrips ku szczytom rozszerzone^[2][3]. Stopy zbudowane są z czterech lub pięciu członów, z których przedostatni jest zdrobniały, a ostatni wydłużony, co najmniej tak długi jak poprzednie razem wzięte, zaopatrzony w niezmodyfikowane pazurki^[1][2][3].

Na spodzie odwłoka widocznych jest pięć sternitów^[1][2][3]. Samiec ma edeagus o symetrycznych, częściowo ze sobą, jak i z fallobazą zlanych paramerach oraz słabo zesklerotyzowanym płacie środkowym (prąciu). Pokładełko samicy ma częściowo zrośnięte ze sobą gonokoksyty i przedwierzchołkowo umiejscowione styliki^[1].

Ciało larwy jest grzbietobrzusznie spłaszczone, o równoległych w zarysie bokach. Oskórek bywa jasny do umiarkowanie pigmentowanego, zawsze pozbawiony jest guzków, a wszystkie szczecinki na jego powierzchni są niezmodyfikowane. Głowa jest prognatyczna do lekko hipognatycznej, o V-kształtnych szwach czołowych, zaopatrzona w jedną parę oczek larwalnych i trójczłonowe czułki, na tylnej krawędzi wyraźnie wykrojona. Warga górna jest duża i wolna. Żuwaczki mają dwuzębne wierzchołki, ząbkowane krawędzie wewnętrzne i wyraźne mole, natomiast pozbawione są prostek. Szczęki mają wyraźnie wykształcone male i dwuczłonowe głaszczki. Warga dolna ma wyodrębnione przedbródek i zabródek oraz jednoczłonowe głaszczki. Gula jest dłuższa niż szersza, a szwy gularne nie stykają się ze sobą. Tułów ma zesklerotyzowane przedplecze oraz pozbawione sklerotyzacji śródplecze i zaplecze. Przedtułów jest szerszy od głowy. Odnóża mają uda i golenie dłuższe niż szersze, a przedstopia z pojedynczą szczecinką. Odwłok buduje dziesięć segmentów, z których ostatni jest od góry niewidoczny. Przetchlinki nie są wyniesione. Urogomfy są nieruchome i nieczłonowane^[1].

Postacie dorosłe są antofagiczne i odżywiają się kwiatostanami okrytonasiennych. Do ich poznanych roślin żywicielskich należą bucja, kokosowiec i Sabal z rodziny arekowatych, opuncja z rodziny kaktusowatych, Havardia i Inga z rodziny bobowatych oraz męczennica z rodziny męczennicowatych. Poza tym postacie dorosłe spotyka się wśród listowia drzew i krzewów, w szczelinach kory, na trawach i roślinach zielnych, a nawet w gniazdach pszczół bezżądłowych z rodzaju Melipona^[1].

Larwy są głównie mykofagiczne^[3][4]. Spotykane są wśród gnijącej materii roślinnej i w ściółce, zwykle w pobliżu roślin pokarmowych postaci dorosłych^[1].

Współcześnie Smicripidae występują w strefie podzwrotnikowej i międzyzwrotnikowej obu Ameryk. Na północy dochodzą do południowej Kalifornii, południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych i Bahamów. Obecni są w Meksyku, krajach Ameryki Centralnej, Wielkich Antylach, Małych Antylach oraz północnej i środkowej części Ameryki Południowej. Na południe sięgają do Boliwii i Argentyny^[1]. W eocenie przedstawiciele rodzaju Smicrips występowali także w Europie. Jako że chrząszcze te są wyraźnie kriofobowe (unikają chłodnych środowisk), przypuszcza się, że do migracji między kontynentami europejskim i amerykańskim doszło w czasie jednego z eoceńskich optimów termicznych^[3][4].

Pierwszy gatunek tych chrząszczy opisał w 1864 roku Andrew D. Murray umieszczając go w taksonie odpowiadającym dzisiejszym Kateretidae^[5][1]. W 1878 roku John L. LeConte wprowadził rodzaj Smicrips^[6], a w 1879 roku George H. Horn umieścił go we własnym plemieniu Smicripini^[7][8]. W wieku XIX i przez większą część wieku XX omawiane chrząszcze klasyfikowano często w łyszczynkowatych lub obumierkowatych, najczęściej w randze podrodziny^[1]. Rangę osobnej rodziny jako pierwsi nadali im Adam G. Böving i Frank C. Craighead w 1931 roku^[9][1], ale i w późniejszych latach zdarzało się, że były one klasyfikowane z rangą niższą^[1]. Status osobnej rodziny miało one jednak w systemach najpowszechniej używanych, w tym Roya A. Crowsona z 1955 i 1967 roku^[10][11], Johna F. Lawrence’a i Alfreda F. Newtona z 1995 roku^[12] czy Patrice’a Boucharda z 2011 roku^[8].

Smicripidae pozostawały taksonem monotypowym do 2017 roku, kiedy to Aleksander Kirejczuk przeniósł jeden z wymarłych gatunków do nowego rodzaju. Po tym kroku do rodziny należą dwa rodzaje^[13]:

• †Mesosmicrips Kirejtshuk, 2017,
• Smicrips LeConte, 1878.

Obejmują one łącznie 11 opisanych gatunków, w tym sześć współczesnych^[14][15][3]. Faktyczna liczba gatunków współczesnych jest jednak znacznie większa, obejmując zarówno te już odkryte i oczekujące formalnego opisu, jak i taksony jeszcze nieodkryte^[1]. Zapis kopalny Mesosmicrips pochodzi z cenomanu w kredzie^[2][3], a zapis Smicrips zaczyna się w eocenie^[16][17].

Smicripidae umieszczane są w infarzędzie Cucujiformia, niemal zawsze w nadrodzinie zgniotków^[12][1][8] lub w Nitiduloidea, jeśli taką nadrodzinę się ze zgniotków wydziela^[18]. Tworzenie kladu przez Smicripidae, Kateretidae i łyszczynkowate ma dobre wsparcie w danych morfologicznych^{[19][1][20][21]}, jednak Smicripidae są pomijane w większości analiz molekularnych^{[22][23][20][24][18]}. W uwzględniającej tę grupę molekularnej analizie Jamesa A. Robertsona i innych z 2015 roku zajęły one pozycję siostrzaną dla kladu obejmującego łyszczynkowate i Kateretidae^[21].